Στο πρώτο μέρος - που δημοσιεύτηκε προχτές - της συζήτησής μας με τον Κ. Λουράντο, ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής είχε ξεκαθαρίσει ότι «τα συμπληρώματα διατροφής είναι επικίνδυνα όταν δεν τα χρειάζεται κανείς». Αναφέρθηκε στο θεσμικό πλαίσιο («τα συμπληρώματα διατροφής, βάσει του νόμου, πρέπει να πωλούνται μόνο από τα φαρμακεία. Οποιοδήποτε άλλο κανάλι είναι παράνομο»). Και επισήμανε πως υπάρχει σοβαρό έλλειμμα ελέγχων γιατί «δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχει σωστή δομή», με αποτέλεσμα «ο καθένας να μπορεί να φέρει οτιδήποτε»...

Μίλησε για την επικρατούσα κουλτούρα και χρήση, από την πλειοψηφία, των συμπληρωμάτων («δεν τα χρειάζεσαι και τα βάζεις μόνο γιατί θέλεις να φουσκώσεις») και τα αποτελέσματα της. Αναδεικνύοντας και καυτηριάζοντας το μέγεθος του ζητήματος, όταν ακόμα και γονείς δίνουν στα παιδιά τους, με στόχο τη βελτίωση της αθλητικής επίδοσης:

«Δυστυχώς, η κοινωνία μας έχει φτάσει στο σημείο οι ίδιοι οι γονείς να σπρώχνουν τα παιδιά τους. Ξέρεις τι κάνουνε οι γονείς, δάσκαλοι κλπ., οι οποίοι ντοπάρουνε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό παιδιά; Τι τους μαθαίνουν; Οτι με μια βοήθεια, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή, με οποιοδήποτε κόστος, έχεις μια προσωρινή κερδοφόρα στιγμή. Αδιαφορείς για το μέλλον. Κοιτάς το τώρα. Να γίνω καλός αθλητής, να πάρω πρωτάθλημα. Είναι μια σιχαμένη κοινωνία η οποία επιτρέπει σε εμάς τους μεγάλους να τα διαβρώνουμε, για δικό μας όφελος. Αυτοί οι μπαμπάδες και αυτές οι μαμάδες κερδίζουν από το παιδί. Καυχιούνται για το παιδί που είναι πρωταθλητής. Δεν τους ενδιαφέρει με ποιο τρόπο έγινε πρωταθλητής»...

Σήμερα δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος της συζήτησής μας, όπου ο Κ. Λουράντος αναφέρεται στην ύπαρξη ή όχι γνώσης - από την πλειοψηφία - του τι είναι αυτό που παίρνει κάποιος. Στη «λογική» του ντοπαρίσματος. Αλλά και στο γεγονός ότι η αλλαγή θεώρησης για το τι (πραγματικά) είναι αθλητισμός, ο επαναπροσδιορισμός του αξιολογικού μας συστήματος αποτελεί το πιο αποτελεσματικό «όπλο».

-- Σε ποια έκταση είναι βάσιμη η άποψη «εγώ ξέρω τι παίρνω»;

«Αν διαβάσει κανείς ένα σκεύασμα συμπληρωμάτων διατροφής, θα διαπιστώσει ότι περιλαμβάνει πολλές ουσίες. Τις οποίες - η πλειοψηφία - προφανώς δεν ξέρει, γιατί δεν είναι φαρμακοποιός ή γιατρός. Εδώ και εμείς πολλές φορές δεν τα γνωρίζουμε όλα.

Μέσα στις 20-30 ουσίες μπορεί να συναντήσουμε άγνωστες. Και ανατρέχουμε σε βιβλία, και μάλιστα καινούρια βιβλία, γιατί μπορεί να είναι νέα ουσία. Πολύ περισσότερο λοιπόν αυτός που συνήθως παίρνει. Και τα παίρνουν, σε ποσοστό πάνω από 90%, νεαρά άτομα.

Οι μεγαλύτεροι προτιμούν "καθαρές" ουσίες, δηλαδή μόνο βιταμίνη C ή B ή μόνο αμινοξέα κλπ. Μόνο μια ουσία και όχι ποικιλία. Οι αθλητές όμως και οι νέοι θέλουν να πάρουν ένα σύνολο ουσιών που προφανώς δεν τις ξέρουν. Εχοντας όμως εμπιστοσύνη στο γυμναστή, τον προπονητή τους κλπ., γιατί εκεί στηρίζουν τις προσπάθειές τους, στην εμπιστοσύνη σε κάποιον, τα παίρνουν. Ο γυμναστής από την άλλη μεριά αυτό που θέλει είναι η απόδοση. Δεν είναι έτσι όλοι, αλλά υπάρχουν πολλοί».

-- Μιλάμε για τη βελτίωση της αθλητικής απόδοσης. Εκφρασή της είναι και το ντοπάρισμα. Η σύνδεση επίδοσης - ανταλλάγματος και η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού είναι ένα καθοριστικό κίνητρο για τη φαρμακοδιέγερση;

«Μα, βέβαια. Είναι στην αφάνεια και ξαφνικά γίνεται κάποιος. Δε νοιάζεται για το μετά. Κάποια στιγμή είχε έρθει στο φαρμακείο μου κάποια κοπέλα, με καταγωγή από την Αλβανία. Ηταν μια από αυτές που κατηγορούνταν τότε για ντόπινγκ. Μου είπε ότι κακώς βγαίνω "στον αέρα" και μιλάω για όλη αυτή την κατάσταση και λέω ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτό το πρεσάρισμα των αθλητών για το αποτέλεσμα, διότι δεν ξέρω τη δική της ιστορία.

Η αθλήτρια περιέγραψε άθλιες συνθήκες διαβίωσης πριν γίνει πρωταθλήτρια. Ενώ τώρα "κάνω κάποιες επιδόσεις και μου έχουν δώσει λεφτά. Η οικογένειά μου ζει αξιοπρεπέστατα. Αν πεθάνω εγώ σε τριάντα χρόνια, κύριε Λουράντο" μου είπε χαρακτηριστικά η αθλήτρια "τι σας νοιάζει εσάς; Προτιμώ να ζω τώρα καλά και να πεθάνω σε 30 χρόνια, παρά να ζω 60 χρόνια στην αφάνεια και στο πεζοδρόμιο. Αφήστε λοιπόν τις ηθικές αξίες και ένα σωρό άλλα πράγματα".

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πώς εκμεταλλεύεται κανείς τις συνθήκες διαβίωσης ενός ανθρώπου για να τον ντοπάρει, να τον μετατρέψει σε πρωταθλητή και να τον μετατρέψει σε ένα κεφάλαιο γι' αυτόν. Για να κερδίσει ο ίδιος από τη δόξα του άλλου, δίνοντάς του κάποια ψίχουλα».

-- Η λογική και πρακτική της «βοήθειας», κατά τους ειδικούς, αποτελεί πλέον ζήτημα δημόσιας υγείας. Γιατί δεν περιορίζεται σε ένα περιορισμένο γκρουπ ανθρώπων (αθλητές υψηλών επιδόσεων), αλλά έχει εξαπλωθεί. Δύσκολο, αλλά αποτελεσματικό μέτρο αντιμετώπισης μια άλλη ιεράρχηση αξιών.

«Αυτό που είπες. Αλλη ιεράρχηση αξιών, παιδεία και εφαρμογή νόμων. Οσων υπάρχουν. Δεν κατάλαβα. Δεν έχει πάει ποτέ νομαρχία να ελέγξει γυμναστήρια κλπ. Να κατασχέσει τα πάντα. Να σου πω κάτι άλλο; Δίνουμε ένα σωρό λεφτά για βλακείες. Δίνονται τόσα πολλά λεφτά για να πειστεί ο κόσμος να εμβολιαστεί. Γιατί δε δίνονται άλλα τόσα λεφτά να πειστούν οι Ελληνες να μην ντοπάρονται; Να μην παίρνουν οτιδήποτε από το ίντερνετ και από όποιες άλλες πηγές; Γιατί; Και δε λέω να τα παίρνουν από τα φαρμακεία. Οχι. Να συμβουλεύονται πρώτα τους γιατρούς και τους επιστήμονες αν χρειάζονται και μετά να παίρνουν».

-- Να μην είναι αποδεκτή κοινωνικά η νίκη με τέτοια μέσα.

«Βεβαίως. Να βγεις στην κοινωνία και να πεις δε θέλουμε τέτοιες νίκες. Αν ήμουνα σε κέντρα λήψης αποφάσεων θα έκανα καμπάνια. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με τους κανόνες που υπάρχουν στον αθλητισμό. Τελεία και παύλα. Δε θα συμμετέχουμε σε τέτοιους αγώνες. Και αλίμονο στον αθλητή, την αθλήτρια που θα πιαστεί ντοπέ. Να κάνουμε καμπάνια ότι η νίκη δεν είναι αυτοσκοπός».

-- Αυτό προϋποθέτει άλλη φιλοσοφία για το τι είναι ο αθλητισμός. Στη πράξη όμως, όχι μόνο στα λόγια.

«Ετσι ακριβώς. Να περάσει στον κόσμο. Να βγεις να το διαδηλώσεις, να το διατρανώσεις. Δε θέλουμε μετάλλια, θέλουμε αθλητισμό. Τελείωσε. Τόσα λεφτά δίνεις για άλλα πράγματα. Δώσε για την υγεία του κόσμου».

-- Να γίνει δηλαδή ζητούμενο πόσος κόσμος γυμνάζεται πραγματικά, είναι μέσα στα στάδια με στόχο την υγεία του και όχι πόσα μετάλλια και τι απολαβές θα έρθουν.

«Προφανώς, προφανώς. Ετσι είναι. Να γίνω δηλαδή εγώ αρσιβαρίστας τύπου Κινγκ Κονγκ τι να το κάνω; Εγώ θέλω να έχω σωστά γυμνασμένους τους Ελληνες και ας βγαίνουμε τελευταίοι. Αλλά δεν παίρνουμε ντόπινγκ. Εδώ όμως δυστυχώς έχουμε πρότυπα αμερικάνικα. Να έρχονται οι εταιρείες οι αμερικάνικες, να μας φουσκώνουνε και να μας φορτώνουνε, να πάρουμε 5 μετάλλια και μετά να γίνουμε ρεζίλι».

-- Και αυτοί θα πάρουν εκατομμύρια από όλο αυτό το παιχνίδι.

«Ε, βέβαια. Αυτό είναι. Ενα κερδοφόρο παιχνίδι, το οποίο εμείς το τρέφουμε».

(Σ.σ. δικές μας οι υπογραμμίσεις)