Ο νεοφιλελεύθερος 42χρονος καθηγητής πανεπιστημίου Λεονέλ Φερνάντες, υποψήφιος του Κόμματος της Δομινικανής Απελευθέρωσης (PLD), είναι ο νικητής του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών, που διεξήχθη στις 30 τουΙούνη στη Δομινικανή Δημοκρατία.

Μετά την πτώση και δολοφονία, το 1961, του δικτάτορα Τρουχίλιο, και την άνοδο του σήμερα απερχόμενου Προέδρου, Χοακίν Μπαλαγκέρ, αυτή η χώρα της Καραϊβικής έζησε δεκαετίες φοβερής πολιτικής καταστολής και τρομοκρατίας. Πίσω από ένα μηχανισμό "δημοκρατικών" εκλογών, υπήρχε στην πραγματικότητα μια έντεχνα καλυμμένη δικτατορία.

Στις τελευταίες εκλογές, ο απερχόμενος "δικτάτορας" της Δομινικανής Δημοκρατίας, Χοακίν Μπαλαγκέρ, μετά από 4 θητείες στην αρχηγία του κράτους, με βάση το Σύνταγμα της χώρας, δεν μπορούσε να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα. Ο Χοακίν Μπαλαγκέρ πέτυχε, όμως, στηρίζοντας τον Λεονέλ Φερνάντες, μετά από συμφωνία συμμαχίας με τον παλιό ηγέτη του Κόμματος της Δομινικανής Δημοκρατίας, Χουάν Μπος, να εμποδίσει την άνοδο στην εξουσία του αντιπάλου του και νικητή του πρώτου γύρου των εκλογών, υποψήφιου του σοσιαλδημοκρατικού Επαναστατικού Δομινικάνικου Κόμματος (PRD), Χοσέ Φρανσίσκο Πένια Γκόμες. Ούτε ο Μπος, ο οποίος αποχώρησε από το Επαναστατικό Δομινικάνικο Κόμμα το 1973, ούτε ο Μπαλαγκέρ, εναντίον του οποίου ο Πένια άσκησε σκληρή αντιπολιτευτική πολιτική την τελευταία δεκαετία, επιθυμούσαν τον σοσιαλδημοκράτη Πένια στην προεδρία της Δημοκρατίας.

Με αυτήν την "ανίερη" συμμαχία, μεταξύ του Χουάν Μπος και του Μπαλαγκέρ, έμπαινε τέλος σε μία πολιτική και προσωπική σύγκρουση των δύο αυτών βετεράνων ηγετών και πρωταγωνιστών της τραγικής δομινικανής ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών. Ωστόσο, αυτή η συμμαχία προκάλεσε πολλές υποψίες. Το Επαναστατικό Δομινικάνικο Κόμμα, που στήριξε τον Πένια Γκόμες, θεωρεί ότι αυτή η συμμαχία δεν είχε μόνο στόχο να εμποδίσει έναν μαύρο, θέμα ταμπού σ' αυτήν τη χώρα των μιγάδων (!) - και ο Πένια Γκόμες είναι μαύρος - να φτάσει στην προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά και τη διατήρηση μεγάλου μέρους της επιρροής των σκοτεινών δυνάμεων του καθεστώτος, δηλαδή του Μπαλαγκέρ και του προεδρικού του περιβάλλοντος.

Ο νέος Πρόεδρος, Λ. Φερνάντες, λοιπόν, θα μπορέσει να κυβερνήσει, μόνο με τη στήριξη του Μεταρρυθμιστικού Κοινωνικού Χριστιανικού Κόμματος του απερχόμενου προέδρου Μπαλαγκέρ αφού, προς το παρόν διαθέτει ελάχιστες έδρες στο Κοινοβούλιο.

Στο πρώτο μήνυμά του ο Φερνάντες έσπευσε να δηλώσει ότι επιθυμεί να είναι Πρόεδρος όλων των Δομινικανών και εμφανίστηκε διατεθειμένος να εγκαταλείψει το πολύ αυταρχικό μοντέλο που είχε επιβάλει ο Μπαλαγκέρ. Να σεβαστεί τη δικαιοσύνη στη σταυροφορία της ενάντια στη διαφθορά και να επανασυνάψει διπλωματικές σχέσεις με την Κούβα.

Ωστόσο, μάλλον, θα πασχίσει πολύ να αποδείξει την ειλικρίνεια των υποσχέσεών του, αφού αν κάτι χαρακτηρίζει σήμερα το Κόμμα της Δομινικανής Απελευθέρωσης, είναι η προοδευτική του στροφή προς τα δεξιά, που φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο μετά και την, πρόσφατη, συμμαχία του με τους συντηρητικούς του Μπαλαγκέρ και τους υπερεθνικιστές επιχειρηματίες που τον στήριξαν με οικονομικά μέσα, κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς εκλογικής εκστρατείας.

Αλλοτε το νησί αυτό της Καραϊβικής εφοδίαζε την παγκόσμια αγορά με ζάχαρη, καφέ, κακάο, καπνό και εξωτικά φρούτα. Σήμερα την πρωτιά έχουν ο τουρισμός και η βιομηχανία των χαμηλών μισθών. Η "Μαγιόρκα της Καραϊβικής", όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς, προσφέρει στους ξένους τουρίστες της περιφραγμένα παραλιακά ξενοδοχεία σε ευτελείς τιμές. Δύο εκατομμύρια τουρίστες αναμένεται φέτος να επισκεφτούν το νησί. Ο τουριστικός τομέας πέτυχε το 1995 κέρδη ύψους 1,5 δισ. δολαρίων εξαιτίας των ιδιαίτερα χαμηλών αμοιβών των ξενοδοχειακών υπαλλήλων.

Στην κακοπληρωμένη εργασία βασίζεται και το γεγονός ότι, κυρίως, Αμερικανοί, αλλά και Ασιάτες επιχειρηματίες επεκτείνουν συνεχώς βιομηχανίες που παράγουν "σινιέ" τζιν, πουλόβερ, παπούτσια, τσάντες και άλλα παρόμοια προϊόντα, για την πολύ κοντινή αμερικανική αγορά. Στον τομέα αυτό απασχολούνται 170.000 άτομα και, όπως και οι συνάδελφοί τους στα ξενοδοχεία, το μηνιαίο εισόδημά τους δε φτάνει τα 130 δολάρια. Παρά την οικονομική αύξηση κατά 4,8%, παρά το πλεόνασμα στο εμπορικό ισοζύγιο ύψους 172,5 εκατομμύρια δολάρια και παρά τον μονοψήφιο αριθμό του πληθωρισμού, ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος θα έχει να αντιμετωπίσει τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Πάνω από το 70% των Δομινικανών ζουν σε συνθήκες φτώχειας, κάθε τρίτο νοικοκυριό είναι αναγκασμένο να τα βγάζει πέρα με λιγότερο από 65 δολάρια το μήνα.

Στην εκλογική του εκστρατεία ο νέος Πρόεδρος είχε υποσχεθεί την ανάκαμψη της οικονομίας, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, τη λύση των τεράστιων προβλημάτων στην ιατρική περίθαλψη, την παιδεία και τη στέγαση.

Ωστόσο, τα έξοδα στον κοινωνικό τομέα θα μπορούν να καλυφθούν, μετά και τη διάταξη για την κατάργηση είσπραξης των τελωνειακών φόρων, μόνο εφόσον φορολογηθούν πραγματικά οι υψηλόμισθοι και οι επιχειρηματίες. Ομως, η παραδοσιακή Δεξιά θα μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να εμποδίσει, στο Κοινοβούλιο, την ψήφιση εκτεταμένων μεταρρυθμίσεων.

Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

Κατ' αρχάς πρέπει να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναφορά στη χώρα. Το 1975 τέλειωσε η στρατιωτική επέμβαση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το Βιετνάμ, μια χώρα με καθυστερημένες παραγωγικές δομές, εξαιτίας και της μακρόχρονης αποικιακής εξάρτησης από τους Γάλλους, βρέθηκε με τεράστιες καταστροφές και ξεκίνησε την προσπάθεια ανοικοδόμησης και ανάπτυξης. Η ηρωική προσπάθεια του βιετναμέζικου λαού, που νίκησε στρατιωτικά τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, έπρεπε να συνεχιστεί με άλλη μορφή ηρωισμού, την οικονομική και παραγωγική δηλαδή ανάπτυξη και ταυτόχρονα την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες, που αυξήθηκαν στη δεκαετία του '80, λόγω των αλλαγών και τελικά της διάλυσης της ΕΣΣΔ, που ήταν το μόνο τους στήριγμα διεθνώς. Το εμπάργκο, που τους είχε επιβληθεί από τις ΗΠΑ, έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη. Η χώρα μπήκε σε κρίση. Το 1986 είχαν πληθωρισμό 775%!!!

