Συνεχίζοντας από την προηγούμενη βδομάδα, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει και σ' αυτό το φύλλο αποσπάσματα από τις τοποθετήσεις που έκαναν Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα στην 22η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), που πραγματοποιήθηκε στις 28 και 29 Οκτώβρη 2022 στην Αβάνα, φιλοξενούμενη από το ΚΚ Κούβας.

Τα λόγια και οι πράξεις μας, όπως απορρέουν από τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, μας οδηγούν ώστε σε αυτήν την πρώτη τοποθέτησή μας στη ΔΣΚΕΚ να επιβεβαιώσουμε την αλληλεγγύη μας με την Κουβανική Επανάσταση και τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις (...)

Καταδικάζουμε τις πολεμικές διαθέσεις του ΝΑΤΟ και το στρατιωτικό δόγμα που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής στη Μαδρίτη, καθώς και τη στρατιωτικοποίηση και την αύξηση των προϋπολογισμών των καπιταλιστικών χωρών προς εκείνη την κατεύθυνση. Θα έπρεπε να ντρέπονται οι υποτιθέμενοι κομμουνιστές που συμμετέχουν σε συμμαχία μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία και άλλες αστικές δυνάμεις στην Ισπανία, για την ενεργή στήριξη που προσφέρουν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Παρόμοια, καταδικάζουμε την επέμβαση της Οργάνωσης του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας για το τσάκισμα της εργατικής εξέγερσης τον Γενάρη στο Καζακστάν.

Κι αυτές οι εντάσεις έχουν οδηγήσει στο ξέσπασμα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, με πρώτο σκαλοπάτι την απαράδεκτη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Προμηνύεται ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος θα επεκταθεί και θα γενικευτεί, ενώ δεν υπάρχει σωστή πλευρά μεταξύ των δύο αντιτιθέμενων, γι' αυτό και το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού θεωρεί πως σήμερα είναι επίκαιρη η θέση του Λένιν ότι δεν πρέπει να βρεθούμε κάτω από ξένη σημαία και ότι πρέπει να αντιπαλέψουμε και τους δύο πόλους του ιμπεριαλιστικού συστήματος, να παραμείνουμε στον δρόμο της αυτοτέλειας της ταξικής πάλης ώστε να μη γίνουμε εργαλείο στα χέρια της μίας ή της άλλης ομάδας καπιταλιστικών χωρών (...)

Ακόμη μια φορά μηχανισμοί όπως ο ΟΗΕ αποδεικνύουν τη χρεοκοπία και την ανικανότητά τους, πρώτα και κύρια επειδή δεν υπάρχει πλέον ο συσχετισμός δυνάμεων που ίσχυε όταν ιδρύθηκαν, καταλήγοντας σήμερα να αποτελούν όργανο του ενός από τους πόλους του ιμπεριαλισμού, όπως φαίνεται από τις διάφορες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, όχι μόνο σήμερα, αλλά σε όλη τη διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων (...)

Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό. Ιστορικά η μοναδική εναλλακτική επιλογή είναι ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό.

Αποδείχθηκε ότι ο προοδευτισμός είναι μια νέα μορφή ελέγχου της ταξικής κυριαρχίας των εκμεταλλευτών, μέσω των μηχανισμών εγκλωβισμού και αδρανοποίησης, μέσω της λαϊκιστικής δημαγωγίας και με το ρετουσάρισμα της ζοφερής βιτρίνας της ταξικής δικτατορίας της αστικής τάξης.

Αλλά ας εξετάσουμε μια προοδευτική κυβέρνηση, συγκεκριμένα εκείνη που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του Μεξικού από το 2018, όπως και το έργο που έχει επιτελέσει εδώ και τέσσερα χρόνια:

-- Δεν ανατράπηκε καμία από τις ιδιωτικοποιήσεις των 1.100 επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα. Το αντίθετο, οι κύριοι δικαιούχοι αυτών των επιχειρήσεων, ο Κάρλος Σλιμ (Carso-America Mobil) και ο Ρικάρντο Σαλίνας (TV-Azteca Electra) είναι δικαιούχοι συμβάσεων και εκχωρήσεων, και μάλιστα ο Ομπραδόρ τους προβάλλει ως υποδειγματικούς επιχειρηματίες.

