ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Απαράδεκτες απαγορεύσεις

Γρηγοριάδης Κώστας

Τη «δόξα» του προέδρου του ΣΕΒ, ζήλεψε η Διοίκηση του ΟΑΕΔ και χτες απαγόρεψε στο βουλευτή του ΚΚΕ Τ. Τσιόγκα να μιλήσει στους μαθητές του Οργανισμού στις σχολές των Αγ. Αναργύρων. Αλήθεια, με ποιο δικαίωμα η Διοίκηση ενός δημόσιου Οργανισμού, εμποδίζει την επικοινωνία των μαθητών με εκλεγμένους αντιπροσώπους του ελληνικού λαού;

Τι την ανησυχεί; Μήπως δε θέλει να γίνει γνωστή η κατάσταση μέσα στην οποία φοιτούν οι μαθητές; Μήπως δε θέλει να μαθευτούν τα προβλήματα των ωρομίσθιων καθηγητών του ΟΑΕΔ; Μήπως τελικά τους φοβίζει ο λόγος και οι ξεκάθαρες θέσεις του ΚΚΕ, τόσο για τα γενικότερα ζητήματα, όσο και για τα προβλήματα του ΟΑΕΔ;

Φαίνεται, όμως, ότι στη Διοίκηση του ΟΑΕΔ είναι πιο εύκολο να συμφωνεί με το «μοίρασμα» των εισφορών των εργαζομένων στους επιχειρηματίες, υπό τύπο διαφόρων προγραμμάτων, παρά να αντιμετωπίσει τα προβλήματα μαθητών και καθηγητών. Είναι πιο εύκολο να δίνει εντολές και απαγορεύσεις, αντί να βγάλει τους μαθητές από τα κοντέινερ, μέσα στα οποία κάνουν ακόμη μάθημα, τόσα χρόνια μετά το σεισμό!

Αποσιωπήσεις...

Αναπαράγει η χτεσινή «Αυγή» τα όσα έγραφαν προχτές το «Βήμα» και η «Ελευθεροτυπία», περί «προλόγου του Κ. Καραμανλή στον β' τόμο της πολιτικής βιβλιογραφίας του Χ. Φλωράκη», με αφορμή τις σχετικές δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου. Και σε ό,τι αφορά στην ουσία του ζητήματος, γράψαμε χτες και δε νομίζουμε πως χρειάζεται να επανέλθουμε. Σημειώνουμε μόνο το γεγονός, πως στο χτεσινό ρεπορτάζ της «Αυγής» αναφέρεται, επίσης, ότι «τη Δευτέρα ο κ. Καραμανλής μαζί με τον κ. Χ. Φλωράκη θα παρουσιάσουν βιβλίο για τον Μ. Θεοδωράκη», αποσιωπώντας, ότι στην παρουσίαση συμμετέχουν, επίσης, από το ΠΑΣΟΚ ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και βουλευτής Κ. Παπούλιας κι από τον ΣΥΝ ο πρόεδρός του, Ν. Κωνσταντόπουλος. Γιατί, βρε παιδιά; Μήπως... ντρέπεστε να το γράψετε;

Τότε και σήμερα

Το 1980, παραμονές της επίσημης ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, μοίραζαν απλόχερα υποσχέσεις για μελλοντικούς παραδείσους, μιλούσαν για τη μεγάλη αγορά των 350 εκατομμυρίων, που περιμένει με αγωνία τα ελληνικά προϊόντα και καλλιεργούσαν προσδοκίες γρήγορης βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, αφού οι εγχώριοι μισθοί θα φτάσουν στο ύψος αυτών της Γερμανίας και της Γαλλίας. Τα ίδια στην ουσία παραμύθια, αν και με διαφορετικό κάθε φορά περιτύλιγμα, επαναλήφθηκαν από τότε κι άλλες φορές. Είτε, με την καθιέρωση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς, είτε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είτε με το ευρώ κλπ., κλπ. Και, βέβαια, παράδεισοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ, παρά την παρέλευση δυο ολόκληρων δεκαετιών κι ακόμη περισσότερο. Τούτο, όμως, είναι το λιγότερο. Η ένταξη της χώρας στην πρώην ΕΟΚ και νυν ΕΕ ενίσχυσε πολύμορφα τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και ζημίωσε εξίσου πολύμορφα τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού. Είκοσι και πλέον χρόνια, μετά την επίσημη ένταξη της χώρας, οι εδώ μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες και εφοπλιστές, έχουν αναδειχτεί σε πανευρωπαϊκούς πρωταθλητές ανάπτυξης των τεράστιων κερδών τους και η χώρα σε πρωταθλήτρια ακρίβειας, φτώχειας και ανεργίας.

