Αξίζει να γίνουν ορισμένοι συνειρμοί και επισημάνσεις με αφορμή το φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου.

- Τι σημαίνει, 23 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, το πρόβλημα που κυριαρχεί στην επικαιρότητα να είναι αυτό των ναρκωτικών;

- Τι σημαίνει, παραμονές του εορτασμού, η κυβέρνηση Σημίτη να φορτώνει το λαό με τα ασήκωτα βάρη ενός εξοπλιστικού προγράμματος, το οποίο μόνο τις αμυντικές ανάγκες της χώρας δεν εξυπηρετεί;

- Τι σημαίνει, 23 χρόνια μετά, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, γενικότερα οι λαϊκές μάζες να βρίσκονται μπροστά σε μια πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους;

- Τι σημαίνει, η κυβέρνηση να εκλιπαρεί την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να "διευθετήσουν" τα εθνικά μας θέματα και να τους εξουσιοδοτεί εν λευκώ να χειριστούν τα εθνικά μας συμφέροντα και δίκαια;

Σίγουρα, πάντως, όλ' αυτά σημαίνουν: Τα οράματα και οι αγώνες του Νοέμβρη δε δικαιώθηκαν. Το μήνυμά του παραμένει εξόχως επίκαιρο. Εξακολουθεί να συγκινεί και να συνεγείρει. Προτρέπει για αγωνιστική ανάταση και ανατροπή του σάπιου συστήματός τους. Παρά και ενάντια σε όλα όσα μετέρχονται, όσοι έχουν πολλούς λόγους να το τρέμουν, για να το αμαυρώσουν. Γι' αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το "πνίξουν", να ξεμπερδέψουν μαζί του, ό,τι και αν κάνουν. Τα όνειρα θα πάρουν την εκδίκησή τους.

Για μαχητικά αεροσκάφη, για ραντάρ τύπου "Αβακς", για συγκρίσεις μεταχειρισμένων και καινούριων F-4, για "έξυπνα όπλα", μίλαγε χτες η Μ. Δαμανάκη, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, καταθέτοντας θέσεις και απόψεις από καθαρά... στρατιωτική σκοπιά. Οπως κι η ίδια δήλωσε: "τα αναφέρω αυτά ως χαρακτηριστικά παραδείγματα για να πούμε ότι κι εμάς μας ενδιαφέρει και το πρόγραμμα και η ποιότητά του, γι' αυτό και μέσω της Διαρκούς Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας θα προσπαθήσουμε να παρέμβουμε στο θέμα αυτό".

Εντάξει, το γνωρίζουμε ότι ο Συνασπισμός "σκίζεται" για να δώσει διαπιστευτήρια. Για να πείσει ότι δεν έχει "απλά καταγγελτικό λόγο", αλλά κάνει "προγραμματική αντιπολίτευση", για να αποκτήσει μια καλή θέση στο πολιτικό σκηνικό, νομιμοποιώντας με τον τρόπο του τις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές. Είμαστε πεισμένοι γι' αυτό, δε χρειαζόταν να μεταβληθεί και η Μ. Δαμανάκη σε... αντιστράτηγο!

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Υπαλλήλων του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας οργάνωσε χτες εκδήλωση για το Πολυτεχνείο στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.Κεντρική ομιλήτρια ήταν η γιατρός και συγγραφέας Μαρία Αρβανίτη - Σωτηροπούλου η οποία υπογράμμισε ότι για την επιβολή της δικτατορίας χρησιμοποιήθηκε το ΝΑΤΟικό σχέδιο "Ξενοκράτης", ότι η χούντα είχε την ενίσχυση των ΗΠΑ και ότι η κυπριακή τραγωδία ήταν αποτέλεσμα των επιτελικών σχεδίων του ΝΑΤΟ.

Τη στιγμή εκείνη αποχώρησε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ο παρευρισκόμενος στη συγκέντρωση βουλευτής της ΝΔ στην Α Πειραιά, Γ. Καλός. Μάλιστα ακούστηκε να λέει πως αν ήξερε ότι θα λέγονταν τέτοια πράγματα, δε θα πήγαινε καθόλου στην εκδήλωση.

Στο καλό κ. Καλέ, αρκεί η αλήθεια να γίνεται κτήμα του λαού. Ετσι κι αλλιώς το κόμμα σας δεν μπορεί χωρίς προστάτες.

Δυο μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, χτες Παρασκευή, και το πρωτοσέλιδο του "ΕΘΝΟΥΣ" έχει "αφιερώσει" τον πολύτιμο χώρο του στο Πολυτεχνείο. Τι γράφει; "Εδώ Πολυτεχνείο" - "Θα μας σπάσουν τα μαγαζιά για 16η φορά...", λέει ο εύγλωττος τίτλος... Την ίδια μέρα, η "Ελευθεροτυπία", με τη σειρά της, "τιμά" και εκείνη το Πολυτεχνείο με το πρωτοσέλιδό της, όπου αναγράφεται: "Τώρα ΖΕΙ η παρακμή"...

Είναι οι ίδιοι, που ...κλαίνε για τα "χαμένα οράματα". Είναι οι ίδιοι, που "καταγγέλλουν", δήθεν, όσους περιμένουν την 17η Νοέμβρη για να καταγράψουν με τις κάμερές τους το προβοκατόρικο σίριαλ μεταξύ "μασκοφόρων - κουκουλοφόρων". Είναι οι ίδιοι, που, τάχα, καταγράφουν την ...πραγματικότητα και την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για εκείνους, που, μαζί με το υπόλοιπο σινάφι τους, τρέμουν το ουσιαστικό μήνυμα του Πολυτεχνείου. Κάνουν τα αδύνατα - δυνατά για να το αμαυρώσουν. Φιλοδοξούν να συμβάλουν στο ξεθώριασμά του. Συμμετέχουν ενεργά στην τρομοκράτηση του κόσμου, αποτρέποντάς τον - εμμέσως πλην σαφώς - να διαδηλώσει ενάντια στην καλλιεργούμενη από τους ίδιους παρακμή. Αποτελούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τελάληδες μιας χρόνιας προβοκάτσιας, την οποία διαφημίζουν διά της ...καταγγελίας της. Αυτός είναι ο ρόλος τους. Και κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτος.

Απ' ό,τι φαίνεται, ο Μ. Εβερτ έχει πολύ πειραχτεί από την υποστήριξη, που παρέσχε προεκλογικά και συνεχίζει να παρέχει το οικονομικό κατεστημένο στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. "Δε θα δεχτούμε σε καμιά περίπτωση, το κεφάλαιο να έχει πολιτική ισχύ" δήλωσε μιλώντας προχτές στα κομματικά στελέχη του λεκανοπεδίου της Αττικής, της ΝΔ.

Κι εδώ που τα λέμε, δεν έχει κι άδικο. Ξέρεις τι σημαίνει, να ασκείς για χρόνια "εποικοδομητική αντιπολίτευση" στην προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, να ακούς του κόσμου τις κριτικές από την εσωκομματική σου αντιπολίτευση, "χλωμό" να σε ανεβάζουν και "ισχνό" να σε κατεβάζουν τα διάφορα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και αντί για "ευχαριστώ", μια καλή κουβέντα έστω, να 'ρχονται προεκλογικά οι διάφοροι μεγαλόσχημοι και να υποστηρίζουν τον Σημίτη; Είναι όντως σκάνδαλο...

Πέρα, όμως, από τις... δικαιολογημένες πικρίες του αρχηγού της ΝΔ, μη καταβαραθρώνουμε και την απλή λογική. Κι αυτό, γιατί το κατεστημένο αντλεί την πολιτική του ισχύ, πρώτα και κύρια από την αντίστοιχη οικονομική. Η μήπως, έχει σκοπό να εφαρμόσει κανένα πρόγραμμα κρατικοποιήσεων ο αρχηγός της ΝΔ..;

"Οπου θέλουν δίνουν λεφτά και τα βρίσκουν ακόμη και με επαχθή δανεισμό. Για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής και για την προώθηση μιας πολιτικής, η οποία ουσιαστικά θα συγκλίνει με πραγματικούς όρους προς τις διεργασίες της ΕΕ και θα στηρίζει, επίσης με πραγματικούς όρους, την κοινωνική συνοχή, εκεί δε βρίσκουν χρήματα".

Οπως ίσως καταλάβατε, πρόκειται για την κριτική του Ν. Κωνσταντόπουλου, σχετικά με το εξοπλιστικό πρόγραμμα - μαμούθ που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Και όσον αφορά το "όπου θέλουν δίνουν λεφτά" και φροντίζουν να τα βρίσκουν φορτώνοντας τα βάρη στο λαό, καμία αντίρρηση. Αυτό το έχουν πλέον καταλάβει σχεδόν όλοι οι Ελληνες.

Από κει και πέρα, όμως, τα πράγματα μπλέκουν. Κι αυτό, γιατί συμμετοχή στις συντελούμενες διεργασίες της ΕΕ και άσκηση ουσιαστικής κοινωνικής πολιτικής δε γίνεται. Οπως δε γίνεται, από τη μια να σέβεσαι και να εφαρμόζεις τις βασικές αρχές της Συνθήκης του Μάαστριχτ και από την άλλη να θέλεις πραγματική σύγκλιση της ελληνικής οικονομίας και του βιοτικού επίπεδου του λαού με τα αντίστοιχα των αναπτυγμένων χωρών της ΕΕ.

Αυτή είναι η αλήθεια, που αποδείχνεται καθημερινά χρόνια τώρα. Κι όμως, ο Ν. Κωνσταντόπουλος, όχι μόνο δεν εννοεί να την "καταλάβει", αλλά επιμένει και να την κρύβει...