Παπαγεωργίου Βασίλης

Μια απλή ματιά στην ιδρυτική διακήρυξη και την ομιλία της Ντ. Μπακογιάννη, η οποία διετέλεσε διαχρονικά υπουργός των κυβερνήσεων της ΝΔ, αρκεί για να καταδειχθεί ότι αποστολή του νέου κόμματος είναι: Να λανσάρει τις πλέον αντιδραστικές και βάρβαρες πολιτικές, που έχει από καιρό εγγράψει στο πρόγραμμά της η πλουτοκρατία και τα κόμματά της.

Φιλοδοξεί, παράλληλα, να παίξει ρόλο κόμματος που θα συμβάλει στην πιο άγρια επίθεση στα λαϊκά - εργασιακά δικαιώματα. Σαν μέσο για να συμβεί αυτό, η Ντ. Μπακογιάννη βλέπει τη διαμόρφωση ευρύτερων αντιλαϊκών συμμαχιών, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, με τα άλλα αστικά κόμματα, όπως επανέλαβε και χτες, μετά την ενημέρωση που έκανε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το νέο κόμμα.

Η ίδια, μιλώντας την Κυριακή στο Μπάντμιντον, είπε ότι «η Δημοκρατική Συμμαχία (σ.σ. είναι το όνομα του νέου κόμματος) έχει έναν ξεκάθαρο σκοπό: Να διαμορφώσει ένα σχέδιο σαρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία του κράτους, στην οργάνωση της Πολιτείας, στις πολιτικές κοινωνικής συνοχής, στο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας».

Η Ντ. Μπακογιάννη φρόντισε να δώσει μια πλούσια γεύση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που επαγγέλλεται, επικαλούμενη ότι «οι μεγάλες κρίσεις θέλουν μεγάλες ρήξεις». Μόνο που πρόκειται για ρήξεις κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα και δικαιώματα. Διακήρυξε, πάντως, με περίσσιο κυνισμό ότι «πιστεύουμε ξεκάθαρα ότι πρέπει να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα στην ελληνική οικονομία».

Με βάση τα παραπάνω, φυσικό επακόλουθο είναι να ζητά να σαρωθεί ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα, ενώ δε διστάζει να εκφράσει την μύχια επιδίωξη των καπιταλιστών να τελειώνουν με την οργανωμένη πάλη του λαού, όπως αυτή εκφράζεται μέσα και από τα συνδικάτα.

Ενα απάνθισμα από τις μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που προτείνει η Ντ. Μπακογιάννη είναι το παρακάτω:

• «Πρέπει να περιοριστεί ο κρατικός παρεμβατισμός στη λειτουργία των αγορών: ωράρια αγορών, εργασιακές σχέσεις, σχέσεις μεταξύ συναλλασσόμενων πρέπει να παύσουν να ρυθμίζονται ασφυκτικά από το κράτος». Με άλλα λόγια, πρέπει να αρθεί κάθε περιορισμός στη διαμόρφωση της τιμής στην οποία το κεφάλαιο αγοράζει την εργατική δύναμη.
• «Οι συντεχνίες και ο κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός δεν μπορούν να παραμένουν ταμπού. Συμπεριφορές που οδηγούν σε σκανδαλώδη προνόμια και σε ομηρεία του συνόλου πρέπει να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά». Δεν έμεινε όμως στην ευθεία στοχοποίηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, που κρύβεται πίσω από τον χαρακτηρισμό «κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός», αλλά υπέδειξε και το εργαλείο, με το οποίο η πλουτοκρατία φιλοδοξεί να βάλει ταφόπλακα στις εργατικές διεκδικήσεις: «Προτείνουμε τη μεταρρύθμιση του υπάρχοντος νομικού πλαισίου για το συνδικαλισμό, την καθιέρωση μυστικής καθολικής ψηφοφορίας για τις μείζονες απεργίες». Δεν είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που ακούγεται αυτή η αντιδραστική πρόταση για να μπει στο γύψο η εργατική πάλη, αλλά μόνο τυχαίο δεν είναι ότι αναλαμβάνει να το επαναφέρει στην πρώτη γραμμή το νεοσύστατο κόμμα.
• «Θεωρούμε αναγκαία μια δεύτερη φάση μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό σύστημα». Στόχος είναι η πλήρης κατάργηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και η αντικατάστασή της από τους ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, όπως είπε η πρώην υπουργός.
• Πρότεινε επίσης ιδιωτική - ανταγωνιστική Παιδεία, άρση της μονιμότητας και απολύσεις 250.000 εργαζομένων στο Δημόσιο μέσα στην επόμενη δεκαετία, πλήρη απαλλαγή του κεφαλαίου από φόρους και πάσης φύσεως "κρατικά βάρη" και αύξηση των έμμεσων φόρων, συνταγματική καθιέρωση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, δηλαδή αιώνια λιτότητα, κ.ο.κ.

