Το έγγραφο του υπουργείου Εσωτερικών της 17 Νοέμβρη (ανήμερα του Πολυτεχνείου!) ήταν σαφές: Οσοι συμβασιούχοι υπάλληλοι των ΚΕΠ συμμετείχαν στην απεργία της 10ης Νοέμβρη θα έπρεπε να εντοπιστούν, να φακελωθούν και να αποσταλούν τα στοιχεία τους στο υπουργείο, ώστε να αναλάβει τα περαιτέρω και «αρμοδίως» η υπηρεσία (ουδεμία σχέση η «υπηρεσία» με τη CIA...).

*

Προχτές η κυβέρνηση της «σεμνότητας» και της «ταπεινότητας», λειτουργώντας φρονίμως, σκέφτηκε αυτή τη φορά να δράσει προληπτικά (ουδεμία σχέση με την προληπτική τρομοκρατία του Μπους...). Ετσι, αντί να φακελώσει τους απεργούς μετά την απεργία, αποφάσισε να τους τρομοκρατήσει και να τους εκβιάσει πριν την απεργία...

*

Το νέο έγγραφο του κ. Ανδρεουλάκου, με ημερομηνία 6 Δεκέμβρη, είναι εξίσου σαφές με το προηγούμενο: Ενόψει της νέας απεργίας στις 14 Δεκέμβρη, οι συμβασιούχοι των ΚΕΠ «δε νομιμοποιούνται να συμμετάσχουν», σημειώνεται στο έγγραφο σε άτεγκτο ύφος «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»!

Τυπικώς, μάλιστα, η κυβέρνηση έχει δίκιο (έτσι συμβαίνει, όπου ισχύει το «νόμος είναι το δίκιο του αφεντικού» και όχι το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»). Διότι οι συμβασιούχοι είναι απλώς... συμβασιούχοι. Δηλαδή υπάλληλοι από τους οποίους έχει αφαιρεθεί η δυνατότητα της διεκδίκησης, όμηροι πολιτικά και κοινωνικά, λεηλατημένοι οικονομικά και συνδικαλιστικά από τις εκάστοτε κυβερνήσεις!

*

Αλλά πώς έφτασαν οι συμβασιούχοι σε αυτή την κατάσταση; Ποιος δημιούργησε αυτές τις κατηγορίες υπαλλήλων, που ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, εργάζονται με συμβάσεις έργου (δηλαδή είναι «εργολάβοι» της φτώχειας τους!), χωρίς δικαιώματα και χωρίς ελπίδα; Μα φυσικά το ΠΑΣΟΚ τις δημιούργησε. Και ποιος διατηρεί, συντηρεί και αναπαράγει αυτό το καθεστώς, αν και υποσχόταν ότι θα το καταργήσει; Μα φυσικά η ΝΔ.

*

Μόνο που το πράγμα έχει και συνέχεια. Γιατί η αυθαιρεσία, η τρομοκρατία, ο εκβιασμός της κυβέρνησης (και της νυν και της προηγούμενης) είναι η μια πλευρά. Η άλλη πλευρά είναι τα δεκανίκια αυτής της γαλαζοπράσινης πολιτικής, που αφήνουν τους εργάτες έρμαια της τρομοκρατίας και των εκβιασμών. Τέτοια δεκανίκια είναι οι εργατοπατέρες της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ. Που όταν στο περσινό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ κατέθεσε το ΠΑΜΕ την πρόταση, οι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου να ενταχθούν κανονικά στους συλλόγους, ώστε να έχουν συνδικαλιστική κάλυψη και προστασία, οι κύριοι της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ απάντησαν «όχι»! Αφήνοντας έτσι τους συμβασιούχους διπλά ξεκρέμαστους (και εργασιακά και συνδικαλιστικά), εύκολη λεία στα εργασιακά απαρχάιντ του δικομματισμού.

*

(ΥΓ: Σωστά θυμάστε. Εκτός από τη ΔΑΚΕ και την ΠΑΣΚΕ, την πρόταση του ΠΑΜΕ για τη συνδικαλιστική κάλυψη των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου την απέρριψαν και οι συνδικαλιστές του ΣΥΝ)...

