Ολες οι λέξεις, προτάσεις, αναλύσεις, συντείνουν στο να αποκόψουν την πολιτική οικονομία, από αυτό που πραγματικά είναι. Η επιστήμη, η οποία ειδικεύεται στην ανάλυση των κοινωνικών σχέσεων που αναπτύσσουν οι άνθρωποι στην παραγωγική διαδικασία. Η οικονομία δεν είναι εμπράγματες σχέσεις (σχέσεις πραγμάτων, αντικειμένων) που κινούνται έξω από τις ανθρώπινες, πιο σωστά τις ταξικές, σχέσεις. Αντίθετα, είναι σχέσεις ανθρώπων, σχέσεις τάξεων, που αναγκαστικά δημιουργούνται στην παραγωγή και ανταλλαγή του κοινωνικού προϊόντος της εργασίας.
Οι αναλυτές μας συνειδητά αποφεύγουν τέτοιες προσεγγίσεις. Προτιμούν το φετιχισμό των λέξεων, την αντιεπιστημονικότητα, για να συγκαλύψουν όσο γίνεται την πραγματικότητα. Γιατί η επιστημονική προσέγγιση των γεγονότων φωτίζει χώρους, τους οποίους οι ίδιοι επιχειρούν να κρατούν στο σκοτάδι. Αν παραμεριστεί το σκοτάδι, το εκτυφλωτικό φως πέφτει πάνω στον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων - τη μήτρα όλων των κακών και των δεινών της ανθρωπότητας - αλλά και στη συνειδητοποίηση της ανάγκης του ιστορικού τους ξεπεράσματος.
«Τρεις λύσεις για το ελληνικό χρέος...».
«Επαναγορά ομολόγων στην τρέχουσα τιμή από τη δευτερογενή αγορά...».
«Επιμήκυνση του χρέους, με την έκδοση νέων ομολόγων μακροχρόνιας περιόδου...».
«Ανταλλαγή χρέους με νέα μακροχρόνια ομόλογα...».
Η μονοτονία της έκφρασης, που την ακούει κανείς όποιο κανάλι και να ανοίξει, όποια εφημερίδα και αν διαβάσει, από διάφορους αστούς οικονομικούς αναλυτές.
Λες και όλοι τους έχουν αποστηθίσει τα ίδια λόγια, τις ίδιες φράσεις, το ίδιο κείμενο, και με λόγια κλισέ, επιχειρούν, υποτίθεται, να ενημερώσουν την κοινή γνώμη για το ελληνικό δράμα.
Ζούμε στην εποχή της συγκάλυψης της ουσίας των κοινωνικών φαινομένων και των αιτιών τους. Ζούμε στην εποχή, όπου η μονωδία των φράσεων από έναν πληθωρισμό «αναλυτών», έρχεται να αντικαταστήσει την επιστημονική ανάλυση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Οπου αιωρούμενες προτάσεις και λέξεις, οι οποίες δεν στηρίζονται πουθενά, έρχονται να υποκαταστήσουν το λογικό συνειρμό των γεγονότων.
Ετσι η καπιταλιστική κρίση εμφανίζεται ως κρίση χρέους. Τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, δηλαδή η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (εργατικής δύναμης και κεφαλαίου), σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της που επιδρά στην όξυνση όλων των αντιθέσεων του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αποδίδονται στο... σπάταλο κράτος. Που είναι σπάταλο όταν ενισχύει τους μονοπωλιακούς ομίλους για να κάνουν επενδύσεις, όταν τους φοροαπαλλάσσει, αλλά τσιγκούνικο μέχρι αηδίας όταν πρόκειται για λαϊκές ανάγκες. Η ίδια λύση, η αναγκαία για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του συστήματος καταστροφή κεφαλαίου, που έχει υπερσυσσωρευτεί στο πιστωτικό σύστημα, εμφανίζεται ως... selective default (επιλεκτική χρεοκοπία) αλλά και ως... πιστωτικό γεγονός.