Η προσπάθεια της κυβέρνησης να μειώσει τη στατιστική απεικόνιση του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, είτε απευθύνοντας εκκλήσεις στους επιχειρηματίες της "ελεύθερης αγοράς", είτε ανακοινώνοντας "συμφωνίες κυρίων" για συγκράτηση των τιμών, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά οι καταναλωτές. Επιπλέον, το γεγονός ότι στην προσπάθειά της αυτή, που σε καμία περίπτωση δεν αποβλέπει στην ελάφρυνση των οικογενειακών προϋπολογισμών - αυτό είναι απλώς το εύηχο περιτύλιγμα της στοχοπροσηλωμένης στην ΟΝΕ πολιτικής - η κυβέρνηση αποφάσισε να "εξοβελίσει" από τη φραστική προπαγάνδα της τη λέξη "ακρίβεια", κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι έχει εκλείψει και από τη ζωή των εργαζομένων. Εξάλλου, αυτό πιστοποιούν οι συνεχείς ανατιμήσεις στην αγορά, παρά τις "συμφωνίες κυρίων" που τόσο διαφημίζονται από την κυβέρνηση και την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης. Ανατιμήσεις οι οποίες ωστόσο έχουν θορυβήσει την κυβέρνηση, σε βαθμό που να αναγκάζεται να αναζητά την εκ νέου επίτευξη "συμφωνιών" με τους επιχειρηματίες για τη συγκράτηση των τιμών. Οι τελευταίοι - κυρίως οι βιομήχανοι και οι ιδιοκτήτες σούπερ μάρκετ - στο βαθμό που δεν απειλούνται τα υπερκέρδη που τους έχει εξασφαλίσει η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, μπορεί και να συμφωνούν προσωρινά σε κάποια περιορισμένα ποσοστά αυξήσεων στις τιμές. Αλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο "εθνικός στόχος" για ένταξη στην ΟΝΕ είναι υπόθεση που υποβοηθά την εξασφάλιση της δικής τους κερδοφορίας και αποτελεί αποκλειστικά δικό τους στόχο, ενώ παράλληλα οι όποιες "συμφωνίες" τούς αποφέρουν και άλλου είδους ανταλλάγματα από την πλευρά των κυβερνώντων. Ανταλλάγματα που συνδέονται είτε με φορολογικές ρυθμίσεις και άλλες οικονομικές ενισχύσεις, είτε με τη θεσμοθέτηση της ασυδοσίας τους στις διαδικασίες επιβολής των τιμών, είτε στον τομέα των εργασιακών σχέσεων.

Το γεγονός ότι και η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει καμία πρόθεση να θίξει τα "κεκτημένα" των μεγαλοεπιχειρηματιών, αντίθετα γι' αυτά "δουλεύει", επανέλαβε πρόσφατα και ο υπουργός Ανάπτυξης Ε. Βενιζέλος,ο οποίος μετά τη συνάντησή του με εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου της αγοράς δήλωνε ότι "η κυβερνητική πολιτική είναι σαφώς διατυπωμένη, είναι σταθερή και αταλάντευτη". Αλλά, όπως πρόσθεσε στο φόντο του παζαριού με τους επιχειρηματίες και των εκκλήσεων για συγκράτηση των τιμών, πρώτον, έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια αφαίμαξης των εργαζομένων - "οι μισθωτοί έχουν καταβάλει το δικό τους μερίδιο, έχει περιοριστεί το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος", όπως είπε. Δεύτερον, η κυβέρνηση τούς έχει εξασφαλίσει υπερκέρδη - "έχουμε σημαντικές και εντυπωσιακές κερδοφορίες και στη βιομηχανία και στο εμπόριο συνολικά", είναι η φράση του υπουργού - ας "κάνουν λίγο κράτει" προσωρινά στην έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακή κερδοφορία τους αφού στο κάτω κάτω η όλη ιστορία για την ΟΝΕ γι' αυτούς γίνεται.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι επιχειρηματίες "υπενθυμίζουν" σε όλους τους τόνους δύο πράγματα: από τη μια ότι τα κέρδη τους είναι αδιαπραγμάτευτα και από την άλλη ότι δε σηκώνουν παρεμβάσεις στην ασυδοσία που τους εξασφαλίζει ο "ελεύθερος ανταγωνισμός", που είναι κι αυτός που διαμορφώνει τις τιμές. Οτι δηλαδή στο βαθμό που τα συμφέροντα των επιχειρηματιών επιβάλλουν αυξήσεις, αυτές γίνονται κανονικότατα και κανενός είδους συμφωνία δεν ισχύει. Αποκαλυπτικές ως προς αυτό, αλλά και αδιάψευστος μάρτυρας της κυβερνητικής επιχείρησης εξαπάτησης των καταναλωτών περί δήθεν προστασίας των λαϊκών εισοδημάτων και "συμφωνιών" για μη επιβολή αυξήσεων, είναι οι δηλώσεις των ίδιων των εκπροσώπων του κεφαλαίου, οι οποίοι αποφεύγουν επιμελώς ακόμα και να αφήσουν να εννοηθεί ότι συμφώνησαν με τα όσα ανακοινώνουν κάθε φορά οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, όπως είπε ο Ι. Στράτος,πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ): "Το επίπεδο των τιμών καθορίζεται από τον ανταγωνισμό και επισημάναμε στον υπουργό ότι οι τιμές των βιομηχανικών προϊόντων συμβαδίζουν με το ρυθμό αύξησης του πληθωρισμού". Ενώ και ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Σούπερ Μάρκετ Ελλάδας (ΣΕΣΜΕ) Κ. Βερόπουλος επανέλαβε την πάγια θέση του συνδέσμου, σύμφωνα με την οποία "ο ανταγωνισμός και όχι οι συμφωνίες κυρίων" είναι ο παράγοντας που διαμορφώνει τις τιμές.

Από τη μια, όμως, οι μεγαλοεπιχειρηματίες αρνούνται να αναλάβουν οποιαδήποτε δέσμευση για "πάγωμα των τιμών" - στο κάτω κάτω η ίδια η κυβέρνηση τους έχει δώσει και το μαχαίρι και το πεπόνι - από την άλλη όμως δράττονται της ευκαιρίας να επαναλαμβάνουν στο τραπέζι των παζαριών και των εκκλήσεων για συγκράτηση των τιμών τις αξιώσεις τους εν είδει προϋποθέσεων. Κατά τον ίδιο τρόπο στην τελευταία τους συνάντηση με τον υπουργό Ανάπτυξης, ούτε λίγο - ούτε πολύ, του διαμήνυσαν ότι είτε συγκρατήσουν τις αυξήσεις είτε όχι - κι αυτό θα το αποφασίσει η "αγορά" - έχουν κάποιες αξιώσεις που "πρέπει" να προωθηθούν. Οπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο γενικός διευθυντής του ΣΕΒ, Γ. Αργυρόπουλος,"ήταν μια συνάντηση γενικότερου ενδιαφέροντος. Ο σύνδεσμος εξέθεσε τα θέματα που θεωρεί ότι είναι προτεραιότητας", ενώ διευκρίνισε ότι "σε ό,τι αφορά τις τιμές των βιομηχανικών προϊόντων, αυτές ήταν έλασσον θέμα της συνάντησης".

Επομένως, όπως αποδεικνύεται, κάθε φορά οι "συμφωνίες κυρίων" ούτε συμφωνίες είναι, ούτε, πολύ περισσότερο, αφορούν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς των λαϊκών εισοδημάτων. Η μάλλον, τους αφορούν στο βαθμό που η κυβερνητική προπαγάνδα είναι μια απροκάλυπτη επιχείρηση εμπαιγμού σε βάρος των εργαζομένων, που και τις αυξήσεις πληρώνουν και την ακρίβεια βιώνουν καθημερινά και αδιάλειπτα.

Μελίνα ΖΙΑΓΚΟΥ