Από την πρώτη στιγμή των αγώνων του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου όλοι πρόσεξαν ότι πολλοί αθλητές είχαν σε διάφορα σημεία του σώματός τους τατουάζ με το σήμα γνωστής πολυεθνικής εταιρίας αθλητικών ειδών. Την τελευταία μέρα είδαμε ότι τα είχαν κρύψει με λευκοπλάστη, κατόπιν επέμβασης κάποιας αρχής όπως ειπώθηκε. Χρειάστηκαν λοιπόν εννιά μέρες για να καταλάβουν οι αρμόδιοι περί τίνος πρόκειται ή όπως πάντα κρατούνται τα προσχήματα; Θυμίζουμε ότι πρόκειται για την ίδια πολυεθνική εταιρία που πέρσι επειδή χρηματοδοτούσε έναν αθλητή που έτρεχε ξυπόλυτος του ζήτησε στην απονομή να βάψει τα γυμνά μαύρα πόδια του με το σχέδιο των παπουτσιών που πουλούσε η εταιρία... Η βαρβαρότητα και στον αθλητισμό.

Ενα διαρκή αγώνα ενάντια στο παράνομο καθεστώς αναζήτησης εργασίας, πραγματοποιούν οι ναυτεργάτες, οι οποίοι ταυτόχρονα προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα "μέτρα" του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας που πάνε "χέρι- χέρι" με την εφοπλιστική ασυδοσία.

Χτες απέκλεισαν για τέσσερις ώρες το Γραφείο Ευρέσεως Ναυτικής Εργασίας. Πριν λίγες μέρες ρίχτηκαν στη μάχη της 48ωρης απεργίας στα ποντοπόρα πλοία. Λίγο καιρό νωρίτερα είχαν αντιμετωπίσει τους πράκτορες που εκμεταλλεύονταν την ανάγκη τους για μεροκάματο. Τις επόμενες μέρες ο αγώνας συνεχίζεται.

Η επιχειρούμενη εκδίωξη των Ελλήνων ναυτεργατών από τα ελληνικά πλοία, μέσω των "καινούριων" ρυθμίσεων του υπουργείου, βρίσκει σταθερό μέτωπο αντίστασης. Τα καταστρεπτικά για το ΝΑΤ, καθώς και για τους άνεργους ναυτικούς και μια σειρά ακόμα ζητήματα, μέτρα αντιμετωπίζονται το ίδιο δυναμικά. Κι όλα αυτά ενώ οι συσχετισμοί δυνάμεων στην ΠΝΟ επιβάλλουν την αποδυνάμωση της αντίστασης των ναυτεργατών.

Αν είχαμε μαζέψει τα "μαργαριτάρια" που πέφτουν από τα ακριβοπληρωμένα χείλη των τηλεπαρουσιαστών, θα είχαμε φτιάξει ένα τέτοιο περιδέραιο που θα κόστιζε αμύθητα ποσά. Αλλά δεν το κάνουμε. Γιατί τα μαργαριτάρια πέφτουν σαν κοτρόνες και μας τσακίζουν την ψυχή, αλλά και το αυτί. Προχτές το πρωί από το κανάλι του ΣΚΑΪ, ακούμε με φρίκη τον παρουσιαστή, καθώς έκανε την ανάγνωση των εφημερίδων της Δευτέρας να διαβάζει για την άτυχη γυναίκα που κατάπιε την οδοντοστοιχία της και ταλαιπωρήθηκε σε έξι νοσοκομεία με κίνδυνο να χάσει τη ζωή της, να σχολιάζει: Ευτράπελο! Αν ο θάνατος, ο πόνος, η ασφυξία και η αγωνία των συγγενών είναι κάτι το... ευτράπελο, τότε λυπούμαστε, αλλά ο τηλεπαρουσιαστής, ή δημοσιογράφος όπως θέλει να αυτοαποκαλείται, είναι ιλαροτραγικός! Και η αιδώς είναι ανύπαρκτη και η γνώση των ελληνικών απουσιάζει εντελώς. Δεν είναι τραγικό;

Απόφαση για αγωνιστικές κινητοποιήσεις πήρε η Ομοσπονδία Επισιτισμού - Τουρισμού κάτω από την πίεση των τεράστιων και συνεχώς διογκούμενων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι του κλάδου. Φέτος, πολλοί απ' αυτούς βλέπουν ακόμα και την ελπίδα για τη χειμερινή επιδότηση να απομακρύνεται, αφού η συρρίκνωση της σεζόν δεν τους επέτρεψε να συμπληρώσουν τα απαιτούμενα ένσημα σε ορισμένες περιοχές.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της Κέρκυρας, όπου οι μισοί περίπου εργαζόμενοι του κλάδου θα έχουν πραγματοποιήσει ως το τέλος Αυγούστου 70 μεροκάματα από τα 100 που χρειάζονται για να επιδοτηθούν. Και βέβαια οι παραβιάσεις των συμβάσεων εργασίας και της εργατικής νομοθεσίας, οι πιέσεις και η τρομοκρατία στους χώρους δουλιάς καλά κρατούν και συνθέτουν εικόνα μεσαίωνα στα κατά τα άλλα πολυτελή ξενοδοχεία της χώρας μας. Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση ο μόνος δρόμος που απέμεινε στους εργαζόμενους του κλάδου, είναι αυτός του αγώνα. Η απόφαση της Ομοσπονδίας τους είναι ένα πρώτο βήμα, χρειάζονται όμως πολλά ακόμα για την επίλυση των προβλημάτων.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά τα στοιχεία που έφερε στο φως της δημοσιότητας η έρευνα του "Ρ", για τους ελεύθερους χώρους της πρωτεύουσας. Αποκαλυπτικά και ταυτόχρονα, όμως, τραγικά, για την πορεία κατάντιας αυτής της πόλης. Πορεία που την επέβαλαν τα μεγάλα συμφέροντα, οι εκάστοτε κυβερνητικοί τους "υπάλληλοι" και η ασύδοτη κερδοσκοπία τους, σε βάρος των εργαζομένων, είτε κατοικούσαν από παλιά σ' αυτή την πόλη είτε οδηγήθηκαν σε αυτή από την εσωτερική μετανάστευση.

Το 1940, το λεκανοπέδιο της Αθήνας διέθετε 12 τετραγωνικά μέτρα πράσινο ανά κάτοικο, το οποίο έπεσε στα 6 τ. μ. το 1965, στα 4 τ. μ. το 1977, ενώ σήμερα το πράσινο που αντιστοιχεί σε κάθε κάτοικο της πόλης αγγίζει τα 3 τ. μ.

Πού θα βρίσκεται, άραγε, το νούμερο αυτό, μετά από 10 ή 20 χρόνια, αφού αμείωτη συνεχίζεται η εφαρμογή της ίδιας ουσιαστικά πολιτικής και λογικής; Ποια Αθήνα θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας;