«Η Ρωσία θέλει να βοηθήσει. Μας λέει πως δεν αγοράζω τίποτα από την ελληνική περιουσία. Αυτή θα μείνει στα χέρια σας σε πλήρη αντίθεση με τους Γερμανούς που έρχονται για να μας τα πάρουν. Και εγώ φωνάζω και λέω ότι αν η Ρωσία μπει στο Αιγαίο, η Ελλάδα θα σωθεί. Ας το καταλάβουν αυτό. Η Ρωσία πρέπει να μπει στο Αιγαίο. Οποιος είναι στη Μεσόγειο, έχει τον κόσμο. Ο Ρώσος Πρόεδρος θέλει να έλθει εδώ με κλιμάκιο επιχειρηματιών και δεν τον προσκαλούν. Αυτά είναι πράγματα οξύμωρα και αντιφατικά. Δε θέλω να ξεπουληθώ στους Γερμανούς. Δε θέλω αυτή τη γερμανική κατοχή. Να είναι και οι Γερμανοί, παράλληλα όμως και με άλλους όπως Γάλλους, Ρώσους και Κινέζους»! Το παραλήρημα ανήκει (σε ποιον άλλον;) στον πρόεδρο του ΛΑΟΣ. Εχοντας στηρίξει με νύχια και με δόντια τη στρατηγική της ΕΕ και έχοντας ψηφίσει το μνημόνιο, ο Καρατζαφέρης, που θέλει να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, καμώνεται τώρα τον αθώο του αίματος για τα δεινά του ελληνικού λαού. Επιχειρεί μάλιστα αποπροσανατολιστικά να τα αποδώσει σε μια σύγχρονη γερμανική «κατοχή», για να βγάλει λάδι τη ντόπια πλουτοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό.
Ο Καρατζαφέρης κάνει ένα βήμα πιο πέρα και λέει ότι για να βγει η ελληνική καπιταλιστική οικονομία από την κρίση, πρέπει η κυβέρνηση να επιδιώξει άλλες ιμπεριαλιστικές κολεγιές, δείχνοντας τη Ρωσία και την Κίνα. Πρόκειται για προσανατολισμούς που καλλιεργούν μερίδες της αστικής τάξης και κανένα όφελος δεν έχουν για το λαό. Οποιαδήποτε επένδυση κι αν γίνει στη χώρα και σε οποιονδήποτε τομέα, στόχος της θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος, είτε αυτό καταλήγει στις τσέπες των ντόπιων μονοπωλίων, είτε των γερμανικών, είτε των ρωσικών και πάει λέγοντας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της COSCO, την οποία πολυδιαφήμισαν η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση. Η κινεζική πολυεθνική έβαλε στο χέρι υποδομές στρατηγικής σημασίας και σήμερα το προσωπικό της εργάζεται στην κυριολεξία με όρους Κίνας, αποφέροντας στην εταιρεία τεράστια υπερκέρδη. Ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον να στοιχηθεί πίσω από τον έναν ή τον άλλον ιμπεριαλιστή. Οπως δεν έχει κανένα συμφέρον να αφήνει κόμματα, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., να παίζουν παιχνίδι στην πλάτη του για να θολώσουν τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο, που δεν είναι άλλη από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, την οργάνωση της οικονομίας με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό.
Σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών, εκεί που είσαι στο 2011 και πας στο 2012, πέφτει μια ζαριά στις διεθνείς χρηματαγορές, πέφτεις πάνω στο φίδι και πας στο 2004!
Στη συνέχεια περιμένεις την επόμενη ζαριά, που θα ρίξει ή Μέρκελ ή ο Σαρκοζί για να εντοπίσεις σε ...ποια χρονολογία θα βρεθείς. Στο 1995; Στο 1960; Στο 1930;
Πάντως, στα εργασιακά το έχουν αποφασίσει. Η ανάγκη για «ευελιξία της αγοράς» (όπως λέει και η τρόικα) δεν είναι συμβατή με αυτόν τον αιώνα, ούτε και με τον προηγούμενο. Κάπου στο... 1810 θέλουν να μας πάνε.
Μόνο που οι λαοί, και συγκεκριμένα ο ελληνικός, δεν αρέσκονται σε παιγνίδια με τη «μηχανή του χρόνου». Σύντομα, λοιπόν, οι υποστηρικτές των ευρωμονόδρομων πρέπει να διαπιστώσουν ότι ο χρόνος τους τελειώνει.
Και στη συνέχεια να φροντίσουμε να τους φάει μια και καλή το... μαύρο φίδι.
ΑΠΟ ΟΛΑ ΟΣΑ είπε τον τελευταίο καιρό ο Ε. Βενιζέλος, οφείλουμε να προσέξουμε αυτό που είπε τη Δευτέρα το βράδυ στο ΜΕΓΚΑ. Οταν μιλάμε - δήλωσε - για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας οφείλουμε να το κάνουμε «στον πρώτο πληθυντικό».
Γιατί - λέει - όλοι λίγο - πολύ είμαστε φοροφυγάδες, κι έχουμε βάλει και εμείς το λιθαράκι μας στα προβλήματα που έχει ο τόπος. Αν βλέπετε καμία διαφορά αυτής της αντίληψης με το «όλοι μαζί τα φάγαμε» να μας το πείτε κι εμάς.
Μόνο που θα... δυσκολευτούμε να νιώσουμε τύψεις, όπως θέλει ο υπουργός και έγκριτος συνταγματολόγος και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης...
Είναι πολύ παλιό το κόλπο της κυβέρνησης να φορτώνει ενοχές το λαό για να τον κάνει να ανέχεται τα... μέτρα της.
Με τον ίδιο στόχο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικές αριστεράς ζυμώνουν το ενδεχόμενο της εκλογικής συμμαχίας, με το μανδύα της προγραμματικής συμφωνίας για μια κυβέρνηση που θα προωθήσει δήθεν φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, χωρίς να εναντιωθεί και να συγκρουστεί με την εξουσία των μονοπωλίων και την ΕΕ. Σ' αυτούς προστίθενται δυνάμεις όπως η «Σπίθα», που ζητάει και αυτή εκλογική σύμπραξη των «αντιμνημονιακών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων», για να φύγει η τρόικα και η κυβέρνηση. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών είναι η διαπίστωση ότι η χώρα στερείται την εθνική κυριαρχία της, επειδή - όπως λένε - κουμάντο κάνει η τρόικα και οι δανειστές της κυβέρνησης. Ξεκινώντας από εκεί, καταθέτουν προτάσεις, που περιλαμβάνουν από τη συγκρότηση ενός «νέου ΕΑΜ», μέχρι την πολιτική συμμαχία για μια «προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας».