Οταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2010 οδηγούσε την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας στην τρόικα, ο ΣΥΡΙΖΑ «είχε βγει στα κεραμίδια», γιατί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδηγεί την οικονομία στο ΔΝΤ, τα προγράμματα του οποίου, όπως τα μνημόνια στην Ελλάδα, όπου εφαρμόστηκαν, έφεραν δεινά στους λαούς. Τότε πρωτολανσάρισε και την «υπόθεση Αργεντινή», την οποία ώθησε στην κρίση το ΔΝΤ και η οποία με άλλη πολιτική, επεκτατική, ξέμπλεξε από το ΔΝΤ και βγήκε από την κρίση. Βεβαίως, η συζήτηση εστιαζόταν στη λεγόμενη κρίση χρέους και όχι στο πραγματικό πρόβλημα που είναι η καπιταλιστική οικονομική κρίση, που για να ξεπεραστεί σε όφελος του κεφαλαίου και να δημιουργηθούν συνθήκες καπιταλιστικών επενδύσεων, χρειάζεται ακριβώς τα μέτρα του μνημονίου, δηλαδή δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, εργασιακές σχέσεις τέτοιες που να χρησιμοποιούν οι μεγάλοι καπιταλιστικοί όμιλοι τους εργαζόμενους με όποιον τρόπο θέλουν, δηλαδή μερική απασχόληση, ελαστικά ωράρια, εκ περιτροπής εργασία κ.λπ., δραστική μείωση των κρατικών δαπανών για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, όλα τα μέτρα που χρειάζονται για να πληρώνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι όσο γίνεται λιγότερο κεφάλαιο για τους μισθούς των εργατών, ενώ με τα ελαστικά ωράρια να αυξάνουν την απλήρωτη δουλειά. Ετσι αντισταθμίζουν τη χασούρα κερδών στην κρίση, αλλά έχουν έτοιμες όλες τις συνθήκες για γοργή και μεγάλη κερδοφορία, άρα να κάνουν επενδύσεις και να υπάρξει ανάκαμψη. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ της πολιτικής του ΔΝΤ, έκανε συνάντηση η αντιπροσωπεία του στις ΗΠΑ με το ΔΝΤ, επειδή το ΔΝΤ έχει καλύτερη πολιτική διαχείρισης του χρέους, αφού ζητά «κούρεμα» (αυτό απαιτεί νέα μνημόνια, αλλά δεν το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή νέα αντεργατικά μέτρα και χωρίς μνημόνια, άλλωστε εφαρμόζονται παντού όπου υπάρχει καπιταλιστική κρίση) και εκτιμά ότι η πολιτική της ΕΕ βαθαίνει την «ύφεση», δηλαδή την κρίση. Πλήρης στροφή και προσαρμογή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που ξεσήκωσε τη λεγόμενη αντιμνημονιακή πολιτική, καλούσε σε πάλη για κατάργηση των μνημονίων, σ' αυτό στήριξε όλη την προεκλογική του τακτική, καλώντας σε άλλο μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Σήμερα όχι μόνο δε μιλά για κατάργηση των μνημονίων, αλλά έχει κάνει σημαία του την επαναδιαπραγμάτευσή τους. Και εδώ στροφή 180 μοιρών και προσαρμογή στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτό το είπε ακόμη πιο ξεκάθαρα κατά την πρόσφατη επίσκεψη αντιπροσωπείας του στο Βερολίνο, όπου έθεσε το ζήτημα ως εξής: «Καλό είναι να καταγγέλλεις, αλλά το ζήτημα είναι να ψάξουμε για λύσεις». Είπαν, επίσης, ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, ώστε να διαμορφωθεί ένα κράτος φιλικό στις επενδύσεις, ότι χρειάζονται πρωτογενή πλεονάσματα, λέγοντας επίσης ότι κάποια ζητήματα που θέτουν οι δανειστές τούς βρίσκουν σύμφωνους. Είπαν, επίσης: «Αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε σημαντικές, ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές, που είναι αναγκαίο να συμβούν, πρέπει ο ελληνικός λαός να κατανοήσει (...) Εάν δεν πεισθεί (...) δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουν αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές, διότι θέλουν κυρίως συναίνεση». Κατά την επίσκεψή τους στις ΗΠΑ, ο Αλ. Τσίπρας είπε: «Πιστεύω ότι υπάρχουν κοινοί προβληματισμοί και κοινά ενδιαφέροντα, διότι αυτήν τη στιγμή η πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα, η πολιτική της ύφεσης - συνολικά στην Ευρώπη - δημιουργεί κινδύνους αστάθειας της παγκόσμιας οικονομίας. Και πιστεύω ότι η εναλλακτική μας πρόταση (...) αφορά όλους όσοι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία και τις Ηνωμένες Πολιτείες».

Σαφής δήλωση για τη δική του πολιτική ότι στοχεύει στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά με πολιτική σαν αυτή του Ομπάμα, κόντρα στην πολιτική της Μέρκελ. Αλλωστε, στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, σε ρεπορτάζ που εκτιμούσε το ταξίδι τους στις ΗΠΑ, αναφέρθηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως θέλει ως σύμμαχό του την κυβέρνηση Ομπάμα ενάντια στην πολιτική Μέρκελ.

Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εμφανιζόταν προπαγανδιστικά με ένα δήθεν ριζοσπαστικό πρόγραμμα που θα ανακούφιζε το λαό, προσαρμόζεται ολοταχώς προς μια πολιτική που μπορεί και να είναι αποδεχτή από τμήματα του κεφαλαίου, αλλά φιλολαϊκή δεν είναι. Προετοιμάζεται και διεκδικεί από το λαό να τον αναδείξει σε κυβέρνηση, αλλά έχει πολιτική διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας και διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, δηλαδή πολιτική ενίσχυσης των μεγαλοεπιχειρηματιών, άρα ενάντια στο λαό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, αποκαλύπτεται μέρα με τη μέρα ως αυτό που πραγματικά είναι, μια δύναμη χειραγώγησης του λαού, καλώντας τον να υποταχτεί στις ανάγκες του κεφαλαίου. Και αναζητά συμμάχους σε ισχυρές καπιταλιστές χώρες, εκμεταλλευόμενος τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, ακριβώς για να μη δημιουργηθεί «αστάθεια στην οικονομία». Απεμπόλησε την κατάργηση των μνημονίων, την εναντίωση στις αναδιαρθρώσεις, κ.λπ., αν ποτέ τα πίστευε.

Να γιατί λέμε ότι πρέπει να συνειδητοποιείται ολοένα και περισσότερο ότι με το γενικό εκλογικό δικαίωμα (αστική δημοκρατία), που θέλει το λαό μόνο να ψηφίζει για την ανάδειξη αστικής Βουλής και κυβέρνησης, δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος, γιατί δεν μπορεί να αποδυναμώσει την οικονομία και την εξουσία του κεφαλαίου, δεν μπορεί να πάει κόντρα στους νόμους αυτής της οικονομίας. Να γιατί λέμε ότι πρέπει να αλλάξει τάξη στην εξουσία και όχι κυβέρνηση και χρειάζεται σκληρός ταξικός αγώνας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της γι' αυτό το σκοπό.