ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η βαρβαρότητα του συστήματος αλά ... ιταλικά

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα φαινόμενα που συμβαίνουν πολύ συχνά σε χώρες όπως η Ινδία ή το Μπαγκλαντές, όπου φτωχοί εξαθλιωμένοι άνθρωποι αναγκάζονται να πουλάνε ζωτικά τους όργανα προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν έστω προσωρινά, φαίνεται ότι πλέον κάνουν την εμφάνισή τους και στον λεγόμενο ...αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του απελπισμένου 52χρονου άνεργου στην Ιταλία που μέσω του διαδικτύου αποφάσισε να βγάλει προς πώληση το νεφρό του προκειμένου να αντιμετωπίσει τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που είχε. Στην αγγελία μάλιστα που δημοσίευσε ζητούσε ή 100 χιλιάδες ευρώ για το νεφρό του ή μια μόνιμη θέση εργασίας.

Οπως αποκαλύφθηκε στην ανάκριση που του έγινε από την αστυνομία, που βρήκε την παράνομη αγγελία στο διαδίκτυο, όλα ξεκίνησαν το 2009 όταν απολύθηκε από την εταιρεία όπου εργαζόταν. Στη συνέχεια λόγω των προβλημάτων που δημιούργησε η ανεργία, διάλυσε την οικογένειά του ενώ κάθε προσπάθεια να βρει δουλειά ήταν μάταιη. Σε αυτή την απελπισία του οδηγήθηκε στην «προσφορά» του νεφρού του.

Και στην περίπτωση των χωρών της Ασίας και στην περίπτωση του «αναπτυγμένου καπιταλισμού», στην κοινωνία που λειτουργεί με μοναδικό σκοπό το κέρδος, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα είναι αυτοί που πληρώνουν τα σπασμένα, και στην περίοδο της ανάπτυξης και στην περίοδο της κρίσης. Απλά τώρα και στην Ιταλία η συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύει τη βαρβαρότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά και το γεγονός ότι τα κοινωνικά προβλήματα δεν λύνονται με ατομικές λύσεις αλλά με συλλογική και οργανωμένη πάλη μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Απολύει όσες ... έκαναν πολιτικό γάμο ή άμβλωση!

Οτι θα απολύει αμέσως όσες εργαζόμενες έχουν υποβληθεί σε άμβλωση και δεν έχουν κάνει θρησκευτικό γάμο ανακοίνωσε βιομήχανος γαλακτοκομικών προϊόντων στην περιοχή της Μόσχας! «Εάν μια γυναίκα έχει υποβληθεί σε άμβλωση, δε θα μπορεί να εργάζεται στην επιχείρησή μας», φέρεται να δήλωσε ο γαλακτοβιομήχανος, σύμφωνα με χτεσινό δημοσίευμα, αποτυπώνοντας τις ασύλληπτες διαστάσεις που παίρνει η εργοδοτική ασυδοσία και ποια είναι η «δημοκρατία» που επικρατεί στους τόπους δουλειάς μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού. Ούτε καν να αποφασίσει αν και σε ποιον θεό πιστεύει δεν μπορεί ένας εργαζόμενος. Ούτε καν αν θέλει να το πει δημόσια. Διαφορετικά, κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του.

Μάλιστα, το θράσος της μεγαλοεργοδοσίας είναι απύθμενο. Γιατί την ώρα που με την καπιταλιστική κρίση και ανάπτυξη πλήττεται το ίδιο το δικαίωμα των εργαζομένων να αποκτήσουν οικογένεια (με την κατρακύλα των μισθών και της αγοραστικής τους δύναμης), να φέρουν στη ζωή με ασφάλεια ένα υγιές παιδί (με την εμπορευματοποίηση της Υγείας και τους χορούς εκατομμυρίων που στήνουν όμιλοι πολλαπλασιάζοντας τα ιδιωτικά μαιευτήρια, την ώρα που τα δημόσια νοσοκομεία συνειδητά εγκαταλείπονται), τολμούν να αντιστρέφουν ως εξής την ευθύνη για την υπογεννητικότητα: «Η έκτρωση είναι απλώς η δολοφονία μιας ζωής. Δεν επιθυμούμε να συνεργαζόμαστε με δολοφόνους», εξήγησε ο εργοδότης. Μπορεί κάποιος να μιλήσει για μεμονωμένες και ακραίες συμπεριφορές, είναι όμως χαρακτηριστικό των εκβιασμών που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και του πόσο ασφυκτικά μπορεί να αστυνομεύεται η προσωπική του ζωή. Πάντως, απ' ό,τι φαίνεται, δικαιολογίες για απολύσεις υπάρχουν πάμπολλες...

Ζητάνε να συνεχιστεί το φαγοπότι στα Ναυπηγεία

Ρόλο μάνατζερ, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του αφεντικού των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Νεωρίου Σύρου ανέλαβαν τα Σωματεία Εργαζομένων στους δύο χώρους, ελεγχόμενα στη συντριπτική τους πλειοψηφία από την ΠΑΣΚΕ. Με κοινή τους ανακοίνωση, εκφράζουν στην κυβέρνηση την «ανησυχία» τους για δημοσιεύματα που αφορούν στις αξιώσεις των νέων ιδιοκτητών στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που αμφισβητούν την ανάθεση του προγράμματος φρεγατών στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας. Τα συνδικάτα λένε ότι για να αναπτυχθεί η ναυπηγική βιομηχανία στο σύνολό της χρειάζεται σωστός και δίκαιος καταμερισμός «των αναθέσεων των εξοπλιστικών προγραμμάτων του Πολεμικού Ναυτικού σε όλα τα ναυπηγεία αλλά και ταυτόχρονη αναζήτηση εμπορικών δραστηριοτήτων». Δηλαδή, λένε ότι πρέπει να συνεχίσει ένας κλάδος, που συνδέεται και με τις αμυντικές ανάγκες του λαού και με την ασφαλή θαλάσσια μετακίνησή του, να ελέγχεται από τα μονοπώλια και να εξαρτάται από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Αυτό επιλέγουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού: Να υποστηρίζουν αυτό ακριβώς, την ανάπτυξη της ναυπηγικής βιομηχανίας που την οδηγεί σε συρρίκνωση και χειροτερεύει τις εργασιακές σχέσεις για να προστατεύει τα κέρδη των ιδιοκτητών των ναυπηγείων. Τι λένε στους εργάτες; Οτι για να σώσουν τις δουλειές τους πρέπει να τρέχουν να ζητάνε δουλειές για τον εργοδότη τους, να μη μένει έξω από το νέο φαγοπότι που ετοιμάζεται με τα χρήματα του ελληνικού λαού. Λες και μοιράστηκε ποτέ κανένας επιχειρηματίας τα κέρδη του με τους εργαζόμενους. `Η λες και ποτέ κανένας επιχειρηματίας καθόρισε τις επενδύσεις και την παραγωγή από το πώς καλύτερα εξυπηρετούνται τα λαϊκά συμφέροντα. Μόνη λύση, για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών, είναι η δημιουργία Δημόσιου Ενιαίου Φορέα Ναυπηγικής Βιομηχανίας, κοινωνική ιδιοκτησία, για την εφαρμογή μιας πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και μιας οικονομίας που θα υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.

Ελευθερία μόνο στην κερδοφορία του κεφαλαίου...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΜΑΛΙΣΤΑ, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ. Είναι «αδικαιολόγητες» - με κριτήρια της αγοράς, σύμφωνα με πολλούς - οι αυξήσεις στο αλεύρι, που αποφάσισαν οι βιομήχανοι του κλάδου...

Μόνο που κάθε αύξηση τιμής προϊόντος είναι, αυτή τη στιγμή, «αδικαιολόγητη», με κριτήριο το εισόδημα των μισθωτών και των συνταξιούχων. Οπως και οι υφιστάμενες τιμές είναι «αδικαιολόγητες», ακόμη και αν δεν αυξηθούν.

Ομως, στο διά ταύτα τίποτε! Διότι έχουμε ελεύθερη αγορά και «καθένας είναι ελεύθερος». Ο βιομήχανος ελεύθερος να κερδοσκοπεί και ο εργαζόμενος «ελεύθερος» να ...ατενίζει το εισόδημά του να μειώνεται.

ΚΡΙΜΑ, ΒΡΕ ΠΑΙΔΙ μου! Μόνο ένα μήνα και κάτι θα κρατήσει ο περίφημος ιός του «Δυτικού Νείλου». Μετά - λένε - θα φύγει μαζί με τα κουνούπια, που από τέλος Σεπτέμβρη και μετά δεν τσιμπάνε...

Τι ανάποδη εξέλιξη... Θα μπορούσε ωραιότατα να αξιοποιηθεί. Η συνταγή είναι απλούστατη, πετυχημένη και ιδιαιτέρως κερδοφόρα (για τις φαρμακευτικές εταιρείες, εννοούμε).

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τα δελτία των 8.00 θα μιλάνε για «κουνούπια - δολοφόνους», την «κατάρα της Αιγύπτου», για «τσιμπήματα θανάτου» και «μαζική θανατηφόρα επιδημία».

Στη συνέχεια, μερικές πολυεθνικές του φαρμάκου θα φτιάξουν ένα αντίδοτο και θα εμφανιστούν σαν σωτήρες του πλανήτη. Οι κυβερνήσεις θα παραγγείλουν μερικά εκατομμύρια εμβόλια και θα τους δώσουν μερικά εκατομμύρια ευρώ.

Προφανώς, σας θυμίζει κάτι αυτό, γιατί είναι πρόσφατη η ιστορία της «νέας γρίπης» και το ...μεγάλο φαγοπότι (αποδεδειγμένα πια) των φαρμακευτικών εταιρειών, που δεν τελείωσε, αλλά συνεχίζεται κανονικότατα, αφού οι παραγγελίες ισχύουν.

Γρηγοριάδης Κώστας

Η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών

Εξι στους δέκα μισθωτούς δυσκολεύονται να καλύψουν καθημερινές ανάγκες της οικογένειάς τους όπως είναι η εξασφάλιση στέγης - διατροφής - ένδυσης, σύμφωνα με έρευνα που έγινε και δημοσιεύτηκε στο χτεσινό «Ριζοσπάστη». Υπολογίζεται ότι ένας εργάτης χρειάζεται το μήνα 810 ευρώ (χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες για υγεία, φροντίδα των παιδιών, αναψυχή, εκπαίδευση κτλ.), αλλά το 58% των μισθωτών συγκεντρώνουν 490 ευρώ. Ο βασικός μισθός που υπέγραψε η ηγεσία της ΓΣΕΕ φτάνει τα 590 ευρώ. Την ίδια στιγμή, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία υπολογίζει το όριο της φτώχειας στα 540 ευρώ.

Η παραπάνω κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς. Η κατάργηση της σταθερής εργασίας, η επέκταση της «ευελφάλειας» και ο πολλαπλασιασμός των ατομικών συμβάσεων εργασίας στερούν από όλο και περισσότερες οικογένειες ακόμα κι αυτό το ανεπαρκές μεροκάματο που δίνεται με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ταυτόχρονα, το κόστος ζωής ανεβαίνει κατακόρυφα, καθώς οι τιμές της αγοράς ελέγχονται από όλο και λιγότερα μονοπώλια, διαδικασία μάλιστα που σε συνθήκες κρίσης επιταχύνεται.

Την ώρα όμως που πληθαίνουν όσοι δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες, αυξάνονται αλματωδώς και οι ρυθμοί με τους οποίους μπορεί να αυξάνεται ο παραγόμενος πλούτος. Ωστόσο, εκείνοι που τον παράγουν, δηλαδή οι εργαζόμενοι, βλέπουν γύρω τους να στήνονται μόνο παζάρια για το πώς θα πετσοκόβονται βασικά τους δικαιώματα. Σ' αυτή τη βάση η μεγαλοεργοδοσία απαιτεί συμμόρφωση στις «αντοχές» των επιχειρήσεων. Τα κόμματα του ευρωμονόδρομου βαφτίζουν «ρεαλιστικό» αυτό που υπηρετεί την «ανταγωνιστικότητα». Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες συζητούν σε «διαλόγους» πόσες και ποιες εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις θα καταργηθούν και όχι πώς αυτές θα διευρυνθούν.

Επιπλέον, ακόμα και όσα αναγνωρίζονται ως «βασικές ανάγκες», δεν αναγνωρίζονται ως δικαιώματα στα οποία πρέπει να διασφαλίζεται ανεμπόδιστη πρόσβαση για όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τα εισοδήματά τους. Γι' αυτό, όλες οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία ή τα μεγάλα κενά στα δημόσια σχολεία, αλλά αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι ακόμα και να μιλήσουν για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σε Υγεία και Παιδεία. Ετσι, η «επιλογή» που αφήνουν σε όλο και περισσότερες οικογένειες είναι ή να φεσωθούν και να ξεπουλήσουν τα πάντα για να σπουδάσουν / θεραπεύσουν τα παιδιά τους, ή να τα παρατήσουν στις τύχες τους.

Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής μεγαλώνει ασφυκτικά τα αδιέξοδα για τα λαϊκά στρώματα. Επειδή όχι απλά εμποδίζει τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας. Αλλά επειδή, η ανάγκη του κεφαλαίου για μεγιστοποίηση του κέρδους βυθίζει στην εξαθλίωση όλο και πλατύτερα τμήματα του λαού. Στερεί απ' τους εργαζόμενους τους καρπούς της τεχνολογικής προόδου και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, που μπορούν σήμερα να εκμηδενίσουν την ανεργία, τη φτώχεια, τον αναλφαβητισμό, εξασφαλίζοντας άνετη ζωή για όλους. Να γιατί η πάλη ενάντια σε κάθε ένα από τα καθημερινά προβλήματα που «καίνε» κυριολεκτικά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να αναδεικνύει την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, μένει πάλη χωρίς γερά θεμέλια και χωρίς προοπτική.

Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