Αυτό που συμβαίνει στα εργατόσπιτα, μ' αυτό που εμφανίζεται στα τηλεοπτικά κανάλια και τις εφημερίδες της αστικής τάξης, είναι δυο διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι.

Στο σπίτι μιας τετραμελούς οικογένειας που ζει μόνο από ένα μεροκάματο φτάνει πια να λείπει και το φαΐ. Εχουν χάσει το λογαριασμό ως προς τι έχουν κόψει από τα απαραίτητα. Από την τηλεόραση, όμως, εισπράττουν ένα φτύσιμο που δεν ντρέπονται να έχουν ένα μεροκάματο και μάλιστα ψηλό, την ώρα που οι άλλοι δουλεύουν με κάτι λίγο πιο πάνω από το επίδομα της ανεργίας.

Ολη η ειδησεογραφία κινείται στο γήπεδο του αντίπαλου. Αυτοί έχουν τα μέσα ενημέρωσης στην ιδιοκτησία τους, αυτοί καθορίζουν την ατζέντα της μέρας, αυτοί σου ανεβάζουν την πίεση με κάθε αναφορά στη ζωή σου.

Ακούς και διαβάζεις: «Μάχη», «δραματικές διαπραγματεύσεις», «η κυβέρνηση πολεμά». Ψάχνεις το «αίμα» και τι μαθαίνεις;

Χτες το βράδυ η κυβέρνηση είχε βάλει ήδη την υπογραφή της στο επικαιροποιημένο μνημόνιο. Δηλαδή στην απόφαση για νέα σφαγή εργατών.

Για το καλό σου «πολεμούσε». Για να πειστείς ότι η απόλυση είναι προσφορά στην πατρίδα. Για να πεισθείς ότι προσφορά στην πατρίδα είναι και το να δουλεύεις τζάμπα.

Ποιανού πατρίδα είναι αυτή που ο πλούτος από ό,τι παράγουν οι εργάτες, πάει στο σεντούκι του καπιταλιστή;

Την ώρα που κάνεις κακές σκέψεις, σου δείχνουν σε επανάληψη το σίριαλ με την Κατσέλη για να κάνεις μαζί με τους τηλεπαρουσιαστές μια κωλοτούμπα την ώρα που εξηγούν πως η αρμόδια υπουργός διαφωνούσε μεν χτες, αλλά σήμερα όλα μπήκαν στη θέση τους, αφού με τη διαφωνία της υποστήριζε την κυβερνητική πολιτική, η οποία - βεβαίως βεβαίως - αποτυπώνεται στο νέο επικαιροποιημένο μνημόνιο.

Εκ του αποτελέσματος είναι καθαρό πως και η «διαφωνία» αξιοποιήθηκε για να πουν στο λαό «όλα τα κεφάλια μέσα».

Είναι σαν το ρεπορτάζ για τις δηλώσεις Ομπάμα, απ' όπου απομονωμένο ένα σημείο προκύπτει ότι οι Ελληνες εργάτες - αυτοί που με τους ψηλούς μισθούς και τις σπατάλες τους οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία - απειλούν τώρα και την αμερικάνικη οικονομία!

Καθώς ο εκβιασμός είναι χαρακτηριστικό των νταβατζήδων, από την όλη επιχείρηση δε θα μπορούσαν να λείπουν οι εφοπλιστές. Εκπρόσωπός τους λίγο έλειψε χτες να δηλώσει ότι οι ναυτεργάτες είναι χειρότεροι από τους δημόσιους υπάλληλους. Δε φτάνει που έχουν δουλειά, είναι και ακριβοπληρωμένοι.

Σου λέει - ο εφοπλιστής: Χτίζω τα βαπόρια μου στην Κίνα με κινέζικα μεροκάματα - ένα πιάτο ρύζι. Διακινούνται τα εμπορεύματα των εταιρειών που έχουν έδρα την Κίνα, με μισθούς Κίνας στο λιμάνι του Πειραιά (40 ευρώ μεικτά δίνει η «Cosco»), γιατί να πληρώνω μισθούς Ελλάδας στα πληρώματα;

Την ίδια ώρα:

-- Ολος κι όλος ο πληθυσμός της Αϊτής είναι λιγότερος κι από ένα κινέζικο χωριό. Νοιάζεται κάποιος για ένα κινέζικο χωριό που πεθαίνει απ' τη χολέρα;

-- Τριάντα εδώ, τριάντα παραπέρα, σα να πρόκειται για επιδημία, στα ορυχεία χάνονται εργάτες καθημερινά, παντού όπου δεν έχουν το προνόμιο να κρίνεται η τύχη της κυβέρνησής τους από τη διάσωσή τους, όπως στη Χιλή.

Η καταστροφή εργατικής δύναμης σε παγκόσμιο επίπεδο είναι καθημερινό φαινόμενο. Είναι κι αυτό μέρος της απαξίωσης κεφαλαίου που αναγκαστικά συμβαίνει στον καιρό των καπιταλιστικών κρίσεων, αλλά και κάτι που δύσκολα μαθαίνει ο εργάτης.

Αυτός έχει εκπαιδευτεί να προσπαθεί να εξηγήσει τι συμβαίνει κοιτώντας την αυλή του. Κι έτσι τρώει τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη.

Χτες, έμαθε ότι η σωτηρία του βρίσκεται στον όρο «μισθωτή εφεδρεία», να λέει δηλαδή ευχαριστώ όταν του κολλάνε τα ένσημα και του δίνουν κι ένα επίδομα ανεργίας. Κι αν δεν πείθεται, μπαράζ οι συνεντεύξεις από άνεργους που παρακαλάνε μπροστά στην κάμερα να σφαγούν τα δικαιώματά τους για να αγιάσουν.

Μέσα σε μια τέτοια παραζάλη, ο ρόλος - καθήκον των κομμουνιστών αυξάνεται κατακόρυφα. Πρέπει να δείξουν τη μεγάλη εικόνα. Τι πραγματικά συμβαίνει στον καπιταλισμό σ' όλον τον κόσμο.

Να δείξουν πως οι καπιταλιστές προσπαθούν να μετατρέψουν τη μεταξύ τους σφαγή σε σφαγή των εργατών όπου Γης. Να φανεί το γεγονός ότι οι καπιταλιστές έχουν υπερσυσσωρεύσει κεφάλαια από την εκμετάλλευση εργατών, τα οποία για να συνεχίσουν να αποδίδουν υψηλά κέρδη, πρέπει να καταστραφούν κάποια κεφάλαια, κι ότι στην πάλη για το ποιος απ' αυτούς θα χαθεί, καταστρέφουν σ' αυτή τη φάση ακόμα περισσότερη εργατική δύναμη.

Να φανεί ότι η διέξοδος από τη σκοπιά των εργατών δεν είναι αλλού παρά στην αντεπίθεση και τη ρήξη. Μεσούσης της κρίσης, στην ενιαία επίθεση των καπιταλιστών κατά των εργατών, η απάντηση είναι στο ενιαίο μέτωπο πάλης για μια ανάπτυξη που δεν περιέχει τους καπιταλιστές.