ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δεν είναι αδρανείς αλλά... υπερδραστήριοι

Γρηγοριάδης Κώστας

«Η αδράνεια και η παραλυτική συναρμοδιότητα οδηγούν στην απαξίωση και τον αφανισμό τα ναυπηγεία», «με την αφασία τους οι κυβερνήσεις διαλύουν τη ναυπηγική βιομηχανία», «είναι ηχηρή η απουσία του υπουργού Ανάπτυξης από τα προβλήματα των ναυπηγείων». Οι φράσεις ανήκουν στους προέδρους των σωματείων των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σκαραμαγκά και στον πρόεδρο της ΠΟΕΜ, όλοι στελέχη της ΠΑΣΚΕ. Ανέφεραν αυτά στη διάρκεια της χτεσινής απεργιακής κινητοποίησης των εργαζομένων από τα ναυπηγεία και τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Τα λένε αυτά όταν: Η Ευρωπαϊκή Ενωση με την 7η οδηγία της επέβαλε από το 1992 ιδιωτικοποίηση ή κλείσιμο των ναυπηγείων της χώρας. Ολες οι κυβερνήσεις «έδωσαν ρέστα» για την εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας παραδίδοντας το ένα μετά το άλλο τα ναυπηγεία στους επιχειρηματικούς ομίλους και στα μονοπώλια, όπως αυτό του γερμανικού μονοπωλίου «Thyssen» και του αραβικού ADM, που χαρακτήριζαν από πάνω και «σωτήρες». Ψηφίστηκε απόφαση της ΕΕ στη Βουλή το 2010 για το κλείσιμο του εμπορικού τμήματος των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του. Πρόσφεραν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ «ζεστό χρήμα» πολλών δισ. ευρώ, διαδικασία που συνεχίζει και η σημερινή συγκυβέρνηση, στους «σωτήρες επενδυτές» των ναυπηγείων από τα εξοπλιστικά προγράμματα. Η σημερινή κυβέρνηση και οι υπουργοί της με την αντιλαϊκή πολιτική και τα αντεργατικά της μέτρα εξόπλισαν τους «επενδυτές» ώστε στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά να έχουν επιβάλει σε βάρος των εργαζομένων εκ περιτροπής εργασία με ένα μεροκάματο τη βδομάδα και απληρωσιά πάνω από ένα χρόνο, στέλνοντας κοντά 2.000 εργατικές οικογένειες στην εξαθλίωση και τα συσσίτια. Είναι ολοφάνερη η προσπάθεια των εκπροσώπων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού: Επιδιώκουν να βγάλουν λάδι την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ, να μη συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι το σύνθημα των ταξικών δυνάμεων: «Σημάδεψε σωστά, πολέμα ταξικά, γκρέμισε κυβέρνηση και αφεντικά».

Οι «ευαίσθητοι» βιομήχανοι...

Σε λαθροχειρία των εργατικών κατακτήσεων προχωρά ο επιχειρηματικός όμιλος εμφιαλώσεως νερού «ΖΑΓΟΡΙ» για να λανσάρει το προφίλ του «ευαίσθητου» επιχειρηματία, να προβάλει δήθεν κοινά οφέλη για τους εργαζόμενους από τη λεγόμενη «υγιή επιχειρηματικότητα». Οπως είναι γνωστό, οι εργαζόμενοι συνολικά στον κλάδο των Ποτών (αναψυκτικά, ζυθοποιία, οινοποιία, νερό) μετά από σκληρό ταξικό αγώνα, απέσπασαν το Μάιο του 2012 την επέκταση της σύμβασης του κλάδου για ακόμη ένα χρόνο, χωρίς καμία μείωση μισθών και επιδομάτων, όπως και το ότι όλοι οι εργαζόμενοι και οι νεοπροσλαμβανόμενοι θα αμείβονται με αυτή τη σύμβαση ανεξάρτητα από ηλικία.

Αυτή λοιπόν την κατάκτηση των εργαζομένων στον κλάδο των Ποτών η εργοδοσία στο «ΖΑΓΟΡΙ» βγήκε να την καπηλευθεί διαχέοντας σε τοπικά ΜΜΕ ηλεκτρονικού (site) και έντυπου Τύπου ότι σε αντίθεση με άλλες επιχειρήσεις που χαμηλώνουν το μισθολογικό κόστος για να επιβιώσουν, εκείνη δεν έχει προβεί σε καμία μείωση των μισθών. Το γεγονός δηλαδή ότι οι εργάτες στον κλάδο των Ποτών άρα και στο «ΖΑΓΟΡΙ» κατάφεραν να μην ενεργοποιήσει η εργοδοσία τους αντεργατικούς νόμους για μείωση μισθών οφείλεται στη «φιλευσπλαχνία» του βιομήχανου και όχι στους αγώνες των εργαζομένων στον κλάδο συνολικά.

... και οι αληθινές τους επιδιώξεις

Δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που οι ληστές του παραγόμενου από την εργατική τάξη και το λαό πλούτου αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα, η οποία δείχνει πως ό,τι κέρδισε η εργατική τάξη και ο λαός για τη βελτίωση των όρων και συνθηκών δουλειάς, των δικαιωμάτων του, της ίδιας του της ζωής, έγινε με στερήσεις και θυσίες, σκληρούς, μακρόχρονους και αιματηρούς αγώνες απέναντι στο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Οτι τίποτα και από κανέναν δεν χαρίστηκε στην εργατική τάξη και το λαό.

Πρόκειται για ύπουλη, υπονομευτική προσπάθεια με διττό στόχο: αφενός να ακυρώσουν τους αγώνες των εργαζομένων και τις κατακτήσεις που έως ένα βαθμό μπορούν να αποσπάσουν και αφετέρου να απογειώσουν την «υγιή επιχειρηματικότητα» ζητώντας ουσιαστικά περισσότερη στήριξη από το αστικό κράτος, νέα προνόμια για τη στήριξη της επιχειρηματικής κερδοφορίας. Ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές, που εμπορεύονται το νερό, το ρεύμα, την υγεία, άλλα κοινωνικά αγαθά, όλοι αυτοί που βάζουν στο χέρι, ιδιοποιούνται τον υδάτινο, ενεργειακό και ορυκτό πλούτο της χώρας, που θησαυρίζουν και από την εκμετάλλευση της περιουσίας που θα έπρεπε να ανήκει στο λαό και κάποτε θα γίνει, όταν ο ίδιος το αποφασίσει, επιδιώκουν να παραπλανήσουν τους εργάτες. Να τους πείσουν ότι είναι λογικό και αυτονόητο, οι συνθήκες ζωής και εργασίας τους να εξαρτιώνται από τις αντοχές των επιχειρήσεων και της κερδοφορίας τους. Να αρπάξουν έτσι τη συγκατάθεση της εργατικής τάξης για τη διαρκή προσαρμογή των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων της σ' αυτό που το μονοπώλιο θα απαιτεί ή επιτρέπει και όχι στον τεράστιο πλούτο που αυτή παράγει.

Επενδύουν στα παραμύθια για την «υγιή επιχειρηματικότητα» που υποστηρίζει ένθερμα ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρότυπο για την καπιταλιστική ανάπτυξη, λέγοντας ουσιαστικά ότι υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» καπιταλιστές - εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης, για να αποσπάσουν τη συγκατάθεση των εργαζομένων στις απαιτούμενες για την ανάκαμψη της επιχειρηματικής κερδοφορίας θυσίες των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων.

Η ανοχή οδηγεί μόνο στην καταστροφή

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η εκ περιτροπής εργασία, που προτείνει η εταιρεία προβλέπει απασχόληση τεσσάρων ημερών τη βδομάδα, που, επί της ουσίας, θα επιφέρει μείωση στους μισθούς πάνω από 18% που είχε προτείνει αρχικά, με τη μείωση να υπολογίζεται σε 20 με 22%». Αυτά επέλεξε να δηλώσει, σε προχτεσινή του συνέντευξη στο «Ράδιο Ενα», ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία» στη Μαγνησία. Επίσης, επέλεξε να σημειώσει ότι η εκ περιτροπής απασχόληση ανακοινώθηκε μετά την απόφαση της πρόσφατης συνέλευσης των εργαζομένων να μη δεχτούν τη μείωση κατά 18% του μισθού τους, για ακόμη δύο μήνες.

Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι η αποδοχή της μείωσης των μισθών θα απέτρεπε την εκ περιτροπής απασχόληση. Πότε η εμπειρία των εργατών έδειξε ότι η συνεργασία με την εργοδοσία, η ανοχή και η υπομονή στις αντεργατικές της αξιώσεις είχε θετικό αποτέλεσμα; Ποτέ. Ισα ίσα. Το αντίθετο επιβεβαιώνεται. Τα παραδείγματα αφθονούν.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των εργατών της εταιρείας γυψοσανίδων «Rigips», στο Αιτωλικό: Το 2009, η εργοδοσία τους ζήτησε να δεχτούν τις διαθεσιμότητες που ζήτησε για να μη γίνουν απολύσεις. Οι εργάτες δέχτηκαν. Τελικά, έγιναν και διαθεσιμότητες και απολύσεις. Το 2011 ζήτησε από τους εργάτες να δεχτούν την περιτροπή εργασίας για να μη γίνουν απολύσεις. Τελικά έγιναν και τα δύο. Το 2012, επίσης, η εργοδοσία προχώρησε και σε εκ περιτροπής εργασία και σε νέες απολύσεις.

Γρηγοριάδης Κώστας

Σήμερα, οι εργαζόμενοι μετρούν συνολική μείωση αποδοχών μέχρι και 60%, ενώ στο εργοστάσιο του Αιτωλικού έχουν μείνει σχεδόν οι μισοί σε σχέση με το 2009. Μάλιστα, πριν λίγο καιρό, η εταιρεία προχώρησε ξανά σε μονομερή επιβολή εκ περιτροπής εργασία...

Εργαλείο ασφυκτικού ελέγχου της Εκπαίδευσης

Το περιεχόμενο και οι σκοποί της Εκπαίδευσης, το δικαίωμα των παιδιών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας στη μόρφωση κρίνονται αυτή την περίοδο καθώς η συγκυβέρνηση έρχεται να συμπληρώσει τις αντιδραστικές αλλαγές στην Εκπαίδευση με ένα αυταρχικό εργαλείο για την εφαρμογή τους. Ο λόγος για την «αξιολόγηση», έναν όρο που περισσότερο... επικοινωνιακούς σκοπούς υπηρετεί παρά περιγράφει αυτό που πάει να γίνει στα σχολεία. Στόχος δεν είναι το σχολείο και ο εκπαιδευτικός που είναι «άξια» να ανταποκριθούν στις πραγματικές, σύγχρονες ανάγκες των παιδιών, αλλά ο έλεγχος του κατά πόσον παρέχεται η εκπαίδευση που σε αυτή τη φάση θέλει το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η κυβέρνηση, με την ταχύτητα που έχει δώσει στα αντιδραστικά μέτρα η καπιταλιστική κρίση, προωθεί με διάφορες κορόνες για αναβάθμιση και κίνητρα βελτίωσης την αξιολόγηση τόσο για τον εκπαιδευτικό όσο και για το σχολείο. Στην πραγματικότητα, για τον εκπαιδευτικό αξιολόγηση σημαίνει ασφυκτικός έλεγχος του έργου του. Το οποίο στο νέο σχολείο είναι να μεταδίδει όση ακριβώς γνώση έχουν χωρέσει στα σχολικά βιβλία, όση «επιστημονικότητα», όση βούληση έχει προαποφασίσει το εκμεταλλευτικό σύστημα ότι θα πρέπει να έχουν τα παιδιά. Επιπλέον, όμως, στο «νέο σχολείο» τα «καθήκοντα» του εκπαιδευτικού επεκτείνονται και σε τομείς όπως η συνεργασία με τις επιχειρήσεις, η καλλιέργεια στον εαυτό του και στα παιδιά πνεύματος «επιχειρηματικότητας» και άλλα παρόμοια, που τον κάνουν μεσάζοντα ανάμεσα στα μονοπώλια και τα μυαλά των μαθητών. Για το σχολείο σημαίνει κατηγοριοποίησή του σε καλό ή κακό, αναζήτηση χορηγών για τα απαραίτητα στο όνομα του ανοίγματός του στην κοινωνία, αποδοχή άνευ όρων των διαφόρων απαράδεκτων ευρωπαϊκών προγραμμάτων που είναι στην ίδια κατεύθυνση της επιχειρηματικότητας. Αυτό που τελικά θα μένει στο παιδί της λαϊκής οικογένειας φεύγοντας από αυτό το «νέο σχολείο» θα είναι συμβιβασμός με το σημερινό σύστημα, ένα κεφάλι γεμισμένο με δεξιότητες και σκυμμένο στους εκμεταλλευτές του που θα θεωρεί ισόβια «ευεργέτες» του.

Η αξιολόγηση που σήμερα βρίσκεται μπροστά μας είναι το αποτέλεσμα της αναζήτησης ενός εργαλείου που θα επιβάλλει και θα ελέγχει το βαθμό υλοποίησης των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου σε ό,τι αφορά στην εκπαίδευση. Η λαϊκή οικογένεια έχει ήδη εμπειρία από το τι πάει να γίνει. Το «νέο σχολείο» τους δεν είναι το ιδανικό σχολείο που περιγράφουν οι υπηρέτες των μονοπωλίων. Είναι αυτό ακριβώς που βλέπουν καθημερινά πια: Το σχολείο των συμπτύξεων και των συγχωνεύσεων, των λιγοστών εκπαιδευτικών, των απαράδεκτων υποδομών, των χορηγών και των εταιρειών, των μαθητοδικείων, των βιβλίων που καλούνται οι ίδιοι να πληρώσουν για να βγουν τα παιδιά μισομορφωμένα τελικά. Η αντίδραση στην «αξιολόγηση» είναι ένα «όχι» στην εδραίωση και χειροτέρευση των απαράδεκτων όρων μάθησης για τα παιδιά τους. Είναι βήμα για τη διεκδίκηση του σχολείου των πραγματικών αναγκών.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