«Οι εργαζόμενοι να μην πληρώσουν την κρίση» τονίζει σε ανακοίνωσή του ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος, αναφερόμενος στους δεκαπέντε μουσικούς της Φιλαρμονικής του Δήμου Αθηναίων, που «έρχονται να προστεθούν στη λίστα της αβεβαιότητας και ανεργίας που μαστίζει τους εργαζόμενους και με μεγάλη ένταση τον κλάδο μας ειδικά».

«Δεκαπέντε Μουσικοί, που εργάζονται έως και 8 χρόνια στη Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων με όλων των ειδών τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης», σημειώνεται, «παραδίδονται προς απόλυση στη νέα Δημοτική Αρχή που θα προκύψει από τις τοπικές εκλογές, παρότι είναι επιτυχόντες διαγωνισμού για κάλυψη 21 κενών θέσεων με Σύμβαση Αορίστου Χρόνου. Η δημοτική παράταξη που στηρίζει τον δήμαρχο, στέλεχος της ΝΔ και εκ νέου υποψήφιο (με τη στήριξη ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ.), κ. Κακλαμάνη, αρνείται πεισματικά να ολοκληρώσει τη διαδικασία του διαγωνισμού με την κατάταξη των επιτυχόντων παρά το ότι της έχει δοθεί νομική βάση για την εγκυρότητα της ενέργειας. Με τη στάση της αυτή καταργεί το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή εργασία και υλοποιεί τις κατευθύνσεις της για πλήρη εμπορευματοποίηση των πολιτιστικών δομών του δήμου. Στηρίζει καθαρά την υλοποίηση του αντιδραστικού "Καλλικράτη" και την υλοποίηση του Μνημονίου, αναδεικνύοντας την υποκριτική στάση της ΝΔ που ενώ δεν το ψηφίζει, το υλοποιεί σε όσους δήμους ελέγχει. Με αυτή την πολιτική οι Μουσικοί της Φιλαρμονικής κρατιούνται όμηροι για να παραδοθούν χωρίς δικαιώματα στη νέα Δημοτική Αρχή».

«Η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων των Μουσικών συνδέεται άμεσα με τους στόχους του μονοπωλιακού κεφαλαίου για ιδιοποίηση της Τέχνης, του Πολιτισμού και της ψυχαγωγίας. Θέλουν το πολιτιστικό αγαθό να μετατραπεί πλήρως σε εμπορικό προϊόν, επανεπενδύοντας το συσσωρευμένο πλούτο τους με όρους υψηλότερης κερδοφορίας. Σε αυτόν το δρόμο δεν υπάρχει ούτε αξιοπρεπής διαβίωση για τους εργαζόμενους καλλιτέχνες, ούτε απρόσκοπτη πρόσβαση για τον ελληνικό λαό σε υψηλού καλλιτεχνικού περιεχομένου εκδηλώσεις».

Ο ΠΜΣ καλεί τους εργαζόμενους στο Δήμο της Αθήνας και ειδικότερα τους Μουσικούς να καταδικάσουν τη στάση της Δημοτικής Αρχής που καταργεί το δικαίωμα στην εργασία και παραδίδει τον Πολιτισμό στους ιδιώτες και τους χορηγούς. Ο ΠΜΣ διεκδικεί την άμεση κατάταξη των επιτυχόντων του διαγωνισμού και τη μονιμοποίηση όλων των Συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Στην 39χρονη Αμερικανίδα σκηνοθέτρια Σοφία Κόπολα και την ταινία της «Somewhere» απονεμήθηκε το «Χρυσό Λιοντάρι» του 67ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας που ολοκληρώθηκε το Σάββατο.

Ενα ειδικό «Χρυσό Λιοντάρι» απονεμήθηκε στον Αμερικανό παραγωγό και σκηνοθέτη Μόντε Χέλμαν, 78 ετών, εκ των δημιουργών του ανεξάρτητου σινεμά των δεκαετιών του '70 και του '80, «για το σύνολο της καριέρας του». Ο Μόντε Χέλμαν που στη Βενετία παρουσίασε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του εδώ και τριάντα χρόνια, «Road To Nowhere», ήταν αυτός που ανακάλυψε τον Ταραντίνο κάνοντας την παραγωγή της πρώτης του ταινίας, «Reservoir Dog». Το «Ασημένιο Λιοντάρι» της Καλύτερης Σκηνοθεσίας απονεμήθηκε στην ταινία «La Balada triste de trompeta» του Ισπανού Αλεξ ντε λα Ινγλέσια, 45 ετών, μια αλλόκοτη κωμωδία με φόντο τον «φρανκισμό».

