Associated Press

Στη σκιά των τανκς

Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι μίλησαν για ολοκληρωτικό πόλεμο, που στοχεύει στην εξολόθρευση της Π. Αρχής. Ο Γιάσερ Αραφάτ ανανέωσε την έκκληση εκεχειρίας προς όλες τις παλαιστινιακές οργανώσεις και κατέστησε σαφές ότι «ο παλαιστινιακός λαός δε φοβάται». Ο Αριέλ Σαρόν, από την πλευρά του, επέλεξε να απευθύνει διάγγελμα στον ισραηλινό λαό, εν μέσω της οξυνόμενης πολεμικής εναντίον των επιλογών του από όλες τις οπτικές γωνίες. Και αυτή η επιλογή του, όμως, φαίνεται ότι απέβη αναποτελεσματική καθώς προκάλεσε σφοδρότατες αντιδράσεις από τον ισραηλινό Τύπο και από όλες τις πτέρυγες της ισραηλινής πολιτικής σκηνής.

Κοινός τόπος όλων των επικρίσεων ήταν η εκτίμηση ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να τηρήσει την προεκλογική του υπόσχεση να φέρει ασφάλεια στους Ισραηλινούς σε 100 μέρες, αλλά αντίθετα έχει καταφέρει να κλιμακώσει τη βία και είναι εμφανές ότι δεν έχει καν κάποια συγκεκριμένη πρόταση για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Οι ακροδεξιοί συγκυβερνώντες του τον πιέζουν για οριστική ανακατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών, ενώ μερίδα του δεξιόστροφου Τύπου υποστήριζε, μετά την επίθεση στο Αϊν Αρίκ, ότι ο φημισμένος ισραηλινός στρατός έχει γίνει «κότα».

Το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα, που στηρίζεται από το ΚΚ Ισραήλ και άλλα προοδευτικά κόμματα, μαζί με τις φιλειρηνικές οργανώσεις ζητούν άμεσο τερματισμό της κατοχής προειδοποιώντας ότι η στρατηγική Σαρόν οδηγεί σε αδιέξοδο όχι μόνο τους δύο λαούς αλλά και την ίδια την ισραηλινή κοινωνία, που καθημερινά υπόκειται σε οικονομικές και δημοκρατικές «περικοπές». Οι φιλειρηνικές φωνές έχουν λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις μετά την άρνηση εφέδρων στρατιωτών και αξιωματικών του στρατού να υπηρετήσουν στα αυτόνομα εδάφη όπως και μαθητών να παρουσιαστούν στο στρατό εξαιτίας της συνεχιζόμενης κατοχής. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τη δημόσια διακήρυξη απόστρατων υψηλόβαθμων αξιωματικών ακόμη και των μυστικών υπηρεσιών, που ζητούν τερματισμό της κατοχής, η ισραηλινή ηγεσία έχει έρθει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση καθώς, όπως υποστηρίζουν οι αναλυτές, ο διχασμός εντός της ισραηλινής κοινωνίας βαθαίνει μέρα με τη μέρα.

Από την άλλη πλευρά, οι παλαιστινιακές οργανώσεις φαίνεται ότι αλλάζουν στρατηγική επιλέγοντας πλέον ως στόχους σύμβολα της κατοχής, όπως είναι ο στρατός και οι έποικοι, επιδιώκοντας, όπως υποστηρίζουν, να στερήσουν από την ισραηλινή ηγεσία κάθε πρόσχημα «τρομοκρατίας» για την εξαπόλυση των αντιποίνων της. Και για πολλούς, η τακτική έχει, ήδη, αποδώσει κάποιους πρώτους καρπούς. Ενάμιση χρόνο μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, με τον αιματηρότερο τρόπο, το αυτονόητο: Δεν μπορεί μια δύναμη κατοχής να απαιτεί από τους κατεχομένους να πάψουν να αγωνίζονται για την ελευθερία τους ως όρο για τη διαπραγμάτευση της «πιθανότητας ημι-απελευθέρωσής τους».

Αρχισε λοιπόν και οι χωρικοί της Κολομβίας βομβαρδίζονται. Μέχρι στιγμής από αεροπλάνα που ανήκουν στις Αεροπορικές Δυνάμεις της Κολομβίας (Fuerza Aerea Colombia-FAC). Κατά την «Επιχείρηση Θάνατος», 200 έξοδοι των μαχητικών και των ελικοπτέρων την πρώτη μέρα και 56 τη δεύτερη προκειμένου να χτυπηθούν οι 85 σρατηγικοί στόχοι. Σε λίγο τη θέση τους ενδέχεται να πάρουν τα αμερικανικά βομβαρδιστικά και δεν πρόκειται για υπόθεση εργασίας και μόνο...

