Ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό το πραγματικό πρόβλημα της δημόσιας παιδείας, καταφέρνοντας να ξεπεράσει το συντεχνιασμό και αρκετά από τα άλλα αναχώματα, που ύψωναν στο διάβα του η κυβέρνηση και οι παρατάξεις εκείνες που δεν πίστευαν πραγματικά στον αγώνα.

Ανοιξε νέες προοπτικές στο κίνημα παιδείας και στο συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την αξία της συλλογικής πάλης των εργαζομένων, την ανάγκη συσπείρωσης και αλληλεγγύης τους.

Εγιναν σημαντικά βήματα ευρύτερης συσπείρωσης των εργαζομένων γύρω από το εκπαιδευτικό πρόβλημα της χώρας μας και πλατιές λαϊκές μάζες βάδισαν τον κοινό δρόμο του αγώνα.

Ενα από τα σημαντικότερα, επίσης, αποτελέσματα αυτής της απεργίας, ήταν ότι σε μεγάλο βαθμό έριξε τις μάσκες που φορούσαν διάφορες δυνάμεις στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος του κλάδου, δείχνοντας ποιος πραγματικά παλεύει για μια άλλη εκπαιδευτική πολιτική και έναν πραγματικά καταξιωμένο εκπαιδευτικό.

Για όλα αυτά, μιλά σήμερα στο "Ρ" ο Δήμος Σταματελάτος, στέλεχος της "Δημοσιοϋπαλληλικής Ενότητας Εκπαιδευτικών". Η συνέντευξη έχει ως εξής:

- Σε τι συνέβαλε ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών, όσον αφορά τον κλάδο, αλλά και ευρύτερα την κοινωνία;

- Ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών συνέβαλε σημαντικά στην ανατροπή αντιλήψεων, που πρέσβευαν τη συναίνεση και την επιτυχία του διαλόγου κορυφών μακριά από την αγωνιζόμενη βάση. Απέκρουσε αντιλήψεις που προέβαλαν σαν τρόπο αποτελεσματικής διεκδίκησης για τους εργαζόμενους τους "έξυπνους και σύγχρονους ελιγμούς", για επιτυχίες των εργαζομένων χωρίς αγώνες. Επίσης ξεπέρασε το συντεχνιασμό που από πολλές μεριές προωθούνταν και πρόβαλε το κύριο πρόβλημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας, ως κυρίαρχο αίτημα. Ο αγώνας μας πρόσθεσε πολύτιμη εμπειρία στο κίνημα παιδείας και στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα, ενέπνευσε ενθουσιασμό και όραμα, σφυρηλάτησε την αγωνιστική διάθεση στον κλάδο, δημιούργησε, κυριολεκτικά, νέους αγωνιστές.

Πολιτικοποίησε και ανέδειξε τη σημασία της συσπείρωσης και της κοινής δράσης ευρύτερων δυνάμεων σε μέτωπο παιδείας και γενικότερα σε παλλαϊκό μέτωπο, ενώ κατέδειξε τη σημασία που έχουν οι συσχετισμοί στην ηγεσία του κάθε συνδικαλιστικού κινήματος. Τελικά, λειτούργησε σαν ένα μεγάλο ωστικό κύμα αισιοδοξίας και δύναμης για το μέλλον και την προοπτική της παιδείας και των γενικότερων προβλημάτων στην κοινωνία. Μπόρεσε να προκαλέσει κάποια ρήγματα στην κυβερνητική πολιτική, δείχνοντας ως ένα βαθμό ότι αυτή η πολιτική δεν επιδέχεται βελτιώσεις και ότι ο μόνος δρόμος είναι η ανατροπή της, μέσω της οικοδόμησης του Μετώπου Παιδείας και του Παλλαϊκού Μετώπου.

- Πώς αντιμετώπισε η κυβέρνηση, τους δύο αυτούς μήνες, τους αγωνιζόμενους καθηγητές;

- Τόσο η σημερινή, όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση για χρόνια, αξιοποιώντας τη συναίνεση της ηγεσίας στο ΔΣ της ΟΛΜΕ και μέσω κάποιων "ανταλλαγμάτων", προωθούσε τις βασικές επιδιώξεις της πολιτικής της, όπως αυτή καθορίζεται από τις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Η δίμηνη απεργία του κλάδου μας, μαζί με το στοιχείο της συσσωρευμένης δυσφορίας και αγανάκτησης γι' αυτήν την πολιτική, ανάγκασε την κυβέρνηση, όπως και τις συγκεκριμένες ηγεσίες, να αλλάξουν τακτική. Οι συγκεκριμένες ηγεσίες στο ΔΣ της ΟΛΜΕ φαινομενικά διεκδίκησαν - κάτω από τις ανάγκες του επικείμενου συνεδρίου - ενώ η κυβέρνηση ακολούθησε την κλασική τακτική που έχει ανάγκη η επιβολή μιας αντιδραστικής πολιτικής. Χρησιμοποίησε τον αποπροσανατολισμό - είναι χαρακτηριστικό ότι οι εξαγγελίες του υπουργού Παιδείας περί "ελεύθερης πρόσβασης" και "αναβάθμισης του λυκείου" έγιναν την παραμονή της απεργίας -με στόχο να καλλιεργήσει αυταπάτες, αλλά και να αποδυναμώσει το αγωνιστικό μήνυμα που έστελνε η απεργιακή κινητοποίηση. Χρησιμοποίησε τη συκοφαντία του αγώνα μας, τη διαστρέβλωση και την αποσιώπηση των αιτημάτων μας, αξιοποιώντας τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης και την ηγεσία του κλάδου, που δεν ήθελε και δεν μπορούσε να αρθρώσει ουσιαστικό πολιτικό λόγο υπέρ του αγώνα μας. Κινητοποίησε τον απεργοσπαστικό της μηχανισμό, ενώ προσπάθησε να εφαρμόσει το λεγόμενο "κοινωνικό αυτοματισμό" (άσχετα αν δεν της απέδωσε τα ποθητά γι' αυτήν αποτελέσματα). Τελευταία πράξη του κυβερνητικού αυταρχισμού ήταν η προσπάθεια που κατέβαλε να ποινικοποιήσει δικαστικά τον αγώνα μας.

- Ποια ήταν η στάση των άλλων παρατάξεων στη διάρκεια της απεργίας;

- Η στάση των ηγεσιών ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, ΣΥΝ είναι σύμφωνη με τις βασικές επιλογές της πολιτικής που προωθείται στο χώρο της παιδείας, ενώ αποφεύγουν και βάζουν εμπόδια όσο μπορούν στην οικοδόμηση του Μετώπου Παιδείας και στην κοινή δράση και συντονισμό με άλλους εργαζόμενους, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσαν να καλλιεργούν αυταπάτες ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές του αγώνα. Τρανταχτό παράδειγμα, όταν και οι τρεις παρατάξεις "μάλωναν" την κυβέρνηση, επειδή δεν έδινε τα χρηματικά κονδύλια που προέρχονταν από την ΕΕ για την Παιδεία, σαν μην γνώριζαν ότι τα κονδύλια αυτά δίνονται υπό όρους και για συγκεκριμένους τομείς. Οταν πάλι πρόβαλλαν ότι το πρόβλημα της Παιδείας είναι πρόβλημα "διαχειριστικό" και όχι καθαρά πολιτικό που προέρχεται από τη συγκεκριμένη πολιτική της ΕΕ.

Η ηγεσία της ΠΑΣΚ αποτέλεσε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μηχανισμό μείωσης της δύναμης της απεργίας, μέσω της καλλιέργειας κλίματος απογοήτευσης και σύγχυσης, ακόμη και μέχρι την ανοιχτή απεργοσπασία. Η ηγεσία της ΔΑΚΕ ακολούθησε στενά αντιπολιτευτική τακτική, συμβάλλοντας και αυτή σημαντικά και στην ανοιχτή απεργοσπασία και βέβαια δεν πίστευε και στο ουσιαστικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης με αυτήν την πολιτική και στην ίδια την απεργία. Ιδιαίτερα, η ηγεσία της ΔΑΚΕ συνεχίζει να μην διαθέτει καταξίωση στη συνείδηση του κλάδου με την τακτική που ακολούθησε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν μεταξύ των ετών '90 - '93.

Η "Συνεργασία", που για πολλά χρόνια βρισκόταν σε απόλυτη ταύτιση με τους άλλους δύο στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, εμφανίστηκε με πρόσωπο διεκδίκησης. Στην πορεία βέβαια, με τη στάση που κράτησε σε διάφορα θέματα, όπως το "μίνιμουμ πακέτο" διεκδίκησης και ο τρόπος που ακολούθησε για το σταμάτημα της απεργίας - υπέρ της απεργίας στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, κατά της απεργίας στις κατά τόπους ΕΛΜΕ - απέδειξε το πραγματικό της πρόσωπο.

- Υπήρχαν, όμως, και οι "Παρεμβάσεις", που αυτοπροβάλλονται ως αριστερή και ριζοσπαστική παράταξη, που βρίσκεται "μακριά από τα γρανάζια των ηγεσιών"

- Οι "Παρεμβάσεις" κυριαρχούνται από τη λογική της ομάδας ή, καλύτερα, της συγκόλλησης ομάδων με συγκυριακές επιδιώξεις, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να έχουν στρατηγικούς στόχους στο κίνημα της παιδείας. Η λογική του "μίνιμουμ πακέτου", που ένα τμήμα τους πρόβαλε επίμονα, κατέδειξε και ποια πολιτική διευκόλυναν και σε ποιον έδιναν άλλοθι. Οι "Παρεμβάσεις", ακολουθώντας τακτικές κινήσεις με μικροπαραταξιακούς στόχους, αδιαφορούν για τη διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος, που πολλές φορές την προωθούν, αρκεί αυτό να τους προσκομίζει έστω και προσωρινά οφέλη. Δε διστάζουν να περνούν από τη μια θέση ακόμη και στην αντίθετη όταν τους είναι αναγκαίο. Π.χ., ενώ κατηγορούν τη "ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ" για "συναίνεση", "δεξιά πολιτική", "συμβιβασμό με την ΕΕ" κλπ., χωρίς καμιά δυσκολία μπορούν να ξεχνούν την κριτική αυτή και να συγκροτούν μαζί της, και με οργανωτική μορφή, το υποτιθέμενο "αριστερό μέτωπο" με πρόσχημα την προώθηση της απεργίας. Ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θα μπορούσε να υποπτευθεί ότι η ενέργεια αυτή απέβλεπε στη σχετική βοήθεια από τη "Συνεργασία" - η οποία θα το έκανε για τους δικούς της ευνόητους λόγους - προς τις "Παρεμβάσεις" στο ερχόμενο Συνέδριο του κλάδου.

- Πόσο αισιόδοξοι είστε για την προοπτική που ανοίγεται μετά την απεργία;

- Η προοπτική που ανοίγεται στο κίνημα της παιδείας και ευρύτερα στο λαϊκό κίνημα είναι χωρίς αμφιβολία αισιόδοξη. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι νέοι αγώνες θα ξεσπάσουν στον χώρο της παιδείας σαν συνέχεια της μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης. Αισιόδοξα είναι τα μηνύματα που έρχονται από τη βάση του κλάδου για την ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών υπέρ εκείνων των αντιλήψεων που συνέβαλαν και για το ξεκίνημα αυτού του αγώνα και για την αντοχή του και για την πολιτικοποίησή του. Η "Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα Εκπαιδευτικών" (ΔΕΕ) είναι πλέον γνωστό - σε μεγαλύτερα τμήματα της βάσης από παλιότερα - ότι έπαιξε πρωτοπόρο ρόλο στην απεργία και ότι συνέβαλε αποφασιστικά με όλες της τις δυνάμεις σταθερά και αταλάντευτα χωρίς καμιά παρέκκλιση από την αρχή του αγώνα στη διαμόρφωση του σημερινού ελπιδοφόρου αποτελέσματος. Μπορούμε βάσιμα να ελπίζουμε ότι οι συνάδελφοί μας θα εκτιμήσουν τον ρόλο της ΔΕΕ και θα την ενισχύσουν αποφασιστικά, έχοντας κατανοήσει τον σημαντικό ρόλο που παίζει η ηγεσία σε έναν αγώνα.

