ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Τάμπλογιου δεν έρχεται! Είναι πολύ απασχολημένος... Στέλνει, όμως, τον Πάουελ...

***

Ατεγκτη η ΔΟΕ στο ντόπινγκ! Μέχρι που θα κάνει ελέγχους και σε άλλους Αμερικανούς, λένε οι κακές γλώσσες! Μετά τους Ολυμπιακούς...

***

Μετά τους Ολυμπιακούς, τηλέπαθοι, αρχίζει η μάχη κατά του ντόπινγκ! Από την κυβέρνηση! Κρατηθείτε!..

***

Στα ελεύθερα έθνη συγκαταλέγεται και το Ιράκ, αν δεν το γνωρίζετε! Ετσι λέει τηλεοπτικό προπαγανδιστικό των ΗΠΑ...

***

Μόνον ο λαός του Ιράκ δε λέει να το καταλάβει αυτό...

***

Το είπε και ο Τάμπλογιου, ότι είναι ελεύθερες χώρες!! (Ιράκ - Αφγανιστάν).

***

Καλύτερα έτσι! Για να μαθαίνουν πολλοί, τι εννοεί ο ιμπεριαλισμός, όταν λέει ελευθερία...

***

Αυτές και αυτοί της ιππασίας, μάλλον του μεροκάματου θα είναι! Του πολύ σκληρού μεροκάματου...

***

Οπως, π.χ., η Αθηνά Ωνάση! Του αγωνίσματος κι αυτή!

***

Ο φίλος της, όμως, βέρος προλετάριος εκ Βραζιλίας! Επάγγελμα; Ιππέας...

***

Αφού δεν κατάλαβες τον Τζέκο εξ όψεως, δεν είσαι φυσιογνωμιστής, είπε δημοσιογράφος...

***

Ο Κακλαμάνης (ΝΔ) θεωρεί ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συγκάλυπτε τους Τζέκους! Λέτε;

***

Η ΝΔ, ωστόσο, δε γνώριζε; Ως αντιπολίτευση προ των πυλών της εξουσίας που ήταν...

***

Φαίνεται, ούτε η ΝΔ έχει καλούς ...φυσιογνωμιστές!

***

Πάντως, ο Βενιζέλος (ο Ευάγγελος του πολιτισμού και του αθλητισμού) εξεμάνη! Αναμένεται θύελλα (προόδου - συντήρησης!...)

***

Διαθέσιμους: Πού βρίσκεσθε;

***

Ακου φυσιογνωμιστές...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Associated Press

ΑΜΠΟΥ ΓΡΑΪΜΠ

Αποτροπιασμός...

Η φρίκη, ο αποτροπιασμός, η οργή... αλλά και ο εξανδραποδισμός της ανθρώπινης ύπαρξης έδωσαν το δικό τους παρών στο αμερικανικό στρατοδικείο στο Μανχάιμ, όπου ξεκίνησαν οι δίκες των τεσσάρων στρατιωτικών που κατηγορούνται για τις φρικαλεότητες και τη φονική κακοποίηση των Ιρακινών κρατουμένων στη διαβόητη φυλακή Αμπού Γράιμπ της Βαγδάτης.

Ωδή στους ηττημένους!

Φιγουράρουν χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι. Ολυμπιονίκες αθλητές, αριστεύσαντες μαθητές. Γκρο-πλαν στις τηλεοπτικές οθόνες. Τεράστιες φωτογραφίες στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Είναι οι νικητές. Οι πρώτοι. Οι πετυχημένοι. Οι περισσότεροι δικαιούνται της προβολής κι αξίζουν το «εύγε». Κόπιασαν πολύ, στερήθηκαν πολλά για να φτάσουν στον υψηλό στόχο. Μπορεί να είχαν μαζί τους και την τύχη - κι αυτή χρειάζεται σε όσους προσπαθούν - αλλά, όπως και να 'ναι, πρέπει να 'χει κανείς ταλέντο και ικανότητα για να διακριθεί και, πολύ περισσότερο, για να πρωτεύσει. Κάποιοι δεν αξίζουν να βρίσκονται εκεί. Την σήμερον, ο αγώνας δε γίνεται επί ίσοις όροις. Κι αν είναι ίση η απόσταση προς το νήμα, είναι διαφορετικά τα εφόδια κι ανισοβαρή τα εμπόδια. Είναι πολλοί που ανεβαίνουν ωθούμενοι από ισχυρά και βρώμικα χέρια, που προχωρούν παραμερίζοντας τους ικανότερους και φτάνουν στην κορυφή πατώντας επί πτωμάτων.

