Τις περισσότερες φορές οι συζητήσεις περί της Τέχνης, των ορίων της, της ηθικής της κλπ. θυμίζουν τη διαμάχη για το «φύλο» των αγγέλων. Η παρακολούθηση του πάθους, δε, με το οποίο ορισμένοι πάλλονται για την «ορθότητα» της δικής τους άποψης, θυμίζει αυτό που έλεγε ο Κόπολα στην ταινία του «Πέτρινοι Κήποι»: «Οι απόψεις είναι σαν τον πρωκτό: Ολοι έχουν από έναν»...

Εν προκειμένω: Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η χυδαιότητα είναι «Τέχνη», πάντως Τέχνη δεν είναι η διαστροφή, η βλακεία και η απρέπεια. Αλλά ακόμα κι αν κάποιος ισχυριστεί ότι κι αυτά είναι «Τέχνη», σίγουρα δεν είναι Τέχνη η βία με την οποία κάποιος προσπαθεί να επιβάλλει αυτή τη διαστροφή, αυτή τη βλακεία και αυτή του την απρέπεια. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ήρξατο χειρών αδίκων, είναι ο κύριος και οι λοιποί που υπερασπίζονται ως δικαίωμά του να διακηρύσσει ότι συνιστά «καλλιτεχνία» να αντιλαμβάνεται κανείς τα πράγματα με τον α-φαλό του.

Οσο για τα υπόλοιπα περί λογοκρισίας (και αυτών που τη διαπράττουν και αυτών που την «πολεμούν»)... μπαρμπούτσαλα, αφού τελικά αθωώνουν τους εκάστοτε κυρίους Βενιζέλους, τόσο για το έλλειμμα της ευθυκρισίας τους, όσο και για το πλεόνασμα της αγοραίας τους λογικής, που το πλασάρουν καθημερινά σαν «Τέχνη».