Ματίας Κουέρ, Μανουέλα Μαρτέλλι, Άριελ Ματελούνα

Ενα από αυτά τα κοινωνικά αμορτισέρ είναι ο πατήρ Μάκενρο, διευθυντής ενός ακριβού ιδιωτικού καθολικού εκκλησιαστικού σχολείου, που εδρεύει σε μια πλούσια συνοικία του Σαντιάγκο. Αυτός, με την υποστήριξη των γονέων των μαθητών, δέχεται, στο σχολείο που διευθύνει, χωρίς να πληρώνουν, μια ομάδα 15 πάμφτωχων παιδιών, από τη γειτονική παραγκούπολη. Ανάμεσα στα 15 φτωχόπαιδα είναι και ο 12χρονος Machuko.

Ο Machuko γίνεται φίλος με τον Ινφάντε. Ενα 12χρονο αγόρι, από πλούσια, όμως, οικογένεια. Στα δυο αγόρια προστίθεται και ένα νεαρό κορίτσι της παραγκούπολης. Τα τρία αυτά παιδιά βιώνουν τις κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά και το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα της 11ηςΣεπτέμβρη του 1973. Βιώνουν, επίσης, και το αποτέλεσμα των διαλυμένων οικογενειών τους. Μια διάλυση, βέβαια, διαφορετικής ποιότητας, που προκύπτει από διαφορετικούς κοινωνικούς λόγους!

Η ταινία, όπως αντιλαμβάνεστε, έχει αρκετό ψαχνό. Που αν ο σκηνοθέτης ήθελε να το αποκαλύψει, θα μιλούσαμε, για ένα μικρό αριστούργημα. Ομως, ο Αντρές Γουντ, που θεωρείται ο πιο επιτυχημένος Χιλιανός σκηνοθέτης, δε θέλησε να πει όλη την αλήθεια. Περιορίστηκε σε άσφαιρους συναισθηματισμούς. Είπε τόσα πράγματα, και με τέτοιο τρόπο, που να χωράνε στα «κοινώς αποδεκτά». Κακοί οι κακοί, καλοί οι καλοί. Και βρίσκονται, και οι καλοί και οι κακοί, και από τις δυο πλευρές. Καλύτερος, βέβαια, όλων, χωρίς ψεγάδι αυτός, ο καθολικός ιερέας!

Ο Γουντ είναι καθαρός εκεί που δεν κοστίζει. Για παράδειγμα, η παρέα των φτωχών παιδιών, με τα πλούσια παιδιά, δε θα «κολλήσει» στην ταινία του. Εκεί οι διαφορές δεν είναι εύκολο να γεφυρωθούν. Ο θεατής θα κλότσαγε! Στα υψηλότερα, όμως, επίπεδα, εκεί που παίζονται τα μεγάλα παιχνίδια, εκεί ο Γουντ ρίχνει αρκετό νερό στο κρασί του. Η ταινία, κατά τη γνώμη μου, μιλάει για τη χούντα, που αιματοκύλησε τη Χιλή, με πολύ απαλά χρώματα, σε σχέση με το κακό που έκανε. Μοιάζει με κάποιους «συνετούς» ανθρώπους, που γνώρισε - και γνωρίζει - και ο δικός μας ο τόπος, οι οποίοι έλεγαν - και λένε - «ελάτε να κοιτάξουμε μπροστά. Να ξεχάσουμε τους εμφύλιους, τις δικτατορίες. Η πατρίδα μας χρειάζεται όλους»!

Η «χριστιανική» αντιμετώπιση τόσο ταραγμένων και τραγικών ιστορικών στιγμών και όταν, ακόμα, δεν κρύβει βαθύτερες επιδιώξεις, εμποδίζει την αλήθεια. Μειώνει το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Οταν κρύβει βαθύτερες επιδιώξεις, βέβαια, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Δεν είναι εύκολο για τον θεατή, όταν δεν έχει επαρκή στοιχεία, να διακρίνει τη διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στη συναισθηματική άποψη και τη σκοπιμότητα. Εκείνο, που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως βγαίνοντας από την ταινία, ένιωθα ανικανοποίητος. Ενιωθα πως η ταινία είχε, στην καλύτερη περίπτωση, αυτοπαγιδευτεί από το συναισθηματισμό της.

