Η ...απελευθέρωση συνεχίζεται

Στον αντίποδα βρίσκονται οι δηλώσεις των «Ταλιμπάν», που απαντούν με την απειλή ότι τα εξαγγελθέντα σχέδια θα καταφέρουν μόνο περισσότερες απώλειες σε κατοχικά στρατεύματα.

Τα σχέδια των ΗΠΑ στοχεύουν σε εντατικοποίηση και κλιμάκωση του πολέμου με την αποστολή 30.000 και πλέον στρατιωτών στο Αφγανιστάν, έως τις αρχές του 2010, ενώ αποστολή σημαντικού αριθμού ενισχύσεων απαιτείται και από τις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, που συμμετέχουν στον πόλεμο και ήδη δεσμεύτηκαν για 7.000 στρατιώτες στο άμεσο μέλλον και αρκετούς ακόμα στη συνέχεια. Οι «συμμαχικές» αποφάσεις για τις ενισχύσεις, πέρα από χώρες που έχουν ήδη δεσμευτεί για αποστολή επιπλέον στρατευμάτων το 2010, αναμένεται να οριστικοποιηθούν μέχρι τη Σύνοδο του Λονδίνου για το Αφγανιστάν, στις 28 Γενάρη.

Ωστόσο, τα επικείμενα σχέδια προβλέπεται να εκτινάξουν στα ύψη το κόστος του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σε περίοδο «κρίσης», με το βάρος να μετακυλίεται στους ώμους των Αμερικανών φορολογουμένων. Αντιδράσεις συναντά ο Μπ. Ομπάμα και στις τάξεις του κόμματος των Δημοκρατικών, καθώς τα στελέχη αναλογίζονται το πολιτικό κόστος, αφού για να καλυφθούν τα έξοδα εξετάζεται και η επιβολή «ειδικού φόρου πολέμου», που προβλέπεται να εξαγριώσει τον κόσμο.

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, προκειμένου να κατευνάσει τις αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας, επιχείρησε να βαφτίσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στο Αφγανιστάν ως ένα «δίκαιο πόλεμο», στον οποίο η Ουάσιγκτον συμμετέχει με δεκάδες συμμάχους, σε «αντίθεση με το Βιετνάμ, που είχε ξεσηκώσει λαϊκή αντίσταση».

Στο πλαίσιο της φαιδρής προσπάθειας εξευμενισμού του πολέμου, ο Μπ. Ομπάμα προσπάθησε να επιστρατεύσει το επιχείρημα της εξόδου από τον πόλεμο, από το 2011 και μετά, το οποίο καταρρίφθηκε μόλις μερικές ώρες αργότερα. Πρώτος διέλυσε το επιχείρημα ο επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, Αμερικανός στρατηγός Στάνλεϊ ΜακΚρίσταλ, ο οποίος, παρουσιάζοντας τα σχέδια στους Αφγανούς αξιωματούχους, ξεκαθάρισε ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν. Αποψη την οποία επανέλαβε ξεκάθαρα την Παρασκευή και ο Αμερικανός σύμβουλος για θέματα ασφαλείας, στρατηγός Τζέιμς Τζόουνς, που υπογράμμισε ότι οι ΗΠΑ «δεν έχουν την πρόθεση να αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν στο εγγύς μέλλον και σίγουρα όχι το 2011».

Αντίστοιχη και κατηγορηματική ήταν η θέση του γγ του ΝΑΤΟ Αντερς Φον Ράσμουσεν, ο οποίος αφ' ενός ζήτησε περισσότερα κονδύλια για τη χρηματοδότηση της κατοχής και αφ' ετέρου υπογράμμισε ότι ναι μεν οι κατοχικές δυνάμεις έχουν σαν στόχο τη μεταβίβαση του ελέγχου της χώρας στις αφγανικές δυνάμεις, όταν αυτές κριθούν ότι είναι σε θέση να τον αναλάβουν και το επιτρέπουν οι συνθήκες, ωστόσο η «μετάβαση αυτή δε σημαίνει έξοδο» και κυρίως δε μεταφράζεται σε «εγκατάλειψη του Αφγανιστάν» και των όσων σημαίνει, για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, μία χώρα που βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο στους δρόμους της Ενέργειας.

Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ στις αποφάσεις της σημείωσε ότι οι κατοχικές δυνάμεις δεν πρέπει να περιορισθούν στο στρατιωτικό σκέλος των επιχειρήσεων, αλλά να επενδύσουν και στο μέλλον, ελέγχοντας απόλυτα τη διακυβέρνηση, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια και κυρίως την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, ώστε να εξασφαλισθεί η μετάβαση όχι στην αφγανική κυριαρχία, αλλά σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο προτεκτοράτο.

Παρά τις πιέσεις για ενίσχυση του πολέμου στο Αφγανιστάν, τις οποίες έκανε ιδιαίτερα σαφείς και η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ, Χίλαρι Κλίντον, στη συνεδρίαση του ΝΑΤΟ, Γαλλία και Γερμανία εξακολουθούν να δηλώνουν απρόθυμες για αποστολή επιπλέον στρατευμάτων, υποστηρίζοντας ότι επί του παρόντος δεν προτίθενται να προχωρήσουν σε τέτοιες κινήσεις, με το Παρίσι να εμφανίζεται πιο απόλυτο στη στάση του, χωρίς ωστόσο να άρουν την υποστήριξή τους στην κατοχή.

Στα «νέα» κατοχικά σχέδια υπάρχει σαφής πρόβλεψη για επέκταση του πολέμου και στο Πακιστάν, το οποίο κρίνεται ότι θα «πρέπει να συνεργαστεί στενότερα και αποτελεσματικότερα» στην κλιμάκωση του πολέμου, προσφέροντας γην και ύδωρ στους ιμπεριαλιστές.

Τις αποφάσεις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ χειροκρότησε από την πλευρά της και η ελληνική κυβέρνηση, διά στόματος του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, Δημήτρη Δρούτσα, ο οποίος και επιβεβαίωσε την πρόθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να βαθύνει την ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, συνεχίζοντας το έργο της ΝΔ, βαφτίζοντας τον κατοχικό στρατό ...ειρηνευτικό.

Κάθετα αντίθετη στον πόλεμο εξακολουθεί να παραμένει η θέση του ΚΚΕ, το οποίο και καταδίκασε τη θέρμη με την οποία η ελληνική κυβέρνηση χαιρέτισε την αύξηση των στρατιωτικών δυνάμεων στον πόλεμο του Αφγανιστάν, υπογραμμίζοντας ότι αυτό την καθιστά υπόλογη απέναντι στον ελληνικό λαό. Στην ανακοίνωση του ΚΚΕ σημειώνεται, επίσης, ότι «η θετική ανταπόκριση των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ στο κάλεσμα Ομπάμα να αυξήσουν τα στρατεύματά τους στο Αφγανιστάν, καταμαρτυρά τη συνέργεια των χωρών της ΕΕ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγουν μαζί με τις ΗΠΑ. Τεράστιες ευθύνες βαραίνουν την ελληνική κυβέρνηση που συνεχίζει να υποστηρίζει τον πόλεμο και τη συμμετοχή της χώρας σε αυτόν. Συνένοχη είναι και η ΝΔ, γιατί υποστήριξε αυτήν την πολιτική ως κυβέρνηση και συνεχίζει να την υποστηρίζει ως αντιπολίτευση».

Κλείνοντας, το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό να «απορρίψει τις προκλητικές κυβερνητικές δικαιολογίες. Χρειάζεται πιο απαιτητικά και μαχητικά να καταδικάσει την πολιτική ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που εμπλέκει τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς με κριτήριο τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, να απαιτήσει την άμεση επιστροφή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και τις άλλες ΝΑΤΟικές αποστολές εκτός συνόρων».

Αυτό είναι το κύριο σημείο της ουσίας των Διασκέψεων που βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία και ρήξη με τα αίτια που οδήγησαν στη δημιουργία τους. Αυτά τα αίτια αναλύονται δεκαετίες πριν στον προηγούμενο αιώνα στη βάση της αντιπαλότητας μεταξύ των δύο συστημάτων του πλανήτη: Του καπιταλιστικού με επικεφαλής τις ΗΠΑ και του σοσιαλιστικού με επικεφαλής τη Σοβιετική Ενωση. Η τότε αντιπαλότητα εξελισσόταν στη βάση των υπέρογκων στρατιωτικών εξοπλισμών με κυρίαρχα τα πυρηνικά και τη διαμόρφωση της «ισορροπίας του τρόμου» για τον πλανήτη. Τότε με τις πρωτοβουλίες της σοβιετικής πολιτικής ειρήνης και τη συμπαράσταση του διεθνούς κινήματος ειρήνης υπήρξε η Τελική Πράξη του Ελσίνκι με σειρά συμφωνιών για την παγκόσμια ασφάλεια και με δραστικό περιορισμό των συμβατικών και πυρηνικών όπλων. Από αυτές προέκυψε η ΔΑΣΕ (Διάσκεψη για την Ασφάλεια και Συνεργασία της Ευρώπης) ως συνέχεια διπλωματικών προσπαθειών για την άμβλυνση των στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και τον περιορισμό μέχρι εξάλειψη των πυρηνικών. Ηταν η εποχή που μεσουρανούσαν ειρηνιστικές πρωτοβουλίες διεθνούς εμβέλειας, όπως, π.χ., η «Πρωτοβουλία του Εξι» και που η στρατηγική του διεθνούς κινήματος ειρήνης συνοψιζόταν στις λέξεις: Ταυτόχρονος Ελεγχόμενος Παγκόσμιος Αφοπλισμός. Σημειωνόταν η ανάγκη ελέγχου ταυτόχρονης διάλυσης των στρατιωτικών συνασπισμών και των ξένων στρατιωτικών βάσεων από μια Επιτροπή Διεθνούς Κύρους προσωπικοτήτων υπό την εποπτεία του ΟΗΕ και με συμφωνία ΗΠΑ - ΕΣΣΔ.