Αφού ο Α. Τσοχατζόπουλος, στην εκδήλωση του ΠΑΚ στη Θεσσαλονίκη, καλωσόρισε τις "πρωτοβουλίες" των ΗΠΑ για το Κυπριακό και το Αιγαίο, θέλησε να κάνει και φραστική επίδειξη αντίστασης στους "ισχυρούς συμμάχους": "Εάν νομίζουν κάποιοι ότι θα παρέμβουν απλά και μόνο για να σταθεροποιήσουν τους δρόμους του πετρελαίου, αδιαφορώντας για το περιεχόμενο των λύσεων, πρέπει να ξέρουν ότι θα μας βρουν απέναντι".

Αλήθεια, πόσο "απέναντι" θα βρουν οι Αμερικανοί την κυβέρνηση Σημίτη, όταν γονυπετώς αναπέμπουν ευχαριστίες στην κυβέρνηση των ΗΠΑ; Αλήθεια, πότε θα τους βρουν απέναντι, όταν, ήδη, το Αιγαίο έχει μοιραστεί, με τους Αμερικανούς να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος και το Κυπριακό να οδεύει στη νομιμοποίηση της διχοτόμησης; Αλήθεια, είναι "απέναντι" η απόφαση να διαθέσουν τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας, ακριβώς για να περιφρουρήσουν αυτούς τους δρόμους του πετρελαίου;

Αν θέλει ο υπουργός Αμυνας να παίζει το ρόλο ενός "πατριωτικού" άλλοθι, σε μια κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από την υποτέλεια και την εξάρτηση, αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, όμως, βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα. Εκτός και αν, σε όλες τις προαναφερόμενες αποφάσεις της κυβέρνησης, ο Α. Τσοχατζόπουλος έχει ριζικά διαφωνήσει και όχι μόνο το κρατά κρυφό, αλλά παραμένει και υπουργός Εθνικής Αμυνας...

Ενα λουλούδι,

ένα στεφάνι,

είναι τιμή

γι' αυτούς

αλλά δε φτάνει,

ας γίν' η προσφορά μας

πιο μεγάλη,

ακολουθώντας

τον αγώνα τους,

την πάλη!

Μια μέρα μόνο,

που πάει, λήγει,

είναι τιμή, γι' αυτούς

μα τόσο λίγη,

ας τους θυμόμαστε

συνέχεια,

κάθε μέρα,

κρατώντας

του όνειρού τους

την παντιέρα!

Ο οίστρος

"Βομβαρδισμό" της κοινής γνώμης με πολλούς πίνακες, για τους "κερδισμένους" και "χαμένους" από την αλλαγή της κλίμακας παρακράτησης του φόρου εισοδήματος από μισθούς και συντάξεις, επιχείρησε τις μέρες αυτές η κυβέρνηση. Ετσι, σε μια προσπάθεια να αμβλύνει τις αντιδράσεις που προκάλεσε η δημοσιοποίηση του κρατικού προϋπολογισμού για το 1998 και κυρίως τα νέα φορομπηχτικά - φοροεισπρακτικά μέτρα, ο υφυπουργός Οικονομικών, Γ. Δρυς, εφοδίασε τους δημοσιογράφους με πληθώρα παραδειγμάτων σε πίνακες, που δείχνουν από ποιους μισθωτούς και συνταξιούχους θα παρακρατείται μεγαλύτερος ή μικρότερος φόρος με το νέο σύστημα.

Είναι, όμως, αξιοσημείωτο το ότι ο κύριος υφυπουργός δεν έδωσε στους δημοσιογράφους τη νέα κλίμακα, ώστε να μπορέσουν κι αυτοί να κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς για τους κερδισμένους και χαμένους από την αλλαγή στο σύστημα παρακράτησης του φόρου εισοδήματος από μισθωτούς και συνταξιούχους. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί η κυβέρνηση δεν έδωσε τη νέα κλίμακα με τους συντελεστές παρακράτησης φόρου μισθωτών υπηρεσιών; Γιατί κρατά "κλειστά τα χαρτιά"; Μήπως κάτι θέλει να κρύψει;

Μονά ζυγά δικά τους τα θέλουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Σχολιάζοντας το περιεχόμενο του νέου προϋπολογισμού, εκτός από τα καλά λόγια, δεν παρέλειψαν να κατηγορήσουν την κυβέρνηση για την απόφασή της να φορολογήσει τα "αφορολόγητα αποθεματικά" των επιχειρήσεων με μια συμβολική φορολογία, θεωρώντας πως το μέτρο αυτό είναι "αντιαναπτυξιακό" και "αντικίνητρο" για την ανάληψη επενδυτικών πρωτοβουλιών!

Δικαίως, λοιπόν, κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, εκφράζοντας τη δυσφορία του για την αχαριστία των μεγαλοεπιχειρηματιών, έλεγε: Μα τι άλλο θέλουν; Αντί να μας πουν και ευχαριστώ - που ορίσαμε συντελεστές φορολογίας των αποθεματικών μόλις 12,5% (για τις τεχνικές εταιρίες) και 17,5% για τις υπόλοιπες, αντί 35% και 40% που έπρεπε κανονικά - ζητούν και τα ρέστα!

Ισως, το συγκεκριμένο στέλεχος της κυβέρνησης, δεν έχει ακούσει ποτέ για τη λαϊκή παροιμία που λέει "τρώγοντας ανοίγει η όρεξη"...

Το 1971 το νεογέννητο μιας πλούσιας οικογένειας στη Μ. Βρετανία περίμενε να ζήσει τέσσερα περίπου χρόνια περισσότερο από το νεογέννητο μιας φτωχής οικογένειας. Είκοσι χρόνια αργότερα η διαφορά αυτή είχε αυξηθεί στα 5,2 χρόνια.

Τα στατιστικά αυτά στοιχεία, όπως και πολλά ακόμη, περιέχονται σ' ένα βιβλίο, που μόλις κυκλοφόρησε στην Αγγλία, με εκδότη τη Στατιστική Υπηρεσία αυτής της χώρας. Ο τίτλος του είναι: "Ανισότητες στην υγεία" και περιγράφει με εύγλωττο τρόπο τις ταξικές ανισότητες - αλλά και τις πολύμορφες, δραματικές συνέπειές τους - στον ευαίσθητο και κρίσιμο τομέα της δημόσιας υγείας.

Σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου, οι ανισότητες δεν είναι καινούριο φαινόμενο στις καπιταλιστικές χώρες, ακόμη και στις ιδιαίτερα αναπτυγμένες, αλλά στις δυο τελευταίες δεκαετίες έχουν απότομα και ραγδαία διευρυνθεί, ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων, αντιλαϊκών πολιτικών της σκληρής, μονόπλευρης λιτότητας και του "λιγότερου κράτους". Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα, υπογραμμίζουν οι συγγραφείς, είναι ότι οι άνεργοι έχουν σαφώς μεγαλύτερη θνησιμότητα από τους εργαζόμενους. Διαφορά που γίνεται ακόμη μεγαλύτερη στις μικρότερες ηλικίες. Αν ένας ηλικιωμένος φτωχός έχει τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει από έναν πλούσιο της ίδιας ηλικίας, ένας νέος, άνεργος και φτωχός κινδυνεύει οχτώ φορές περισσότερο να πεθάνει από έναν συνομήλικό του, γόνο πλούσιας οικογένειας.

Εικόνες του σύγχρονου καπιταλισμού. Εικόνες βαθιά και αθεράπευτα απάνθρωπες.