ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Αγκάθι» η κυριακάτικη αργία

Ενα «αγκάθι» που τους πονάει και δε σταματούν λεπτό να προσπαθούν να το βγάλουν, είναι για κάποιους η κυριακάτικη αργία. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που η κυβέρνηση αναμόχλευε το θέμα, υποστηρίζοντας ότι στις άλλες χώρες της Ευρώπης τα καταστήματα ανοίγουν τις Κυριακές και πάνε οι τουρίστες να αφήσουν λεφτά, ενώ κλείνουν αργά το βράδυ, για να διευκολυνθούν οι πελάτες τους. Δε χρειάζονται πολλά για να καταρριφθεί η σχετική «παραφιλολογία». Στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με το που πέφτει η νύχτα δεν μπορείς να βρεις ούτε καφετέρια καλά καλά να πιεις μια πορτοκαλάδα. Και όποιος τριγυρνά τη νύχτα, θεωρείται αυτομάτως ύποπτος, περιθωριακός, ή τουρίστας στον οποίο δε δίνεται και μεγάλη σημασία εκείνη την ώρα. Καθόλου δεδομένη δεν είναι η λειτουργία της Κυριακής, ακόμη και για τα εμπορικά κέντρα. Αλλά ακόμη κι αλλιώς να ήταν τα πράγματα, τι έγινε; Γιατί πρέπει να ακολουθήσουμε το ευρωπαϊκό μοντέλο;

Οι μεγάλοι του εμπορίου - τα μεγαθήρια που έφτασαν ή έρχονται - οσμίζονται χρήμα. Με την οικονομική ευρωστία τους, τη διαφημιστική δυνατότητα και το πλήθος των προϊόντων που πουλάνε, θεωρούν σίγουρο το κέρδος. Ναι, αυτοί θα έχουν πελάτες τις Κυριακές. Και θα μπορέσουν κατά πάσα πιθανότητα να στερήσουν ακόμη περισσότερη πελατεία από τους μεμονωμένους μικρούς ή μεσαίους εμπόρους της Αθήνας, καθώς στα μεγάλα καταστήματα μπορούν να συνδυαστούν τα ψώνια της Κυριακής με τη βόλτα της Κυριακής. Οι μεγαλέμποροι κινούν και τα κυβερνητικά «νήματα» κάθε τρεις και λίγο, όπως έκανε πρόσφατα ο ΣΕΛΠΕ (πολυκαταστήματα) που έθεσε πάλι ζήτημα κατάργησης της κυριακάτικης αργίας. Για άλλη μια φορά, προσπαθούν να βγάλουν το «αγκάθι». Και καθόλου δεν τους ενοχλεί, αντίθετα, τους διευκολύνει η θέση του Εμπορικού Συλλόγου της Αθήνας που λέει «ναι» στη λειτουργία της Κυριακής, αλλά κατόπιν μελέτης, θεσμοθετημένου διαλόγου και για επιλεγμένες Κυριακές.

Αλλά η αργία της Κυριακής σημαίνει πολλά πράγματα. Ξεκούραση για τον εργαζόμενο και μια μέρα γι' αυτόν να την κάνει ό,τι θέλει. Από το να παίξει με τα παιδιά του που δεν έχουν σχολείο, μέχρι να πάει επίσκεψη σε συγγενείς και φίλους που επίσης κάθονται. Η κυριακάτικη αργία είναι πολιτισμός στην απολίτιστη καπιταλιστική κοινωνία, που «στύβει» τους εργαζόμενους και τους στερεί όσα απαιτεί η ανθρώπινη ύπαρξη. Γι' αυτό η συγκεκριμένη αργία δεν αποτιμάται σε χρήμα, έχει ανώτερη κοινωνική αξία. Το ξέρουν καλά όλοι εκείνοι που τη χάνουν.

Η αργία της Κυριακής έχει αξία για τον εμποροϋπάλληλο, ακόμη μεγαλύτερη τώρα που το ωράριο έγινε «λάστιχο» και φτάνεις να δουλεύεις όλη μέρα, αλλά έχει αξία και για τον μικρό έμπορο, τον επαγγελματία, τον βιοτέχνη. Γιατί κι αυτός έχει οικογένεια, γιατί κι αυτός κουράζεται, γιατί κι αυτός θέλει να ζήσει σαν άνθρωπος. Μα και να μην ήθελε, πώς θα πληρώσει τα φώτα, την επιπλέον αμοιβή, πώς θα στηρίξει τη λειτουργία του καταστήματός του; Λείπει χρόνος για ψώνια ή τα λεφτά; Η απάντηση είναι δεδομένη, ιδίως αυτές τις εποχές που η ακρίβεια ταυτίζεται με την ασυδοσία. Και πάλι άδειο θα μείνει το μικρομάγαζο, ή και το μεμονωμένο «μεγαλομάγαζο». Ο εργαζόμενος και ο μικροέμπορος έχουν κοινό συμφέρον στη νομοθετική κατοχύρωση και ενίσχυση της αργίας της Κυριακής, στην αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων, στη γενικότερη μείωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων.

Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ

Σκάβουν το λάκκο των εργατών

Παπαγεωργίου Βασίλης

Να παρασυρθούν σε παγίδες της εργοδοσίας και των τραπεζών κινδυνεύουν οι εργαζόμενοι στον Ομιλο Λαναρά, με ευθύνη των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων, που προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους αποκόψουν από την ταξική τους κλαδική Ομοσπονδία.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι διοικήσεις των σωματείων σε «Φάνκο» και «Κλωστήρια Κομοτηνής» συναντήθηκαν χτες με τον γγ του υπουργείου Οικονομικών Γ. Σιδηρόπουλο, προκειμένου να λύσουν το πρόβλημα που έχει προκύψει σε ...τοπικό επίπεδο. Κίνηση και πρακτική βέβαια, από την οποία οι ταξικές δυνάμεις απείχαν. Γιατί η εμπειρία των εργαζομένων έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι κάθε αποδυνάμωση του ενωμένου τους αγώνα, κάθε υποχώρηση που δίνει πάτημα στα σχέδια του Λαναρά και των τραπεζιτών, μόνο εναντίον τους μπορεί να στραφεί. Ορισμένοι προσπαθούν να σβήσουν από τη μνήμη των κλωστοϋφαντουργών ότι με τέτοιους τρόπους προλειάνθηκε τα τελευταία χρόνια το έδαφος για την απόλυση εκατοντάδων συναδέλφων τους. Αλλά είναι γελασμένοι, αν νομίζουν ότι θα το πετύχουν αυτό.

Μόνο η αντιπαράθεση με τη λογική του «κοινωνικο-εταιρισμού» (στην οποία ο ίδιος ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έτρεξε να τους εγκλωβίσει, συμπαρατασσόμενος με τους χειρισμούς της κυβέρνησης) και όσων υπαγορεύουν στους εργάτες να γίνουν οι ίδιοι υπερασπιστές της «ανταγωνιστικότητας» του Λαναρά, μπορεί να τους εξοπλίσει με εφόδια. Γι' αυτό κι η ΟΕΚΙΔΕ καλεί τους εργάτες του Ομίλου σε διαρκή αγωνιστική επαγρύπνηση. Ωστε και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, αλλά και να ξεμπροστιάζουν καθέναν που σκάβει το λάκκο τους...

«Αντιπολίτευση» χωρίς... αντιπολίτευση

Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει ξεκαρδιστικό θέ(α)μα στις καλοκαιρινές επιθεωρήσεις η φραστική κοκορομαχία του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος είναι... αξιωματική αντιπολίτευση. «Τα τελευταία 2-3 χρόνια είμαστε όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά η αξιωματική αντιπολίτευση», αποφάνθηκε προχτές ο Αλ. Τσίπρας. Οχι, απάντησε χτες η Β. Παπανδρέου «αντιπολίτευση και συνταγματικά αλλά και ουσιαστικά είναι το ΠΑΣΟΚ»... Και όλα αυτά τα λένε πολύ σοβαρά, γεγονός που κάνει «τους απέξω» να γελάνε ακόμα περισσότερο... Αλλά, για να σοβαρευτούμε: Για να κάνει ένα κόμμα αντιπολίτευση στην κυβέρνηση είναι ευνόητο ότι πρέπει να έχει διαφορετική, αν όχι ριζικά αντίθετη, πολιτική. Ισχύει κάτι τέτοιο για το ΠΑΣΟΚ αλλά και το ΣΥΡΙΖΑ; Πού διαφέρει η πολιτική τους, εννοείται στη στρατηγική και τα βασικά σημεία της, από αυτήν που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ; Ξεπερνούν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ τα όρια των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ; Βγαίνουν έξω από τον καπιταλισμό; Με άλλα λόγια, η πολιτική τους «έρχεται από το μέλλον» ή εξαντλείται στην πιο «ανθρώπινη διαχείριση» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας; Μπορεί να τσακώνονται, για ευνόητους λόγους, για το ποιος είναι αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι αντιπολίτευση στην κυρίαρχη πολιτική δεν (μπορούν να) κάνουν...

Μαυροχρηματισμένοι

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΠΩΣ ΤΑ ΛΕΕΙ, όμως, η κυβέρνηση! Ολοι μαζί πρέπει να εργαστούμε για την καταπολέμηση του «μαύρου χρήματος» και τη στήριξη των υγιών συναλλαγών.

Οπως μας τα έλεγε, δηλαδή, και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα. Μόνο που τώρα έχει πάρει το ρόλο του καταγγέλλοντα.

Ποιοι είναι αυτοί οι ...«όλοι»; Μα, οι εταιρείες, οι τράπεζες, τα χρηματιστηριακά γραφεία, οι διεθνείς οργανισμοί και, φυσικά, το κράτος.

