Associated Press

Από τις πρόσφατες αντιπυρηνικές διαδηλώσεις

Η σύνοδος για τη συγκρότηση του Φόρουμ έγινε στο διήμερο 24 και 25 Μάρτη - δεύτερη επέτειο από την έναρξη του εγκληματικού πολέμου κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας.

Από την Ελλάδα πήραν μέρος στο 1ο αυτό Φόρουμ της Ειρήνης ο Νίκος Φωτιάδης, αντιπρόεδρος της ΕΕΔΥΕ και ο Δημήτρης Καλτσώνης, στέλεχος του ΚΚΕ.

Σε αναγνώριση του συνεχιζόμενου αγώνα αλληλεγγύης του ελληνικού λαού στο λαό της Γιουγκοσλαβίας και γενικότερα του αγώνα του κατά των εμπρηστικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών, το Φόρουμ, τη δεύτερη μέρα της συνόδου (στην ευαγγελική «Εκκλησία του Αγίου Σταυρού») έκανε με χειροκροτήματα αποδεκτή πρόταση του προεδρείου, το 2ο Φόρουμ σε ένα χρόνο να πραγματοποιηθεί στην Αθήνα. Την πρόταση υπέβαλε στην ενδιαφέρουσα ομιλία του ο γραμματέας του Φόρουμ, Γερμανός ναύαρχος ε.α. Ελμαρ Σμέλινγκ. Οι Ελληνες αντιπρόσωποι ευχαρίστησαν για την αναγνώριση του αγώνα του ελληνικού λαού υπέρ της ειρήνης, χαρακτήρισαν την πρόταση θετική και δήλωσαν ότι θα δοθεί απάντηση στο προεδρείο του Φόρουμ, μετά από συνεννόηση και απόφαση από τα αρμόδια όργανα στην Αθήνα. Κατά τη σύνοδο του 2ου Φόρουμ θα γίνει η ολοκλήρωση των οργάνων και η τυπική ανακήρυξή του σε «Ευρωπαϊκή Συνέλευση της Ειρήνης».

Associated Press

Στην ομιλία του ο αντιπρόεδρος της ΕΕΔΥΕ αναφέρθηκε στις πρωτοβουλίες της επιτροπής σε όλη τη χώρα για την κινητοποίηση πλατιών στρωμάτων κατά του συνεχιζόμενου και επεκτεινόμενου πολέμου στα Βαλκάνια και υπογράμμισε ότι τα «σύμφωνα σταθερότητας» των ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια είναι στην πραγματικότητα σχέδια εφαρμογής της πολιτικής της διείσδυσης στο βαλκανικό χώρο, της δημιουργίας προτεκτοράτων κατανομής των σφαιρών επιρροής και δημιουργίας βάσεων για νέες πολεμικές περιπέτειες.

Ο Δημήτρης Καλτσώνης, στη γραπτή ομιλία του, αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη δράση του ΚΚΕ. Υπογράμμισε: «Το ΚΚΕ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του Αντι-ΝΑΤΟικού αγώνα. Ενέπνευσε και συμπαραστάθηκε στον αγώνα αυτό με πλατύτερες δυνάμεις και γνωρίζει ότι ο ελληνικός λαός δε θα γνωρίσει ειρήνη και προκοπή αν δε διώξει το ΝΑΤΟ, αν δεν ξηλώσει τις αμερικανικές βάσεις και τα πυρηνικά όπλα από το έδαφος της πατρίδας μας». «Το ΚΚΕ» - είπε - «θα υποστηρίξει κάθε προσπάθεια που προωθεί τη φιλία των λαών και τον αγώνα ενάντια στο νέο επιθετικό δόγμα του ΝΑΤΟ και τη δημιουργία της λεγόμενης αντιπυραυλικής ομπρέλας των ΗΠΑ».

Πριν αναφερθώ στο ντοκουμέντο που ψήφισε το Φόρουμ και εξηγήσω τους λόγους της δημιουργίας αυτού του Οργάνου. Προτάσσω την ενδιαφέρουσα είδηση ότι στα πλαίσια της συνόδου δημιουργήθηκε «Διεθνής Επιτροπή Υπεράσπισης του πρώην Προέδρου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς». Στο κείμενο της ανακοίνωσης της ίδρυσης της επιτροπής αναφέρεται ότι σ' αυτή μετέχουν «αντιπρόσωποι πολλών ευρωπαϊκών χωρών - επιστήμονες, πολιτικοί, βουλευτές, συγγραφείς, αξιωματούχοι της Εκκλησίας και άλλες προσωπικότητες». Ανακοινώνονται δε και τα ονόματα των πρώτων δεκάδων, που υπέγραψαν τη δήλωση υπεράσπισης. Στη δήλωση αυτή υπογραμμίζεται ότι οι κατηγορίες κατά του Μιλόσεβιτς είναι τελείως αστήρικτες και ότι ο πρώην Γιουγκοσλάβος Πρόεδρος έπραξε το καθήκον του «υπερασπιζόμενος την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του λαού του. Η πολιτική δίωξη του Μιλόσεβιτς αποσκοπεί να ταπεινώσει το σερβικό λαό και να συνεχίσει την αποσταθεροποίηση της κατάστασης στα Βαλκάνια. Κάτω τα χέρια από τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς», τονίζεται στη δήλωση.

Πρόεδρος της επιτροπής εκλέχτηκε ο Βούλγαρος καθηγ. και βουλευτής Βέλκο Βαλκάνοφ, ο οποίος στην ομιλία του στην Ολομέλεια του Φόρουμ τόνισε ότι ο κυνισμός των ιμπεριαλιστών - εμπρηστών του πολέμου, ότι δήθεν υπερασπίζονται ανθρώπινα δικαιώματα, εκδηλώνεται και στους «αναίμακτους πολέμους» με τα εμπάργκο, τις κυρώσεις και τους αποκλεισμούς που επί δεκαετίες διεξάγουν, π.χ. κατά της Κούβας και του Ιράκ, με θύματα εκατομμύρια ανθρώπους από τον άμαχο πληθυσμό. Ο Βαλκάνοφ ζήτησε να εξαφανιστούν από τη ζωή των ανθρώπων όχι μόνο οι αιματηροί και οι «αναίμακτοι» πόλεμοι, αλλά και οι διεθνείς στρατιωτικές οργανώσεις.

Η Ολομέλεια ψήφισε «Δήλωση» στην οποία απαιτείται από το Διεθνές Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου της Χάγης και την εισαγγελέα του Κάρλα ντελ Πόντε «να αρχίσουν επιτέλους τις ανακρίσεις για την ευθύνη του επιτιθέμενου και για το σκοπό αυτό να χρησιμοποιήσουν την υπερπληθώρα υλικών των ανεπίσημων δικαστηρίων που διεξήχθηκαν και των διεθνών ομάδων νομικών».

Κάτι επίσης που προκάλεσε την αγανάκτηση των μελών του Φόρουμ ήταν η ανακοίνωση ότι με συμπαιγνία των σερβικών κυβερνητικών αρχών και του Γερμανού πρέσβη στο Βελιγράδι δε δόθηκε θεώρηση στα διαβατήρια της 3μελούς γιουγκοσλαβικής αντιπροσωπείας για το Φόρουμ. Γι' αυτό, το ενδιαφέρον κείμενο της αντιπροσωπείας για την κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία διαβάστηκε από άλλο πρόσωπο.

Στιγμές βαθύτατης συγκίνησης και ασυγκράτητης αγανάκτησης βίωσε το ακροατήριο όταν ο Βερολινέζος δικηγόρος Ούλριχ Ντοστ διάβασε την έκθεσή του για το βομβαρδισμό της γέφυρας στην πολίχνη Βαρβαρίν με 4.000 κατοίκους, 20 χλμ. νότια του Βελιγραδίου. Ηταν Κυριακή της Πεντηκοστής, στις 30 Μάη 1999. Αρκετοί άνθρωποι πάνω στη γέφυρα - περιπατητές, και άλλοι που γύριζαν από τη λαϊκή αγορά ή πήγαιναν εκεί για ψώνια. Τρία αεροπλάνα του ΝΑΤΟ πέταξαν χαμηλά πάνω από τη γέφυρα, ασφαλώς είδαν ότι δεν ήταν στρατιωτικός στόχος και όμως διέπραξαν το έγκλημα. Εκαναν στροφές πάνω από τη γέφυρα του Μοράβα ποταμού, ρίχνουν τον πρώτο πύραυλο, η γέφυρα γκρεμίζεται, ένα τμήμα της πέφτει στο ποτάμι, μαζί και σκοτωμένοι και τραυματισμένοι. Οσοι ζουν προσπαθούν να σωθούν στο κομμάτι της γέφυρας που δεν έχει πέσει ακόμη. Μάταια. Δεν προλαβαίνουν γιατί οι φονιάδες του αέρα ξανάρχονται και πετούν άλλους δύο πυραύλους. Τα θύματα: 10 σκοτωμένοι, 16 βαριά τραυματισμένοι. Ο δόκτορας Ντοστ απαριθμεί όλες τις διεθνείς συμβάσεις της Χάγης και της Γενεύης, παράγραφο με παράγραφο, και καταλήγει γιατί με την παραβίασή τους αυτός ο βομβαρδισμός αποτελεί καθαρό έγκλημα πολέμου. Ταξίδεψε, είπε, αρκετές φορές στη Βαρβαρίν, μίλησε με αυτόπτες μάρτυρες και με τις οικογένειες των θυμάτων. Εθελοντικά ανέλαβε την υπεράσπιση των θυμάτων και έκανε αγωγή για αποζημίωση από τη Γερμανία σαν συνυπεύθυνη του ΝΑΤΟικού πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας. Θα έχουν άραγε τα θύματα της σερβικής πολιτειούλας καλύτερη τύχη από τους συγγενείς των θυμάτων του Διστόμου;

Θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο, για να καταγραφούν τα τόσα ενδιαφέροντα κείμενα των ομιλιών αρκετών γνωστών προσωπικοτήτων από τις 19 χώρες της Ευρώπης. Ο χώρος της εφημερίδας επιτρέπει κατ' αρχήν μόνο μερικά στιγμιότυπα από ελάχιστες ομιλίες: Ο δικηγόρος του Παρισιού Πιερ Καλντόρ π.χ. πρότεινε να δημιουργηθεί ένα «Κίνημα της Αλήθειας και της Σαφήνειας» που να αποκαλύπτει έγκαιρα τα ψεύδη των «Μίντια των Κυρίων» και να συμβάλλει στην παρεμπόδιση εξαπόλυσης πολέμων. Σε συνάφεια με αυτό ένας Ρώσος βουλευτής και δημοσιογράφος (μου διέφυγε το όνομά του) που έχει περιοδεύσει χώρες του κόσμου, είπε: Κάποια μέρα θα γίνουν πραγματικά δικαστήρια κατά των εγκληματιών του ΝΑΤΟ και οι εγκληματίες θα εκτίσουν τις ποινές τους. «Η επιθυμία μου» - είπε - «είναι στις πρώτες γραμμές των δικαστηρίων αυτών να καθίσουν οι δημοσιογράφοι που πούλησαν την πένα τους στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών».

Ο Εσκο Σεπάνεν, Φινλανδός ευρωβουλευτής, υπογράμμισε ότι η στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και η δημιουργία «μονάδων ταχείας επέμβασης» χωρίς καμιά έγκριση από τα εθνικά κοινοβούλια σηματοδοτεί στον κόσμο την αύξηση του κινδύνου της απειλής της βίας και της επιθετικότητας.

Ο καθηγ. Μιχαήλ Κουσνέτσοφ (Μόσχα) σημείωσε ότι οι Ευρωπαίοι μεταβάλλονται σε παιχνίδι των ΗΠΑ και αφήνουν να γίνονται «τροφή για τα κανόνια των αμερικανικών μηχανορραφιών».

Ο Γερμανός Τομπίας Πφλίγκερ, πολιτικές επιστήμες (Τίμπινγκιν) υπογράμμισε ότι «ο πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας υπήρξε το υπόδειγμα για μελλοντικούς πολέμους. Η ακτίνα δράσης των δυνάμεων επέμβασης της ΕΕ επεκτείνεται σε 4.000 χιλιόμετρα γύρω από τις Βρυξέλλες. Οπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Ντι Βελτ» (Νοέμβρης 2000) «αυτό περιλαμβάνει μεγάλα τμήματα της Αφρικής, τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο». Ο Πφλίγκερ ζήτησε τη διάλυση των υπό οργάνωση προβλεπόμενων δυνάμεων ταχείας επέμβασης της Μπούντεσβερ, συνολικής δύναμης 150.000 ανδρών.

Ο Γερμανός καθηγ. δρ. Βόλφγκανγκ Ρίχτερ, πρόεδρος της «Εταιρίας Προστασίας των δικαιωμάτων του πολίτη και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου», που προήδρευσε του Φόρουμ και μίλησε στο θέμα αυτό εξήγησε ανάμεσα στα άλλα ότι στην αρχή του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας «έλειψαν οι ισχυροί δικηγόροι της ειρήνης» - το συντονισμένο διεθνές κίνημα ειρήνης που θα διαφώτιζε και θα κινητοποιούσε τους αντιπάλους του πολέμου. Αλλά και σε εθνικό επίπεδο το κίνημα ειρήνης δεν είναι ενιαίο, αλλά τεμαχισμένο. Απ' αυτή την κατάσταση προήλθε η ανάγκη της δημιουργίας του Φόρουμ, ενός συντονιστικού οργάνου που θα προσπαθήσει να διχτυώσει τα κινήματα ειρήνης που υπό τις διάφορες μορφές υπήρχαν στην Ευρώπη και να αναπτύξει εναλλακτικές λύσεις στα επεμβατικά σχέδια στρατιωτικής «υπερνίκησης των συγκρούσεων».

Στη δήλωση του Φόρουμ που προανέφερα (για την έναρξη ανακρίσεων για την πολεμική ευθύνη του ΝΑΤΟ) αναφέρεται ακόμη: «Απαιτούμε από τις ΗΠΑ και τις άλλες κυβερνήσεις των κρατών του ΝΑΤΟ:

• Να σεβαστούν το χάρτη του ΟΗΕ, την αρχή της απαγόρευσης της βίας, την κυριαρχία των λαών και κρατών και την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
• Να καταδικαστεί και να απαγορευτεί βασικά η «αυτοεντολοδότηση» ορισμένων δυνάμεων προς τον εαυτό τους (εννοείται το ΝΑΤΟ για τη διεξαγωγή πολέμου).
• Να απαγορευτεί η μετατροπή των στρατών από αμυντικούς, σε παγκόσμια δρώντες στρατούς επέμβασης.
• Να ανακληθεί το δόγμα του ΝΑΤΟ που για την υπεράσπιση συμφερόντων (σ.σ. των ιμπεριαλιστών) διεξάγει πολέμους εναντίον των λαών.

Αυτόν τον καιρό διεξάγεται ένας εμπορικός πόλεμος μεταξύ Γαλλίας, Ισπανίας και ΗΠΑ, για τον πετρελαϊκό πλούτο της Ισημερινής Γουινέας, μία μικρή χώρα για την οποία σχεδόν δεν ακούμε τίποτα, στην οποία όμως οι 400.000 κάτοικοι στενάζουν κάτω από την μπότα του δικτάτορα Τεόντορο Ομπιάνγκ. Ο Κόλπος της Γουινέας, στα δυτικά παράλια της υποσαχαριανής Αφρικής, είναι εδώ και χρόνια σκηνή σφοδρών ένοπλων συγκρούσεων, διαφθοράς και οικονομικών συμφερόντων, απ' όπου οι πολυεθνικές εταιρίες κατάφερναν πάντα να βγουν αλώβητες.

Ετσι, κάθε φορά που η Ευρώπη εκδηλώνει την πρόθεσή της να επενδύσει στην Ισημερινή Γουινέα, οι δυνάμεις που αντιτίθενται στη δικτατορία του Ομπιάνγκ αμφισβητούν το ρόλο των ξένων επενδύσεων στο πιθανό δημοκρατικό άνοιγμα: «Από το πετρέλαιο ο λαός της Ισημερινής Γουινέας βλέπει μόνο τις πολυτελείς επαύλεις που χτίζουν τα άτομα που είναι στενά συνδεμένα με το καθεστώς, και τίποτα παραπάνω. Οι αντίπαλοι του καθεστώτος Ομπιάνγκ δεν μπορούν να εργαστούν σε αυτές τις εταιρίες, και οι ελευθερίες ασκούνται με πολλούς περιορισμούς».

Οταν η χώρα κατέκτησε την ανεξαρτησία της από της Ισπανία, το 1968, ο Φρανσίσκο Μασίας, ηγέτης του συνασπισμού κινημάτων υπέρ της ανεξαρτησίας, ανέλαβε την εξουσία. Ο Μασίας ξεκίνησε μία βίαιη καταστολή κατά των αντιπάλων του, που είχε αποτέλεσμα χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, αγνοούμενους, δολοφονίες και 160.000 πρόσφυγες.

Το 1979, ο συνταγματάρχης Ομπιάνγκ ηγείται ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος, ρίχνει τον Μασίας, ο οποίος στη συνέχεια εκτελείται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Και οι διώξεις, οι αδιάκριτες συλλήψεις και η διαφθορά συνεχίστηκαν. Τα βασανιστήρια συνεχίζουν να είναι μία συνηθισμένη πρακτική στα αστυνομικά τμήματα και στις φυλακές, ενώ διατηρείται η ατιμωρησία, παρά τις καταγγελίες των Ηνωμένων Εθνών, της Διεθνούς Αμνηστίας και άλλων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Τα κύρια θύματα αυτής της κατάστασης είναι φυσικά όσοι προβάλλουν αντίσταση, που συλλαμβάνονται και μόνο επειδή οργανώνουν συγκεντρώσεις, κατακρίνουν την κυβέρνηση ή ανήκουν σε κόμματα που βρίσκονται εκτός νόμου.