Το ΚΚ Βιετνάμ στο 6ο Συνέδριό του το 1986 διαπίστωσε την κρισιμότητα της κατάστασης, είδε τις νέες συνθήκες που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται και χάραξε μια νέα πορεία για την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη της χώρας με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Η πορεία αυτή, που από το 1986 ξεκίνησε και συνεχίζεται και σήμερα, βασίζεται στο ότι οι παραγωγικές τους δυνάμεις είναι χαμηλού επιπέδου και γι' αυτό δεν μπορούν να οικοδομήσουν άμεσα μια ολοκληρωμένη σοσιαλιστική κοινωνία. Γι' αυτό είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν και τις εμπορευματοχρηματικές σχέσεις, μέσα από την αγορά, ώστε να επιτύχουν γρήγορη ανάπτυξη. Με όπλο τη μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση, επιδιώκουν να φτάσουν το στόχο τους, τη σοσιαλιστική κοινωνική οργάνωση. Το 1991 στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος διαπίστωσαν ότι άρχισαν να φαίνονται ελπιδοφόρα σημάδια στον ορίζοντα, όμως η κρίση συνεχίζονταν.

Ετσι φτάσανε στο 8ο Συνέδριό τους, όπου διαπιστώνουν ότι η κρίση ξεπεράστηκε. Ο πληθωρισμός έπεσε στο 12,7 το 1995 από 67,6% το 1991. Το μέσο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) της χώρας αυξάνονταν με ρυθμό 8,2% ετησίως, στο διάστημα 1991-'95. Αυξήθηκε η βιομηχανική παραγωγή, καθώς και η αγροτική. Γενικά υπήρξε αναβάθμιση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας. Ταυτόχρονα, στον κοινωνικό τομέα έχουν πετύχει σημαντικά βήματα προόδου, αν και παραμένουν ακόμα σημαντικά άλυτα προβλήματα. Ετσι σήμερα εξασφαλίζουν 9χρονη βασική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά της χώρας (προβλήματα υπάρχουν μόνο σε απομακρυσμένες περιοχές, εξαιτίας της αντίδρασης ορισμένων γονιών που δε θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο). Βελτίωσαν σε μεγάλο βαθμό το σύστημα υγείας. Εξασφαλίζουν κοινωνική πρόνοια για τους εργαζόμενους. Επίσης στις εξωτερικές τους σχέσεις πέτυχαν να σπάσουν το εμπάργκο των ΗΠΑ και έχουν σχέσεις με 160 χώρες στον κόσμο. Ιδιαίτερα πρόσεξαν την ανάπτυξη καλών σχέσεων με όλες τις γειτονικές χώρες, ανεξάρτητα από το κοινωνικό τους καθεστώς, στη βάση όμως της μη επέμβασης στα εσωτερικά των χωρών μεταξύ τους και του σεβασμού της εθνικής τους ανεξαρτησίας. Ταυτόχρονα, δεν κρύβουν ότι έχουν πολύ δρόμο ακόμα να κάνουν και ότι υπάρχουν σημαντικοί κίνδυνοι. Σημειώνουν πως δεν έχουν καλυφθεί βασικές ακόμα ανάγκες του βιετναμέζικου λαού, ενώ υπάρχουν και κίνδυνοι τόσο από την οικονομική αβεβαιότητα της οικονομίας της αγοράς, όσο και από την εμφάνιση φαινομένων διαφθοράς λόγω της δράσης του κεφαλαίου. Στις αποφάσεις του 8ου Συνεδρίου, μάλιστα, οι κίνδυνοι αυτοί τονίζονται και αναφέρονται μέτρα για την αντιμετώπισή τους.

Για το μέλλον προγραμματίζουν μια πιο γρήγορη ανάπτυξη μέχρι το 2000, ενώ βάζουν και στόχους μέχρι το 2020. Για το 2020 π. χ. προβλέπουν αύξηση του ΑΕΠ 8-10 φορές μεγαλύτερο του 1990. Για τις παραγωγικές σχέσεις προγραμματίζουν ενίσχυση του κρατικού οικονομικού τομέα, που μαζί με το συνεταιριστικό θα αποτελούν τη βάση της οικονομίας. Δέχονται βέβαια ότι θα υπάρχει και ιδιωτικός τομέας, καθώς και ο τομέας των μεικτών επιχειρήσεων κράτους και κεφαλαίου. Βέβαια τονίζουν ότι με βάση το σοσιαλιστικό τους στόχο, ο κρατικός τομέας πρέπει διαρκώς να ενισχύεται, ενώ και η αγορά πρέπει να βρίσκεται κάτω από κρατικό έλεγχο. Υπάρχουν τομείς (π. χ. ηλεκτροπαραγωγή, ναυπηγεία, λιπάσματα, κλπ.) που το κράτος διατηρεί τον έλεγχό τους. Οι ξένες επενδύσεις γίνονται δεκτές, όταν αυξάνουν την εργατική απασχόληση, εισάγουν νέες τεχνολογίες, ανοίγουν νέες αγορές και γενικά έχουν όφελος όχι μόνο για τον κεφαλαιούχο, αλλά και για την οικονομία του Βιετνάμ.

Το 8ο Συνέδριο ήταν και καταστατικό, αφού έγιναν τροποποιήσεις και αναθεωρήσεις του παλιού καταστατικού. Διαβάζοντας το Καταστατικό του κόμματος και γενικότερα βλέποντας τον τρόπο δράσης των μελών του, διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για Κόμμα Νέου Τύπου. Βασίζεται στο μαρξισμό - λενινισμό και υιοθετεί το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Προσθέτει στις βασικές του αρχές και τις ιδέες του Χο Τσι Μινχ, που κύρια αναφέρονται στο θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας. Το καταστατικό απαιτεί την οργανική σύνδεση του κόμματος με το λαό, τον οποίο σέβεται και αναπτύσσει τα δικαιώματα του λαού σαν κυρίαρχου. Δέχεται τον καθοδηγητικό ρόλο επίσης του κόμματος.

Το συμπέρασμα συνολικά, που και το 8ο Συνέδριο του ΚΚ Βιετνάμ έβγαλε, είναι ότι μπήκαν στο δύσκολο δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης μιας καθυστερημένης πραγματικά παραγωγικής χώρας, με στόχο το σοσιαλισμό, με ταυτόχρονη προσπάθεια κοινωνικής ανάπτυξης, περιφρούρησης της εθνικής τους ανεξαρτησίας και της πολιτιστικής τους ταυτότητας. Ολη την προσπάθειά τους τη βασίζουν στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και τις ιδέες του Χο Τσι Μινχ. Η προσπάθεια αυτή έχει αρχίσει να δείχνει ελπιδοφόρα σημάδια, χωρίς να έχουν, όμως, εκλείψει οι σοβαροί κίνδυνοι, που και το ίδιο το ΚΚ Βιετνάμ επισημαίνει. Αυτό που οι Ελληνες κομμουνιστές μπορούμε να πούμε είναι να ευχηθούμε επιτυχία στο δρόμο που χάραξαν οι σύντροφοι του Βιετνάμ και να φτάσουν στο στόχο τους, το σοσιαλισμό. Ακόμα να βεβαιώσουμε ότι σ' αυτή την προσπάθεια θα έχουν τη συμπαράστασή μας και τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη.

Νίκος ΜΠΑΤΙΣΤΑΤΟΣ

Οπως ξεκάθαρα πλέον δείχνουν οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ινδονησία, το αντιπολιτευτικό κίνημα φουντώνει ραγδαία, ρίχνοντας έτσι τα πλοκάμια του σ' ολόκληρη τη χώρα. Ετσι, λοιπόν, ο δικτάτορας Σουχάρτο, ύστερα από 30 χρόνια αυταρχικής διακυβέρνησης και δολοφονίας εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων δημοκρατών, απ' εδώ και πέρα, θα είναι υποχρεωμένος ν' αντιπαρατεθεί ανοιχτά με μια ενισχυόμενη συνεχώς αντιπολίτευση, η οποία φέρεται αποφασισμένη να αγωνιστεί, για εγκαθίδρυση δημοκρατικών διαδικασιών στη χώρα.

