ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το «μέλλον» της ΕΕ δεν είναι εδώ

Γρηγοριάδης Κώστας

Την «Ευρώπη της ευημερίας, της ανάπτυξης, του πολιτισμού» ασφαλώς τη γνωρίζετε από πρώτο χέρι... Ιδού όμως και η «Ευρώπη του μέλλοντος»: Δεκαεπτά (σωστά διαβάσατε: 17) εκατομμύρια παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ενωση ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Τα στοιχεία προέρχονται από έκθεση που συνέταξε για λογαριασμό και με χρηματοδότηση της ΕΕ μη κυβερνητική οργάνωση ειδικευμένη στα προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Σύμφωνα με τα συγκλονιστικά στοιχεία της έκθεσης: Το μεγαλύτερο ποσοστό παιδικής φτώχειας υπάρχει (που αλλού;) στη Βρετανία, όπου το 25% των ανθρώπων κάτω των 18 ετών ζουν σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλά ή πενιχρά εισοδήματα. Ακολουθούν Ιρλανδία (άλλο οικονομικό «θαύμα») με 24%, Ισπανία 23,5%, Ιταλία 23%, Γερμανία 20%, Γαλλία 18,5%, ενώ λιγότερο εκτεθειμένα στη φτώχεια είναι τα παιδιά στις σκανδιναβικές χώρες, με ποσοστό 5%. Το χειρότερο όμως είναι ότι η παιδική φτώχεια στην ΕΕ έχει αυξηθεί σημαντικά την τελευταία εικοσαετία. Με τέτοια οράματα και επιτεύγματα πανηγυρίζουν για την «εποχή του ευρώ».

Ευδοκίμως... υπηρετήσαντες

Καλή «μπάζα» έκαναν τρεις συνδικαλιστές της ALPHA BANK, που προέρχονται από την Ιονική Λαϊκή. Κουράστηκαν χρόνια, αλλά, τώρα στα στερνά, είδαν τους αγώνες τους να γίνονται ευρώ..!

Ο λόγος για τον κ. Νικολάου της ΠΑΣΚΕ, πρώην πρόεδρο του σωματείου της Ιονικής, που αποχώρησε... από την τράπεζα, μαζί με ένα «μπόνους» ογδόντα (80) εκατομμυρίων δραχμών, παρακαλώ. Μαζί του και ο κ. Χρυσικός της ΔΑΚΕ, που έλαβε πενήντα πέντε (55) εκατομμύρια. Από κοντά και ο κ. Σωτήρης Σώκος του ΣΥΝ, από την ΟΤΟΕ, που εισέπραξε μόνο σαράντα πέντε (45) ψωροεκατομμύρια. Σε ρίξανε Σωτήρη... Κατάγγειλέ τους! Γιατί, δηλαδή, η προσφορά η δική σου, στον εκσυγχρονισμό και τη συναίνεση ήταν πιο αχαμνή απ' του Νικολάου και του Χρυσικού;

Καμπάνες και μηνύματα

Καθόλου τυχαία και αθώα η εσωκομματική αναταραχή, που εκδηλώθηκε στο ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες μέρες. Στο φόντο του ναυαγίου της συγχώνευσης Εθνικής - Alpha Bank, ήρθε το (διόλου αντικομματικό) άρθρο του Θ. Πάγκαλου, η παραίτηση του Γ. Ζαφειρόπουλου και η κίνηση των «45» υπό τον Θ. Τσουκάτο. Φιλοκυβερνητικές εφημερίδες σπεύδουν, μάλιστα, να εκτιμήσουν ότι το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στην «προ του συνεδρίου εποχή» της εσωστρέφειας και της φαγωμάρας για την εξουσία. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Το σίγουρο είναι ότι ο Κ. Σημίτης, μέσω του συνεδρίου, πήρε μια «ανάσα» και μια ολιγόμηνη προθεσμία για να προωθήσει τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του (Ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθερώσεις αγορών, κ.ά.). Φαίνεται, επίσης, ότι κάποιοι αρχίζουν να κτυπάνε «καμπανάκια», πως η περίοδος χάριτος πλησιάζει προς τη λήξη της. Στην κατεύθυνση αυτή μοιάζει, από την πρώτη ματιά, να κινούνται και οι «45» για το Ασφαλιστικό. Από την άλλη, όμως, είναι σαφές ότι κάποιοι στέλνουν μηνύματα, που αφορούν την εύθραυστη «εσωκομματική ηρεμία» και προειδοποιούν πως μπορούν ανά πάσα στιγμή να το κάνουν «μπάχαλο το μαγαζί». Στους τελευταίους δεν περιλαμβάνονται μόνον ή κυρίως βουλευτές, αλλά ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία είτε περιμένουν την εκπλήρωση κάποιων υποσχέσεων από τον «προηγούμενο γύρο» είτε διεκδικούν νέα κομμάτια από την τούρτα που διαρκώς μοιράζεται. Θα δείξει...