Αυτοί, κατά τους κυβερνώντες, είναι οι φυσικοί «εχθροί» της διαφθοράς κι αυτοί που πρέπει να υπερασπιστούν την εξυγίανση.

Πώς γίνεται, όμως, και σε κάθε φαινόμενο διαφθοράς συνήθως είναι μπλεγμένοι (εκτός από κυβερνητικά στελέχη) άπαντες οι προαναφερόμενοι, δεν μπαίνει στον κόπο να μας το εξηγήσει.

Φυσικά, όταν (λέμε ...όταν) κάτι βλέπει το φως της δημοσιότητας, τότε ευθύνονται μεμονωμένα πρόσωπα, που βρέθηκαν κακώς στους μηχανισμούς. Ποτέ οι ίδιοι οι μηχανισμοί και το σύστημα.

Μιλάμε για το ίδιο σύστημα, που θεωρεί «υγιέστατη» και ...άκρως ανταγωνιστική οικονομική λειτουργία, μια επιχείρηση να έχει κέρδη 800% και, ταυτόχρονα, εργαζόμενους με 300 και 500 ευρώ χωρίς ωράριο και ασφάλιση.

Αν νομίζουν ότι με αυτά τα τερτίπια μπορούν να πείσουν οποιονδήποτε, είναι μακριά νυχτωμένοι.

Στ' αυτιά του κοσμάκη όλα τούτα ακούγονται τουλάχιστον ως ανέκδοτα, και, μάλιστα, χιλιοειπωμένα.

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΧΑΤΖΗΓΑΚΗΣ; Θα πατάξει, λέει, τα κυκλώματα στον ΟΣΕ κι όπου αλλού τα πετύχει;

Το μόνο, πάντως, που έχει κάνει μέχρι τώρα, είναι να ...πατάξει τον ΟΣΕ, την «Ολυμπιακή» και οτιδήποτε δημόσιο κινείται, με την πολιτική υποβάθμισης που ακολουθεί.

Κι όταν τα κάνει αυτά, υπάρχουν κάποια άλλα κυκλώματα που κάνουν πάρτι. Αυτά των ιδιωτών, που εισβάλλουν με προνομιακούς έως προκλητικούς όρους στον κερδοφόρο τομέα των μεταφορών.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εμετικός αντικομμουνισμός

Μέρες της πιο αισχρής και άτιμης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας της εποχής του Εμφυλίου και της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας επαναφέρει συνεχώς, με τις παρεμβάσεις του, ο Κ. Πλεύρης. Τολμά, γιατί, βεβαίως, του δίνουν βήμα τα «πλουραλιστικά», ή «αντικειμενικά», ή όπως αλλιώς αυτοαποκαλούνται διάφορα αστικά τηλεοπτικά κανάλια, στο όνομα της ενημέρωσης δήθεν. Ετσι, του επιτρέπουν να λέει πως το ΚΚΕ είναι κόμμα προδοτικό, ότι οι κομμουνιστές έκαναν εγκλήματα σφάζοντας, όταν οι ομοϊδεάτες του, οργανωμένα, έχουν ματοκυλήσει τον ελληνικό λαό διαπράττοντας άπειρα σε βάρος του εγκλήματα, από βασανιστήρια έως δολοφονίες, πολλές φορές στην Ιστορία του τόπου, με τις δικτατορίες που έχουν εγκαθιδρύσει, με τη σύμπραξή τους με τους Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες κατακτητές την περίοδο της κατοχής 1940-1944, αλλά και στη συνέχεια. Στην εποχή, δηλαδή, που το ΚΚΕ, επικεφαλής του ελληνικού λαού, πάλευε μαζί του με όλα τα μέσα, και με τα όπλα, για την απελευθέρωση της Ελλάδας και ενάντια στους Αμερικανοεγγλέζους ιμπεριαλιστές εγκληματίες. Την απελευθέρωση ο εμετικός αντικομμουνιστής Κ. Πλεύρης τη λέει προδοσία. Και την ένοπλη πάλη για την απελευθέρωση τη λέει «σφαγή». Τα εγκλήματα των ομοϊδεατών του κατά των κομμουνιστών και των λαϊκών αγωνιστών, σαν και αυτά, για παράδειγμα, της χούντας, με μεγαλύτερο την εισβολή στο Πολυτεχνείο και τη δολοφονία φοιτητών και εργαζομένων, στο όνομα του αντικομμουνιστικού αγώνα, έχουν αφήσει ανεξίτηλες πληγές στο σώμα των εργατών και των άλλων ανθρώπων του μόχθου. Αλλά ο Κ. Πλεύρης είναι γνωστός και αυτός που είναι. Της μαύρης γκαιμπελικής προπαγάνδας. Αυτοί που του δίνουν βήμα, στο όνομα της «πλουραλιστικής» δημοσιογραφίας, γιατί το κάνουν; Και τι υπηρετούν;