Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό | ΔΙΕΘΝΗ

ΔΙΕΘΝΗ

ΚΚ ΜΕΞΙΚΟΥ

Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό

Ο χώρος αυτός, οι Διεθνείς Συναντήσεις Κομμουνιστικών - Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), εδώ και σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, όπως αναδύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, αποτελεί συλλογική κατάκτηση για την ενημέρωση και την ανταλλαγή απόψεων, να συμφωνήσουμε για συγκλίνουσες δράσεις, ενώ εκδηλώνονται αποκλίσεις σε ιδεολογική βάση, επομένως παραμένει σαφές ότι δεν έχουν σημειωθεί βήματα να ξεπεράσουμε την κρίση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, εφόσον δεν αντιμετωπίζουμε τα κρίσιμα ζητήματα με ειλικρίνεια, ούτε βασιζόμενοι στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, όπως τις αιτίες της αντεπαναστατικής ανατροπής στην ΕΣΣΔ και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, τα διδάγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τα αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά της, τις εξελίξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό, δηλαδή το ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως και το ζήτημα της επαναστατικής στρατηγικής ώστε η εργατική τάξη να κατακτήσει την εξουσία.

Τα λόγια και οι πράξεις μας, όπως απορρέουν από τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, μας οδηγούν ώστε σε αυτήν την πρώτη τοποθέτησή μας στη ΔΣΚΕΚ να επιβεβαιώσουμε την αλληλεγγύη μας με την Κουβανική Επανάσταση και τις σοσιαλιστικές κατακτήσεις (...)

Καταδικάζουμε τις πολεμικές διαθέσεις του ΝΑΤΟ και το στρατιωτικό δόγμα που εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής στη Μαδρίτη, καθώς και τη στρατιωτικοποίηση και την αύξηση των προϋπολογισμών των καπιταλιστικών χωρών προς εκείνη την κατεύθυνση. Θα έπρεπε να ντρέπονται οι υποτιθέμενοι κομμουνιστές που συμμετέχουν σε συμμαχία μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία και άλλες αστικές δυνάμεις στην Ισπανία, για την ενεργή στήριξη που προσφέρουν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Παρόμοια, καταδικάζουμε την επέμβαση της Οργάνωσης του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας για το τσάκισμα της εργατικής εξέγερσης τον Γενάρη στο Καζακστάν.

Εμείς οι κομμουνιστές έχουμε ξεκαθαρίσει ότι δεν υπάρχει ειρηνική ανάπτυξη του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, διότι αναπόφευκτα εκδηλώνονται οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα μονοπώλια και στα καπιταλιστικά κράτη, πάνω στη βάση του ανταγωνισμού για τις αγορές, το εργατικό δυναμικό, τις περιοχές, τους φυσικούς και ενεργειακούς πόρους, τους δρόμους των εμπορευμάτων. Ετσι και σήμερα, ο ανταγωνισμός αυτός αποτελεί το πεδίο πάνω στο οποίο εκτυλίσσεται η κλειστή μάχη μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας για την πρώτη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως εκδηλώνεται με διπλωματικές και εμπορικές εντάσεις, κυρώσεις, διακρατικά σχέδια και συμφωνίες και με την αύξηση στην εξαγωγή των κεφαλαίων, αλλά και με συσσώρευση πυρομαχικών και στρατιωτικές προετοιμασίες. Αμφότερες οι καπιταλιστικές χώρες ηγούνται συμμαχιών καπιταλιστικών χωρών που είναι αποφασισμένες να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Σύμφωνα με την ανάλυσή μας, δεν έχει σημασία αν μια ομάδα καπιταλιστικών χωρών αυτοανακηρύσσεται υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και της ελευθερίας, και αν η άλλη ομάδα στηρίζει την πολυπολικότητα και μια νέα διακυβέρνηση, διότι η ουσία του ζητήματος είναι ο ταξικός χαρακτήρας του ενός ή του άλλου μπλοκ δυνάμεων, και στο ζήτημα αυτό το συμπέρασμα είναι αλάθητο. Αμφότερες οι ομάδες καπιταλιστικών χωρών υπερασπίζονται τη διατήρηση του καπιταλισμού, της εκμετάλλευσης, ενώ με απόλυτο τρόπο υπάρχει μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο συστήματα κοινωνικής ζωής, διότι ακριβώς μέσα στο ίδιο το ιμπεριαλιστικό σύστημα, το οποίο προσπαθούν να διατηρήσουν, υπάρχει μια ανοιχτή πάλη μιας ομάδας καπιταλιστικών χωρών ενάντια σε άλλη με σκοπό να αλλάξει χέρια η ηγετική θέση.

Κι αυτές οι εντάσεις έχουν οδηγήσει στο ξέσπασμα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, με πρώτο σκαλοπάτι την απαράδεκτη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Προμηνύεται ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος θα επεκταθεί και θα γενικευτεί, ενώ δεν υπάρχει σωστή πλευρά μεταξύ των δύο αντιτιθέμενων, γι' αυτό και το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού θεωρεί πως σήμερα είναι επίκαιρη η θέση του Λένιν ότι δεν πρέπει να βρεθούμε κάτω από ξένη σημαία και ότι πρέπει να αντιπαλέψουμε και τους δύο πόλους του ιμπεριαλιστικού συστήματος, να παραμείνουμε στον δρόμο της αυτοτέλειας της ταξικής πάλης ώστε να μη γίνουμε εργαλείο στα χέρια της μίας ή της άλλης ομάδας καπιταλιστικών χωρών (...)

Ακόμη μια φορά μηχανισμοί όπως ο ΟΗΕ αποδεικνύουν τη χρεοκοπία και την ανικανότητά τους, πρώτα και κύρια επειδή δεν υπάρχει πλέον ο συσχετισμός δυνάμεων που ίσχυε όταν ιδρύθηκαν, καταλήγοντας σήμερα να αποτελούν όργανο του ενός από τους πόλους του ιμπεριαλισμού, όπως φαίνεται από τις διάφορες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, όχι μόνο σήμερα, αλλά σε όλη τη διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων (...)

Επαναβεβαιώνουμε ότι ο νέος τρόπος παραγωγής, σύμφωνα με την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ τον 20ό αιώνα, έχει αδιαμφισβήτητα στοιχεία, όπως την εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας και τη διαρκή διαπάλη με τις εμπορευματικές σχέσεις προκειμένου να κυριαρχήσουν και να επιβληθούν οι σοσιαλιστικές σχέσεις, γι' αυτό λοιπόν οι κομμουνιστές έχουν καθήκον να απορρίψουν την οπορτουνιστική θεωρία του σοσιαλισμού της αγοράς (...)

Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό. Ιστορικά η μοναδική εναλλακτική επιλογή είναι ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό.

Αποδείχθηκε ότι ο προοδευτισμός είναι μια νέα μορφή ελέγχου της ταξικής κυριαρχίας των εκμεταλλευτών, μέσω των μηχανισμών εγκλωβισμού και αδρανοποίησης, μέσω της λαϊκιστικής δημαγωγίας και με το ρετουσάρισμα της ζοφερής βιτρίνας της ταξικής δικτατορίας της αστικής τάξης.

Αλλά ας εξετάσουμε μια προοδευτική κυβέρνηση, συγκεκριμένα εκείνη που ανέλαβε τη διακυβέρνηση του Μεξικού από το 2018, όπως και το έργο που έχει επιτελέσει εδώ και τέσσερα χρόνια:

-- Δεν ανατράπηκε καμία από τις ιδιωτικοποιήσεις των 1.100 επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα. Το αντίθετο, οι κύριοι δικαιούχοι αυτών των επιχειρήσεων, ο Κάρλος Σλιμ (Carso-America Mobil) και ο Ρικάρντο Σαλίνας (TV-Azteca Electra) είναι δικαιούχοι συμβάσεων και εκχωρήσεων, και μάλιστα ο Ομπραδόρ τους προβάλλει ως υποδειγματικούς επιχειρηματίες.

-- Δεν ακυρώθηκε η συμφωνία NAFTA, αντιθέτως επικυρώθηκε πλέον με την ονομασία T-MEC, η οποία με την εκδοχή 2.0, όπως αποκαλείται, κλείνει τα παραθυράκια που επέτρεπαν στην Κίνα να κάνει εμπορικό ντάμπινγκ, ύστερα από απαίτηση της βορειοαμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας (...)

-- Εφαρμόζεται η αντιμεταναστευτική πολιτική που είχε συμφωνηθεί με τους Τραμπ - Πομπέο (...) με αποτέλεσμα να γίνονται κατά μέσο όρο 985 συλλήψεις κάθε μέρα.

-- Αναπτύσσεται αντεργατική πολιτική βάσει των συμφωνηθέντων από τις ρήτρες εισαγωγής της συμφωνίας T-MEC με το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ (...)

-- Εχει δρομολογηθεί η επίθεση στους αυτόχθονες πληθυσμούς με αρπαγή της γης και των περιοχών τους, με καταστροφή των αχανών φυσικών πόρων στα νοτιοανατολικά, της χλωρίδας, της πανίδας και του υδροφόρου ορίζοντα, προς όφελος των εμβληματικών έργων των μονοπωλίων.

-- Επιπλέον, συνεχίζει την επίθεση στην εργαζόμενη νεολαία, με απαξίωση της εργατικής της δύναμης, επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, προσφέροντας δωρεάν αυτό το εργατικό δυναμικό στα μονοπώλια (...)

-- Συνεχίζει την επίθεση ενάντια στη δημόσια Παιδεία (...)

-- Ο στρατός απολαμβάνει ατιμωρησία, όπως και οι προηγούμενοι κυβερνώντες, παρά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπράξει (...).

Η φιλία και η αδελφοσύνη των εθνών, όπως αποδείχθηκε πριν από έναν αιώνα με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ, την εργατική εξουσία, τον κεντρικό σχεδιασμό, την κοινωνικοποίηση, θέτουν τέλος στα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας, στη δυστυχία, και ανοίγουν τον δρόμο ώστε μια σύγχρονη, επαναστατική και μη εκμεταλλευτική τάξη να συμβάλει για το τέλος της εκμετάλλευσης, την επαναστατικοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων για να ικανοποιούνται οι κοινωνικές ανάγκες και για τη διαμόρφωση των αντικειμενικών βάσεων για τη χειραφέτηση των γυναικών, για την αρμονική συνύπαρξη με τη φύση και για το τέλος της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό το ΚΚ Μεξικού, μαζί με την εργατική τάξη, την εργαζόμενη νεολαία, τους μετανάστες, τους αυτόχθονες, τους φτωχούς αγρότες, παλεύει για τον μοναδικό χειροπιαστό και ρεαλιστικό στόχο, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.