ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 12 Νοέμβρη 2011
Σελ. /32
Αφερέγγυοι

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ομνύουν στην ενότητα κάθε τρεις και λίγο. Ακόμα συχνότερα εγκαλούν το ΚΚΕ, γιατί, τάχα, δεν αποδέχεται τις προτάσεις τους για συνεργασία και συμμαχία. Κι όμως, ο χώρος του οπορτουνισμού δεν μπορεί να κατακτήσει ούτε την ενότητα των συστατικών του μερών. Δεν αναφερόμαστε, αν και ενδεικτικά, στα όσα κατά καιρούς είχαν διαδραματιστεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στον ΣΥΝ, με αποχωρήσεις, διασπάσεις, αλληλοκατηγορίες και αντιπαραθέσεις, που, αν χαρακτηριστούν επιπέδου καφενείου, μάλλον αδικούνται και το καφενείο και οι θαμώνες του.

Οπως έγινε γνωστό, η ΚΟΕ, που με το ένα πόδι πάταγε στον ΣΥΡΙΖΑ και με το άλλο στο «Μέτωπο» του Αλ. Αλαβάνου, τον οποίο στήριξε εξαρχής σε όλες του τις επιλογές, αποφάσισε να επανεξετάσει τη σχέση της με το σχήμα, διαμαρτυρόμενη ότι υποτιμάται η διάσταση της «νέας κατοχής», ότι πολύς λόγος γίνεται για «εκλογές», αλλά και για το γεγονός ότι το σχήμα εκπροσωπείται στα ΜΜΕ αποκλειστικά από τον Αλ. Αλαβάνο.

Συγχρόνως, ο ΣΥΝ φαίνεται να μην πείθει ούτε τους έτοιμους να πειστούν, με την έννοια των κοινών πολιτικών και «αντιμνημονιακών» αναφορών, για τη σύμπηξη μιας εκλογικής κολεγιάς σε αντιμνημονιακή βάση, αλλά σε γραμμή αστικής διαχείρισης. Ο Γ. Δημαράς ανακοίνωσε ότι όποτε γίνουν εκλογές το σχήμα του θα πάρει μέρος σ' αυτές αυτόνομα.

Βεβαίως, οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του χώρου αυτού δεν αποκλείουν αύριο οι αποφάσεις να αλλάξουν και μπροστά στην κάλπη όλοι να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και να παριστάνουν τους μονιασμένους αντιμνημονιακούς.

Αυτό, όμως, επιβεβαιώνει ότι συνεργασίες και συμμαχίες με μόνη συγκολλητική ουσία την κάλπη και την προσδοκία της συμμετοχής στη διαχείριση του συστήματος δεν αφορούν στο λαό και στα συμφέροντά του. Αυτή που ο λαός έχει συμφέρον να πρωτοστατήσει για τη συγκρότησή της, συμπορευόμενος με το ΚΚΕ στην κάλπη και στο κίνημα, είναι η λαϊκή συμμαχία, για τη λαϊκή εξουσία.

Δηλητηριώδη ... «μανιτάρια»

Σαν τα... μανιτάρια έχουν αρχίσει και φυτρώνουν διάφορα νέα πολιτικά σχήματα που επιδιώκουν να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή, υπηρετώντας την ίδια αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Σε ανακοίνωσή της η «Ενωτική Κίνηση» (πολιτικό σχήμα που συγκροτήθηκε πρόσφατα από πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ) παραπονιέται επειδή, με την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης, φαίνεται ότι «το πολιτικό σύστημα χρεοκόπησε και υπονομεύει τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική συνοχή». Επομένως, και ο δικός τους καημός είναι η διάρρηξη της «κοινωνικής συνοχής». Με απλά λόγια, ανησυχούν μη σηκώσουν οι εργαζόμενοι κεφάλι και, αντιλαμβανόμενοι ότι οι ανάγκες τους έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις ανάγκες της πλουτοκρατίας, οργανώσουν την πάλη τους για την ανατροπή των μονοπωλίων.

Επιβεβαιώνεται και έτσι, ότι στο πλαίσιο της αναδιαμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού θα πυκνώσουν οι προσπάθειες εκπροσώπων και συνοδοιπόρων της αστικής τάξης να μπερδέψουν το λαό και να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων τους ενάντια στην αληθινή πηγή των προβλημάτων τους: την εξουσία των μονοπωλίων. Οπως λέει και η «Ενωτική Κίνηση», «οι νέες πολιτικές δυνάμεις που βγαίνουν από τα σπλάχνα του Λαού μας, αξιώνουν από ΟΛΟΥΣ συμπόρευση σε μια ενωτική πορεία αφύπνισης και αγώνα». Τι λένε δηλαδή; Εργάτες και κεφάλαιο να «ενωθούν», ώστε οι πρώτοι να υπογράψουν τη θανατική τους καταδίκη.

Διακόπτουν τη φαρμακευτική αγωγή

Οι φτωχοί συνταξιούχοι του ΙΚΑ και του ΟΓΑ δεν μπορούν πια να πληρώσουν τη συμμετοχή τους στα φάρμακα (δηλαδή μέχρι 25%) και σταματούν την αγωγή τους, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται καθημερινά η υγεία τους από τις επιπλοκές των χρόνιων παθήσεων.

Τα στοιχεία αυτά είδαν το φως της δημοσιότητας τη βδομάδα που πέρασε μετά από αποκαλύψεις γιατρών και ασθενών με διαβήτη. Στο ερώτημα των γιατρών «γιατί έκοψες τα φάρμακά σου;» η απάντησή τους είναι δραματική: «Γιατί δεν είχα να πληρώσω τη συμμετοχή». Επίσης σύμφωνα με μαρτυρίες φαρμακοποιών από την επαρχία και τις λαϊκές γειτονιές πληθαίνουν τα τεφτέρια, όπου χρεώνονται οι άρρωστοι για τα φάρμακα. Αυτοί που εγκαταλείπουν τη φαρμακευτική αγωγή στην επαρχία είναι οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν κάπου 88 ευρώ το χρόνο - γιατί τόση είναι η μέση συμμετοχή τους στα φάρμακα για το διαβήτη. Εκεί κατάντησαν τους ξωμάχους που ξόδεψαν τη ζωή στα χωράφια και στ' αγιάζι. Να μην μπορούν στα γηρατειά τους να πληρώσουν ούτε τα λίγα ευρώ για τα φάρμακά τους, που θα' πρεπε να τα παίρνουν εντελώς δωρεάν. Αλλο ένα παράδειγμα των συνεπειών της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων του κεφαλαίου που, εμπορευματοποιώντας και ιδιωτικοποιώντας πλήρως τον τομέα Υγείας, όχι μόνο δε νοιάζονται για τη ζωή του λαού, αλλά τον στέλνουν στο θάνατο. Να γιατί χρειάζεται πάλη για την ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας τους.

Πληθαίνουμε...

Αγόρι... 3,7 κιλά που ήρθε στον κόσμο χτες 11/11/11 στις 11 το πρωί, είναι το νέο μέλος του στην οικογένεια του συναδέλφου μας Γιώργου Καντζιλιέρη. Η Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας και το προσωπικό του «Ρ» εύχονται στον ίδιο και τη σύντροφό του να τους ζήσει!!


Είναι ενωμένοι ενάντια στο λαό... .

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο Ν. ΣΑΡΚΟΖΙ ΔΗΛΩΣΕ πως θέλει να βάλει Ελλάδα και Ιταλία στο «σωστό δρόμο». Ο Μπαρόζο και ο Ρομπάι είπαν ότι αγωνίζονται για τη διατήρηση της ενότητας της Ευρώπης...

Την ίδια στιγμή, η ιταλική Γερουσία υιοθέτησε μέτρα σκληρής λιτότητας, η Γαλλία κάνει περικοπές 100 δισ., η Πορτογαλία έκοψε τον 13ο και 14ο μισθό, το Βέλγιο ετοιμάζει πακέτο περικοπών, η Ιρλανδία κόβει από τους φορολογούμενους και δίνει πάλι στις τράπεζες και στην Ελλάδα ...τα ξέρετε.

Στην όλη ιστορία υπάρχει και «σωστός δρόμος», και «ενότητα». Μόνο που πρόκειται για την «ενότητα» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στο «σωστό δρόμο» τού να πληρώσουν την κρίση του οι εργαζόμενοι και οι λαοί γενικώς.

Βλέπετε, είναι άλλο το «σωστό» και το «λάθος» όταν είσαι τραπεζίτης ή εφοπλιστής και άλλο όταν είσαι μισθωτός. Γι' αυτό και μας «πλασάρουν» σαν σωστό το να πηγαίνει η ανεργία στην Ελλάδα στο 19% ή το να αυξάνεται η ηλικία συνταξιοδότησης στην Ιταλία και ο ΦΠΑ στη Γαλλία.

Ετσι που το πάνε, ακόμη και το να προφέρει κανείς τη φράση «αύξηση μισθών» στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα θεωρείται ...«τρομοκρατική ενέργεια» ή «έγκλημα πολέμου» και θα παραπέμπεται ο ένοχος κατευθείαν στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αυτόν τον «αμερόληπτο» οργανισμό.

Μπορεί αυτό να είναι κάπως υπερβολικό, μη νομίζετε, όμως, ότι είναι και τόσο μακριά από αυτά που έχουν στο μυαλό τους.

Α, ΝΑΙ, ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ να τους συγχαρούμε για τη νέα τους 48μελή κυβέρνηση! Εξαιρετική η σύνθεσή της με όλα τα ...«καλά παιδιά» μέσα!

Να μην ξεχάσει ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γιώργος Παπανδρέου, να παρουσιάσει το επίτευγμά του, στην επόμενη συνεδρίασή της. Τότε που θα συζητάνε για το πώς θα έρθουν «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» (όπως μας είπε στο τελευταίο του διάγγελμα).

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ε, το να επιτύχεις - μεταξύ άλλων - την υπουργοποίηση τεσσάρων ακροδεξιών σε μία κυβέρνηση - με ραχοκοκαλια το ΠΑΣΟΚ - που θα παράγει ακραία αντιλαϊκό έργο δεν είναι και μικρό «σοσιαλιστικό» κατόρθωμα! Τα συγχαρητήριά μας και πάλι...

Για τον αγώνα στην «Ελληνική Χαλυβουργία»

Ο πολυήμερος απεργιακός αγώνας των εκατοντάδων εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργεία» συγκεντρώνει πολλά χαρακτηριστικά, τα οποία πρέπει να αποτελέσουν οδηγό συνολικά για τους εργαζόμενους όλων των κλάδων. Γνωρίσματα που θα πρέπει να παγιωθούν στο εργατικό κίνημα προκειμένου να περάσει στην αντεπίθεση. Η αντοχή των εργαζομένων, που επιμένουν να απεργούν παρά τις τρομακτικές πιέσεις που δέχονται, φανερώνει το αγωνιστικό ανάστημα που έχουν σηκώσει. Στην τρομοκρατία, στην απειλή της απόλυσης, στην απώλεια του μεροκάματου με τις υποχρεώσεις να «τρέχουν», απαντούν με αγωνιστική και αλύγιστη στάση ζωής. Ανάμεσα στις θυσίες για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία, και τις θυσίες του αγώνα για τη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους, επιλέγουν τις δεύτερες.

Το σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για έναν» έγινε πράξη από την πρώτη στιγμή, καθώς οι 34 απολύσεις έγιναν αμέσως προσωπική υπόθεση του κάθε εργάτη. Κάθε εργάτης «είδε» τον εαυτό του στους απολυμένους συναδέλφους του και αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα στην ταξική ενότητα, απέναντι στην ενότητα των εργοδοτών και του κράτους. Το ίδιο και το κύμα αλληλεγγύης που εκφράστηκε από συνδικάτα όλων των κλάδων και μαζικούς φορείς, με συγκεντρώσεις, συμμετοχή εργαζομένων στις απεργιακές φρουρές και βάρδιες των εργατών της «Χαλυβουργίας», με συναυλίες, με συγκέντρωση χρημάτων και τροφίμων για τις οικογένειες των απεργών. Η αλληλεγγύη από εργάτες σε εργάτες παίζει σημαντικό ρόλο και στην αντοχή του αγώνα και στην ταξική συνειδητοποίηση. Διότι ιδιαίτερα σήμερα, που η επίθεση είναι καθολική και σε κάθε πτυχή της ζωής, η ταξική ενότητα και η ταξική αλληλεγγύη, είναι το βασικό όπλο των εργαζομένων, οι οποίοι οφείλουν να αντιπαραταχθούν ως παραγωγοί όλου του πλούτου απέναντι στα παράσιτα της κοινωνίας. Αυτό τους καθιστά πρωτοπόρα δύναμη της κοινωνίας, από εκεί πηγάζει το δίκιο τους, από κει θα έρθει και η δικαίωσή τους. Γι' αυτό και η αλληλεγγύη πρέπει να δυναμώσει ολόπλευρα.

Αυτός ο αγώνα δείχνει ένα θεμελιακό ζήτημα, αυτό της αναγκαιότητας να γίνουν τα μέσα παραγωγής κοινωνική ιδιοκτησία. Ας πάρουμε το παράδειγμα της «Χαλυβουργίας». Είναι μια επιχείρηση στρατηγικής σημασίας, που θα μπορούσε να αναπτύσσεται, να καλύπτει τις εγχώριες ανάγκες και να κάνει και εξαγωγές, αυξάνοντας τις θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα, βελτιώνοντας τις συνθήκες εργασίας. Η τεχνολογία θα μπορούσε να αξιοποιείται έτσι ώστε να μειώνονται οι ώρες εργασίας, να λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας κτλ. Ωστόσο, η ανταγωνιστικότητα, η καπιταλιστική ιδιοκτησία, επιβάλλει τη μείωση του κόστους εργασίας, τις απολύσεις, την ελαστική εργασία ή τις εργολαβίες, την εντατικοποίηση και τα ελλιπή μέτρα υγείας και ασφάλειας.

Ομως, ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων σημαίνει ακριβώς φθηνοί εργάτες. Και οι εργαζόμενοι θα βρεθούν «κολλημένοι στον τοίχο» αν μέσα από τους αγώνες τους δεν ξεκαθαρίσουν ότι απορρίπτουν την οργάνωση της οικονομίας με γνώμονα το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα. Πρέπει να είναι πολιτικά και ιδεολογικά «οχυρωμένοι» πίσω από τη δική τους πρόταση για έναν δρόμο ανάπτυξης με γνώμονα τις ανάγκες των παραγωγών του πλούτου και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Αυτό πρέπει να γίνει υπόθεση του κάθε εργάτη, κάθε συνδικάτου γιατί είναι καθοριστικό για τις μεγάλες μάχες που έρχονται.


Ελένη ΜΑΪΛΗ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