Σαν οι κυριότεροι αντίπαλοι του Σουχάρτο, αυτή τη στιγμή, εμφανίζονται: ΟΣρι Μπιντάγκ,οικονομικός επιστήμονας, ο οποίος έχει καταδικαστεί σε τρία χρόνια φυλάκιση για "προσβολή" του Προέδρου του κράτους και τώρα έχει ιδρύσει δικό του κόμμα. Ο πολιτικός αυτός ηγέτης έχει ήδη κάνει έφεση και προτίθεται να συνεργαστεί με το Ενιαίο Δημοκρατικό Κόμμα της Ινδονησίας, προκειμένου να εγκαινιαστούν οι δημοκρατικές διαδικασίες... Ο δεύτερος, είναι ο 30άχρονος, Τιγκάρ Ναϊπόσπος,ο οποίος έχει εκτίσει μισή δεκαετία κάθειρξης με την κατηγορία ότι προκαλούσε συζητήσεις στο πανεπιστήμιο της Τζακάρτα. Και ο τρίτος, είναι ο 55χρονος Γχσενεβάν Μοχάμεντ,ο οποίος μετά την απαγόρευση του περιοδικού του, "Τέμπο", με ένα τιράζ 160.000 εντύπων, τώρα αναπτύσσει έντονη πολιτική δράση κατά του δικτάτορα. Κεντρική επιδίωξη των τριών αυτών ηγετικών πολιτικών προσωπικοτήτων είναι ο αγώνας για την ύπαρξη και δράση μιας νόμιμης και ανεξάρτητης αντιπολίτευσης με στόχο την πάλη κατά του αυταρχικού καθεστώτος του Σουχάρτο, ο οποίος από το 1966 και με τη βοήθεια των στρατιωτικών κυβερνά τη χώρα, καταπατώντας ακόμα και τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Ταυτόχρονα, όμως, η εκμετάλλευση, η πείνα και η δυστυχία στη χώρα αυτή έχουν προσλάβει τέτοιες δραματικές διαστάσεις, ώστε η δυσαρέσκεια, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες μαχητικές διαδηλώσεις, πρόκειται σίγουρα να γνωρίσει νέα αποκορυφώματα... Οι κατώτατοι μισθοί φτάνουν μόνο στις 500 δραχμές το μήνα. Το απεργιακό κίνημα των εργαζομένων συνεχίζει να αναπτύσσεται όλο και περισσότερο με κύρια αιτήματα τις στοιχειώδεις αυξήσεις των μισθών και τις ανθρωπινότερες συνθήκες εργασίας. Το ξερίζωμα και η εξαθλίωση της αγροτιάς συνεχίζεται με ταχύτατους ρυθμούς, ενώ ταυτόχρονα, μεγάλη δυσαρέσκεια εκφράζεται και από τα μεσαία στρώματα, τα οποία συνθλίβονται όλο και περισσότερο από τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και παραπονούνται για την "οικονομία εξαδέλφων", που κυριαρχεί στην Ινδονησία. Συνοπτικά: Υστερα από 30 χρόνια στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας, ένα είναι το σύνθημα που κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη χώρα: "Τέρμα πλέον με τη δυστυχία και την εξαθλίωση. Εμπρός για τη δημοκρατία και μια ανθρώπινη ζωή...".

Παράλληλα, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι εδώ και καιρό δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα στον τομέα των εξαγωγών, ο οποίος κυρίως εκπροσωπείται από προϊόντα ξυλείας και υφαντουργίας, και εξασφαλίζουν στη χώρα πάνω από το 50% του ξένου συναλλάγματος. Επίσης, και οι σημαντικότερες εξαγωγές της Ινδονησίας, που είναι αυτές του πετρελαίου, στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων παρουσιάζουν μια σημαντική υποχώρηση. Βασική αιτία είναι οι σκληρές συνθήκες ανταγωνισμού που έχουν δημιουργηθεί με τις χώρες παραγωγής πετρελαίου, όπως είναι η Κίνα, η Ινδία και το Βιετνάμ.