Ενα παράδειγμα της κατασταλτικής πολιτικής του καθεστώτος Ομπιάνγκ είναι η περίπτωση του Σεβέρο Μότο, ηγέτη του αντιπολιτευτικού Προοδευτικού Κόμματος. Ο Μότο, λοιπόν, καταδικάστηκε αρχικά σε δύο χρόνια φυλάκισης για μία υποτιθέμενη δωροδοκία σε έναν αστυνομικό και επειδή «πρόσβαλε την υπόληψη» του Ομπιάνγκ. Αργότερα καταδικάστηκε εκ νέου σε 28 χρόνια φυλάκισης για προδοσία και συνωμοσία, γεγονός που προκάλεσε την αποδοκιμασία πολλών ευρωπαϊκών χωρών.

Πέρα, όμως, απ' όλα αυτά, από τη δεκαετία του '80, οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Ισπανία ελέγχουν την εξόρυξη σιδήρου και πετρελαίου και τη δασική εκμετάλλευση της Ισημερινής Γουινέας. Οι πετρελαϊκές εταιρίες, με πρώτη τη «Μότορ Οϊλ», συμβιώνουν, χωρίς κανένα πρόβλημα με τις δεσποτικές δομές του καθεστώτος Ομπιάνγκ. Η αυξανόμενη παραγωγή σε κοιτάσματα όπως το ζαφείρι, σε μία στιγμή όπου οξύνεται η διαμάχη μεταξύ των γαλλικών και των βορειοαμερικανικών συμφερόντων σε ολόκληρη την ήπειρο, φέρνει την Ισημερινή Γουινέα στο στόχαστρο. Για την ακρίβεια, η γαλλική κυβέρνηση έδειξε την πρόθεσή της να σταματήσει την πολιτική απομόνωση του Ομπιάνγκ, εφόσον η Ισημερινή Γουινέα ενταχθεί σε ένα μέτωπο αντίστασης απέναντι στην έφοδο των ΗΠΑ στην Αφρική. Ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, εμφανίστηκε ως τριτεγγυητής του Ομπιάνγκ, εφόσον ο τελευταίος επιτρέψει την παρουσία της γαλλικής εταιρίας «Ελφ Ακιτέν» στα περίχωρα των κοιτασμάτων ζαφειριού.

Από την άλλη πλευρά, η Ισπανία, η παλιά μητρόπολη - η Ισημερινή Γουινέα ήταν ισπανική αποικία - που επιθυμεί να ενισχύσει την παρουσία της στην περιοχή, όχι μόνο δεν κατέκρινε με την πρέπουσα σκληρότητα τον Ομπιάνγκ, αλλά από το 1979 η Μαδρίτη παρείχε στρατιωτική και αστυνομική βοήθεια στη δικτατορία, στέλνοντας υλικά για την καταστολή διαδηλώσεων, όπως δακρυγόνα και άλλα χημικά, καθώς και οχήματα και όπλα στο στρατό της Ισημερινής Γουινέας, και εκπαιδεύοντας αστυνομικούς και στρατιωτικούς.

Το Γενάρη του 2000, οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» αποσύρονταν από την περιοχή λόγω των «εμποδίων που επιβλήθηκαν στη δουλιά τους». Σύμφωνα με μία έκθεση της παραπάνω Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, στην Ισημερινή Γουινέα «η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι καθημερινή πρακτική», ενώ «χάρη στο πετρέλαιο, η Ισημερινή Γουινέα είναι μία χώρα με αρκετούς πόρους ώστε να εγγυηθεί ένα ανεκτό βιοτικό επίπεδο στον πληθυσμό της. Ωστόσο, αυτοί οι φυσικοί πόροι δεν αντανακλώνται στην ευημερία του λαού, καθώς έχουν μονοπωληθεί από τη φατρία που βρίσκεται στην εξουσία». Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα τονίζουν ακόμα ότι «τα συμβόλαια μεταξύ κράτους και πετρελαϊκών εταιριών δε δημοσιοποιήθηκαν ποτέ και συνεπώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη ροή εσόδων που προκαλεί αυτή η δραστηριότητα».

Ετσι, λοιπόν, η αύξηση των ξένων επενδύσεων και η επίτευξη αδειών εξορύξεων στην Ισημερινή Γουινέα δε θα οδηγήσει στην επίσπευση μιας δημοκρατικής αλλαγής. Πολύ περισσότερο, θα ευνοήσει τον παραπέρα πλουτισμό της τοπικής ολιγαρχίας, ενώ ο λαός θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στη φτώχεια.