Φώτης ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

σποτ

Ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών συνέβαλε σημαντικά στην ανατροπή αντιλήψεων, που πρέσβευαν τη συναίνεση και την επιτυχία του διαλόγου κορυφών, μακριά από την αγωνιζόμενη βάση. Απέκρουσε αντιλήψεις που πρόβαλλαν σαν τρόπο αποτελεσματικής διεκδίκησης για τους εργαζόμενους τους "έξυπνους και σύγχρονους ελιγμούς", για επιτυχίες των εργαζομένων χωρίς αγώνες

Τη διαφημιστική καμπάνια του ΟΣΕ με το κεντρικό σύνθημα "Ο ΟΣΕ κινείται με ταχύτητα στον 21ο αιώνα" σχολιάζει σε γράμμα του ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΠΕΒΕΡΑΤΟΣ, από το Μαρμάρι της Εύβοιας. Γράφει: "Είχα πρόσφατα την ευκαιρία να διαπιστώσω πώς κινούνται οι αμαξοστοιχίες του ΟΣΕ - τα συνηθισμένα τρένα που ταξιδεύει ο πολύς κόσμος. Είχαν πάντα σημαντική καθυστέρηση.

Συγκεκριμένα, η αμαξοστοιχία 604, που ξεκινά από την Αθήνα στις 23.55' και είναι προγραμματισμένη να φτάνει στη Θεσσαλονίκη την επομένη στις 7. 19', στις 18 Φλεβάρη 1997, που ήμουν επιβάτης στην εν λόγω αμαξοστοιχία, έφτασε στις 9.55', δηλαδή μετά από 10 ώρες και με καθυστέρηση 2 ώρες και 36'. Να σημειωθεί ότι, πέρα από την ταλαιπωρία της καθυστέρησης, σε ένα από τα βαγόνια (όχημα 114), η θέρμανση δε λειτουργούσε όλη τη νύχτα, με αποτέλεσμα οι επιβάτες να ξεπαγιάσουν κυριολεκτικά ή να αναγκαστούν να ταξιδέψουν όρθιοι σε άλλα βαγόνια που υπήρχε θέρμανση.

Στην επιστροφή, 23 Φλεβάρη, ήμουν πιο τυχερός. Η αμαξοστοιχία 507, που ξεκινά στις 11.35', είχε καθυστέρηση μόνο (;) μια ώρα και πέντε λεπτά και έκανε τη διαδρομή από Θεσσαλονίκη - Αθήνα σε οκτώ ώρες και 25 λεπτά. Ανάλογες δε και καθημερινές είναι και οι καθυστερήσεις στο δρομολόγιο Αθήνα - Χαλκίδα και αντίστροφα.

Είναι φανερό λοιπόν πως η διαφήμιση του ΟΣΕ δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα, ή αφορά μόνο τα ιδιαίτερα διαφημιζόμενα τρένα "Intercity", που όμως το εισιτήριο τους είναι κατά πολύ ακριβότερο (διπλάσια τιμή για τη διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη). Εχουμε δηλαδή, όπως και στους άλλους τομείς της κοινωνίας μας και τρένα δυο ταχυτήτων. Ενα για τους πολλούς, για το οποίο επιδείχνεται πλήρης αδιαφορία και εγκατάλειψη και ένα "τρένο ποιότητας" στο οποίο στρέφεται όλη η φροντίδα και προορίζεται για τους "ολίγους" και κάπως πιο "έχοντες", μια και οι "πολύ έχοντες" δεν μπαίνουν βέβαια ποτά σε τρένο.

Οσο για τη διαφημιστική καμπάνια του Οργανισμού - κόστους προφανώς πολλών εκατομμυρίων - και αυτήν βέβαια, σε τελευταία ανάλυση, την πληρώνουν οι πολλοί, άσχετα αν αυτοί "οδηγούνται στον 21ο αιώνα", με ταχύτητα... αραμπά!".

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕΓΑΛΟΦΩΝΟΣ,Αθήνα. Αφού με τόσους σκληρούς μακρόχρονους αγώνες, σαν αυτούς των αγροτών, καθηγητών, ναυτεργατών, συνταξιούχων και τόσων άλλων εργαζομένων κλάδων του λαού μας, δεν μπόρεσε κανείς απ' αυτό το απάνθρωπο, σκληρό και παμφάγο κατεστημένο να συγκινηθεί, θα είναι ουτοπία να περιμένουμε να μας δώσει κάτι από μόνο του. Οταν μάλιστα κάποιοι από αυτούς έχουν αναλάβει το μακάβριο και αντιλαϊκό έργο - που τους έχουν αναθέσει οι εκφραστές της παγκόσμιας ολιγαρχίας - της αφαίρεσης από τους εργαζόμενους των κεκτημένων, με αίμα δικαιωμάτων τους, τότε είναι καιρός να αναλάβουμε από μόνοι μας, τις τύχες στα χέρια μας.

Ετσι αντί να περιμένουμε για κάτι που δεν πρόκειται να 'ρθει και να πέφτουμε θύματα της άθλιας πολιτικής τους, της πολιτικής της εξαπάτησης και του ψέματος, να τους ανταποδώσουμε με το ίδιο νόμισμα, πετώντας τους στο περιθώριο. Είναι ο μόνος χώρος που τους ταιριάζει.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΛΙΦΕΡΗΣ,Αμπελόκηποι, Αθήνα. Διάβασα στους "Financial Times" (6 -3 - 97) και είδα σε ξένα κανάλια τηλεόρασης, πως ο Ελβετός πρόεδρος κ. Κόλερ, αποφάσισε να ιδρύσει ένα ειδικό ταμείο για τα θύματα του ολοκαυτώματος, αλλά και άλλων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας. Τα ποσά του ταμείου θα ανέρχονται σε επτά δισεκατομμύρια ελβετικά φράγκα.

Πιστεύω πως η κίνηση αυτή του κ. Κόλερ, αποβλέπει στο να καταστήσει ακίνδυνο τον "εκρηκτικό μηχανισμό" του προβλήματος - βόμβα, που αφορά τον ρόλο της Ελβετίας στη χρηματοδότηση της ναζιστικής Γερμανίας, κατά τη διάρκεια του πολέμου, που απειλούσε τρεις μεγάλες Τράπεζες της Ελβετίας και έβλαπτε επικίνδυνα την υπόληψη της χώρας του.

Η δική μας τηλεόραση, δεν αναφέρθηκε καθόλου στο θέμα, αποσιωπήθηκε ολοκληρωτικά, γιατί;

Ο ΝΙΚΟΣ ΒΕΤΣΗΣ,από την Αθήνα, σχολιάζοντας την επικαιρότητα γράφει:"Ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία για να χτυπήσει τον κομμουνισμό. Η δικτατορία του Μεταξά ακολούθησε το παράδειγμά του. Φράνκο, Πινοσέτ, πρόβαλαν τον ίδιο "κίνδυνο" για την άνοδό τους και πιο πρόσφατα η χούντα των συνταγματαρχών απ' αυτόν βάλθηκε να μας σώσει...

Τζουμάκας, Σημίτης, Πασχαλίδης, Γιαννόπουλος, ζήλεψαν τη δόξα τους και πάνε στα χνάρια τους. Βέβαια πρακτικά μαθήματα παίρνουν από τον... έμπειρο Τσουκάτο (πόσα παίρνει σαν σύμβουλος Πρωθυπουργού;).

Δεν κρύβω ότι έχουν δίκιο για το "δάκτυλο" του ΚΚΕ, αφού μας αναστατώνει σχεδόν όλη την Ευρώπη με τις απεργίες που οργανώνει. Περίεργο! Πώς μ' ένα "δάκτυλο" φτάνει τόσο μακριά!

- Σήμερα έχουμε νέο εκσυγχρονισμό, τα ασφαλιστικά ταμεία των συνδικάτων. Προηγήθηκε ο Μεταξάς, πρώτος τα δέσμευσε και μετά τα... επίταξε "υπέρ της Αεροπορίας". Και τελικά τα ίδια τα λεφτά κάναν φτερά και "πέταξαν"...

- Οσο υπήρχε η Σοβ. Ενωση και οι Λαϊκές Δημοκρατίες, οι σοσιαλιστές του ΠΑΣΟΚ εναντιώνονταν για τη "γραφειοκρατία" τους και γιατί όλη η οικονομική, κοινωνική, πολιτική ζωή των χωρών αποφασιζόταν από το κέντρο. Τώρα, γιατί οι ίδιοι μας δηλώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε γιατί "δεσμεύονται από τις κατευθύνσεις, αποφάσεις, ντιρεκτίβες, θέσεις της ΕΕ, τους όρους της σύνδεσης"; Οι Βρυξέλλες δεν τα καθορίζουν όλα;

- Προβάλλουν τη λιτότητα για να μη χάσει η Ελλάδα το τρένο της ΕΕ. Κάνουν πως ξεχνάν ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο οι θάλασσες, κάμποι, βουνά και ήλιος, μα πρώτα πρώτα τα δέκα εκατομμύρια κάτοικοί της, που πάνε να τους εξοντώσουν για χάρη της "ελευθερίας" και της "δημοκρατίας", να γίνουμε "Ευρωπαίοι".

- Η ΕΕ των λαών, μας λένε, θα γίνει ο παράδεισος. Μια τέτοια Ενωση Λαών έχουμε πάνω από 200 χρόνια, τις ΗΠΑ. Πέτυχαν, αλήθεια, ν' αποχτήσουν τεράστια πολιτική, στρατιωτική και προπαντός οικονομική - βιομηχανική δύναμη, που μπορεί και εξασφαλίζει άδεια χαρτοκιβώτια από ψυγεία, για να κοιμούνται οι άστεγοι, γέφυρες για ν' αράζουν από κάτω οι άνεργοι".

Ο Λ. Αυδής, επικεφαλής της "Αγωνιστικής Συνεργασίας για την Αθήνα" ζήτησε στη Βουλή, να καθιερωθεί νομικά, η πολιτική κήδευση και ο υπουργός είπε πως θα το φροντίσει.

Μα η κηδεία, η κήδευση πιο σωστά, δεν είναι μυστήριο, είναι μόνο ένα τελετουργικό, με φροντίδα για την ταφή. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να νομοθετηθεί, γιατί, απ' τα ίδια τα πράγματα νοείται ότι μπορούμε να κηδέψουμε και να θάψουμε τελικά το νεκρό, χωρίς τη βοήθεια του παπά. Είναι πολύ απλό.

Παίρνουμε το πιστοποιητικό θανάτου απ' το γιατρό, πηγαίνουμε στην αστυνομία, μας δίνει άδεια ταφής και με τη βοήθεια του γραφείου τελετών, τον θάβουμε, αφού προηγηθεί το πολιτικό τελετουργικό το δικό μας (Ομιλίες, επιτάφια λόγια, πένθιμο εμβατήριο κλπ). Δεν μπορεί κανείς να μας εμποδίσει. Μόνο η Εκκλησία, απλώς, θα τα έχει μαζί μας και ο κόσμος θα το κουτσομπολέψει. Δικό του όμως το θέμα και δικό μας, αν έχουμε το πολιτικό κουράγιο να το ξεπεράσουμε.

Δε μοιάζει εδώ με το γάμο, που ήταν υποχρεωτικός και νομικά κατοχυρωμένος, για λόγους κληρονομικούς κλπ. Αυτό τακτοποιήθηκε αργότερα, με το να είναι ισχυροί και οι δυο, πολιτικός και θρησκευτικός.

Μπορούμε να πούμε κάτι και για τη βάπτιση. Δεν είναι υποχρεωτική για τον πολίτη, όπως είναι για τον χριστιανό, γιατί είναι "μυστήριο" και έχει δυο φάσεις. Την ονοματοδοσία και το μυστήριο της βάπτισης. Είναι και η "βάπτιση" απλό πράγμα. Παίρνει το ζευγάρι πιστοποιητικό γέννησης (ημέρα, ώρα, κλινική), πηγαίνει στο ληξίαρχο του δήμου ή της κοινότητας με το βρέφος και τις ταυτότητες των συζύγων και με μια αίτηση και 200 δρχ. του δηλώνει ότι θέλει να ονοματήσει το παιδί. Ο ληξίαρχος κάνει τον έλεγχο, χαρτιών και ταυτοτήτων, προσέχει τις φωτογραφίες των ταυτοτήτων, τις επιβεβαιώνει στα πρόσωπα των προσελθόντων και ρωτάει: "Τι όνομα θέλετε να δηλώσετε"; Και γράφει στα ληξιαρχικά βιβλία τα σχετικά, δίνοντας τη σχετική ληξιαρχική πράξη στους γονείς. Και όλα τελειώνουν σε δέκα λεπτά και χωρίς ο πανάγαθος να δυστροπήσει, αφού δικό του πλάσμα είναι. Αλλωστε και το ευαγγέλιο λέει:"όστις θέλει οπίσω μου ελθείν"...

Χρειάζεται βέβαια κι εδώ πολιτικό κουράγιο, κότσια και υπευθυνότητα, όπως ταιριάζει σ' ένα ελεύθερο άτομο.

Με εκτίμηση

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΤΣΑΓΙΩΡΓΗΣ

Αθήνα

- ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΟΘΟ,Βύρωνα: Το σημείωμά σας με το έντυπο της Μητρόπολης Καλαβρύτων που μας στείλατε, το λάβαμε.

- ΦΩΤΗ Π. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟ,Καθηγητή, Αθήνα. Λάβαμε την καταγγελία σας και τα ποιήματά σας.

- ΓΕΩΡΓΙΟ ΒΑΦΑΚΗ,Μόντρεαλ Καναδά. Το θέμα με το οποίο ασχολείστε έχει ήδη κλείσει, να μην επανερχόμαστε. Κρατάμε τα στοιχεία που είναι ενδιαφέροντα.

- ΒΑΣ. Γ. ΠΡΩΤΟΠΑΠΑ,Αθήνα. Πήραμε τη Διακήρυξή σας.

- ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟ,Κεφαλλονιά. Το ποίημά σας "Αλληλεγγύη", προς τιμήν της ίδρυσης του Κόκκινου Στρατού, το λάβαμε.

- ΑΡΗ ΠΟΥΛΙΑΝΟ,Αθήνα. Λάβαμε την επιστολή σας.

Κύριε Διευθυντά

Με αφορμή το δημοσίευμα της εφημερίδας σας (6-2-97), με τίτλο "Διαμαρτυρία Δωδεκανησιακού Συλλόγου", η Διοίκηση του ΙΚΑ σας γνωρίζει τα εξής:

Σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 1 του άρθρου 42 του Ν. 1140/81, όπως ισχύουν μετά τον Ν. 2042/92, οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ, όπως και τα μέλη των οικογενειών τους, που πάσχουν από παραπληγία - τετραπληγία με ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω, δικαιούνται τη χορήγηση μηνιαίου παραπληγικού - τετραπληγικού επιδόματος. Επίσης με τη Φ7/οι. 909/81, απόφαση του υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων, η εξέταση των παραπάνω περιπτώσεων είναι έργο των Υγειονομικών Επιτροπών του Ιδρύματός μας και η κρίση τους είναι δεσμευτική για τα ασφαλιστικά όργανα που αποφασίζουν για τη χορήγηση του ανωτέρου επιδόματος.

Επομένως, η διαμαρτυρία του Δωδεκανησιακού Συλλόγου Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες για αυθαίρετη διακοπή του επιδόματος από το Ιδρυμα, δεν ευσταθεί. Τέλος, όσον αφορά το αίτημα για επέκταση των διατάξεων του Ν. 1140/81, δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί, δεδομένου ότι δεν προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία.

Η Διοίκηση του ΙΚΑ επιθυμεί να διαβεβαιώσει όλους τους ενδιαφερομένους κοινωνικούς φορείς ότι ουδεμία πρόθεση έχει να διακόπτει άνευ λόγου τα επιδόματα των διαφόρων δικαιούχων, αλλά επιθυμεί να τοποθετήσει τη χορήγησή τους στη σωστή τους διάσταση.

Από το γραφείο Τύπου

και Δημοσίων Σχέσεων ΙΚΑ