Αλήθεια, όμως, για τέτοιου είδους «νίκες» ζητά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την κινητοποίηση του λαού; Και γιατί δεν λέει ευθέως ότι αυτό που ζητά είναι να προσχωρήσει ο λαός και το κίνημα στο αντίπαλο στρατόπεδο και να πολεμήσει για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης; Να αποδεχτεί δηλαδή όσα του έχουν φορτώσει στην πλάτη και άλλα τόσα για να βγει η πλουτοκρατία όσο το δυνατόν πιο αλώβητη από την κρίση.
Τα παραπάνω προσφέρονται στο λαό για συμπεράσματα σχετικά με το ρόλο του οπορτουνισμού αλλά και για σοβαρό προβληματισμό για τους λόγους που δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και πολλές άλλες ακόμα «κανακεύουν» την «πλατεία», για το ρόλο που θέλουν αυτή να παίξει, υποστηρικτικό βάρβαρων μέτρων σε βάρος του λαού, που με μεγάλη ευκολία κάποιοι θα βαφτίσουν «νίκη», σαν την... 5η δόση!
Ελεος πια με το παραμύθι ότι τάχα «οι ξένοι δανειστές θέλουν να μας σώσουν» και άρα «εμείς πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να σωθούμε», το οποίο αναπαράγεται διαρκώς από τα εγχώρια και ξένα αστικά ΜΜΕ, αλλά και την κυβέρνηση, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό. Είναι ολοφάνερο ότι όλοι αυτοί για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η σωτηρία των εγχώριων ξένων τραπεζών και μονοπωλίων, μέσω της απόλυτης χρεοκοπίας και βαθιάς εξαθλίωσης του λαού. Δεν θέλουν λοιπόν μια «ανεξέλεγκτη χρεοκοπία», γιατί το κόστος που θα επωμιστούν οι δανειστές θα είναι ανυπολόγιστο, ενώ απρόβλεπτες θα είναι οι επιπτώσεις στο ευρωοικοδόμημα των μονοπωλίων και τη σχέση με το ευρώ και τα άλλα κέντρα του ιμπεριαλισμού. Ιδιαίτερα βαρύ θα είναι το πλήγμα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα της ΕΕ καθώς στα χέρια των ευρωπαϊκών τραπεζών και άλλων θεσμικών επενδυτών βρίσκονται περίπου 200 δισ. ευρώ του ελληνικού χρέους. Επίσης θα υπονομευτεί σημαντικά ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που έχει επωμιστεί συνολικά περίπου 150 δισ. ευρώ εξαιτίας του ελληνικού προβλήματος (60 δισ. για αγορά ομολόγων και άλλα 90 δισ. για ενέχυρα). Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, οι αμερικανικές τράπεζες θα αναγκαστούν να πληρώσουν κοντά στα 140 δισ. ευρώ ασφάλιστρα κινδύνου (γνωστά ως CDS) στους «επενδυτές» που έχουν ποντάρει στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία... Επιπλέον, μια τέτοια χρεοκοπία είναι πιθανό να προκαλέσει «ντόμινο» και σε άλλα κράτη - μέλη της ευρωζώνης, όπως παραδέχθηκε τις προάλλες ο Βέλγος υπουργός Οικονομικών. Το κρίσιμο λοιπόν δίλημμα είναι αυτό που από την πρώτη στιγμή έθεσε το ΚΚΕ: Ποιος θα πληρώσει την κρίση; Ο λαός ή η πλουτοκρατία;
Δυο πράγματα κρατάμε από τη συνέντευξη που παραχώρησε στο αμερικανικό κανάλι CNBC ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Π. Γερουλάνος.
Το πρώτο, ότι «οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζουμε στον τουρισμό δεν έχουν σχέση με τα μέτρα λιτότητας», ως απάντηση σε σχετικό ερώτημα. Αυτό το ξέραμε βεβαίως, αφού η κυβέρνηση δεν κάνει σκόντο στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων και του μεγάλου κεφαλαίου στον κλάδο του τουρισμού.
Το δεύτερο, είναι μια ακόμη πρόκληση, από αυτές που συνηθίζει ο συγκεκριμένος υπουργός: «Πέρυσι οι διαδηλώσεις όντως επηρέασαν τον τουρισμό. Φέτος μόνο μια μέρα αναταραχών πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, συμβαίνει σε 4 οικοδομικά τετράγωνα και πως η ομορφιά και ο πλούτος της Ελλάδας είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό».
Σε «4 οικοδομικά τετράγωνα» ίσως είναι η κυβέρνηση που ζει και κάνει τη «δουλειά» της. Στο δικό της κόσμο των μεγάλων πορτοφολιών. Αλλά οι αντιδράσεις του λαού, όπως και οι συνέπειες από την κυβερνητική πολιτική, αφορούν όλη την Ελλάδα και τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που ζουν σ' αυτήν.
Οσο για την «ομορφιά και τον πλούτο» της, αυτός ακριβώς είναι σήμερα. Η λαϊκή δράση, οι διαδηλώσεις, η αντίσταση στην πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου. Οι «αναταραχές», όπως τις λέει ο υπουργός, όποτε πιστώνονται στους λαούς, αποτελούν εύσημα.
Τα κονδύλια του ΕΣΠΑ και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων είναι εδώ! Ας αδράξουν τις ευκαιρίες (και όχι δικαιώματα, φυσικά) που τους δίνει η ΕΕ οι νέοι άνεργοι, οι ξεκληρισμένοι αγρότες, οι απολυμένοι άνω των 50, οι γυναίκες.
Ας σταματήσουν, επιτέλους, να απαιτούν εγωιστικά τη σιγουριά των εργασιακών δικαιωμάτων, του 8ωρου, των αποζημιώσεων, των επιδομάτων ανεργίας, της δωρεάν Υγείας και Παιδείας, τις συντάξεις.
Δεν μπορούν πλέον στην εποχή μας που «τρέχει» να τα περιμένουν όλα από το κράτος. Ας κινηθούν, ας δημιουργήσουν, ας ρισκάρουν, επιτέλους, λίγο!
ΠΟΙΟΙ, ΟΜΩΣ, ΤΑ ΛΕΝΕ όλα αυτά; Ποιοι έχουν το απύθμενο θράσος να μιλάνε; Αξίζει να το αναλογιστεί κανείς αυτό.
Τα φερέφωνα των επιχειρηματιών, που όταν θέλησαν να επενδύσουν στις βαλκανικές χώρες έθεσαν ως προϋπόθεση και πήραν από το κράτος πλήρη ασφάλιση της επένδυσής τους. Δεν υπήρχε καμιά περίπτωση, δηλαδή, να χάσουν τα λεφτά τους.
Οι υπάλληλοι των εφοπλιστών που πληρώνονται - πάλι από το κράτος - όλα τους τα έξοδα και κάτι παραπάνω, προκειμένου να πραγματοποιήσουν ένα ακτοπλοϊκό δρομολόγιο. Που δε φορολογούνται, που επιδοτούνται ακόμη και επειδή ...αναπνέουν.
Οι υπερασπιστές των τραπεζών (και της Ελλάδας και της Ευρώπης) που θεωρούν αδιανόητο να μην πάρουν τις αποδόσεις που προϋπολόγισαν όταν αγόρασαν ελληνικά (ή ιρλανδικά, ή πορτογαλικά, ή ιταλικά) ομόλογα.
Γι' αυτό και έχουν προσαρμόσει την πολιτική ολόκληρης της ΕΕ (μέσω, φυσικά, του πολιτικού της προσωπικού) σε αυτόν το στόχο. Γι αυτό και μεταθέτουν χωρίς προσχήματα στους λαούς τη χασούρα που αυτοί έπρεπε να έχουν.
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ αυτοί που δε ρισκάρουν τίποτε, που διασφαλίζουν τα υπερκέρδη τους με κάθε τρόπο (ακόμη και με πολέμους), που έχουν όλους τους μηχανισμούς κάθε επιπέδου στα μέτρα τους, ζητούν από εμάς να μπούμε στην αγορά και να το παλέψουμε το πράγμα.Στο τέλος, όντως, θα ...μπούμε στην αγορά. Μόνο που θα μπούμε για να την καταλάβουμε και στη θέση της να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία. Αυτό το ρίσκο θα το πάρουμε.