Associated Press

Κυανόκρανοι και άνδρες του «Στρατού της Σιέρα Λεόνε», σε αγαστή συνεργασία, με στόχο την απώθηση των ανταρτικών δυνάμεων

Η ανάφλεξη των εμφύλιων συγκρούσεων στη Σιέρα Λεόνε και η περιπέτεια των πάνω από 8.000 κυανόκρανων και στρατιωτικών παρατηρητών του ΟΗΕ στην περιοχή δεν ήταν παρά ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα συνδυασμού πολλών παραγόντων. Ωστόσο, μία από τις μεγαλύτερες ρίζες του κακού βρίσκεται κυρίως στην προσπάθεια της Ουάσιγκτον να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, μέσα από την εκμετάλλευση των τοπικών προβλημάτων και την επιβολή μιας δήθεν ειρηνευτικής συμφωνίας.

Αρκετοί ισχυρίζονται, βέβαια, ότι η «σπουδή» που επιδεικνύουν συχνά οι Αμερικανοί αναφορικά με την αντιμετώπιση των κατά καιρών κρίσεων στην Αφρική (κληρονομιά των δεινών της πολυετούς αποικιοκρατίας), συνδέεται με την ενίοτε αλαζονική και τσαπατσούλικη συμπεριφορά της «μοναδικής υπερδύναμης». Οι συνέπειες, πάντως, παραμένουν και η ζωή φανερώνει πως, είτε έτσι είτε αλλιώς, αυτή η πολιτική, που οδήγησε στη «συμφωνία ειρήνης», είχε ως αποτέλεσμα την εφιαλτική περιπέτεια εκατοντάδων κυανόκρανων στη Σιέρα Λεόνε, τη δυσθυμία της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας απέναντι στα «δυσεπίλυτα» προβλήματα της Αφρικής, ακόμη και τη διατύπωση προτάσεων από μερίδα του αμερικανικού Τύπου (βλέπε το άρθρο της «Ουάσιγκτον Ποστ» την περασμένη Παρασκευή) του τύπου «μήπως θα ήταν καλύτερα να ιδιωτικοποιηθούν οι ειρηνευτικές αποστολές των Ηνωμένων Εθνών;» (!).

Οπως διαπιστώνει και μερίδα του διεθνούς Τύπου, οι Αμερικανοί αποφεύγοντας - έως σήμερα - με «ευλάβεια» τη με οιοδήποτε τρόπο στρατιωτική εμπλοκή τους στην κρίση της Σιέρα Λεόνε, πέτυχαν - με την προτροπή Καναδών και Βρετανών αξιωματούχων - στις 17 Ιούλη 1999 την επίτευξη της διαβόητης «συμφωνίας ειρήνης για τη Σιέρα Λεόνε» στο Τόγκο, με κύριο χαρακτηριστικό το σχηματισμό κυβέρνησης με τη συμμετοχή αξιωματούχων του εκλεγμένου (το 1996) Προέδρου Αχμέντ Τεζάν Καμπάχ και στελεχών του ανταρτικού «Επαναστατικού Ενωμένου Μετώπου» του Φοντέι Σανκόχ. Το δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό αυτής της εύθραυστης «συμφωνίας ειρήνης» ήταν η παροχή αμνηστίας, όχι μόνον στον ηγέτη των ανταρτών, αλλά και στα ένοπλα μέλη του «Επαναστατικού Ενωμένου Μετώπου», που θεωρούνται από κατοίκους της Σιέρα Λεόνε, αλλά και από ξένους πολιτικούς παρατηρητές ως υπεύθυνοι για τον ακρωτηριασμό ή και θάνατο άνω των 6.000 ατόμων, τη δεύτερη φορά που προέλασαν οι δυνάμεις των ανταρτών, στο Φριτάουν, το Γενάρη του 1999.

Αρκετά ενδεικτική της φιλοσοφίας των Αμερικανών διπλωματών, που προώθησαν την επίτευξη και εφαρμογή της ειρηνευτικής συμφωνίας τον περσινό Ιούλη, ήταν η ανάθεση του υπουργείου Ορυκτού Πλούτου και Διαμαντιών στον ηγέτη των ανταρτών Φοντέι Σανκόχ, ενός ανθρώπου με αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και του οποίου τα ίχνη αγνοούνται εδώ και μία βδομάδα... Το βασικό επιχείρημα των Αμερικανών ήταν πως ο διορισμός του Σανκόχ στο υπουργείο Ορυκτού Πλούτου, θα τον κρατούσε για καιρό «απασχολημένο» με την προς «όφελός» του εκμετάλλευση των αδαμαντωρυχείων της Σιέρα Λεόνε. Στο διάστημα αυτό, οι Αμερικανοί «πόνταραν» πως ο Πρόεδρος Καμπάχ θα μπορούσε να συνεχίσει ανενόχλητος την άσκηση της εξουσίας. Ομως, ο Φοντέι Σαμπάχ φάνηκε πως δεν εκμεταλλεύτηκε τα αδαμαντωρυχεία με κύριο σκοπό τον προσωπικό του πλουτισμό, αλλά τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό των δυνάμεών του, μέσω της πώλησης διαμαντιών στη Λιβερία. Απώτερος στόχος του Σανκόχ, ήταν, όπως φάνηκε, η κατάληψη της εξουσίας... Για ποιο σκοπό; Με ποιο πρόγραμμα; Αυτά εν πολλοίς παραμένουν άγνωστα, αν και βρετανικά και αμερικανικά υπερδίκτυα ενημέρωσης ενδίδουν καθημερινά στον πειρασμό «δαιμονοποίησης» του Φοντέι Σανκόχ, παρουσιάζοντάς τον ως άπληστο, «αδίστακτο δολοφόνο» με «πολιτική φιλοσοφία που δε θα μπορούσε να γεμίσει το κενό μίας χαρτοπετσέτας»! Ο ίδιος πάντως είχε ελάχιστες - αν όχι καμία... - ευκαιρίες να ανταπαντήσει στα παραπάνω «κοσμητικά»...

Κατόπιν όλων αυτών, δε θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση γιατί η Σιέρα Λεόνε ξανακύλησε στο βούρκο των εμφύλιων συγκρούσεων. Επιπλέον περισσότερο «φως» θα μπορούσε να δοθεί εάν τεθούν διάφορα κρίσιμα ερωτήματα. Οπως, ποιοι επωφελούνται από την ανάφλεξη των συγκρούσεων; Σε ποιους δίνεται η «ευκαιρία» να επιστρέψουν στο έδαφος μίας πρώην αποικίας και να αναμειχθούν στρατιωτικά σ' αυτή την κρίση; Ποιες είναι οι επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων πάνω στο μέλλον των όποιων, εν πάση περιπτώσει, ειρηνευτικών αποστολών του ΟΗΕ κλπ...