Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που η γερμανική κυβέρνηση κάνει την παραπάνω πρόταση, ο επικεφαλής της Deutshce Bank, Γιόζεφ Ακερμαν, δηλώνει ανήσυχος ότι η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης επιταχύνει το ντόμινο της κατάρρευσης οικονομιών, όπως της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, βάζοντας σε κίνδυνο πλέον και το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο - μαζί με τις βρετανικές τράπεζες - είναι «φορτωμένο» με περισσότερα από 240 δισ. ευρώ ιρλανδικά ομόλογα.

Οπως σημειώνει στην ανάλυση, «γερμανικές, γαλλικές, βρετανικές και ολλανδικές τράπεζες κουβαλάνε στα χαρτοφυλάκιά τους "τόνους" κρατικά ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Τι θα γίνει με όλα αυτά τα "χαρτιά" αν η πολιτική της κας Μέρκελ σπρώξει τις χώρες αυτές σε χρεοστάσιο ή οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση του χρέους τους;».

Ηδη στην ΕΕ έχουν αποφασίσει η χρεοκοπία να γίνει ελεγχόμενα, ώστε οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Μόνο που το ποιοι καπιταλιστές, ποιοι όμιλοι, θα βγουν λιγότερο χτυπημένοι από την κρίση έχει να κάνει και με τη διαχείριση του χρέους των υπερχρεωμένων κρατών.

Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν τα αδιέξοδα της αστικής πολιτικής να διαχειριστούν την κρίση και τα χρέη. Αποκαλύπτουν την αδυναμία της προσπάθειας να ελέγξει την έκταση της απαξίωσης κεφαλαίου που χρειάζεται για να ξαναπάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία.

Ταυτόχρονα, οι αντιθέσεις ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου εντός των κρατών διαπλέκονται με αντιθέσεις ανάμεσα στις υποδεέστερες και τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ, αλλά και μεταξύ των ισχυρών κρατών εντός και εκτός ΕΕ, π.χ. αντιθέσεις ΗΠΑ - Γερμανίας. Αλλωστε, διαφορετικοί μονοπωλιακοί όμιλοι ενός κράτους διαπλέκονται με διαφορετικούς μονοπωλιακούς ομίλους άλλων κρατών, που επίσης εντός των κρατών τους έχουν οξύτατους ανταγωνισμούς, όπως π.χ. στη Γερμανία. Η κρίση αναδιατάσσει συμμαχίες, αναδεικνύει δε ότι οι αντιθέσεις είναι ακόμη πιο σύνθετες. Γι' αυτό οι ανταγωνισμοί για τη διαχείρισή της είναι οξύτατοι.