Γρηγοριάδης Κώστας

Και τα δυο παραπάνω αποσπάσματα είναι από την προχτεσινή ομιλία στη Βουλή του υπουργού Μεταφορών και αφορούν στην «Ολυμπιακή Αεροπορία» (ΟΑ). Προσθέστε τώρα σ' αυτά το 1 και παραπάνω τρισεκατομμύριο δραχμές του κρατικού προϋπολογισμού, που ξόδεψε η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια σε προγράμματα «εξυγίανσης». Προσθέστε, ακόμη, τα 200 και πλέον δισεκατομμύρια, που θα ξοδευτούν στους επόμενους μήνες, προκειμένου να ξεπουληθεί η ΟΑ - αφού θα χρεωθεί ο κρατικός προϋπολογισμός τα χρέη της επιχείρησης και ό,τι άλλο θα «πετάξει» ο υποψήφιος αγοραστής - κι έχετε τις καταστροφικές συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν παίρνει γιατρειά με ασπιρίνες και ημίμετρα. Οσο η χώρα βαδίζει στο «μονόδρομο» της ΟΝΕ και των «νόμων της αγοράς» ο λαός θα πληρώνει τέτοιες και άλλες βαριές συνέπειες. Ο άλλος δρόμος είναι η λαϊκή οικονομία και εξουσία, που προτείνει το ΚΚΕ.

Τραγικά τα στοιχεία που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, με την έκθεση του «Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για το Παιδί». Περισσότερα από 50 εκατομμύρια παιδιά, από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης και της πρώην ΕΣΣΔ, ζουν σήμερα μέσα στην απόλυτη ένδεια και την εξαθλίωση, καθώς αποτελούν τα πρώτα και περισσότερο ευάλωτα θύματα της επιχείρησης παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις χώρες αυτές. Σύμφωνα με την έκθεση, ο αριθμός των πολιτών στις χώρες αυτές, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, έχει γίνει 12 φορές μεγαλύτερος απ' ό,τι 10 χρόνια πριν, όταν οι χώρες αυτές ξεκινούσαν τη μεγάλη περιπέτεια. Μόνο στα χρόνια 1993 έως το 1995 καταγράφηκαν 168 εκατομμύρια άνθρωποι, που ζούσαν μόνιμα κάτω από το όριο της φτώχειας, σημειώνει η έκθεση, τονίζοντας ότι η κατάσταση σήμερα είναι πολύ χειρότερη και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος, να λάβει μορφή εκτεταμένης κρίσης, καθώς ο χειμώνας πλησιάζει...

Κι όμως, κάποιοι συνεχίζουν να μιλάνε αυτάρεσκα, για το τέλος της εποχής του «ψυχρού πολέμου»...

Ως φυσιολογικό γεγονός επιχειρεί να παρουσιάσει η κυβερνητική προπαγάνδα το ότι το τελευταίο διάστημα δύο μέλη της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ (Ροκόφυλλος, Σαλαλές), «συνελήφθησαν επ' αυτοφώρω» να υπηρετούν ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα. Τα παραδείγματα των δύο στελεχών του ΠΑΣΟΚ δεν αποκαλύπτουν απλώς την έκταση και το βάθος της «διαπλοκής» μεταξύ του κυβερνώντος κόμματος και των μονοπωλίων. Επιβεβαιώνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι η κυβέρνηση Σημίτη (το ίδιο συνέβη και θα συμβεί με μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΝΔ) δεν αποτελεί παρά μια «επιτροπή διαχείρισης» των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, για να θυμηθούμε και μια έκφραση του «γέρο» Μαρξ. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζει είναι το «κατάλληλο περιβάλλον» για να αναπτυχθούν αυτοί οι δεσμοί χρήματος κυβερνητικών στελεχών και κεφαλαίου. Γενικότερα, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι το σύνολο σχεδόν των κυβερνητικών στελεχών είναι σφιχτοδεμένα με μυριάδες νήματα από τα μεγάλα αφεντικά.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να εμπιστευτούν σε αυτούς τις τύχες τους. Η άρση της εμπιστοσύνης όμως χρειάζεται να συνοδεύεται με σκληρούς αγώνες για την επιβολή μιας άλλης πολιτικής και εξουσίας, της λαϊκής.

Από την άλλη, όμως, θέλουμε να σημειώσουμε και το εξής: Ασφαλώς και είναι πολύ σοβαρό ζήτημα η επιδημία παραιτήσεων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και, μάλιστα, «εκσυγχρονιστών» από την Κεντρική Επιτροπή του. Ομως, σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να αποπροσανατολίζονται από τα καυτά ζητήματα που έχουν μπροστά τους. Γιατί την ίδια στιγμή, άλλο «εκσυγχρονιστικό» στέλεχος, η επίτροπος Αννα Διαμαντοπούλου, προτείνει στην Κομισιόν την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος, ενώ, την ίδια στιγμή, προχωρά η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών, κ.ο.κ. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι η στοχοπροσήλωση για το δυνάμωμα των λαϊκών αγώνων για την απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής, η οποία δεν μπορεί, βέβαια, να διασκεδαστεί με τα φοροψίχουλα που μοιράζει για πολλοστή φορά η κυβέρνηση Σημίτη. Από τα κυβερνητικά στελέχη, διαπλεκόμενα ή μη με τα μονοπώλια και τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, δεν περιμένει κανείς τίποτα προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Γιατί είναι φανερό ότι, όχι απλά έχουν πάρει «διαζύγιο» με αυτά, αλλά επιτίθενται με λύσσα εναντίον τους.