Για μία ακόμα σεζόν οι χρόνιες παθογένειες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, συνέπεια και των γενικότερων πολύπλευρων ανταγωνισμών στον χώρο, οδήγησαν στο να σταματήσει η αγωνιστική δράση. Καταλύτης, αυτήν τη φορά, είναι η απόφαση των Ελλήνων διαιτητών για επ' αόριστον αποχή από τους αγώνες της Super League, αρχής γενομένης από τη 14η αγωνιστική, εξαιτίας των περιστατικών στοχοποίησής τους από παράγοντες του ποδοσφαίρου, ιδιοκτήτες ομάδων, ΜΜΕ και μερίδα οπαδών, τα οποία περιστατικά μάλιστα δείχνουν να αυξάνονται την τελευταία διετία. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν το τελευταίο περιστατικό, με τον Τάσο Παπαπέτρου να καταγγέλλει στις αρμόδιες ελληνικές αρχές, αλλά και την UEFA, απειλές αγνώστων κατά της ζωής του ίδιου και μελών της οικογένειάς του.

Βέβαια, στον κόσμο του εμπορευματοποιημένου ελληνικού ποδοσφαίρου - που, ενταγμένο στις γενικότερες λογικές του οικοδομήματος όπως είναι, αποτελεί πρόσφορο πεδίο για πολύπλευρες κόντρες συμφερόντων - το «ξεχείλισμα του ποτηριού» είναι σχετικό... Οπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές μέχρι σήμερα, ο πάτος του ποτηριού δεν είναι κάτι που μπορεί να οριοθετηθεί. Ετσι, και τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον χώρο της ελληνικής διαιτησίας δεν μπορούν να ιδωθούν ξεκομμένα από τις γενικότερες πρακτικές και την αδυσώπητη μάχη για τα πολλαπλά κέρδη που παρέχει η κυριαρχία στον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με την κατάσταση στα θέματα διαιτησίας και τους ανταγωνισμούς γύρω απ' αυτή να έχει ξεφύγει και την UEFA να καραδοκεί για κυρώσεις, οι Ελληνες διαιτητές αυτήν τη στιγμή δείχνουν να αποτελούν τον πιο ...ασφαλή δρόμο για τους εμπλεκόμενους προκειμένου να εντείνουν τις κόντρες αντίπαλων συμφερόντων.

Η στοχοποίηση της διαιτησίας, και κυρίως των Ελλήνων διαιτητών, δείχνει να είναι τα τελευταία χρόνια το «κερασάκι στην τούρτα» των ανταγωνισμών στον χώρο. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που την τελευταία τριετία υπήρξαν αλλαγές στο στάτους για την κυριαρχία, με νέους «παίκτες» (π.χ. ΑΕΚ και Παναθηναϊκό) μετά από αρκετά χρόνια να ανακτούν τη χαμένη τους δυναμική και να ξαναμπαίνουν με αξιώσεις στο κυνήγι των πρωτείων. Την ίδια ώρα η προσπάθεια από όλους τους εμπλεκόμενους, με τη συμβολή και των τελευταίων κυβερνήσεων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και τη βοήθεια της UEFA, για αλλαγές στο «προϊόν», προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω απαξίωσή του (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις απώλειες κερδών), έδειξε να δημιουργεί, πέραν των νέων προοπτικών, και καινούργιες εστίες ανταγωνισμών. Ειδικά στο θέμα της διαιτησίας, η καθιέρωση της έλευσης ξένων διαιτητών στα ντέρμπι του πρωταθλήματος, καθώς και η προοπτική (βάσει και των όσων ορίζονται στην περίφημη ολιστική μελέτη της UEFA) της δημιουργίας επαγγελματικής διαιτησίας, αποτέλεσαν βασικά πεδία όπου ανοίχτηκαν νέες μορφές αντιπαράθεσης. Για παράδειγμα, η παρουσία των ξένων διαιτητών, που διαφημίστηκε από τους ποδοσφαιρικούς φορείς (ΕΠΟ, Λίγκα) και κυβερνώντες ως λύση προκειμένου να σταματήσει το κλίμα αμφισβήτησης που κυριαρχούσε τα προηγούμενα χρόνια, όχι μόνο δεν έχει πετύχει αυτόν τον στόχο αλλά έχει εντείνει την αμφισβήτηση, όπως φυσικά και τους ανταγωνισμούς.

Σε αρκετές περιπτώσεις, ιδιαίτερα την περασμένη σεζόν, ξένοι διαιτητές κατήγγειλαν πιέσεις, μέχρι και απειλές από παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, με αποτέλεσμα η UEFA να αποσύρει την όποια βοήθεια για το ζήτημα (π.χ. την παρουσία «Elite» διαιτητών στα ντέρμπι). Είναι χαρακτηριστικό ότι τον περασμένο Απρίλη, μπροστά στην έναρξη των κρίσιμων πλέι οφ για τη μάχη του τίτλου και των ευρωπαϊκών θέσεων, η κυβέρνηση της ΝΔ, λειτουργώντας για μια ακόμα φορά ως σανίδα σωτηρίας στα αδιέξοδα των επιχειρηματιών του χώρου, προσπάθησε να δώσει τις λύσεις μέσω της πρωθυπουργικής παρέμβασης προς τον πρόεδρο της UEFA Αλ. Τσέφεριν. Από την άλλη, η προοπτική της δημιουργίας επαγγελματικής διαιτησίας έδειξε όλους τους προηγούμενους μήνες να οξύνει περαιτέρω τις κόντρες της διοίκησης της ΕΠΟ με τη SL για τον έλεγχο του νέου εγχειρήματος (που παραμένει «στον αέρα» μέχρι στιγμής). Οι δε κόντρες αντίπαλων συμφερόντων για τα θέματα διαιτησίας δεν έχουν λείψει ούτε εντός της Λίγκας των ΠΑΕ, με βασικούς ανταγωνιστές να διαφοροποιούνται από τη διοίκηση σε κρίσιμα ζητήματα, που αφορούν είτε τους ορισμούς ξένων διαιτητών είτε την επιλογή του αρχιδιαιτητή - επικεφαλής της Κεντρικής Επιτροπής Διαιτησίας.

Τα όσα συμβαίνουν εκθέτουν για μια ακόμα φορά τις πολιτικές της κυβέρνησης της ΝΔ για το ποδόσφαιρο, όπως και διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων, αποδεικνύοντας το κάλπικο όλων των μεγαλοστομιών τα τελευταία χρόνια περί κάθαρσης στον χώρο. Ετσι, τα όποια μέτρα πάρθηκαν ήταν εμφανές ότι στόχο είχαν την προστασία του ίδιου του «προϊόντος», λειτουργώντας ως δικλίδα ασφαλείας και για τους ανταγωνισμούς στον χώρο προκειμένου να μη θιχτεί η ρίζα των προβλημάτων, που δεν είναι άλλη από την επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στα θέματα διαιτησίας, οι κυβερνητικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν ήταν συνώνυμες με τα «θέλω» των επιχειρηματιών.

Φυσικά, αντίστοιχες είναι και οι ευθύνες της UEFA, που παρά τις απειλές για κυρώσεις έχει δείξει ότι κύριο μέλημά της είναι η ορθή λειτουργία του ποδοσφαιρικού «προϊόντος» και ο περιορισμός των όποιων «κακώς κειμένων», που αμαυρώνουν την εικόνα του και φυσικά οδηγούν σε απώλειες κερδών. Για παράδειγμα, η περίφημη «ολιστική μελέτη για το ελληνικό ποδόσφαιρο», που συντάχθηκε από τους ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας, ως αποτέλεσμα της τριετούς επιτήρησης από τις αρμόδιες Επιτροπές, σήμερα αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι ούτε που έχει πλησιάσει στο να φέρει λύσεις στα προβλήματα...