Τέλος, ένα ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής απονεμήθηκε στην ταινία «Essential Killing» του Πολωνού Γιέρζι Σκολιμόφκσι. Ο πρωταγωνιστής, ο Αμερικανός Βινσεντ Γκάλο τιμήθηκε επίσης με το βραβείο για την καλύτερη ανδρική ερμηνεία για το ρόλο ενός Αφγανού φυγά που καταλήγει στην Κεντρική Ευρώπη: σχεδόν πανταχού παρών για 83 λεπτά, δε βγάζει ούτε μια λέξη.

Το βραβείο για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία έλαβε η Γαλλίδα ηθοποιός Αριαν Αμπεντ, για το ρόλο της Μαρίνας στο «Attenberg», δεύτερη ταινία της Ελληνίδας σκηνοθέτιδας Αθηνάς Ραχήλ Τσαγκάρη.

Nα σημειωθεί ότι η Σοφία Κόπολα, εκτός από συμπατριώτισσα του Ταραντίνο, είναι και πρώην σύντροφός του, κάτι το οποίο δε θα είχε σημασία αν και ο Αλεξ ντε λα Ινγκλέσια δεν ήταν φίλος του σκηνοθέτη και προέδρου της κριτικής επιτροπής και ο Χέλμαν δεν ήταν ο μέντοράς του...

Αυτές οι μαζεμένες συμπτώσεις(;) ήταν που έκαναν τον Πάολο Μερεγκέτι, κριτικό κινηματογράφου της εφημερίδας «Corriere della Sera» να γράψει ότι «η προεδρία του Κουέντιν Ταραντίνο αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να μετατραπεί σε σύγκρουση συμφερόντων, εάν κανείς σκεφτεί ότι το Somewhere και το Road to Nowhere ήταν γοητευτικά και ενδιαφέροντα φιλμ, αλλά τίποτα περισσότερο από αυτό». Ο ίδιος ο Ταραντίνο δήλωσε πάντως ότι ο Χέλμαν του είχε πει παλαιότερα ότι ένας φίλος στην κριτική επιτροπή αποτελεί «το χειρότερο εφιάλτη» μιας και πιθανότατα θα ντρέπεται πολύ για να του δώσει κάποιο βραβείο. Και αυτό σωστό είναι βέβαια, όπως και το ότι τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ στρέφονται όλο και περισσότερο στη σύσταση κριτικών επιτροπών από «σταρ» σε μια προσπάθεια να πάρουν κάτι από τη «λάμψη» τους και όχι από τη λάμψη του ίδιου του κινηματογράφου.

Ενα από τα πάλαι ποτέ «τρομερά παιδιά» του παγκόσμιου κινηματογράφου, ο Γάλλος σκηνοθέτης, Κλοντ Σαμπρόλ, πέθανε προχτές σε ηλικία 80 ετών. Ηταν ένας από τους «ιδρυτές» του περίφημου κινηματογραφικού κινήματος της «νουβέλ βαγκ», που συντάραξε τη δυτική κινηματογραφία την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία.

Το 1958 ο Σαμπρόλ γύρισε την πρώτη του ταινία, τον «Ωραίο Σέργιο», που θεωρείται και η «εναρκτήρια» του κινήματος. Την επόμενη χρονιά, θα ακολουθήσει το υπόλοιπο «βαρύ πυροβολικό», με ταινίες όπως «Χιροσίμα αγάπη μου» του Αλέν Ρενέ, «Τα 400 χτυπήματα» του Φρανσουά Τρυφώ, «Τα ξαδέλφια» του Κλοντ Σαμπρόλ, «Με κομμένη την ανάσα» του Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Στις δεκάδες ταινίες που σκηνοθέτησε ο Σαμπρόλ περιλαμβάνονται «Η Τελετή», «Ευχαριστώ για τη σοκολάτα», «Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα», «Το άνθος του κακού» κ.ά.