Το 1980, παραμονές της επίσημης ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, μοίραζαν απλόχερα υποσχέσεις για μελλοντικούς παραδείσους, μιλούσαν για τη μεγάλη αγορά των 350 εκατομμυρίων, που περιμένει με αγωνία τα ελληνικά προϊόντα και καλλιεργούσαν προσδοκίες γρήγορης βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, αφού οι εγχώριοι μισθοί θα φτάσουν στο ύψος αυτών της Γερμανίας και της Γαλλίας. Τα ίδια στην ουσία παραμύθια, αν και με διαφορετικό κάθε φορά περιτύλιγμα, επαναλήφθηκαν από τότε κι άλλες φορές. Είτε, με την καθιέρωση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς, είτε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, είτε με το ευρώ κλπ., κλπ. Και, βέβαια, παράδεισοι δεν εμφανίστηκαν ποτέ, παρά την παρέλευση δυο ολόκληρων δεκαετιών κι ακόμη περισσότερο. Τούτο, όμως, είναι το λιγότερο. Η ένταξη της χώρας στην πρώην ΕΟΚ και νυν ΕΕ ενίσχυσε πολύμορφα τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και ζημίωσε εξίσου πολύμορφα τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού. Είκοσι και πλέον χρόνια, μετά την επίσημη ένταξη της χώρας, οι εδώ μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες και εφοπλιστές, έχουν αναδειχτεί σε πανευρωπαϊκούς πρωταθλητές ανάπτυξης των τεράστιων κερδών τους και η χώρα σε πρωταθλήτρια ακρίβειας, φτώχειας και ανεργίας.