Να θολώσει τα νερά και να μπερδέψει τους εργαζόμενους επιχειρεί η κυβέρνηση και στο ζήτημα της σχεδιαζόμενης κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ενώ ήδη με το νόμο του μνημονίου και στη συνέχεια με την επικαιροποίησή του, η κυβέρνηση συνομολόγησε για την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, δηλαδή τη μείωση των μισθών των εργαζομένων που ισχύουν σήμερα, τώρα καμώνεται ότι διαπραγματεύεται με την τρόικα «τον τρόπο εφαρμογής της διάταξης αυτής». Μείωση που ήδη έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν ορισμένες επιχειρήσεις, επικαλούμενες το νόμο, με τη συνδρομή του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Σε άρθρο της στο «Βήμα της Κυριακής» η υπουργός Εργασίας Λ. Κατσέλη παραδέχεται ότι «η δυνατότητα απόκλισης επιτρέπει στις επιχειρήσεις να προσαρμόζουν αποτελεσματικότερα τους όρους εργασίας σύμφωνα με τις συνθήκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν...». Δηλαδή ομολογεί ότι ήδη οι επιχειρήσεις έχουν εξασφαλίσει το «πράσινο φως» από την κυβέρνηση για να επιβάλουν αυτά που θέλουν.

Την ίδια στιγμή και σε μια προσπάθεια να «χρυσώσει το χάπι» προς τους εργαζόμενους, αλλά και να εμφανιστεί ως ο θεματοφύλακας του ανταγωνισμού, υποστηρίζει ότι «μια γενικευμένη και άκριτη χωρίς περιορισμούς δυνατότητα απόκλισης των επιχειρηματικών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, όχι μόνο δε θα βελτίωνε τη θέση των επιχειρήσεων από πλευράς κόστους εργασίας, αλλά θα δημιουργούσε συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού...». Σε άλλο σημείο του άρθρου της σημειώνει ότι αυτό θα οδηγούσε «σε εκτεταμένη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα... θα επέφερε αργό θάνατο του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε εθνικό και κλαδικό επίπεδο», σύστημα που σύμφωνα με την υπουργό «έχει δράσει ευεργετικά, διατηρώντας την κοινωνική συναίνεση και την εργασιακή ειρήνη»!

Τι προκύπτει από την τοποθέτηση αυτή: Πρώτον, το υπουργείο Εργασίας και συνολικά η κυβέρνηση τη στιγμή που εμφανίζεται στα λόγια να είναι κατά της «γενικευμένης δυνατότητας», δεν κάνει τίποτα για τις επιχειρησιακές συμβάσεις που ήδη έχουν υπογραφεί και που καταργούν τις κλαδικές, χωρίς μάλιστα να υπόκεινται σε κανέναν περιορισμό.

Δεύτερον, ακόμα και στην περίπτωση που τεθούν κάποιοι όροι, είναι σίγουρο ότι οι επιχειρήσεις καθόλου δεν εμποδίζονται να αποδείξουν ότι αυτό το κάνουν σύννομα επικαλούμενες οικονομικά προβλήματα, που ακόμα και αν δεν έχουν, μπορούν να τα εφεύρουν.

Τρίτον, η πραγματική ανησυχία υπουργείου και κυβέρνησης είναι η «εργασιακή ειρήνη», η οποία τόσα πολλά εξασφάλισε στους μονοπωλιακούς ομίλους και στην κερδοφορία τους. Οσο για τον «αθέμιτο ανταγωνισμό», αυτά είναι στάχτη στα μάτια των μικρομεσαίων, τους οποίους, όπως και τους εργαζόμενους, καταδικάζει σε αργό θάνατο η ίδια κυβερνητική πολιτική.

Αλλωστε, η κυβέρνηση δεν περιορίζει τη φιλομονοπωλιακή πολιτική της μόνο στο ζήτημα των συμβάσεων. Το νομοσχέδιο που ετοιμάζει θα εξασφαλίζει ακόμα και τα εξής:

• Την παραπέρα μείωση των υπερωριακών αποδοχών πλέον αυτής που επιβλήθηκε με το νόμο 3863/2010.
• Την ενίσχυση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας και άρα την υπονόμευση του 8ωρου και 7ωρου.
• Την κατάργηση της διάταξης που προβλέπει την επέκταση μιας συλλογικής σύμβασης και στους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που οι ιδιοκτήτες τους δεν εκπροσωπούνται στη διαπραγμάτευση.
• Την επέκταση της δοκιμαστικής περιόδου για τους νεοπροσλαμβανόμενους από τους 2 στους 12 μήνες.
• Τη διευκόλυνση των επιχειρήσεων για μεγαλύτερη χρήση συμβάσεων προσωρινής και μερικής απασχόλησης.

Μέτρα που με τη σειρά τους θα μειώσουν παραπέρα τους μισθούς και τα μεροκάματα και που επιμελώς η κυβέρνηση φροντίζει να αποκρύπτει.