Η μάχη για τον έλεγχο των τεράστιων αποθεμάτων και των δρόμων του πετρελαίου κλιμακώνεται. Και, απ' ό,τι φαίνεται από την ομηρία των παιδιών στην Οσετία, η αγριότητα δεν έχει όρια.

Η Τσετσενία είναι ένας τέτοιος πετρελαϊκός δρόμος (Κασπία - Μαύρη Θάλασσα) και, ταυτόχρονα, σημαντικό έπαθλο στον «πόλεμο του πετρελαίου». Αλλά σε έναν πόλεμο οι μάχες διεξάγονται, ταυτόχρονα, σε πολλά μέτωπα. Οπως, π.χ., στο μετρό της Μόσχας, με το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα. `Η στη Ν. Οσετία, που πριν από ένα μήνα έγινε η αφορμή για να απειλήσει ακόμα και με πόλεμο τη Ρωσία η νέα μαριονέτα των ΗΠΑ στην περιοχή, ο Πρόεδρος της Γεωργίας, Μ. Σαακασβίλι. Και πόσο τυχαίο είναι ότι, μετά τη Ν. Οσετία, ως τοποθεσία διεξαγωγής του πολέμου (με τη χυδαία εκδοχή της ομηρίας παιδιών) επιλέχτηκε αυτή τη φορά η Β. Οσετία;

Στο μεταξύ, οι αντιμαχόμενοι στον πόλεμο κάνουν πολιτική πάνω στο αίμα και τον τρόμο των αθώων. Η θέληση των Τσετσένων για αυτονομία, το δικαίωμα των Ρώσων για ασφάλεια, έχουν μετατραπεί πια σε προπαγανδιστικό έδαφος, για να διεξάγουν οι αντιμαχόμενοι έναν πόλεμο που αφορά στο ...υπέδαφος. Ετσι, η μεν Μόσχα, μετά από κάθε χτύπημα των Τσετσένων, σπεύδει να διασυνδέσει την επίθεση με την τρομοκρατία και την «Αλ Κάιντα». Ο δε Μπους σπεύδει, όπως τώρα στην περίπτωση της ομηρίας στη Β. Οσετία, να δηλώσει αρωγός του Πούτιν... Στο μεταξύ, δύο πρώην Τσετσένοι οπλαρχηγοί και «τρομοκράτες», κατά τη Μόσχα, απολαμβάνουν την ασφάλεια του ασύλου. Ο Ασλάν Μασχάντοφ στη Βρετανία και ο Ιλίας Αχμάντοφ στις ΗΠΑ...