-- Δεν ακυρώθηκε η συμφωνία NAFTA, αντιθέτως επικυρώθηκε πλέον με την ονομασία T-MEC, η οποία με την εκδοχή 2.0, όπως αποκαλείται, κλείνει τα παραθυράκια που επέτρεπαν στην Κίνα να κάνει εμπορικό ντάμπινγκ, ύστερα από απαίτηση της βορειοαμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας (...)

-- Εφαρμόζεται η αντιμεταναστευτική πολιτική που είχε συμφωνηθεί με τους Τραμπ - Πομπέο (...) με αποτέλεσμα να γίνονται κατά μέσο όρο 985 συλλήψεις κάθε μέρα.

-- Αναπτύσσεται αντεργατική πολιτική βάσει των συμφωνηθέντων από τις ρήτρες εισαγωγής της συμφωνίας T-MEC με το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (...)

-- Εχει δρομολογηθεί η επίθεση στους αυτόχθονες πληθυσμούς με αρπαγή της γης και των περιοχών τους, με καταστροφή των αχανών φυσικών πόρων στα νοτιοανατολικά, της χλωρίδας, της πανίδας και του υδροφόρου ορίζοντα, προς όφελος των εμβληματικών έργων των μονοπωλίων.

-- Επιπλέον, συνεχίζει την επίθεση στην εργαζόμενη νεολαία, με απαξίωση της εργατικής της δύναμης, επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, προσφέροντας δωρεάν αυτό το εργατικό δυναμικό στα μονοπώλια (...)

-- Συνεχίζει την επίθεση ενάντια στη δημόσια Παιδεία (...)

-- Ο στρατός απολαμβάνει ατιμωρησία, όπως και οι προηγούμενοι κυβερνώντες, παρά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπράξει (...).

Η φιλία και η αδελφοσύνη των εθνών, όπως αποδείχθηκε πριν από έναν αιώνα με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, την εργατική εξουσία, τον κεντρικό σχεδιασμό, την κοινωνικοποίηση, θέτουν τέλος στα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, στη δυστυχία, και ανοίγουν τον δρόμο ώστε μια σύγχρονη, επαναστατική και μη εκμεταλλευτική τάξη να συμβάλει για το τέλος της εκμετάλλευσης, την επαναστατικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων για να ικανοποιούνται οι κοινωνικές ανάγκες και για τη διαμόρφωση των αντικειμενικών βάσεων για τη χειραφέτηση των γυναικών, για την αρμονική συνύπαρξη με τη φύση και για το τέλος της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό το ΚΚ Μεξικού, μαζί με την εργατική τάξη, την εργαζόμενη νεολαία, τους μετανάστες, τους αυτόχθονες, τους φτωχούς αγρότες, παλεύει για τον μοναδικό χειροπιαστό και ρεαλιστικό στόχο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Δεύτερον, η πάλη των Αυστριακών κομμουνιστών κατευθύνεται ενάντια στη συμμετοχή και στην εμπλοκή της Αυστρίας σε διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, και σε ιμπεριαλιστικές συμφωνίες και σχέδια. Το Κόμμα Εργασίας Αυστρίας απορρίπτει τη στήριξη που παρέχουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ προς την Ουκρανία και την κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία. Αντιτάσσεται στην πολιτική των κυρώσεων και του οικονομικού πολέμου ενάντια στη Ρωσία, ενέργειες τις οποίες υποστηρίζει και επιτελεί και η Αυστρία. Απαιτούμε την αποχώρηση της Αυστρίας από τον ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» και από την ΕΕ.

Τρίτον, το καθήκον των κομμουνιστών είναι να θεμελιώσουν και να υπερασπιστούν την αυτονομία και την αυτοτέλεια της πάλης της εργατικής τάξης, μακριά από την προσπάθεια διαφόρων μερίδων του κεφαλαίου, περιφερειακών ή διεθνών δυνάμεων να σφετεριστούν την πάλη ή να εμπλακούν με αυτή. Στην πάλη ενάντια στις κυρώσεις και στον οικονομικό πόλεμο της ΕΕ, ακόμα και εκείνο το αστικό κόμμα που εκφράζει την αντίθεσή του δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμμαχος. Δεν έχει πρόθεση να συμβάλει ώστε η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της Αυστρίας να μην πληρώσουν το τίμημα για την ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή στην ιμπεριαλιστική σύγκρουση. Ενδιαφέρεται μόνο να υπερασπιστεί τις επιχειρηματικές δραστηριότητες ορισμένων τμημάτων του κεφαλαίου. Αντίστοιχα, πρέπει να αποκρούσουμε την επιρροή που ασκούν η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Τέταρτον, μπορούμε να διατρανώσουμε επανειλημμένα ότι γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν ως αντιιμπεριαλιστικά ορισμένα κράτη με καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και με πολύ μεγαλύτερη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ισχύ. Αυτήν την ανάλυση την απορρίπτουμε. Επιδιώκει να αποδυναμώσει την αυτονομία και την αυτοτέλεια των αγώνων της εργατικής τάξης, προωθεί την επιρροή ορισμένων τμημάτων του κεφαλαίου, περιφερειακών και διεθνών δυνάμεων. Και, ακόμα χειρότερα, μια τέτοια ανάλυση οδηγεί στο να θεωρηθεί ότι σε ορισμένες χώρες οι αγώνες της εργατικής τάξης δεν έχουν καμία νομιμότητα. Αυτό το είδαμε πολύ καθαρά στις αρχές του έτους, με την εξέγερση της εργατικής τάξης του Καζακστάν. Μάλιστα, η εξέγερση αυτή σπιλώθηκε από διάφορους που ο «αντιιμπεριαλισμός» τους περιορίζεται μόνο σε έναν αντιαμερικανισμό, ισχυριζόμενοι ότι ήταν μια «έγχρωμη επανάσταση» που ελέγχεται από τον ιμπεριαλισμό, ή, ακόμη χειρότερα, ορισμένοι υποστήριξαν τη στρατιωτική καταστολή των διαμαρτυριών μέσω της παρέμβασης του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας.

Εν συντομία, το καθήκον των κομμουνιστών είναι να αποκαλύψουν τη δημαγωγία των αστικών κομμάτων και των τμημάτων της αστικής τάξης. Να αποκαλύψουν τις επιθέσεις κατά των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του λαού και να οργανώσουν την πάλη ενάντια σε αυτές. Είναι καθήκον των κομμουνιστών να δείξουν τη μοναδική διέξοδο, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία διεξάγεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Πραγματοποιείται στο πλαίσιο των αποτελεσμάτων της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, όπου οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ επιδίωξαν να διευρύνουν την επιρροή τους προς την Ανατολή και τα σύνορα της Ρωσίας.

Το πραξικόπημα που έγινε στην Ουκρανία το 2014 με τη στήριξη των ΗΠΑ οδήγησε σε ένα ξενοφοβικό καθεστώς. Τα προοδευτικά πολιτικά κόμματα απαγορεύτηκαν και πάρθηκαν μέτρα για τον περιορισμό των δραστηριοτήτων των συνδικάτων, ενώ έγιναν προσπάθειες να επιβληθούν περιορισμοί στα δικαιώματα των εργαζομένων, στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι. Οι ρωσόφωνοι πολίτες έγιναν στόχος διακρίσεων με επιθέσεις στα γλωσσικά και πολιτιστικά τους δικαιώματα. Οι δεξιές, απροκάλυπτα νεοναζιστικές πολιτοφυλακές επιτράπηκε να δρουν ανοιχτά, ενώ ορισμένες ενσωματώθηκαν επίσημα στις Ενοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας. Η νέα κυβέρνηση ήταν ανοιχτά υπέρ του ΝΑΤΟ και υπέρ των πυρηνικών όπλων. Οι ουκρανικές δυνάμεις βομβάρδισαν ανελέητα πολίτες στην περιοχή Ντονμπάς της Ουκρανίας προκαλώντας τεράστια δεινά και απώλειες. Οι ενέργειες του καθεστώτος χαρακτηρίστηκαν από αντεργατικές πολιτικές, απαγόρευση κομμάτων και συνδικάτων και συλλήψεις κομμουνιστών.

Οι ενέργειες του ουκρανικού καθεστώτος δεν δικαιολογούν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ο Πούτιν και ο Ζελένσκι εκπροσωπούν τα ταξικά τους συμφέροντα. Οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας έζησαν και αγωνίστηκαν μαζί ενάντια στον φασισμό τον προηγούμενο αιώνα. Τώρα, η Ουκρανία και οι κάτοικοί της ρημάζονται. Η εργατική τάξη της Ουκρανίας και της Ρωσίας πληρώνει το τίμημα του ανταγωνισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστικών μπλοκ. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος μιας πιο γενικευμένης στρατιωτικής αντιπαράθεσης, δεδομένης της κραυγής για κλιμάκωση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.

