Γρηγοριάδης Κώστας

***

Ποια θα είναι, τελικά, η τύχη τους; Ε, αυτό είναι γνωστό...

***

Το πολύ - πολύ θα βρεθεί κάποιο εξιλαστήριο «θύμα»...

***

Εξάλλου, βρε παιδιά, κάποιες μειοψηφίες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού τα κάνουν όλα...

***

Κόφι Ανάν: Εξακολουθείτε να υπάρχετε ως γενικός γραμματέας; Κάπου σάς είχαμε παρεξηγήσει...

***

Καλό κι αυτό: Ο νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ είναι και ευρωπαϊστής και ατλαντιστής! Κι αυτός παρεξηγημένος...

***

Θεσμόν: Αφού ο νέος γενικός είναι και ευρωπαϊστής, κάπου θα κολλάει με τις απόψεις σας...

***

Αλλά και η δήλωσή σας, να μη γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες αντικείμενο δικομματικής αντιπαράθεσης, είναι πολύ ρηξικέλευθη ως θέση...

***

Αλλά δε μας είπατε, τελικά: Είσαστε υπέρ του να πάει, ή υπέρ του να μην πάει ελληνικός στρατός στο Ιράκ;

***

Αμάν, ρε παιδιά, μ' αυτόν το γάιδαρο που συνέλαβε ο Ντενκτάς! Αφού δε διέθετε διαβατήριο (ο γάιδαρος), καλά του έκανε ο Ντενκτάς! (του γαϊδάρου)...

***

Ο Δήμος Σκοπέλου τίμησε τον Επαμεινώνδα Πετραλιά! Εδωσε το όνομά του σε στάδιο! Ισως λόγω της ...αντιστασιακής του δράσης στην Κατοχή, ως γραμματέα του υπουργείου της κυβέρνησης Τσολάκογλου!.. Ετσι διαβάσαμε σ' ένα βιβλίο...

Γρηγοριάδης Κώστας

Διαθέσιμον (αποσπασμένον): Βάλε και καμιά άλλη κασέτα! Θα έχεις βαρεθεί και συ ακόμη ν' ακούς την ίδια...

***

Αν και οι διαθέσιμοι δε βαριούνται! Αυτό είναι το έργο τους!.. Και η αποστολή τους...

***

Γι' αυτό υπάρχουν. (Ως διαθέσιμοι)... Για την κασέτα...

***

Εκφωνήτρια των 12 (ΝΕΤ, μεσημέρι): Η αγωνία σας εξόφθαλμη...

***

Ακου κασέτα...

Ρωτήσανε, λοιπόν, κάποτε τον μπάρμπα - Κώτσο για τους φίλους, που με συνέπεια κάθε τόσο αποχαιρετούσε. «Παππού, στις κηδείες, πού είναι καλύτερα να κάθεσαι, μπροστά στην εκκλησιά ή πίσω;». Μάλλον, έψαχναν να βρουν πόσο φοβάται ο γέρος το θάνατο, πόσο έβλεπε και τη δική του ώρα να 'ρχεται, πόσο αντέχαν τα κότσια του να πλησιάσει το νεκρό. Ταράχτηκε ο μπάρμπα - Κώτσος, σούφρωσε τα φρύδια, ξεφύσηξε, χαμογέλασε. «Οπου και να κάθεσαι, το ίδιο είναι», απάντησε στο τέλος. «Το θέμα είναι να μην είσαι μέσα στο κιβούρι...». Πληρωμένη απάντηση.

Σκέψου τώρα τι ρωτάνε. Με τη σπείρα του ληστή ή του φονιά; Και ποιος θα κερδίσει, αν βγάλουν τα κουμπούρια; Και, τέλος πάντων, θέλεις τους φονιάδες με αρχηγό το ληστή, η στους ληστές να 'χει το κουμάντο ο φονιάς; Είναι και οι ...παροχές. Τα ψίχουλα καλύτερα ή το σουσάμι; Αν χόρτασες τόσα χρόνια ή αν περιμένεις να χορτάσεις, κανείς δε ρωτάει. Αν είδες χαΐρι από ληστές και φονιάδες τόσα χρόνια, ούτε κουβέντα να γίνεται! Κι όμως, πρέπει να διαλέξεις. Το ληστή ή το φονιά.

Για να 'χεις φτιαγμένα αποτελέσματα πρέπει να σου βρίσκονται και φτιαγμένες ερωτήσεις. Και μπορεί το δίλημμα «με το ληστή ή το φονιά» να έχει τη σημασία του για τον καθένα από τους δυο τους χωριστά, πάνω απ' όλα, όμως, είναι δίλημμα που βολεύει και τους δύο. Το φτιάξανε και το συντηρούνε χρόνια, το αναπαράγουν σε κάθε ευκαιρία. Κάθε που τα ζωνάρια σφίγγουν από την ακρίβεια και η ανεργία χτυπάει κόκκινο. Κάθε που δυο και τρεις εργάτες λιανίζονται στα νταμάρια και στις σκαλωσιές. Κάθε που μια σταγόνα ιδρώτα από τα μέτωπα των ανθρώπων του μόχθου γίνεται ποτάμι από χρήμα στις τσέπες των κεφαλαιοκρατών αφεντικών τους. Κι έτσι, το ερώτημα παραμένει: Κοντά ή μακριά από το κιβούρι; Το κιβούρι πάντα δεδομένο, χωρίς αυτό δε γίνεται...

*κιβούρι= φέρετρο