Τόσο οι δηλώσεις του υπουργού Δημόσιας Τάξης, όσο και τα σχετικά δημοσιεύματα περί των τακτικών που μετήλθε η Αστυνομία για να βρίσκεται σε ετοιμότητα τις μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων, πιστοποιούν ότι η Ολυμπιακή περίοδος αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στις δυνάμεις καταστολής να επιδοθούν στο θεάρεστο έργο της «κατασκευής» γεγονότων.
***
Ακούσαμε και διαβάσαμε, λοιπόν, ότι αστυνομικοί - τελούντες σε διατεταγμένη υπηρεσία και φορώντας πολιτικά - παρίσταναν τους θεατές που επιχειρούσαν να εισέλθουν οπλισμένοι σε αγωνιστικούς χώρους. Οτι άλλοι, ασφαλίτες υποδυόμενοι τους... κανονικούς ανθρώπους, είχαν την εντολή να προκαλέσουν επεισόδια στις κερκίδες των σταδίων. Αλλοι εντέλθησαν να αναρτήσουν πανό με υβριστικό περιεχόμενο στα γήπεδα. Αλλοι είχαν διαταγή να εισβάλουν σε εγκαταστάσεις παραβιάζοντας τις περιφράξεις κ.ο.κ.
***
Κατά το υπουργείο, όλα αυτά έγιναν για να βρίσκονται σε ετοιμότητα οι δυνάμεις ασφαλείας. Περηφανεύονται, μάλιστα, ισχυριζόμενοι ότι τα στημένα αυτά γεγονότα αποτελούσαν «τεστ» ώστε να ελεγχθούν και να τσεκαριστούν η εγρήγορση και τα αντανακλαστικά της Αστυνομίας. Οτι όλα αυτά «στήθηκαν» υπό τύπον «μαθήματος» στο οποίο έπρεπε να αντεπεξέλθουν οι φρουροί.
***
Και προφανώς αυτή είναι η μια (η βολικότερη για τους κυβερνώντες) ανάγνωση που μπορεί να γίνει. Αλλά υπάρχει και άλλη ανάγνωση. Και μάλιστα πολύ... ευανάγνωστη, που λέει το εξής πασίδηλο και πλήρως ομολογημένο: Οτι ανεξαρτήτως του τι «μαθήματα» πήρε η Αστυνομία για να λειτουργεί ως δύναμη ασφάλειας, τις ημέρες των Ολυμπιακών κάποιοι μηχανισμοί καταστολής πήραν και πολύ «εντατικά μαθήματα» για το πώς στήνονται οι... προβοκάτσιες.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η Ρωσία προσπαθεί να διατηρήσει τον έλεγχο τουλάχιστον στο «λαιμό του μπουκαλιού» (κατά την έκφραση του Μπρεζίνσκι), μια που το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου των κοιτασμάτων της Κασπίας ανήκουν πια (τυπικά) στις «δημοκρατίες», που γεννήθηκαν μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ και διεκδικούνται (ουσιαστικά) από τις αμερικανικές, κυρίως, πετρελαϊκές εταιρίες, οι οποίες εγκαταστάθηκαν, μαζί με τα νέα καθεστώτα, στην περιοχή.
Σε καθημερινή «γυμναστική» μοιάζει να εξελίσσεται η επικριτική του ενασχόληση με το «Ρ». Χτες, η νέα του διαμαρτυρία ήταν ότι ο «Ρ» έγραψε πως οι αθλητές από την Κούβα αγωνίστηκαν για την πατρίδα τους, ενώ δεν έγραψε κάτι αντίστοιχο για τους Ελληνες αθλητές. Για το «Ρ» - ρωτά ο συνάδελφος της «Ελευθεροτυπίας» - οι Ελληνες αθλητές δεν έχουν πατρίδα;...
*
Προφανώς και οι Ελληνες αθλητές έχουν πατρίδα, Γιάννη (ο συνάδελφος). Μόνο που η πατρίδα των Ελλήνων αθλητών μετράει τον πατριωτισμό των Ελλήνων αθλητών με το μέγεθος του πριμ. Με αποτέλεσμα και οι αντιδράσεις εκ μέρους (κάποιων) αθλητών να αναγάγουν το πριμ σε μεζούρα μέτρησης του πατριωτισμού τους.
*
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη σχέση πατρίδας - αθλητών - πριμ - πατριωτισμού στην Ελλάδα, αν δε θέλεις να ανατρέξεις στα ολυμπιακά δρώμενα
(μια και υπάρχει κίνδυνος να παραβείς την υπόσχεσή σου - σε ποιους; - ότι δε θα βγάλεις το ξίφος της κριτικής σου έξω από το θηκάρι όσο διαρκεί η... Ολυμπιακή εκεχειρία),
ας ανατρέξεις στα χτεσινά ρεπορτάζ της εφημερίδας σου περί την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου («Ελευθεροτυπία», σελ. 57, 59)...
1783 Η Βρετανία αναγνωρίζει την ανεξαρτησία των πρώην αποικιών της, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
1843 Ξεσπά στην Αθήνα η επανάσταση της 3ης του Σεπτέμβρη. Οι επαναστατημένοι Ελληνες εξαναγκάζουν τον βασιλιά Οθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα.
1939 Ενώ τα στρατεύματα της Γερμανίας έχουν ήδη εισβάλει στην Πολωνία, οι Αγγλία και Γαλλία κηρύσσουν τον πόλεμο ενάντια στη Γερμανία
1969 Πεθαίνει ο ηγέτης του Βιετνάμ, ο Χο Τσι Μινχ (ψευδώνυμο του Νγκουέν Τατ Τχαν). Γεννήθηκε το 1890. Επιφανής προσωπικότητα του βιετναμικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, επίσης και του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, πρόεδρος της ΚΕ του Κόμματος των Εργαζομένων του Βιετνάμ και πρόεδρος της ΛΔ του Βιετνάμ, από το 1954. Το 1916 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το 1920 προσχώρησε στο νεοϊδρυθέν Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας και το 1924 πήρε μέρος στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Το 1941 επέστρεψε στην πατρίδα του και ηγήθηκε του κινήματος κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας και της ιαπωνικής κατοχής. Μετά τη νίκη της επανάστασης, τον Αύγουστο 1945, εκλέχτηκε πρωθυπουργός και στη συνέχεια πρόεδρος της ΛΔ Βιετνάμ. Υπό την εμπνευσμένη καθοδήγησή του, ο λαός του Βιετνάμ διεξήγαγε το σκληρό αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ και κατήγαγε περιφανή νίκη.
Από τον Σωμερείτη και τον Πρετεντέρη («Βήμα»), μέχρι τον Στάμο Ζούλα («Καθημερινή») και τον Μανδραβέλη («Απογευματινή»), και από τον... Χατζηφωτίου (των κοσμικών κύκλων) μέχρι την «Αυγή» (!), όλοι τους, εξέφρασαν την αποδοκιμασία τους για το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη εναντίον του Πάουελ.
*
Πρόκειται για τέτοια αξιοθαύμαστη «ενότητα», που μπροστά της καλύτερη επιβεβαίωση για την ορθότητα και την επιτυχία της κίνησης του ΚΚΕ, μάλλον δεν υπάρχει...