Εξι στους δέκα μισθωτούς δυσκολεύονται να καλύψουν καθημερινές ανάγκες της οικογένειάς τους όπως είναι η εξασφάλιση στέγης - διατροφής - ένδυσης, σύμφωνα με έρευνα που έγινε και δημοσιεύτηκε στο χτεσινό «Ριζοσπάστη». Υπολογίζεται ότι ένας εργάτης χρειάζεται το μήνα 810 ευρώ (χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες για υγεία, φροντίδα των παιδιών, αναψυχή, εκπαίδευση κτλ.), αλλά το 58% των μισθωτών συγκεντρώνουν 490 ευρώ. Ο βασικός μισθός που υπέγραψε η ηγεσία της ΓΣΕΕ φτάνει τα 590 ευρώ. Την ίδια στιγμή, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία υπολογίζει το όριο της φτώχειας στα 540 ευρώ.

Η παραπάνω κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς. Η κατάργηση της σταθερής εργασίας, η επέκταση της «ευελφάλειας» και ο πολλαπλασιασμός των ατομικών συμβάσεων εργασίας στερούν από όλο και περισσότερες οικογένειες ακόμα κι αυτό το ανεπαρκές μεροκάματο που δίνεται με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ταυτόχρονα, το κόστος ζωής ανεβαίνει κατακόρυφα, καθώς οι τιμές της αγοράς ελέγχονται από όλο και λιγότερα μονοπώλια, διαδικασία μάλιστα που σε συνθήκες κρίσης επιταχύνεται.

Την ώρα όμως που πληθαίνουν όσοι δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες, αυξάνονται αλματωδώς και οι ρυθμοί με τους οποίους μπορεί να αυξάνεται ο παραγόμενος πλούτος. Ωστόσο, εκείνοι που τον παράγουν, δηλαδή οι εργαζόμενοι, βλέπουν γύρω τους να στήνονται μόνο παζάρια για το πώς θα πετσοκόβονται βασικά τους δικαιώματα. Σ' αυτή τη βάση η μεγαλοεργοδοσία απαιτεί συμμόρφωση στις «αντοχές» των επιχειρήσεων. Τα κόμματα του ευρωμονόδρομου βαφτίζουν «ρεαλιστικό» αυτό που υπηρετεί την «ανταγωνιστικότητα». Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες συζητούν σε «διαλόγους» πόσες και ποιες εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις θα καταργηθούν και όχι πώς αυτές θα διευρυνθούν.

Επιπλέον, ακόμα και όσα αναγνωρίζονται ως «βασικές ανάγκες», δεν αναγνωρίζονται ως δικαιώματα στα οποία πρέπει να διασφαλίζεται ανεμπόδιστη πρόσβαση για όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τα εισοδήματά τους. Γι' αυτό, όλες οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία ή τα μεγάλα κενά στα δημόσια σχολεία, αλλά αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι ακόμα και να μιλήσουν για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σε Υγεία και Παιδεία. Ετσι, η «επιλογή» που αφήνουν σε όλο και περισσότερες οικογένειες είναι ή να φεσωθούν και να ξεπουλήσουν τα πάντα για να σπουδάσουν / θεραπεύσουν τα παιδιά τους, ή να τα παρατήσουν στις τύχες τους.

Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής μεγαλώνει ασφυκτικά τα αδιέξοδα για τα λαϊκά στρώματα. Επειδή όχι απλά εμποδίζει τη συνεχή βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας. Αλλά επειδή, η ανάγκη του κεφαλαίου για μεγιστοποίηση του κέρδους βυθίζει στην εξαθλίωση όλο και πλατύτερα τμήματα του λαού. Στερεί απ' τους εργαζόμενους τους καρπούς της τεχνολογικής προόδου και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, που μπορούν σήμερα να εκμηδενίσουν την ανεργία, τη φτώχεια, τον αναλφαβητισμό, εξασφαλίζοντας άνετη ζωή για όλους. Να γιατί η πάλη ενάντια σε κάθε ένα από τα καθημερινά προβλήματα που «καίνε» κυριολεκτικά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς να αναδεικνύει την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, μένει πάλη χωρίς γερά θεμέλια και χωρίς προοπτική.