«Η δικαιολογία της επέμβασης στο Ιράκ ήταν ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κατέχει επικίνδυνα όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία μπορούν να πυροδοτηθούν σε 45 λεπτά προκαλώντας τον όλεθρο. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν. Μας είπαν ότι το Ιράκ συνεργάζεται με την Αλ Κάιντα και είναι συνυπεύθυνο για την κτηνωδία της 11ης Σεπτεμβρίου. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν. Μας είπαν ότι το Ιράκ απειλεί την ασφάλεια του κόσμου. Μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν αλήθεια. Δεν ήταν. Η αλήθεια είναι κάτι τελείως διαφορετικό και έχει να κάνει με το πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιλαμβάνονται το ρόλο τους στον κόσμο και πώς επιλέγουν να τον εφαρμόσουν (...)».

*

«Οι ΗΠΑ υποστήριξαν και σε πολλές περιπτώσεις έθρεψαν κάθε ένα δικτάτορα μετά το τέλος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Αναφέρομαι στις χώρες Ινδονησία, Ελλάδα, Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Αϊτή, Τουρκία, Φιλιππίνες, Γουατεμάλα, Ελ Σαλβαδόρ και, φυσικά, στη Χιλή. Δεν υπάρχει ούτε κάθαρση, ούτε συγχώρεση για τις ΗΠΑ μετά τον τρόμο που επέβαλαν στη Χιλή το 1973. Εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι σημειώθηκαν σ' αυτές τις χώρες. Συνέβησαν στ' αλήθεια; Και πρέπει σε όλες τις περιπτώσεις να τους αποδώσουμε στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική; Η απάντηση είναι ναι (...). Τα εγκλήματα των ΗΠΑ υπήρξαν συστηματικά, διαρκή, διεφθαρμένα, ανήθικα, αμείλικτα (...)».

*

«Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται όπως παλιά για διαμάχες χαμηλής έντασης. Ανοίγουν τα χαρτιά τους στο τραπέζι, χωρίς να φοβούνται ή να έχουν τη διάθεση να κάνουν παραχωρήσεις. Δεν τους καίγεται καρφί για τον ΟΗΕ, το διεθνές δίκαιο, την κριτική των διαφωνούντων, την οποία αντιμετωπίζουν ως ασήμαντη. Εχουν δεμένο στο λουρί τους το κλαψιάρικο μικρό αρνάκι τους, την αξιολύπητη και νωθρή Μεγάλη Βρετανία (...)».

*

«Πού έχει πάει η ηθική μας ευαισθησία;(...) Κοιτάξτε τι γίνεται στο Γκουαντανάμο (...)»

*

«Πόσους ανθρώπους πρέπει να σκοτώσουν, προκειμένου να κερδίσουν επάξια το χαρακτηρισμό του κατά συρροήν δολοφόνου και του εγκληματία πολέμου; Δεν είναι, επομένως, δίκαιο ο Μπους και ο Μπλερ να προσαχθούν ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου Εγκλημάτων Πολέμου; Αλλά ο Μπους υπήρξε έξυπνος. Δεν το αναγνώρισε. Ο Μπλερ, όμως, το αναγνώρισε και ως εκ τούτου μπορεί να προσαχθεί. Μπορούμε να δώσουμε στο Δικαστήριο τη διεύθυνσή του, αν ενδιαφέρεται. Είναι το νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ στο Λονδίνο (...)».

*

«Η εισβολή στο Ιράκ ήταν μια ληστρική πράξη, ενός αιματηρού τρομοκρατικού καθεστώτος που περιφρονεί κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Ηταν μια αυθαίρετη στρατιωτική επιχείρηση βασισμένη σε μια ατελείωτη σειρά ψεμάτων και χυδαίας χειραγώγησης των ΜΜΕ και κατ' επέκταση του κόσμου. Φέραμε τα βασανιστήρια, τις αμέτρητες τυφλές δολοφονίες, την εξαθλίωση και το θάνατο στον ιρακινό λαό (...)».

*

Ο Χάρολντ Πίντερ, μιλώντας στα μέλη της σουηδικής Ακαδημίας, κατά την τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας.