Με έναν εύγλωττο τρόπο, παρουσιάζοντας σε κοινή θέα το βίωμά τους, μαθητές και γονείς του, κατ' όνομα πλέον μόνο, 13ου Δημοτικού Σχολείου Καλλιθέας, έκαναν την Κυριακή το μεσημέρι τη γιορτή του σχολείου τους, στο μόνο χώρο, που τους επέτρεψε να γίνει η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και η δημοτική αρχή της Καλλιθέας: Καταμεσής στην πλατεία Κύπρου.Ισως συμβολικά, ίσως γιατί παιδιά και γονείς γνωρίζουν περισσότερα απ' όσα ο δήμαρχος και η κυβέρνηση θέλουν να πιστεύουν ότι κατανοούν οι υποτελείς τους, στις πικέτες τους έγραψαν: "Οπου μαραίνεται ένα σχολείο, ανθίζει μία φυλακή"! Και στην περίπτωσή τους αυτή, η διαπίστωση αγγίζει τα όρια της κυριολεξίας, καθώς εκφράζονται, ήδη, βάσιμοι φόβοι πως το εδώ και δύο βδομάδες σφραγισμένο σχολείο τους θα μετατραπεί σύντομα σε έναν ακόμα από τους τεκέδες που ανθούν στην περιοχή, με την ανοχή και της δημοτικής αρχής (σ.σ. όπως το γειτονικό κτίριο της Λασκαρίδου...).

Παιδιά και γονείς, βέβαια, μαζί τους και ορισμένοι μόνο - δυστυχώς -δημοτικοί σύμβουλοι, κάθε άλλο παρά είναι αποφασισμένοι να το βάλουν κάτω. Το σύνθημα που σκάρωσε επί τόπου ένας από τους μπόμπιρες του σχολείου και φωνάχτηκε περισσότερο από κάθε άλλο από τα υπόλοιπα παιδιά είναι χαρακτηριστικό: "Θέλουμε σχολείο, τ' ακούς δημαρχείο; Κι άμα δεν το δώσεις, θα το μετανιώσεις", φώναζαν και ήταν η ένταση στις φωνές τους εκείνο το στοιχείο ακριβώς που έπειθε πως, κόντρα στις κυβερνητικές επιδιώξεις, τις οποίες κατήγγειλαν με το σύνθημα "Σχολείο του 2000 με μαθητές στους δρόμους",παιδιά και γονείς έχουν αποφασίσει να παλέψουν τόσο και έτσι, που να μην πάνε χαράμι τα όνειρά τους.

Ονειρα, που δεν έχουν καμία σχέση με το δήμο - επιχείρηση, που στήνουν ο δήμαρχος Κυριόπουλος, η παρέα του και η κυβέρνησή τους. Μία κυβέρνηση, που, προκειμένου να υπηρετήσει τα συμφέροντα διαφόρων εργολάβων, προτιμά να μένει ένα σχολείο κλειστό και τα παιδιά στους δρόμους.

Το γεγονός ότι, 15 μέρες μετά το σφράγισμα του ετοιμόρροπου σχολείου, δεν έχει ικανοποιηθεί ακόμα το αίτημα για μεταστέγασή του στο κενό κτίριο των σχολών Αποστολόπουλου και η εκμετάλλευση παιδιών και γονιών από δημοτική αρχή και ΟΣΚ, για προώθηση σχεδίων, που ευνοούν τους εργολάβους, ενώ, παράλληλα, οδηγούν σε κατάργηση του ενιαίου σήμερα 13ου Δημοτικού Σχολείου, έχει εξοργίσει τους πάντες. Καθώς, μάλιστα, καμία διαβεβαίωση δε δίνεται ότι μετά τις γιορτές παιδιά και δάσκαλοι θα έχουν έναν ενιαίο χώρο για να κάνουν μάθημα, η πρόταση, που, ήδη, συζητείται ανάμεσα στους γονείς, είναι να επιβάλουν στις 8 του Γενάρη τη λειτουργία του σχολείου μέσα στις αίθουσες του ίδιου του δημαρχείου!

Μέχρι τότε, τα συνθήματα που φώναζαν την Κυριακή τα παιδιά "Σχολείο ενωμένο, όχι χωρισμένο", "Σχολείο για παιδιά και όχι για σκυλιά",θα ακουστούν ξανά και ξανά, καθώς το θέμα θα τεθεί και πάλι στο δημοτικό συμβούλιο που συνεδριάζει την ερχόμενη Δευτέρα 29 Δεκέμβρη στις 7.30 το βράδυ.

Με δήλωσή του στο "Ρ", ο παριστάμενος στην εκδήλωση εκπρόσωπος της "Δημοκρατικής Ενότητας" και δημοτικός σύμβουλος Αρ. Αβραμίδης τόνισε: "Αμεσα να αναλάβει πρωτοβουλία ο δήμος, ώστε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες ανέγερσης νέου κτιρίου, σε δύο μήνες να έχει ολοκληρωθεί η μελέτη και τον Οκτώβρη να μπουν τα παιδιά να κάνουν μάθημα. Η αδιαφορία του δήμου και η αδράνεια ευθύνονται για την κατάσταση αυτή".

Θ. Λ.

Οι χορωδίες, λοιπόν, για τα κάλαντα άρχιζαν να συγκροτούνται απ' τις αρχές του Δεκέμβρη και για να έχεις θέση σ' αυτές έπρεπε να διαθέτεις κάποια "προσόντα". Να παίζεις, ας πούμε, κανένα μουσικό όργανο - φυσαρμόνικα, φλογέρα, τουμπελέκι - δεδομένου ότι τα κάλαντα με συνοδεία οργάνων έκαναν πιο ανοιχτοχέρηδες τους νοικοκύρηδες των σπιτιών. Η, εν πάση περιπτώσει, αν δεν έπαιζες όργανο, έπρεπε οπωσδήποτε να έχεις μεγάλο σόι για να συνεισφέρεις, έτσι, ικανοποιητικά έσοδα στο κοινό ταμείο της κομπανίας. Αν, ο καημένος, δεν είχες ούτε οργανάκι ούτε πολλούς συγγενείς, ε, τότε, ή δεν έλεγες τα κάλαντα ή έβγαινες μόνος κι έρημος στη "γύρα" και μάζευες "ψίχουλα".

Ολη εκείνη τη μέρα, λοιπόν, σκεφτόμουν τον Βασίλη, που τον ρίχναμε κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα η παραμονή των Χριστουγέννων να είναι μάλλον μέρα θλίψης γι' αυτόν. Γι' αυτό ίσως και στα λιγοστά σπίτια που του άνοιγαν την πόρτα να τραγουδήσει, όταν έφτανε στο σημείο που λέει "οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρετ' η φύσις όλη...", η φωνή του τσάκιζε κι ακουγόταν περίπου σαν λυγμός. Α, τον καημένο, τον Βασίλη...

Την άλλη μέρα, βρήκα τον συμμαθητή μου στο σχολείο και τον πήρα παράμερα. "Βασίλη - του είπα - σου ζητάω ν' αλλάξεις γνώμη και να 'ρθεις να πούμε μαζί τα κάλαντα εφέτος...". Το πρόσωπο του παιδιού έλαμψε μονομιάς και ταυτόχρονα άπλωσε το χέρι του και έσφιξε το δικό μου σαν να μου έλεγε "εντάξει, φίλε" κι "ευχαριστώ".

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

Απλωσαν στη μέση της πλατείας ό,τι έφεραν από τα σπίτια οι γονείς, λίγα μελομακάρονα, λίγους κουραμπιέδες, αναψυκτικά και νερό, ανέβηκαν στα σκαλιά της πλατείας και είπαν τα ποιήματα που είχαν ετοιμάσει, τραγούδησαν τα κάλαντα, έκαναν και συμβολική κατάληψη της οδού Σιβιτανειδίου, χειροκροτήθηκαν από τον κόσμο κι έστειλαν ένα πρώτο αποφασιστικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση...