Δεκαπέντε παιδιά μέσα σε λίγες μέρες. Τα εννιά έπαιζαν σε μια αλάνα. Αλλα έξι βρίσκονταν μέσα σ' ένα σπίτι. Στην πρώτη περίπτωση, ο πιλότος αμερικανικού αεροσκάφους «δεν τα είδε» καθώς γάζωνε με το πολυβόλο του το έδαφος και έριχνε πυραύλους για ν' αποτελειώσει τη δολοφονία ενός «στόχου». Στη δεύτερη περίπτωση, οι κομάντος που κατεδάφισαν ως τα θεμέλια σπίτι «στόχων», με εκρηκτικά και πυρά, «δε γνώριζαν» ότι ήταν εκεί. Επρόκειτο «περί λάθους», στη μια όσο και στην άλλη περίπτωση, ανακοίνωσαν οι εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, όπου σημειώθηκαν οι σφαγές των παιδιών. Είναι ατυχές ότι τέτοια συμβάντα μπορεί να προκαλέσουν «άσχημα αισθήματα» για τη «συμμαχία» από πλευράς πληθυσμού, συμπλήρωσε κάποιος Αμερικανός ταγματάρχης.

Σ' έναν κόσμο που έχει γυρίσει ανάποδα, οι δολοφονίες παιδιών είναι απλώς ατυχή συμβάντα πολιτικού μάρκετινγκ. Ο κυνισμός των φονιάδων αποθεώνεται. Ως «ρεαλισμός» από τη μια, αλλά και ως «μετριοπάθεια» από την άλλη. Κι όλ' αυτά, έναντι των ανθρώπων, που «μισούν την ελευθερία», όπως θα έλεγε και ο Πρόεδρος Μπους.