Να δεχτεί τα βάρβαρα μέτρα για να... σωθούν συμβουλεύουν τους εργαζόμενους και το λαό τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Αλήθεια, όμως, τι άφησαν στους εργαζόμενους για να το σώσουν; Γιατί, για παράδειγμα, το μεροκάματο που λένε ότι θέλουν να προστατεύσουν και γι' αυτό προωθούν τα νέα μέτρα, το 'χει ήδη χάσει ο εργάτης. Ακόμα κι αυτοί που προς το παρόν δεν είναι επίσημα άνεργοι, όταν παίρνουν το μεροκάματο, το βλέπουν να γίνεται φύλλο και φτερό στο λεπτό από τις δραστικές μειώσεις που επιβάλλουν και τα νέα μέτρα, από τα χαράτσια που του έχουν φορτώσει, από την ακρίβεια που καλπάζει, από το φάρμακο, το γιατρό, το σχολείο, τον παιδικό σταθμό, το κάθε είδος ή υπηρεσία πρώτης ανάγκης που για να έχει, πρέπει να πληρώνει πλέον πάνω από μεροκάματο ή μισθό, από αυτά που πρέπει να δώσει στο γέρο πατέρα του να επιβιώσει, αφού οι συντάξεις είναι ψίχουλα, από το χαρτζιλίκι που δεν μπορεί να μη δώσει στο παιδί του αφού πλέον 1 στους 2 νέους δεν έχει δουλειά, από... από... από...

Είναι κάλπικα τα διλήμματα που καλλιεργούν στους εργάτες και το λαό. Οσο σκύβει το κεφάλι, τόσο πιο βαθιά θα βουλιάζει στην εξαθλίωση. Οχι μόνο δε θα του φτάνει ο «μισθός» του (αν μπορούν να χαρακτηριστούν «μισθός» αυτά τα μερικά ευρώ που θα παίρνουν οι εργάτες) αλλά θα πρέπει από πάνω και να δανείζεται για να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειάς του. Η χρεοκοπία για την οποία αγωνιούν δεν είναι του λαού - αυτή ξεκίνησε εδώ και καιρό - είναι η χρεοκοπία της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της.

Κακές υπηρεσίες στο λαό και το κίνημα προσφέρει η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αναμασώντας τα περί «ελλείμματος πολιτικής ηγεσίας», αφού, όπως δήλωσε ο Αλ. Τσίπρας, το Σάββατο «η χώρα μας, στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της, δεν έχει πολιτική ηγεσία» και «Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σαμαράς και Παπαδήμος (...) τη δική τους αδυναμία να διαπραγματευτούν και να υπερασπιστούν το συμφέρον του λαού και του τόπου, το μετατρέπουν σε χυδαίο εκβιασμό εις βάρος του ελληνικού λαού».

Είναι έτσι τα πράγματα, όπως τα παρουσιάζει η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Ξέμεινε η άρχουσα τάξη της χώρας από πολιτικούς εκπροσώπους; 'Η το πρόβλημα για το λαό έχει να κάνει με την αδυναμία της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί προς όφελός του; Ούτε το ένα ούτε το άλλο συμβαίνει. Η διαπραγμάτευση ευθύς εξαρχής δεν αφορούσε στα λαϊκά συμφέροντα. Αυτά ήταν προγραμμένα σε επίπεδο Ευρωένωσης. Και μάλιστα προ πολλού και δίχως αντίλογο. Η διαπραγμάτευση αφορούσε στο αν και πόσα θα χάσει η πλουτοκρατία στο πλαίσιο της προωθούμενης καταστροφής κεφαλαίου. Αυτήν εκπροσωπούν οι κυβερνώντες. Αυτή θα εκπροσωπούν οι όποιοι κυβερνώντες για όσο καιρό αυτή εξουσιάζει.

Ακριβώς αυτό, η εξουσία της, είναι η πηγή των προβλημάτων του λαού. Ούτε η «δημοκρατία», ούτε η «εθνική κυριαρχία». Κυρίαρχος θα γίνει ο λαός και η πραγματική δημοκρατία θα ανθίσει μόνο όταν πάρει στα χέρια του την εξουσία και τα μέσα παραγωγής. Τάξεις αναμετρώνται. Τάξεις πολεμούν η μία την άλλη. Συνεπώς, δεν είναι «πράξη εθνικής ευθύνης» και «εθνικής ανάτασης» η απόρριψη της δανειακής σύμβασης, γιατί δεν υπάρχει «εθνικό συμφέρον» γενικά. Υπάρχει το συμφέρον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της και το συμφέρον της αστικής τάξης που αποτυπώνεται στο κείμενο της δανειακής σύμβασης.

Ούτε η απόρριψη της σύμβασης αυτής θα εξανάγκαζε την ΕΕ και την ηγεσία της, όπως ισχυρίζεται ο Αλ. Τσίπρας να μπει μπροστά στο πραγματικό δίλημμα «θα είναι η Ευρώπη η ήπειρος των μνημονίων, της φτώχειας και της κοινωνικής κόλασης ή η ήπειρος της κοινωνικής προστασίας, της ανάπτυξης και της ευημερίας;»... Τέτοιο δίλημμα δεν υπάρχει για την ευρωενωσιακή λυκοσυμμαχία. Το δίλημμα τίθεται στο λαό και τίθεται ως εξής: Υποταγή στα μονοπώλια και την Ευρωένωσή τους, δηλαδή κόλαση εγγυημένη, ή πάλη για κοινωνικοποίησή τους, αποδέσμευση, μονομερή διαγραφή του χρέους;

Ολα τα άλλα δεν είναι παρά ο «φερετζές» μιας καραμπινάτης πρότασης διαχείρισης της εξουσίας των αστών, όπως αυτή που καταθέτει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.