Οξύτατο είναι το γηπεδικό πρόβλημα στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά

-- Κ. Βαλαβάνη παρ' όλα τα σοβαρά προβλήματα υγείας που έχετε, εξακολουθείτε να είστε η ψυχή του συλλόγου...

-- «Είμαι από το 1955 πρόεδρος. Στο σύλλογο βρίσκομαι από 12 χρόνων. Ο Καραβάς είναι όλη μου η ζωή».

-- Πείτε μας όμως, για τη σοβαρή κρίση που περνάει το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και κυρίως του Πειραιά. Ποιες είναι οι βασικές αιτίες κατά τη γνώμη σας;

-- «Πολύ σωστά το είπατε. Πράγματι υπάρχει μεγάλη κρίση στο πειραιώτικο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Η βασική αιτία είναι η παντελής έλλειψη αθλητικών εγκαταστάσεων. Είναι πρωτοφανές! Ενας Πειραιάς, χρόνια τώρα, να μην έχει αποκτήσει ένα δημοτικό γυμναστήριο. Εδώ και 50 χρόνια επισκέπτομαι όλους τους δημάρχους. Ολο λόγια, λόγια, έργα μηδέν».

-- Και όμως, χώροι υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν στον Πειραιά...

-- «Βεβαίως, ακόμα και σήμερα υπάρχουν στον Πειραιά. Ακούτε. Πριν κάποια χρόνια, με επικεφαλής τον Παν. Σαλπέα, αυτόν τον υπέροχο αθλητικό παράγοντα, τον Δ. Μουρίκη και άλλους παράγοντες φτιάξαμε μια συντονιστική επιτροπή, η οποία έπειτα από μαζική δουλιά που έγινε με τα 120 σωματεία, πήραμε τη διοίκηση της ΕΠΣ Πειραιά. Δημιουργήσαμε μια υγιή διοίκηση. Πρώτος μας στόχος η δημιουργία αθλητικών χώρων. Κάναμε κατάληψη στο εργοστάσιο "Δηλαβέρη". Με τα χέρια μας και με τη βοήθεια ποδοσφαιριστών κατεδαφίσαμε τα καμίνια, τα φουγάρα κλπ. και φτιάξαμε γήπεδο. Και έρχεται ο Παπασπύρου, ο δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ, που αντί να βοηθήσει την προσπάθειά μας, μας παίρνει το χώρο για να φτιάξει "παιδότοπο". Τον παρακαλέσαμε να μην καταστρέψει το γήπεδο, γιατί τρεις μεγάλες γειτονιές θα έμεναν χωρίς αθλητικό χώρο: Η "Οδηγήτρια", η "Αγ. Σοφιά", η "Σωτήρα". Πάνω από 200 παιδιά την ημέρα γυμνάζονταν εκεί. Αποτέλεσμα: Αυτός ο χώρος σήμερα έχει γίνει άντρο ναρκομανών και το βράδυ δεν τολμάει να περάσει άνθρωπος».

-- Νομίζω ότι εκείνη την εποχή κάνατε και κάποια άλλα γήπεδα...

-- «Βέβαια, έγιναν του Μοσχάτου, της Νίκαιας, στο χώρο του οποίου έγινε το "Σπίτι της Αρσης Βαρών", χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Ευτυχώς γλίτωσε λίγος χώρος και έγινε ένα γηπεδάκι και βέβαια φτιάξαμε και το γήπεδο της "Αμοργού" στα Καμίνια. Μας τάξανε ότι θα γίνουν γήπεδα στη Νεάπολη, στα Νταμάρια... δεν έκαναν τίποτα. Και με το γήπεδο του Αγ. Διονυσίου, είπα στο Δήμο ότι είναι εγκληματικό να παίζουν μικρά παιδιά ποδόσφαιρο σ' αυτό το στάβλο. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Πέρσι πήγαμε στου Ρέντη. Δίπλα από το "Βερόπουλο" υπάρχει ένας χώρος. Ζητήσαμε από το Δήμο να γίνει ένα γήπεδο, δε μας έδωσαν καμιά σημασία».

-- Στου Ρέντη ξεπουλάνε τα πάντα στις πολυεθνικές...

-- «Σωστά, έτσι είναι, το αποτέλεσμα όμως είναι να μην υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις για τα παιδιά μας, πέρα από το γεγονός ότι είμαστε συνέχεια με το χέρι στην τσέπη. Εμείς τα ρούχα των παιδιών, εμείς τα πλυντήρια, τις αρρώστιες των παιδιών και των οικογενειών τους, έτσι κρατήσαμε το σωματείο από το 1927. Επί 15 χρόνια είχα παραχωρήσει το ισόγειο του σπιτιού μου για γραφεία του συλλόγου και λέσχη. Πλήρωνα το φως, το νερό, το τηλέφωνο. Αυτός είναι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στη χώρα μας. Είμαστε ρομαντικοί; Μπορεί. Ετσι όμως κρατηθήκανε μέχρι σήμερα τα σωματεία. Εγώ με τον "Καραβά", ο Σαλπέας με την "Οδηγήτρια", ο Τσατσαρίδης με τους "Νέους Ευγένειας" κλπ. Ποτέ δεν πήραμε ουσιαστική βοήθεια από τη ΓΓΑ. Μόνο ψίχουλα, τα οποία τα κόψανε κι αυτά».

-- Πού οδηγεί αυτή η κατάσταση;

-- «Οδηγεί στην εξαθλίωση. Οδηγεί τα παιδιά στην πορνεία και τα ναρκωτικά».

-- Γιατί αυτό το κυνήγι του ερασιτεχνικού αθλητισμού; Τι πιστεύετε ότι θέλουν να κάνουν;

-- «Ο αθλητισμός που υπήρχε κατά τη γνώμη μου θα διαλυθεί»...

-- Δηλαδή;

-- «Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Δεν είμαι υπέρ του κράτους, πιστεύω πιο πολύ στην ιδιωτική πρωτοβουλία, όμως σ' ό,τι αφορά τον αθλητισμό έχω αναιρέσει τις απόψεις μου. Αν θέλουμε υγιή αθλητισμό, μόνο με κρατική παρέμβαση μπορεί να γίνει αυτό. Σήμερα σπρώχνουν τη νεολαία μας στα νύχια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Δηλαδή, αν ο μπαμπάς του παιδιού έχει λεφτά θα αθληθεί, αν όχι, θα γυρίζει στους δρόμους».

-- Αρα βαδίζουμε για έναν αθλητισμό εμπορευματοποιημένο, ιδιοκτησίας πολυεθνικών εταιριών, που απευθύνεται στους έχοντες...

-- «Ασφαλώς. Το ζήτημα όμως είναι ότι τα χρήματα συνεχώς γίνονται όλο και λιγότερα. Ο πολύς κόσμος είναι καταχρεωμένος, οι ώρες εργασίας έχουν αυξηθεί. Πού θα βρουν οι άνθρωποι να δώσουν χρήματα και για τον αθλητισμό, για ένα αγαθό που θα έπρεπε να είναι κρατική υπόθεση»;

-- Και όμως, χρήματα υπάρχουν. ΠΡΟ-ΠΟ, ΤΖΟΚΕΡ, ΣΤΟΙΧΗΜΑ. Υποτίθεται ότι όλα αυτά υπάρχουν για την εξυπηρέτηση του αθλητισμού...

-- «Πού πάνε αυτά τα λεφτά; Ολη η χώρα έχει μετατραπεί σ' ένα απέραντο καζίνο. Και όμως, για τον πραγματικό αθλητισμό δε δίνουν φράγκο. Αντίθετα, δίνουν εκατομμύρια για αμφιβόλου ποιότητας εκδηλώσεις, τύπου Γιουροβίζιον κλπ».

-- Για πείτε μου, κάτι. Το σωματείο αυτό είναι όλη σας η ζωή. Εσείς μαζί με φίλους το κρατήσατε στα πόδια του όλες αυτές τις δεκαετίες. Η πολιτεία, σας έχει ανταμείψει γι' αυτή σας την προσφορά;

-- «Ποτέ. Λες και δεν υπάρχουμε. Μόνο η Ενωση μάς έχει βραβεύσει».