Στο μεταξύ, στο επίκεντρο των σημερινών ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων προωθείται όλο και περισσότερο, μια νέα πολιτική προσωπικότητα, η οποία όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, "θα ήταν σε θέση να ενώσει όλους τους μεταρρυθμιστές της Ινδονησίας". Πρόκειται για την 49χρονη κόρη του Σουκάρνο, πρώην Προέδρου του κράτους, Μεγκαβάτι Σουκαρνοπούτρι,η οποία, ας σημειωθεί, μέχρι πρόσφατα ήταν Πρόεδρος του Ινδονησιακού Δημοκρατικού Κόμματος. Δηλαδή, μια από εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις, που είχαν επιτραπεί παράλληλα με το κυβερνών κόμμα, Γκολκάρ, το οποίο ελέγχεται απόλυτα από τον δικτάτορα Σουχάρτο. Σε διάστημα λίγων μηνών λοιπόν, όπως τονίζει ο Πόνχε Πρίθνστεμ, αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η πολιτικός αυτή έχει μετατραπεί σε "σύμβολο της Δημοκρατίας". Η κόρη του Σουκάρνο λοιπόν έχει αφήσει εντελώς ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι θα θέσει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές που πρόκειται να διεξαχθούν το 1998. Ετσι, σπάει μια παράδοση 30 χρόνων, όταν μοναδικός υποψήφιος για την προεδρία της χώρας, ήταν αποκλειστικά ο ίδιος ο Σουχάρτο.

Και κάτι ακόμα, που θα πρέπει από πολιτική άποψη ιδιαίτερα να υπογραμμιστεί: Ο Αμπντουραχάμ Βαχίντ, εκ μέρους της μουσουλμανικής οργάνωσης"Μαντασούλ Ουλάμια", η οποία είναι πάρα πολύ μαζική και συσπειρώνει 30 εκατομμύρια μέλη, υποστηρίζει σήμερα ανοιχτά τη μαχόμενη αντιπολίτευση. Σχετικά θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Ινδονησία είναι η χώρα με τον πιο πολύ μουσουλμανικό πληθυσμό.

Πάντως, πέρα απ' ότιδήποτε άλλο, το ζήτημα της διαδοχής του Σουχάρτο, εδώ και πολύ καιρό, βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας μια και σύντομα πρόκειται να διεξαχθούν οι κοινοβουλευτικές και στη συνέχεια οι προεδρικές εκλογές. Οπως υπογράμμιζαν, πριν λίγο καιρό, έγκυροι πολιτικοί παρατηρητές, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες κι αυτή τη φορά ο Σουχάρτο να θέσει υποψηφιότητα για το ανώτατο αξίωμα της χώρας. Τον περασμένο Απρίλη, όμως, είχε πεθάνει η σύζυγός του, η οποία ήταν η πιο έμπιστη και στενή πολιτική του συνεργάτις και ο θάνατός της "τον στοίχισε πάρα πολύ... ". Ταυτόχρονα, θεωρείται πολύ πιθανό ότι σε περίπτωση που θέσει και πάλι υποψηφιότητα για την προεδρία, τότε στη θέση της αντιπροεδρίας θα διορίσει τη μεγαλύτερη κόρη του. Ηδη αυτή τη στιγμή, η 49χρονη, Σίτι Χαρτιγιλάντι Ρουχμάνα, κατέχει ανώτατη θέση στο σημερινό κυβερνών κόμμα, Γκολκάρ. Η Ρουχμάνα, μετά το θάνατο της μητέρας της, είναι πλέον βέβαιο ότι θα την αντικαταστήσει στο πόστο του βασικού συμβούλου του πατέρα της. Πάντως, η εγκαθίδρυση μιας μόνιμης οικογενειακής Δυναστείας στην Ινδονησία με επικεφαλής τη μεγαλύτερη κόρη του δικτάτορα δεν πρόκειται ν' αποδειχτεί μια τόσο εύκολη υπόθεση...

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Στρατός στους δρόμους. Περίπου 500 μέλη των δυνάμεων ασφαλείας επιτηρούν το κέντρο της Τζακάρτα, όπου οι απειλές βομβιστικών επιθέσεων, οι διαδηλώσεις και - κυρίως - οι συλλήψεις συνεχίζονται...