Το κορμί του ηλικιωμένου ήταν κυρτωμένο από το χρόνο, το πρόσωπό του σκαμμένο από τις δυσκολίες της ζωής και το βήμα του αργό και κουρασμένο. Κι όμοια βαρύθυμος και αργός με αυτόν σερνόταν από πίσω του σε κάθε πήγαιν' έλα κι ένας αδύνατος σκύλος, με καφέ τρίχωμα και μαύρες βούλες. "Στην άκρη, στην άκρη, Φοίβο", έλεγε κάθε τόσο ο ηλικιωμένος στο σκυλί και το έσπρωχνε πότε - πότε λίγο, αλλά αυτό δεν ξεκόλλαγε απ' τα πόδια του.

Σταμάτησε για λίγο ο ηλικιωμένος κι έπειτα ξαναχάιδεψε το σκυλί και συνέχισε την "κουβέντα" μαζί του: "Οπου να 'ναι φτάνουν, φίλε, τα μηχανήματα και δε θ' αφήσουν κανένα αυθαίρετο όρθιο. Οχι μόνο το δικό μας σπίτι, αλλά και τις βίλες, που 'ναι παράνομα χτισμένες απέναντι στις δασωμένες πλαγιές, γιατί ο νόμος, λέει, θα εφαρμοστεί αμείλικτα για όλους...".

Ογδόντα μέτρα πιο πέρα, ο ηλικιωμένος σκούπιζε τα μάτια του από τα δάκρυα και τον κουρνιαχτό. Κι όταν επιτέλους κατάφερε να τ' ανοίξει, είδε το αυθαίρετό του να κείτεται σε ερείπια και τις μπουλντόζες, μαζί με τους υπαλλήλους και τους αστυνόμους, να είναι πέρα μακριά.

Ομως, ολόκληρη αυτή η κουστωδία δεν πήγαινε προς τις αυθαίρετες βίλες, αλλά τραβούσε αντίθετα για να επιστρέψει στη βάση της. Ο ηλικιωμένος έμεινε τότε να χάσκει, ενώ ο "Φοίβος" πίσω του είχε αρχίσει έναν ατέλειωτο θρήνο. Και ξαφνικά ο ηλικιωμένος, σαν να ξύπνησε από λήθαργο, κοκκίνισε, αγρίεψε και εκτός εαυτού ρίχτηκε στο σκυλί και άρχισε να το χτυπάει, λέγοντας: "Τι ωφελεί το κλάμα σου τώρα, ψωραλέε; Οταν ήρθαν οι μπουλντόζες και οι χαρτογιακάδες και οι χωροφυλάκοι τι έκανες; Ρίχτηκες επάνω τους για να τους εμποδίσεις; Ρίχτηκες για να μην τους αφήσεις να χαλάσουν μόνον το φτωχόσπιτό μας, και όχι και τις βίλες, όπως έλεγαν;". Και "γκαπ" "γκουπ" κοπάναγε το σκύλο κι ο δύστυχος ηλικιωμένος έμοιαζε εκείνη τη στιγμή σαν να λάκτιζε, όχι το ζώο, αλλά τον ίδιο του τον εαυτό. Τον εαυτό του, που μια ζωή πίστευε τους μπαγαπόντες κυβερνήτες και που μουρμούριζε και κλαψούριζε μόνο κάθε φορά που τον καπέλωναν με διάφορους τρόπους. Τον εαυτό του, που ποτέ δεν τόλμησε να ορμήσει και "να δείξει τα δόντια του" στην αδικία, στην ανισότητα και την ψευτιά του συστήματος και των αρχόντων.

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ

Τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης, με αφορμή τους τελευταίους θανάτους νέων από ναρκωτικά, καταγγέλλει με χτεσινή ανακοίνωσή του το Διοικητικό Συμβούλιο της Ενωσης Νοσοκομειακών Γιατρών Αθήνας - Πειραιά (ΕΙΝΑΠ).

Ο θάνατος ενός νέου - από οποιαδήποτε αιτία - είναι ένα δραματικό γεγονός. Ομως ο τοξικομανής - θέαμα από τις οθόνες της τηλεόρασης και η ναρκο-λαγνεία από τις σελίδες των εφημερίδων είναι το δεύτερο στάδιο της εμπορευματοποίησης του προβλήματος των ναρκωτικών. Και μέσα σε αυτή την επικίνδυνη τάση δε βρίσκει θέση ούτε μια αράδα από τις θέσεις της ΕΙΝΑΠ, που, σε γενικές γραμμές, υπογραμμίζουν ότι ο "μύθος πως δε γίνεται τίποτε με τα ναρκωτικά" αντιμετωπίζεται με την πάλη ενάντια στην εγκαθίδρυση της τοξικομανίας ως τρόπου ζωής.