Αθλητές Ολυμπιονίκες, οι πρώτοι στον κόσμο. Τι το καλύτερο; Καλώς «να πέσουν τα τείχη». Ας «μεθύσουμε απ' το κρασί τους» κι ας τους πούμε το «ευχαριστώ» χωρίς ενδοιασμό. Μας προσφέρουν την απόλαυση των έντονων συναισθημάτων που προκαλεί η προσπάθεια για συνεχή ατομική κι ομαδική βελτίωση και για την κατάκτηση της κορυφής. Γιατί ο αθλητισμός, παρά τη μόλυνσή του από την καπιταλιστική κερδοσκοπία και τη δηλητηρίασή του από τα φαρμάκια των εταιριών και τις «ντόπες» των χορηγών, εξακολουθεί να συμβάλλει στην καλλιέργεια σώματος και ψυχής και, ταυτόχρονα, ν' αποτελεί προνομιακό πεδίο για την ανάπτυξη του υγιούς συναγωνισμού και της ευγενούς άμιλλας ανάμεσα σε νέους ανθρώπους.

Και οι αριστεύσαντες μαθητές αξίζουν το «μπράβο» μας. Η επιτυχία τους είναι η δικαίωση των συνεχών κόπων και το «χαλάλι» των τεράστιων εξόδων. Ας συμμετάσχουμε στη χαρά των παιδιών και στην περηφάνια των γονιών. Γιατί μπορεί να μην είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι από το επίπεδο της παρεχόμενης παιδείας στη χώρα μας, καθώς το «αμαρτωλό τρίγωνο» σχολείο-φροντιστήριο-ιδιαίτερο παράγει «ειδικευμένους αμόρφωτους» και «υποψήφιους άνεργους», αλλά όλοι παραδεχόμαστε ότι οι μαθητές είναι οι μόνοι που δεν ευθύνονται. Αντιθέτως, είναι τα θύματα ενός εκπαιδευτικού συστήματος, που επιχειρεί να συντρίψει την προσωπικότητά τους, στερώντας τους, ταυτόχρονα, τη δυνατότητα να ζήσουν τη χαρά της νιότης τους.

Αλλά έπαινοι δεν αξίζουν μόνο στους νικητές. Μεγαλύτερη αξία έχει η απόδοση τιμής στους ηττημένους, που προσπάθησαν χωρίς, όμως, να τα καταφέρουν. Πολύ περισσότερο σ' εκείνους που, ενώ ξέρουν πως δε θα φτάσουν ποτέ στην «Ιθάκη», δε σταματούν στη μέση του δρόμου και δε γυρίζουν πίσω. Ας χειροκροτήσουμε, λοιπόν, τους αθλητές που δεν ανεβαίνουν στο βάθρο, αλλά είναι το ίδιο και περισσότερο ιδρωμένοι από τους κατόχους των μεταλλίων. Κι ας συγχαρούμε τους μαθητές που αν και «έβαλαν τα δυνατά τους», δεν πέτυχαν στις εξετάσεις για την εισαγωγή τους στα πανεπιστήμια. Η αναγνώριση τιμής στους ηττημένους είναι, στην εποχή του «ανθρωποφάγου ανταγωνισμού», ζήτημα πολιτισμού...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