Η ειρήνη δεν είναι καθόλου εύκολη και ειδικά μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, η κατάσταση στη χώρα ήταν πιο κρίσιμη από ποτέ. Αλλά βομβαρδισμοί σε «στρατηγικά σημεία»; Οπου στρατηγικά σημεία συνήθως δε σημαίνουν τίποτα, οι άμαχοι σκοτώνονται και απλώς έρχεται η καταστροφή, αφού σε έναν πόλεμο οι απλοί άνθρωποι σπάνια κερδίζουν και οι κυβερνήσεις ειδικά αυτές που έχουν αμέριστη στήριξη από μεγάλες δυνάμεις, σπανίως χάνουν.

Πόλεμος... Πώς έφτασε ως εδώ; Μία «ύποπτη» αεροπειρατεία και η ταυτόχρονη απαγωγή του γερουσιαστή Γκέτσεμ Τουρμπάι που επέβαινε στο αεροπλάνο. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι αναθεμάτισαν ο πρόεδρος Αντρές Παστράνα και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και ανακοίνωσε τον οριστικό τερματισμό των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων. Η τελευταία σταγόνα σε ένα ποτήρι που δεν είχε γεμίσει μέχρι στιγμής, με τις 20 δολοφονίες συνδικαλιστών από την αρχή του χρόνου από ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς, από τις μαζικές δολοφονίες χωρικών; Πώς είναι δυνατόν να ήταν αυτή η τελευταία σταγόνα; `Η μήπως τελικά η απόφαση ήταν ειλημμένη;

Μόλις ένα μήνα πριν με αλλεπάλληλα εκβιαστικά τελεσίγραφα, η κυβέρνηση προσπάθησε να επιβάλει τη διακοπή των συνομιλιών, οι οποίες τελικά διασώθηκαν χάρη στη διαλλακτική στάση των FARC-ΕΡ αλλά και κάτω από τη διεθνή πίεση. Ωστόσο, οι πιέσεις ήταν αφόρητες, πιέσεις εντός και εκτός των τειχών. Γινόταν πια προφανές ότι μέχρι τις εκλογές της άνοιξης δε θα μπορούσαν να υπάρξουν κάποιες ριζικές εξελίξεις, εξελίξεις κατά το δοκούν, τη στιγμή που ένας από τους επικρατέστερους υποψήφιους για την προεδρία, ο Αλβαρο Ουρίμπε, έχει καλέσει τις ΗΠΑ να παρέμβουν με ακόμα πιο άμεσο τρόπο στη σύγκρουση, καθώς θεωρεί πως η «σκληρή» αντιμετώπιση των ανταρτών είναι η μοναδική ενδεδειγμένη λύση.

Τη στιγμή που τα δημοσιεύματα και οι παραινέσεις των γνωστών κύκλων στις ΗΠΑ, που καλούσαν την κυβέρνηση να προχωρήσει σε «άμεση επέμβαση για να εξαλειφθεί η τρομοκρατία», είναι πια πολύ πυκνές για να αγνοηθούν ή να θεωρηθούν απλές συμπτώσεις.

Σύμπτωση άραγε και το γεγονός ότι ο Αντρές Παστράνα ανακοινώνοντας τον τερματισμό των διαπραγματεύσεων, την επανακατάληψη του αποστρατικοποιημένου θύλακα, με αφορμή την αεροπειρατεία και την απαγωγή, έκανε λόγο για «τρομοκρατική πράξη»; Οταν μέχρι στιγμής δεν είχε περάσει αυτή την πολύ λεπτή γραμμή που είχαν θέσει οι Ηνωμένες Πολιτείες, τοποθετώντας τις «Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας-Λαϊκός Στρατός»-(FARC-EP) αλλά και τον «Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό»-(ELN) στη λίστα με τις 28 τρομοκρατικές οργανώσεις.

`Η απλά έφτασε η ώρα ο ψευδεπίγραφος πόλεμος «κατά των ναρκωτικών» να λάβει τις σωστές του διαστάσεις και να εξελιχθεί σε αυτό για το οποίο σχεδιάστηκε; Δηλαδή στον πόλεμο κατά των ανταρτών και οποιασδήποτε άλλης φωνής, που υψώνεται, για ένα διαφορετικό κόσμο από αυτόν που διαφημίζουν οι διάφοροι κήνσορες της εξουσίας;