Παίζουν: Ματίας Κουέρ, Αριελ Ματελούνα, Μανουέλα Μαρτέλι, Αλίνε Κουπενχέιμ κ.ά.

Ντανιέλ Οτέιγ, Άννα Μουγκλαλίς

Διάσημος, κάτω από ψευδώνυμο, συγγραφέας απολαμβάνει την επιτυχία του, και το χρήμα, στο καταπληκτικό σπίτι του, στις όχθες της λίμνης της Γενεύης, που μοιράζεται με την πλούσια και όμορφη δικηγόρο γυναίκα του. Μια μέρα γνωρίζει «τυχαία» μια πολύ όμορφη νέα γυναίκα. Την ίδια νύχτα κοιμάται μαζί της. Η «μυστηριώδης» αυτή νέα είναι η μνηστή και γίνεται - αμέσως - γυναίκα του προγονού του. Το έργο δε σταματάει εδώ τις «εκπλήξεις» του. Πατριός και προγονός μοιράζονται (κρυφά) το όμορφο μοντέλο από την Κρακοβία, όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια. Οι «εκπλήξεις», ωστόσο, συνεχίζονται. Μια φίλη της όμορφης ερωμένης του, από την Κρακοβία και αυτή, στέλνει ένα γράμμα με το οποίο ζητάει από το συγγραφέα, ο οποίος είναι και αυτός από την Κρακοβία, ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, αλλιώς θα αποκαλύψει στον κόσμο πως τα βιβλία, που τον έχουν κάνει διάσημο και πλούσιο, δεν τα έχει γράψει αυτός, αλλά κάποιος άλλος. Ενας Κρακοβός συγγραφέας που έχει πεθάνει, φίλος του «δικού» μας. Τη συνέχεια, δε θα σας την αποκαλύψω. Αυτό είναι η δική μου, προς εσάς, έκπληξη!

Η ταινία διαθέτει καλό γούστο. Οι χώροι, τα ντυσίματα των ηθοποιών, η φωτογραφία και, κυρίως, η μουσική είναι υψηλών προδιαγραφών. Ομως η ιστορία της είναι ιδιαίτερα επίπλαστη. Και όπως είναι φυσικό, παρότι υποστηρίζεται από καλούς ηθοποιούς, δε συγκινεί. Και δε συγκινεί, γιατί ακόμα και αυτή η επίπλαστη ιστορία δεν αναπτύχθηκε πέρα από τα «προσωπικά» των ηρώων. Το ζήτημα της λογοκλοπής, η αγωνία του «λογοκλέπτη», η επιθυμία κάποιου «αδύναμου» να γίνει «δυνατός», χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα, όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν μια μικρή κινηματογραφική τραγωδία.

Ομως δεν έγιναν. Ετσι θα αρκεστούν, όσοι μπούνε στην αίθουσα, σε μια μεγαλοαστικής αντίληψης ταινία, χωρίς μεγάλες συγκινήσεις. Σε μια ταινία, όπου, ακριβώς λόγω του υψηλού γούστου, των σπιτιών και των κοστουμιών, θα νιώσουν, όσοι την παρακολουθήσουν, σαν μπανιστιρτζήδες της αριστοκρατίας. ΄Η σα να διαβάζουν ένα κοσμοπολίτικο «βίπερ», για να «ξεχαστούν». Θυμάστε το σλόγκαν;

Η ταινία «έκλεψε» την ιδέα, «δανείστηκε», λέει ο σκηνοθέτης, από ένα μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια. Και εμείς βεβαιώνουμε πως διαθέτει μέρος από τη «μελαγχολία», τον «κόσμο» και τη «φιλοσοφία» του γνωστού Ιταλού συγγραφέα.

Παίζουν: Ντανιέλ Οτέιγ, Γκρέτα Σκάκι, Αννα Μουγκλαλίς, Τζιόρτζιο Λουπάνο, Μάικ Λοντσντέιλ.