Πρωταθλητές ακρίβειας

Μια πλευρά της προαναφερόμενης αλήθειας πιστοποιούν και τα αποτελέσματα της μεγάλης έρευνας της «ACNielsen», η οποία κατέγραψε την εξέλιξη των τιμών σε 100 προϊόντα (τρόφιμα και είδη ευρείας κατανάλωσης) σε όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ, από το Μάη του 2002 έως τον Ιούνη του 2003. Η Ελλάδα, σημειώνει η έρευνα, είναι ακριβότερη από το μέσο ευρωπαϊκό όρο και ακριβότερη από χώρες, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αυστρία και η Ιταλία, στις οποίες οι μισθοί και τα μέσα εισοδήματα είναι αισθητά υψηλότεροι. Σημειώνει, επίσης, ότι οι τιμές στην Ελλάδα αυξάνονται με ταχύτερο ρυθμό από άλλες χώρες της ευρωζώνης.

Με άλλα λόγια, οι μόνοι δείκτες που όχι μόνο συνέκλιναν τα χρόνια αυτά - για να θυμηθούμε και το σύνθημα της σύγκλισης - αλλά και ξεπεράσαμε τις περισσότερο αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες της ευρω-ζώνης, είναι οι τιμές των προϊόντων και, βέβαια, οι ρυθμοί αύξησης των αντίστοιχων κερδών της ολιγαρχίας. Και μη μας φέρουν μερικοί μερικοί τα παραδείγματα της Πορτογαλίας ή της Ιρλανδίας, ως αντεπιχειρήματα. Και στις χώρες αυτές, η ίδια και χειρότερη κατάσταση υπάρχει.

Τα... κοινωνικά

Παπαγεωργίου Βασίλης

«ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ο ΣΕΒ είναι ένας κοινωνικός οργανισμός». Η δήλωση ανήκει στον υπουργό Οικονομίας, Νίκο Χριστοδουλάκη, και την έκανε όταν τον ρώτησαν για το αίτημα των βιομηχάνων περί άμεσων εκλογών. Πάλι καλά που δεν τον χαρακτήρισε «οργανισμό κοινής ωφέλειας» δηλαδή.

Πάντως σε τέτοιο... «αγαπησιάρικο» κλίμα ήταν οι δηλώσεις που έκανε για το σύνδεσμο και ο Ακης Τσοχατζόπουλος, ως αρμόδιος επί της βιομηχανίας υπουργός, ο οποίος ανέλυσε τα περί «θετικής γνώμης των βιομηχάνων για την πορεία της ελληνικής οικονομίας».

Φαίνεται ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν καμία διάθεση να χαλάσουν τις ούτως ή άλλως πολύ καλές σχέσεις τους, με το Σύνδεσμο και ιδίως ενόψει εκλογών. Κάποιοι... παλικαρισμοί του πρωθυπουργού και ορισμένες ανούσιες αντιπαραθέσεις μάλλον ανήκουν στο παρελθόν.

Οσο για ορισμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που «ξέφυγαν» χτες από το προαναφερόμενο κλίμα, να είστε βέβαιοι ότι θα ανακληθούν σύντομα στην τάξη...

Αλλωστε, οι βιομήχανοι έχουν αποδείξει επανειλημμένα, ότι διαθέτουν... αρκετή κατανόηση. Εξάλλου, όταν έλεγε προχτές ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ότι στην προεκλογική περίοδο λειτουργεί πιο έντονα το σκεπτικό του πολιτικού κόστους, αυτό ακριβώς εννοούσε...

ΝΟΜΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ στους οικονομικά αδύνατους θα παράσχει το υπουργείο Δικαιοσύνης σύμφωνα με το νομοσχέδιο που παρουσίασε. Λίγο... περίεργο δεν ακούγεται αυτό;

Η ίδια κυβέρνηση που θεσμοθετεί αντιλαϊκούς και αντιδημοκρατικούς νόμους, οι οποίοι - εκτός των άλλων - οδηγούν στα δικαστήρια τους «οικονομικά αδύνατους» θα τους παρέχει και το δικηγόρο...

Με άλλα λόγια, να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι...

ΑΥΞΗΣΗ 60% παρουσιάζουν όπως μαθαίνουμε τα «εορτοδάνεια» των τραπεζών, που βρήκαν έναν ακόμη προνομιακό χώρο για να «δέσουν» κόσμο και κοσμάκη. Κάτι η έλλειψη ρευστότητας, κάτι η ευπιστία, κάτι ο πολύμορφα καλλιεργούμενος στρεβλός καταναλωτισμός και η διόγκωση του δανεισμού συνεχίζεται.

Γρηγοριάδης Κώστας

Οπως καταλαβαίνετε, μεγάλο θα είναι το ποσοστό αυτών που θα πληρώσουν τα φετινά Χριστούγεννα πολύ ακριβά... κάποια άλλα Χριστούγεννα, ένα ή δυο χρόνια αργότερα.

Για το δικαίωμα στην κατοικία

Τα χτεσινά αποκαλυπτικά ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» που ανέδειξαν τη μετατροπή του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας σε κυβερνητικό «μαγαζί» για την εξαγορά συνειδήσεων και την εξασφάλιση εκλογικής πελατείας, οι απίστευτες κακοτεχνίες που παρουσιάζουν ακόμα και αυτές οι κατοικίες που παραδίδει, ως αποτέλεσμα της λειτουργίας του, αλλά και ο πρωτοφανής κυβερνητικός εμπαιγμός σε βάρος των σεισμοπλήκτων των Ανω Λιοσίων, που χρεώθηκαν στις Τράπεζες, αλλά σπίτια δε θα πάρουν, αποδεικνύουν περίτρανα πως το δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου στην κατοικία έχει μετατραπεί σε ένα πολύ ακριβό εμπόρευμα. Αποκαλύπτεται η άθλια και καλοστημένη μηχανή, που δουλεύει στο φουλ η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της, και η οποία θυσιάζει το δικαίωμα του εργάτη και της ανάγκης του να αποκτήσει ένα «κεραμίδι», στο όνομα του κέρδους, της ανταγωνιστικότητας, της πολιτικής σκοπιμότητας, της υποταγής των συνειδήσεων.

Ο ΟΕΚ που τα έσοδά του προέρχονται αποκλειστικά από τις εισφορές των εργαζομένων, αφού η εισφορά του εργοδότη δεν είναι άλλη από την απλήρωτη εργασία του εργάτη, δε λειτουργεί με γνώμονα την εξασφάλιση στέγης στους δικαιούχους. Η κυβέρνηση φρόντισε και το μετέτρεψε σε έναν μηχανισμό εξασφάλισης πελατείας για τις τράπεζες. Είναι γνωστό ότι ο ΟΕΚ έχει πάψει να δανειοδοτεί το δικαιούχο. Αντιθέτως τον στέλνει στην τράπεζα με αντάλλαγμα μια «ψευτοεπιδότηση» του επιτοκίου. Ετσι η κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι δε δίνει δεκάρα τσακιστή στον ΟΕΚ, παρουσιάζει ως έργο της την κατασκευή κατοικιών - όπως αυτές στη Λαμία - με χρήματα που προέρχονται από τις εισφορές των εργατών, για να διατηρεί εγκλωβισμένες συνειδήσεις και εκλογική πελατεία. Ετσι λοιπόν πετυχαίνει «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Και την αύξηση των κερδών των αφεντικών εξυπηρετεί και, από την άλλη, εξασφαλίζει ψήφους εργαζομένων. Αυτήν την πολιτική τής εξασφάλισης εκλογικής πελατείας για το ΠΑΣΟΚ εξυπηρέτησε και η μεγάλη απάτη που στήθηκε με τη βοήθεια της πράσινης πλειοψηφίας του Δήμου Ανω Λιοσίων.

Οι κομμουνιστές, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έγκαιρα αποκάλυψαν, κατήγγειλαν και δίνουν τη μάχη καθημερινά, ενάντια σε αυτήν την πολιτική, που έχει υποτάξει και το δικαίωμα του εργαζόμενου στην κατοικία στην πολιτική εξυπηρέτησης της «ανταγωνιστικότητας» και του κεφαλαίου. Αυτήν την πολιτική είναι επιτακτική ανάγκη να ανατρέψει η εργατική τάξη. Ο εργάτης ποτέ δε θα αποκτήσει σπίτι που να ικανοποιεί τις πραγματικές ανάγκες του, ποτέ δε θα αποκτήσει αξιοπρεπή μισθό, Υγεία και Πρόνοια, αξιοπρεπή διαβίωση, όσο αυτή η πολιτική θα είναι κυρίαρχη. Το δικαίωμα στη στέγη θα μετατραπεί σε πραγματική στέγη μόνο όταν ανατραπεί αυτή η πολιτική, με μια άλλη εξουσία που θα υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και μόνον αυτού.

Γιώτα ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΗