«Ο Βασιλιάς» βασίζεται σ' ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη το 1997 σε μια κωμόπολη της Πελοποννήσου, λέει ο σκηνοθέτης, Νίκος Γραμματικός. Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από το σκάκι, κοινή δραστηριότητα του Βαγγέλη και του Αστυνόμου. «Επρεπε να υπάρχει ένα σημείο επαφής ανάμεσα σ' αυτούς τους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, και κάτι που θα μοιράζονται μόνο οι δυο τους, ένα είδος ιδιαίτερου δεσμού. Από την άλλη μεριά, το πιόνι του Βασιλιά συμβολίζει τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, κυρίαρχο και κυνηγημένο ταυτόχρονα.

Η ταινία του Νίκου Γραμματικού διαθέτει ένα καλοδουλεμένο σενάριο με κύρια χαρακτηριστικά του το ρεαλισμό, τους έντονους διαλόγους και τη ζωντανή αφηγηματική ροή. Ο «Βασιλιάς» είναι ένα κομμάτι ζωής χωρίς περιτυλίγματα, μερικές φορές καυστικό κι άλλες έντονα δραματικό χωρίς κανένας να «σπαράζει» από το κλάμα. Ενας άνθρωπος που αντιμετωπίζει τη ζωή του κι εκεί βρίσκεται το ζουμί της ταινίας, γιατί η καλύτερη περιπέτεια είναι η ίδια η ζωή.

Ο Βαγγέλης Μουρίκης ξέρει να κρατάει το υποκριτικό μέτρο και φτιάχνει έναν αξιοπρεπέστατο «βασιλιά», ενώ η μουσική της ταινίας πλαισιώνει άψογα τις ωραίες εικόνες του Γραμματικού.

Κινηματογράφος αλά ελληνικά και μάλιστα πετυχημένος.

Κοινωνική περιπέτεια, ελληνικής παραγωγής 2002. Σκηνοθεσία: Νίκος Γραμματικός. Με τους: Βαγγέλη Μουρίκη, Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Μηνά Χατζησάββα, Γιάννη Ζουγανέλη.

Ο Φρανκ Αμπαγκιάλ εργάζεται ως γιατρός ως δικηγόρος ακόμη και ως πιλότος, χωρίς να έχει συμπληρώσει καλά καλά τα 21 του χρόνια. Σπεσιαλίστας των μεταμορφώσεων, αλλά και πλαστογράφος των τραπεζογραμματίων έχει αποκτήσει αμύθητα πλούτη. Ενας πράκτορας του FBI, θέτει ως σκοπό της ζωής του, τη σύλληψή του και την τιμωρία του από τη Δικαιοσύνη. Ομως, κάθε φορά που πλησιάζει στην παγίδευσή του, ο Φρανκ βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Είναι τα απομνημονεύματα του Φρανκ Αμπαγκιάλ, που συντάραξε την κοινωνία των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του '60, αρχίζοντας τη δράση του από τα δεκαέξι του χρόνια.

«Τα ράσα κάνουν τον παπά». Αυτό ακριβώς είναι η ταινία. Αν μπορείς να υποδυθείς ρόλους στη ζωή τότε κερδίζεις και κάνεις την καθημερινότητά σου μια περιπέτεια, που πολλοί θα ζήλευαν αλλά η φαντασία δυστυχώς έχει και τα όριά της και κάποιος πρέπει να τη συμμαζέψει.

Δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να «δουλεύεις» τον κόσμο, αλλά, και πάλι, γιατί να μας δουλεύουν αυτοί; Και όταν λέω «αυτοί» εννοώ ένα σύστημα που σε θέλει καλουπωμένο. Λίγο να βγεις από τα όρια, τρέχουν να σε μαζέψουν.

Και η τρέλα; Ο ρομαντισμός; Η δράση που σε κάνει να ζεις; Ποιος βάζει όρια και γιατί αυτά να είναι τα σωστά;

Στην εποχή μας αν κάποιος σε χαρακτηρίσει «ρομαντικό» είναι σαν να σε λέει βλάκα. Οταν λέω «ρομαντικός», εννοώ να μπορείς να ξεφύγεις λίγο από τα καθιερωμένα, να μπορείς να διεκδικείς την τρέλα σου, το πάθος σου, την ταυτότητά σου στη ζωή. Αλλά λίγο να ξεφύγεις τρέχουν να σε μαζέψουν.

Η ταινία είναι ευχάριστη, με ωραία μουσική και καλές ερμηνείες, αλλά δεν είναι Στίβεν Σπίλμπεργκ. Και τι έγινε;

«Cath me if you can». Περιπέτεια αμερικανικής παραγωγής 2002. Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ. Με τους: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τομ Χανκς, Κρίστοφερ Γουόκεν, Μάρτον Σιν, Ναταλί Μπέι.