«Πρωτοφανές σκηνικό», χαρακτηρίζει το χτεσινό κύριο άρθρο της «Αυγής» το ενδεχόμενο, όταν τεθεί το «σχέδιο Ανάν» στην κρίση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων, «το "ναι" στον ΟΗΕ να το λένε οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία. Το "όχι" η Λευκωσία και η Αθήνα!». Και, βέβαια, εύχεται το τελικό κείμενο του «σχεδίου» να δώσει τη δυνατότητα στα κόμματα της Κύπρου, να το υποστηρίξουν «και να δώσουν τη μάχη για το "ναι"». Σε όποια άλλη περίπτωση, συμβουλεύει ψυχραιμία, νηφαλιότητα, όχι βεβιασμένες αποφάσεις, συνεκτίμηση όλων των παραγόντων, του πραγματικού κόστους κάθε επιλογής, κλπ., κλπ.

Αναρωτιόμαστε, εάν η «Αυγή» σημειώνει όλα τα παραπάνω, μετά από συνεκτίμηση όλων των παραγόντων, όπως λέει. Κι αν το έχει κάνει, τότε, γιατί δε λέει ξεκάθαρα τη γνώμη της; Αν όχι, τότε πώς τάσσεται - εμμέσως πλην σαφώς - υπέρ της αποδοχής του «σχεδίου Ανάν» και, ταυτόχρονα, συμβάλλει ...διακριτικά στην καλλιέργεια της κινδυνολογίας και των δήθεν απειλών, που συνεπάγεται το ενδεχόμενο της απόρριψης;

Εάν πούμε «ναι» στο σχέδιο Ανάν, δεχόμαστε μια άδικη και μη λειτουργική, ουσιαστικά διχοτομική λύση, η οποία, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε νέα, ίσως και μεγαλύτερα προβλήματα από τη μια και από την άλλη θα αποτελέσει τον οδηγό για ανάλογη αντιμετώπιση των προβλημάτων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κλπ. Εάν πούμε όχι, τότε θα διαταράξουμε τις σχέσεις μας με τον ΓΓ του ΟΗΕ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Ενδεχομένως, να υπάρξει μια «ντε γιούρε» διχοτόμηση με αθρόα αναγνώριση του ψευτοκράτους κλπ, κλπ.

Αυτά είναι τα διλήμματα, τα οποία απασχολούν τις μέρες αυτές τους διάφορους αναλυτές. Και όλοι καλούν σε ψυχραιμία και νηφαλιότητα, σε προσεκτική και αντικειμενική εξέταση των υπέρ και κατά κλπ, κλπ. Και δε διαφωνεί κανένας, βέβαια, με τις εκκλήσεις ψυχραιμίας και νηφαλιότητας, αλλά η ουσία δεν αλλάζει: Η πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα οδήγησε το Κυπριακό σ' ένα τραγικό αδιέξοδο και, τώρα, καλούνται οι πάντες και, πρωτίστως, οι Κύπριοι, να επιλέξουν τη... μικρότερη καταστροφή. Κι όταν λέμε ακολουθούμενη πολιτική δεν εννοούμε μόνο τη συμφωνία του Φλεβάρη στη Νέα Υόρκη, η οποία δρομολόγησε τις τελευταίες εξελίξεις. Η συμφωνία αυτή ήταν το τελευταίο, αλλά όχι και το μοναδικό βήμα της πολιτικής αυτής.

Οι βαθύτερες ρίζες των σημερινών αδιεξόδων του Κυπριακού βρίσκονται στη σταδιακή και βήμα το βήμα υποβάθμιση και υπονόμευση του βασικού περιεχομένου του προβλήματος, ως ωμής παραβίασης της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας ενός κράτους - μέλους του ΟΗΕ και του ιερού δικαιώματος ενός λαού να καθορίζει τα του οίκου του. Στον όλο και μεγαλύτερο εγκλωβισμό του προβλήματος στις ιμπεριαλιστικές Συμπληγάδες και, συγκεκριμένα, στις «καλές προθέσεις» των ΗΠΑ και στις αυταπάτες, ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ είναι το «κλειδί» για τη δίκαιη λύση του προβλήματος.

Κι έτσι φτάσαμε στο «σχέδιο Ανάν». Και μπορεί, βέβαια, ο Κ. Ανάν να είναι ο γραμματέας του ΟΗΕ, αλλά το σχέδιό του δεν έχει καμιά σχέση με τις σχετικές για το Κυπριακό, παλιότερες αποφάσεις του Οργανισμού. Δεν αντιμετωπίζει το Κυπριακό, ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής, κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της Κύπρου. Δεν αποκαθιστά το ενιαίο, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ενδεχόμενη αποδοχή του οδηγεί ουσιαστικά στη νομιμοποίηση της εισβολής, στην αναγνώριση των τετελεσμένων και τη διχοτόμηση.

Χρειάζεται, άραγε, να σημειώσουμε ότι όσο θα κυριαρχούν οι προαναφερόμενες αντιλήψεις και αυταπάτες, το Κυπριακό θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο;