Ιδιαίτερα πλούσιος ήταν ο διάλογος της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τους δημοσιογράφους που ακολούθησε μετά το τέλος της εισήγησης της ομιλήτριας.

-- Δύο ερωτήσεις έχω. Κοινή πεποίθηση όλων είναι μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων ότι στον πυρήνα της συγκεκριμένης διοργάνωσης βρίσκονται αθλητές- σταρς και δορυφόροι είναι κάποιες φαρμακευτικές εταιρίες, κάποιες αθλητικές εταιρίες, οι περιβόητοι χορηγοί.

Ετσι κινείται πακτωλός χρημάτων και πολλές φορές και το κράτος είναι ένας από τους χορηγούς των χρημάτων αυτών. Θέλω να ρωτήσω τι έχετε κάνει ή τι σκέφτεστε να κάνετε για όλους τους υπόλοιπους αθλητές μικρών σωματείων, που αυτά τα χρήματα δεν τα λαμβάνουν και είναι εξίσου ικανοί, ίσως και ικανότεροι.

Και το δεύτερο ερώτημά μου είναι αν θεωρείτε πως υπήρξε άνιση μεταχείριση από τη ΔΟΕ ή όποια άλλη διοργανώτρια αρχή, σε ό,τι αφορά τους αθλητές των λεγόμενων ισχυρών χωρών έναντι αθλητών μικρότερων κρατών.

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δε θα συμφωνήσω ότι στον πυρήνα του προβλήματος είναι οι αθλητές-σταρ. Υπάρχουν αθλητές και αθλήτριες σταρ, όπως σταρ υπάρχουν παντού. Το σύστημα στο οποίο ζούμε διαμορφώνει βάθρα, πάνω στα οποία βάζει κάποια πρότυπα που είναι ψευδεπίγραφα, ή είναι άνθρωποι με ικανότητες, με δίψα να προσφέρουν, αλλά ενταγμένοι σε αυτό το σύστημα παρεκκλίνουν, στρεβλώνονται, χάνουν τον μπούσουλα, καμιά φορά χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει τι κάνουν, άλλες φορές όμως συνειδητά.

Αλίμονο όμως αν αποδώσουμε όλα τα προβλήματα στους σταρ. Είναι πολύ βαθύτερο το ζήτημα. Είναι το ίδιο σύστημα εκείνο, ας μιλήσω στον τομέα του αθλητισμού, που συνδέει τον αθλητισμό με την κερδοφορία, με την προσπάθεια να αποκτήσουν δήθεν κοινωνικό προφίλ οι μονοπωλιακοί επιχειρηματικοί όμιλοι. Επενδύουν χρήματα οι επιχειρηματίες, μάλλον βάζουν χρήματα, αλλά κερδίζουν πολύ περισσότερα από αυτή την προσπάθεια και ανάμεσα στα άλλα προσπαθούν να περάσουν ένα πνεύμα, ότι είναι και αυτοί άνθρωποι με κοινωνικές ευαισθησίες. Και μεταφράζουν αυτή την προσφορά τους με μια προσπάθεια καθυπόταξης των εργαζομένων στους δικούς τους όρους, καθυπόταξης, χειραγώγησης και εξαγοράς του ίδιου του εργατικού και γενικότερου κινήματος.

Αυτό το σύστημα γεννάει τα ντόπινγκ και τους σταρ και μην ξεχνάτε ότι όταν αναβίωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ο ίδιος ο Κουμπερτέν είχε δηλώσει τα εξής πράγματα: Οτι ο Ολυμπισμός μπορεί να δώσει πάρα πολλή τροφή να την καταπιεί το προλεταριάτο.

Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια. Γι' αυτό λέω ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν πια σαπίσει. Και για να μπορούμε να μιλάμε για επανακατάκτηση του Ολυμπιακού πνεύματος, πρέπει να μιλάμε για ένα πράγμα από την αρχή. Και εδώ πια αυτό συνδέεται με το τι αθλητισμός υπάρχει σε κάθε χώρα.

Παρακολουθώ τη συζήτηση που έχει ανοίξει, ότι έχουμε έναν κρατικοδίαιτο αθλητισμό. Εχουμε έναν αθλητισμό ο οποίος στηρίζεται από το κράτος, ακριβώς διότι το κράτος θέλει να βοηθήσει τον ιδιωτικό επιχειρηματικό αθλητισμό.

Από εκεί και πέρα, βεβαίως, η κάθε κυβέρνηση θέλει να διαμορφώσει την «πράσινη» ή τη «γαλάζια» στελεχική της κλίμακα. Να προσπορίζεται κομματικά και πολιτικά οφέλη. Αλλά αυτή η τοποθέτηση δεν μπορεί να οδηγήσει στο ότι κάθε κρατικός προϋπολογισμός στηρίζει και έναν κακό αθλητισμό.

Εμείς υποστηρίζουμε ότι μοναδικός χορηγός του αθλητισμού πρέπει να είναι ο κρατικός προϋπολογισμός. Βεβαίως, ένας αθλητισμός που θα έχει ένα διαφορετικό περιεχόμενο και μια διαφορετική κατεύθυνση. Γιατί ακούμε και μια άλλη θέση, που λέει να υπάρχουν δύο επίπεδα αθλητισμού. Θα υπάρχει ο ιδιωτικός των επιχειρηματιών και θα υπάρχει και ο ερασιτεχνικός.

Ο ερασιτεχνικός, βεβαίως, θα φυτοζωεί και θα διαλύεται, οι όροι θα είναι άνισοι. Εμείς μιλάμε για έναν ενιαίο αθλητισμό ερασιτεχνικού χαρακτήρα, που να στηρίζεται βεβαίως από το κράτος και αναμφισβήτητα να στηρίζεται και από το λαό, με την έννοια ότι μετέχουν στις εκδηλώσεις, γεμίζουν τα γήπεδα, κλπ. Ετσι δημιουργούν και πόρους και δυνατότητα ανανέωσης αυτού του αθλητισμού.

Είναι σωστό αυτό που είπατε ότι τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία, τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια απ' όσο ξέρω, δεν πήραν επιχορήγηση διότι τα πάντα ήταν για το συγκεκριμένο πρωταθλητισμό των Ολυμπιακών Αγώνων.

Εμείς έχουμε διεκδικήσει, με όση φωνή που έχουμε, και την επιχορήγησή τους και τη στήριξή τους πάρα πολλές φορές.

Αυτά τα ζητήματα τα αναδείξαμε. Σας θυμίζω μάλιστα ότι πριν τις εθνικές εκλογές, είχαμε πραγματοποιήσει μια ειδική ημερίδα ως Κόμμα για τα θέματα του αθλητισμού και εκεί μιλήσαμε αναλυτικά για τις προτάσεις μας.

Για την ανάγκη, π.χ., εκτός των άλλων, να υπάρχει αθλητική παιδεία μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα κλπ., κλπ. Είχαμε πει πάρα πολλά τέτοια, είχαμε θίξει τέτοια ζητήματα.

Τα κάναμε όλα; Ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Βεβαίως και πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα και είμαστε αποφασισμένοι, είμαστε πιο ώριμοι, πιο δυνατοί σήμερα να συμβάλουμε ακόμα περισσότερο στο να ανοιχτεί ένα μέτωπο για τον αθλητισμό, όχι μόνο από τους καθαυτό αθλητικούς χώρους αλλά και απ' όλα τα κινήματα.

Αν υπήρχε άνιση μεταχείριση: Κοιτάξτε να δείτε: Οπως σε όλους τους διεθνείς Οργανισμούς, Ενώσεις και θεσμούς, μέσα εκεί αποτυπώνεται η μεγαλύτερη δύναμη των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών.

Κοιτάξτε τη σειρά που έχουν έρθει οι χώρες. Ιεραρχούνται μόνο τα χρυσά μετάλλια και όχι το σύνολο των μεταλλίων και αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Δηλαδή, μια χώρα που έχει περισσότερα χρυσά μετάλλια, αλλά λιγότερα συνολικά, βρίσκεται μπροστά.

Εδώ τι αντανακλάται; Δε φαίνεται ότι είναι μπροστά οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες; Δε φαίνεται πού είναι οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες είναι οι χώρες με χαμηλότερο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης; Ευτυχώς που υπάρχει και η Κούβα που ανακατεύει λίγο εκεί τα νερά και πάει μπροστά.

Αν θέλετε, τα μετάλλια της Κούβας πίσω τους έχουν άλλον κόπο, άλλες θυσίες, ενός λαού που βρίσκεται στο εμπάργκο, αλλά έχει μαζικό αθλητισμό και στη βάση αυτή προσπαθεί να ασκήσει και πρωταθλητισμό. Αναμφισβήτητα.

Είναι φανερό ότι έγιναν αλληλοκαρφώματα, συμψηφισμοί, συμφωνίες. Νομίζω ότι και εσείς τα καταλαβαίνετε, δε χρειάζεται να είναι κανείς Ηρακλής Πουαρό για να τα ανακαλύψει, φαίνονται και ήταν κανονισμένα τα πράγματα.

Π.χ., ποια χώρα μπορεί να πάρει πολλά μετάλλια, ας πούμε, στην πάλη και στο μποξ; Αυτή να δούμε πώς μπορούμε να «βοηθήσουμε» να χάσει κάνα-δύο. Ποια χώρα μπορεί να διεκδικήσει στα 100, στα 200, στα 400 μέτρα; Αλλά κοιτάξτε να δείτε, η λογική που λέει «αφού εσύ το κάνεις το κάνω και εγώ» δε μας βρίσκει καθόλου σύμφωνους.