Η ανακοίνωση αυτή της ΕΙΝΑΠ αποκτά το χαρακτήρα ντοκουμέντου και γι' αυτό ο "Ρ" τη δημοσιεύει ως έχει:

Η ΕΙΝΑΠ επισημαίνει τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για:

• Την απουσία μιας σοβαρής πολιτικής πρόληψης, κεντρικά σχεδιασμένης σε πανελλαδική κλίμακα, που να αντιμετωπίζει τους γενεσιουργούς παράγοντες της εξάρτησης, πριν αυτή εγκατασταθεί. Οσα γίνονται σήμερα σ' αυτόν τον τομέα δεν είναι παρά αποσπασματικές δραστηριότητες σε δήμους και κοινότητες, που λειτουργούν σαν άλλοθι για τη "θανάσιμη" απραξία της κυβέρνησης.
• Την έλλειψη θεραπευτικών προγραμμάτων απεξάρτησης, που να καλύπτουν τις πραγματικά μεγάλες ανάγκες της διαρκούς αυξανόμενης ζήτησης αυτών των υπηρεσιών. Οι περικοπές που κάνει η κυβέρνηση στους προϋπολογισμούς των μεγάλων θεραπευτικών προγραμμάτων και η μη δημιουργία καινούριων αποκαλύπτουν τη μικροψυχία και την υποκρισία της ισχύουσας αντιναρκωτικής πολιτικής, που υποβαθμίζει το θέμα της θεραπείας και της πρόληψης και φέρνει στην πρώτη γραμμή ως λύση του προβλήματος των ναρκωτικών την επέκταση των προγραμμάτων συντήρησης της εξάρτησης με μεθαδόνη.
• Τη συσσώρευση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων που συνθλίβουν τους νέους, καταρρακώνοντας την αξιοπρέπεια και την προσωπικότητά τους και ωθώντας τους στην αναζήτηση δρόμων φυγής από την αβίωτη γι' αυτούς πραγματικότητα. Ο άνεργος νέος, ο απασχολήσιμος, ο κοινωνικά αποκλεισμένος, που βλέπει μπροστά του κλειστούς όλους τους δρόμους στη δουλιά, τη μόρφωση, την ποιότητα ζωής ωθείται τελικά στην "επιλογή" των ναρκωτικών ως τρόπου ζωής.
• Τον επικίνδυνο κυνισμό της απόφασης να αστυνομεύονται τα σχολεία και οι μαθητές, ως "μέσο προστασίας" υποτίθεται απ' τους εμπόρους ναρκωτικών, τη στιγμή που είναι σε όλους γνωστό ότι η διαφθορά αγκαλιάζει ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό και τις υπηρεσίες του, που ενέχονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην τεράστια αυτή οικονομική επιχείρηση μέσα από την οποία εξασφαλίζεται ο κοινωνικός έλεγχος όσων αντιστέκονται στην επίθεση της κυβέρνησης στο στοιχειώδες δικαίωμά τους σε μια ανθρώπινη διαβίωση.
• Την απαράδεκτη και γνωστή από παλιά τακτική να "εξαγγέλλονται μέτρα" και να γίνονται πομπώδεις δηλώσεις από τους μονίμως αδιάφορους "αρμοδίους", μόνο όταν σημειώνονται θάνατοι των τραγικών αυτών υπάρξεων.

Τις τρεις τελευταίες μέρες τέσσερις νέοι άφησαν την τελευταία πνοή τους μετά από χρήση ηρωίνης.

• Πρόκειται για τον 20χρονο Κωνσταντίνο Μαρκάκη, τον οποίο βρήκε νεκρό ο πατέρας του το Σάββατο μέσα στο δωμάτιό του στην οδό Ρεθύμνης 10 στην Αγία Μαρίνα Κορωπίου. Ο άτυχος νέος είχε μείνει για εφτά μήνες σε θεραπευτική κοινότητα, αλλά κάποια στιγμή διέκοψε το πρόγραμμα κι έπεσε πάλι στα ναρκωτικά.
• Σε ξενοδοχείο της Ομόνοιας βρέθηκε νεκρός ο Θεμιστοκλής Λετσιώτης, 22 χρόνων, την Κυριακή.
• Στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο βρέθηκε νεκρός από περαστικούς στο χώρο των γηπέδων του "Γαλαξία" ο 22χρονος Βασίλειος Μπεντίλας. Σύμφωνα με την Αστυνομία, στο παρελθόν είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση τριών ετών και τριών μηνών, κατά συγχώνευση, για υπόθεση διακίνησης χασίς.
• Χτες στις 6.30 πμ βρέθηκε νεκρός από τη μητέρα του μέσα στο διαμέρισμά του στην οδό Ελπίδος 5, στην περιοχή της πλατείας Βικτωρίας, ο 25χρονος Πέτρος Μοναχός.

Το πρώτο τρίμηνο του 1997 στην Αττική πέθαναν 44 άτομα από χρήση ηρωίνης, σύμφωνα με στοιχεία της Δίωξης Ναρκωτικών. Την αντίστοιχη περσινή περίοδο πέθαναν 33 άτομα στην Αττική από την ίδια αιτία. Το 1996 σε όλη την Ελλάδα τα θύματα του "λευκού θανάτου" ήταν 207 άνθρωποι.