Το Μάαστριχτ καταρρέει, γράφει η «Αυγή της Κυριακής», και πασχίζει με σχετική αρθρογραφία να αποδείξει ότι η «αρχιτεκτονική του ευρώ», η «αρχιτεκτονική της ΕΕ» είναι προβληματική. Πού το αποδίδουν; Στο γεγονός ότι δεν υπήρχε ευρωπαϊκός προϋπολογισμός για να στηρίξει τους άνισους ρυθμούς ανάπτυξης και στο ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Γ. Σταθάκης). Τι προτείνουν; Ριζικές αναδιατάξεις που αφορούν στον πυρήνα του Μάαστριχτ. Λένε μάλιστα: «Για να σωθεί το ευρώ πρέπει να σπάσουν τα ταξικά νεοφιλελεύθερα δεσμά του, να γίνει ένα πραγματικά κοινό νόμισμα στην υπηρεσία των λαών και όχι των τραπεζιτών και των πολυεθνικών της Ευρωζώνης» (Γ. Δραγασάκης στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»). Οψιμη εκτίμηση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των οικονομολόγων του. Το 1992, όταν ψηφίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ στη Βουλή, όχι μόνο δεν εξέφρασαν προβληματισμούς για την αρχιτεκτονική της, αλλά υπερψήφισαν μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΛ.ΑΝ. Τότε το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που αντιτάχθηκε και καταψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ επιμένοντας πως ενισχύει πολλαπλά το κεφάλαιο και θα φέρει μεγάλα δεινά στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, όπως και έγινε. Οι του ΣΥΝ αντέτασσαν τη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια», την «αλληλεγγύη» κ.λπ. Καλλιεργούσαν αυταπάτες ότι ο λαός θα ωφεληθεί. Και τώρα κάνουν σαν «απατημένοι σύζυγοι».

Σήμερα μιλούν για «κατάρρευση» της Συνθήκης του Μάαστριχτ, για λάθος αρχιτεκτονική του ευρώ, υπεραμυνόμενοι της διατήρησης της Ευρωζώνης και της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και το ευρώ. Από ποια σκοπιά τα λένε όλ' αυτά περί «λάθους αρχιτεκτονικής»; Από τη σκοπιά της αστικής πολιτικής και όχι από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Μιλούν για λάθη πολιτικής στο καπιταλιστικό οικοδόμημα και όχι για την ταξική εκμεταλλευτική του φύση, όπως η έλλειψη προϋπολογισμού που θα ενίσχυε τις πιο αδύναμες καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ και της Ευρωζώνης και το πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που δεν της επιτρέπει να παρέμβει σήμερα στην αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους». Ταυτόχρονα, επιμένουν να συγκαλύπτουν το χαρακτήρα της κρίσης ως οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, όπως έκαναν το 2008, που μιλούσαν για «χρηματοπιστωτική κρίση» ή τώρα που μιλούν για «κρίση χρέους». Ετσι αθωώνουν τον ίδιο τον καπιταλισμό, την καπιταλιστική ΕΕ, σπέρνοντας αυταπάτες ως προς το χαρακτήρα της ως βαθιά αντιδραστικής Ενωσης αφού ενισχύει σε κάθε κράτος - μέλος της την εκμετάλλευση και την εξουσία των μονοπωλίων. Μεταθέτουν το πρόβλημα σε πρόβλημα πολιτικής (νεοφιλελεύθερη, πολιτική δανεισμού των κρατών κ.λπ.), προβάλλοντας μια άλλη πολιτική που θα κάνει τον καπιταλισμό καλύτερο, χωρίς κρίση, χωρίς χρέη! Αρα φιλολαϊκό! Αλλη αυταπάτη και αποπροσανατολισμός, αφού αφήνει στο απυρόβλητο την καπιταλιστική ιδιοκτησία που γεννά κρίση, ενώ η κριτική στην πολιτική που ασκήθηκε ως τώρα συγκαλύπτει ότι αυτή υπηρετεί τα μονοπώλια και δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετική λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού και της ανισομετρίας. Ποια καπιταλιστική οικονομία, επομένως και το κράτος και η κυβέρνησή της θα έκοβαν χρήμα από τα δικά τους μονοπώλια, για να τα δώσουν στον προϋπολογισμό της ΕΕ ως μέσο για να ενισχυθούν πιο αδύναμες καπιταλιστικές οικονομίες; Δηλαδή, ενίσχυση των ανταγωνιστών τους; Αλλά ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που μπορούσε να γίνει, πάλι σε βάρος της εργατικής τάξης, των λαών των κρατών - μελών της ΕΕ θα ήταν αφού πρόκειται για ανάπτυξη καπιταλιστική.

Επομένως, δεν ξενίζει και η διέξοδος που δίνουν, διέξοδος εντός των πυλών, με άλλη πολιτική για τη σωτηρία του ευρώ, πολιτική που θα βάλει τάχα το κοινό νόμισμα στην υπηρεσία των λαών και όχι των τραπεζών. Το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, αλλά ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση και η συνεχής έντασή της, η οικονομική κρίση που είναι νομοτέλεια. Και αυτά δεν αλλάζουν με πολιτική κατά των τραπεζών, άσε που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει τέτοια πολιτική κόντρα στο κεφάλαιο, αν δεν ανατραπεί ο καπιταλισμός, αν δηλαδή δεν υπάρξει λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κατάργηση της εκμετάλλευσης, που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος, θα καταργήσει την αιτία της κρίσης. Να γιατί η πρότασή τους για εθνικοποίηση των τραπεζών, για αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, για αναδιανομή είναι φούσκα. Οι τράπεζες στον καπιταλισμό δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά μεγάλες επιχειρήσεις που δρουν για να κερδίζουν και όχι για να δίνουν δάνεια στους φτωχούς, ενώ τα μονοπώλια εντείνουν την εκμετάλλευση λόγω ανταγωνισμού και δε νοιάζονται για τη ζωή των λαών. Τέλος, μιλούν για κατάρρευση του Μάαστριχτ λες και θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός χωρίς ταξική πάλη. Ετσι έλεγαν και το 2007 - 2008, ότι καταρρέει ο δικομματισμός, επομένως να ενισχυθεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπως τώρα το «ευρώ των λαών». Αλλά ο δικομματισμός δεν κατέρρευσε, άλλωστε υπάρχουν και εναλλακτικές αστικές λύσεις. Σ' αυτές «παίζει» και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Μην πιστεύετε σε εύκολες λύσεις κατάρρευσης. Χωρίς πάλη για ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας τους δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος. Να γιατί λέμε ότι είναι αφερέγγυοι και επικίνδυνοι για τα λαϊκά συμφέροντα.