Στο πνεύμα του σοσιαλιστικού διεθνισμού, το Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας ζητά τον τερματισμό αυτού του πολέμου και υποστηρίζει τις προσπάθειες των συντρόφων μας στη Ρωσία και την Ουκρανία για την καταπολέμηση του αντιδραστικού εθνικισμού και των ολιγαρχικών κυβερνήσεων με τα όπλα της ταξικής πολιτικής και του διεθνισμού για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας και του σοσιαλισμού, που αποτελούν τη λύση απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Παλεύουμε για την παγκόσμια ειρήνη και τον αφοπλισμό και την κατάργηση των στρατιωτικών μπλοκ, παράλληλα όμως αναγνωρίζουμε ότι για όσο καιρό υπάρχει ο καπιταλισμός, η πραγματικότητα του πολέμου είναι πάντα παρούσα. Η εναντίωση στην ανάπτυξη και χρήση όπλων μαζικής καταστροφής εξακολουθεί να είναι αίτημα ζωτικής σημασίας στον αγώνα για την παγκόσμια ειρήνη. Είναι καθήκον του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος να απεμπλακούν οι χώρες μας από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και συμμαχίες.

Στην Ιρλανδία το Κόμμα μας αντιτίθεται στις συνεχιζόμενες προσπάθειες για υπονόμευση της ιρλανδικής ουδετερότητας, συμπεριλαμβανομένων της συμφωνίας της ιρλανδικής κυβέρνησης για την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας της ΕΕ στην Ουκρανία και του ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου που επικυρώνει την απόφαση της ΕΕ και των κρατών - μελών να «αυξήσουν τη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία» (...)

Η στέγαση, η Υγεία, η Εκπαίδευση και οι κοινωνικές υπηρεσίες δέχονται επίθεση. Η εργασία είναι χαμηλόμισθη, επισφαλής και περιστασιακή. Οι μισθοί μειώνονται. Η κρίση όσον αφορά το κόστος ζωής κλιμακώνεται. Οι κατακτήσεις και τα επιτεύγματα για τα οποία αγωνίστηκαν και τα οποία κατάκτησαν οι προηγούμενες γενιές των εργαζομένων υπονομεύονται και ανατρέπονται (...)

Ενώ οι εργαζόμενοι στην Ιρλανδία βγαίνουν στους δρόμους μαζικά για να διαμαρτυρηθούν για την τρέχουσα κρίση στο κόστος ζωής, ένα μεγάλο τμήμα της αστικής τάξης και των συμμάχων της επιδίδεται στην προώθηση διασπαστικής και σεκταριστικής αστικής εθνικιστικής ατζέντας (διαχωρίζοντας Βρετανούς και Ιρλανδούς), σε μια προσπάθεια να εκτραπούν οι εργαζόμενοι από την ταξική πάλη.

Οι αντιθέσεις του καπιταλισμού επιδεινώνονται σε ακραίο βαθμό στο ανώτερο στάδιο της ανάπτυξής του. Η απάντηση της αστικής τάξης, που αναγκάστηκε να λάβει μέτρα για να ενισχύσει τις απειλούμενες θέσεις της, ήταν να επιβάλει άγρια μέτρα λιτότητας, να χτυπήσει τα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, να υπονομεύσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, να διαλύσει και να ιδιωτικοποιήσει τις δημόσιες υπηρεσίες, να αυξήσει την εκμετάλλευση και να βαθύνει την ανισότητα (...)

Ταυτόχρονα, εξελίσσεται μια αυξανόμενη ιδεολογική επίθεση, που περιλαμβάνει μια άγρια αντικομμουνιστική εκστρατεία που έχει σχεδιαστεί για να ξαναγράψει την Ιστορία και να εξαλείψει τα επιτεύγματα του σοσιαλιστικού εγχειρήματος. Η ιδεολογική πάλη οξύνεται και οι τρέχουσες εξελίξεις δημιουργούν νέες συνθήκες για την οικοδόμηση της ταξικής συνείδησης και την προετοιμασία των εργαζομένων για την πάλη.

Το Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας, αντιμετωπίζοντας το μέλλον στηριγμένο στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, δεσμεύεται να μετατρέψει την αρχή του σοσιαλιστικού διεθνισμού σε συγκεκριμένες πράξεις αλληλεγγύης και να προβάλει την υπόθεση του σοσιαλισμού και της εργατικής εξουσίας ως της μόνης λογικής και ανθρώπινης εναλλακτικής στο βάρβαρο σύστημα του καπιταλισμού.