Στην κατεύθυνση αυτή, το νέο κόμμα είναι αποφασισμένο να κάνει ό,τι μπορεί, φιλοδοξώντας να διαδραματίσει ρόλο και σε κυβερνήσεις συνεργασίας. «Πιστεύουμε στην εθνική συνεννόηση και συνεργασία για να προχωρήσουν με ταχύτητα οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις», τόνισε η Ντ. Μπακογιάννη, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «αδυνατεί να προχωρήσει γρήγορα τις αναγκαίες αλλαγές».

Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που η γερμανική κυβέρνηση κάνει την παραπάνω πρόταση, ο επικεφαλής της Deutshce Bank, Γιόζεφ Ακερμαν, δηλώνει ανήσυχος ότι η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης επιταχύνει το ντόμινο της κατάρρευσης οικονομιών, όπως της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, βάζοντας σε κίνδυνο πλέον και το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο - μαζί με τις βρετανικές τράπεζες - είναι «φορτωμένο» με περισσότερα από 240 δισ. ευρώ ιρλανδικά ομόλογα.

Οπως σημειώνει στην ανάλυση, «γερμανικές, γαλλικές, βρετανικές και ολλανδικές τράπεζες κουβαλάνε στα χαρτοφυλάκιά τους "τόνους" κρατικά ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Τι θα γίνει με όλα αυτά τα "χαρτιά" αν η πολιτική της κας Μέρκελ σπρώξει τις χώρες αυτές σε χρεοστάσιο ή οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση του χρέους τους;».

Ηδη στην ΕΕ έχουν αποφασίσει η χρεοκοπία να γίνει ελεγχόμενα, ώστε οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Μόνο που το ποιοι καπιταλιστές, ποιοι όμιλοι, θα βγουν λιγότερο χτυπημένοι από την κρίση έχει να κάνει και με τη διαχείριση του χρέους των υπερχρεωμένων κρατών.

Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα της αστικής πολιτικής να διαχειριστούν την κρίση και τα χρέη. Αποκαλύπτουν την αδυναμία της προσπάθειας να ελέγξει την έκταση της απαξίωσης κεφαλαίου που χρειάζεται για να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία.

Ταυτόχρονα, οι αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου εντός των κρατών διαπλέκονται με αντιθέσεις ανάμεσα στις υποδεέστερες και τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ, αλλά και μεταξύ των ισχυρών κρατών εντός και εκτός ΕΕ, π.χ. αντιθέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας. Αλλωστε, διαφορετικοί μονοπωλιακοί όμιλοι ενός κράτους διαπλέκονται με διαφορετικούς μονοπωλιακούς ομίλους άλλων κρατών, που επίσης εντός των κρατών τους έχουν οξύτατους ανταγωνισμούς, όπως π.χ. στη Γερμανία. Η κρίση αναδιατάσσει συμμαχίες, αναδεικνύει δε ότι οι αντιθέσεις είναι ακόμη πιο σύνθετες. Γι' αυτό οι ανταγωνισμοί για τη διαχείρισή της είναι οξύτατοι.