-- Ποιους ποδοσφαιριστές έχει βγάλει ο Καραβάς;

«Πολλούς. Συμεωνίδη, Χατζησταυρίδη, Ξανθόπουλο, Μπέση, τους αδελφούς Γιώργο και Γιάννη Κοπανίδη και άλλους».

-- Με την υγεία των αθλητών τι κάνετε; Είσαστε σίγουροι π.χ. ότι τα παιδιά που γυμνάζονται κάνουν για αθλητισμό;

-- «Οχι. Κανείς δεν το γνωρίζει αυτό. Είμαστε στον αέρα. Πριν 5 χρόνια είχαμε θάνατο ποδοσφαιριστή μας, 24 χρόνων παλικάρι, σε παιχνίδι πρωταθλήματος στη Ν. Πέραμο και δεν υπήρχε ούτε φορείο. Τον μεταφέραμε στα χέρια, τον στριμώξαμε στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, και μέχρι να τον πάμε στο νοσοκομείο, μας είχε πεθάνει. Και το τραγικό ποιο είναι; Οτι υπήρχε πιστοποιητικό γιατρού, ότι το παιδί ήτανε εντάξει. Τραγικές καταστάσεις. Εμείς κάθε χρόνο φέρνουμε γιατρό να δει τα παιδιά, αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Μετά το θάνατο του παιδιού, μια εγκύκλιος της ΓΓΑ μας υποχρεώνει να περνάμε τα παιδιά από εξετάσεις. Η κάθε εξέταση κοστίζει 500 ευρώ. Εμείς έχουμε πάνω από 150 παιδιά. Πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα; Γιατί η πολιτεία δε μας ορίζει ένα νοσοκομείο δωρεάν να πηγαίνουμε όλοι οι σύλλογοι τα παιδιά μας;».

-- Αρα τα παιδιά είναι αφημένα στην τύχη τους. Και μπορεί σήμερα που είναι νέοι, να μην έχουνε κανένα πρόβλημα, μπορεί όμως να έχουν στα 40 ή 50 χρόνια τους.

-- «Ετσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Τα παιδιά ζούνε τυχαία».

-- Συνεπώς, δεν υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις, δεν υπάρχει ιατρική φροντίδα, οικονομική βοήθεια δε δίνεται, άρα για ποιον αθλητισμό μιλάμε;

-- «Για μένα δεν υπάρχει αθλητισμός. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Π.χ. οι μεγάλες ομάδες ποδοσφαίρου, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ κλπ. στηρίζονται στους ξένους. Μέγα λάθος. Αν δεν παράγεις δικούς σου παίκτες και στηρίζεσαι μόνο στους ξένους, χάθηκες. Τα μικρά ερασιτεχνικά σωματεία μέχρι σήμερα βρίσκανε τα ταλέντα».

-- Από τη στιγμή που ο αθλητισμός επαγγελματοποιήθηκε άρχισε και η σταδιακή καθίζηση του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Σε τι ελπίζετε από εδώ και πέρα;

-- «Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει ελπίδα. 55 χρόνια αγωνίζομαι, έδωσα και την υγεία μου σ' αυτή την υπόθεση και συνεχώς εισπράττω κοροϊδίες από την πολιτεία. Ενα παράδειγμα θα σου πω. Στη γωνία Φαλήρου και Θηβών αγοράστηκε πριν 20 χρόνια, από τον τότε δήμαρχο Παπασπύρου, το οικόπεδο του ΚΤΕΛ για αθλητικές εγκαταστάσεις. Ακόμα τις περιμένουμε. Οι άνθρωποι που μας κυβερνάνε στερούνται σοβαρότητας».

Αλλο ένα πειραιώτικο σωματείο, το οποίο κόντρα στην αδιαφορία της πολιτείας παλεύει για την επιβίωσή του. Αλλο ένα σωματείο που αγωνίζεται με τις μικρές του δυνάμεις για να εξασφαλίσει στα παιδιά της Παλιάς Κοκκινιάς δυνατότητες άθλησης. Αλλο ένα ερασιτεχνικό σωματείο που καλείται να αντικαταστήσει τον ανύπαρκτο σχολικό αθλητισμό, κάτω από άθλιες συνθήκες.

ΑΥΡΙΟ: Ο «Ερμής Ηρακλείου»