Ποτέ «όχι» στον Τ. Μίλερ!

«Στη βράση κολλάει το σίδερο». Μ' αυτήν την αρχή φαίνεται ότι κινείται ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα, ο οποίος καθόλου δε χάνει χρόνο μετά την επιστροφή του Κ. Σημίτη από την Ουάσιγκτον. Κάθε μέρα, όπως οφείλει σαν καλός ανθύπατος, «θυμίζει» στον πρωθυπουργό και τους υπουργούς τις «εθελοντικές» δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει και κατά τη διάρκεια του πρωθυπουργικού ταξιδιού. Προχτές ήταν η σειρά του Γ. Παπαντωνίου, στον οποίο εμφανίστηκε ως ενοχλητικός πλασιέ για λογαριασμό των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών. Στο «τραπέζι» βρίσκεται αυτό τον καιρό η προμήθεια αρμάτων μάχης, ύψους 700 δισ. δρχ. και οι ΗΠΑ ενδιαφέρονται να πουλήσουν το δικό τους «Αμπραμς». Την ίδια ώρα, βέβαια, οι ΗΠΑ, ως καλοί έμποροι όπλων, υποθάλπουν την ένταση στο Αιγαίο (100% αυξήθηκαν οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου την περασμένη χρονιά από τουρκικά μαχητικά), ενώ πανηγυρίζουν... τα εγκαίνια της πρεσβείας τους στα Κατεχόμενα της Κύπρου, δίνοντας έτσι σαφές δείγμα γραφής της «λύσης» που μεθοδεύουν. Εχει «χρέος», λοιπόν, ο πρωθυπουργός να μη λέει «όχι» ποτέ και σε τίποτα απέναντι στους ηγεμόνες της «νέας τάξης». Το χρέος του υποτελούς.

Τα αντάρτικα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΜΙΑ ΚΥΡΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ -για το ύψος της δε λένε τίποτε- η οποία θα δίνεται με ευθύνη του κράτους, στο σύνολο του πληθυσμού (την εθνική σύνταξη, δηλαδή) και την επικουρική, η οποία θα λειτουργεί συμπληρωματικά και θα χρηματοδοτείται από εργαζόμενους και εργοδότες, ενώ τα αποθεματικά θα επενδύονται, προφανώς, στο Χρηματιστήριο.

Αυτά προτείνει, κυρίως, ο Θ. Τσουκάτος και οι άλλοι 44 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους ασχολούνται, από χθες, όλα τα ΜΜΕ. Μα, θα πείτε, αυτά προτείνει και η κυβέρνηση. Αυτά λέει και ο ΣΕΒ και η ΝΔ. Γιατί, άραγε, ασχολούνται όλοι μαζί τους;

Μα δεν ασχολούνται με όσα οι 45 προτείνουν. Τουλάχιστον, δεν ασχολούνται με την ουσία των προτάσεών τους. Απλώς, βάφτισαν τα όσα λένε αριστερή πρόταση για το ασφαλιστικό. Εκαναν τους υπογράφοντες διαφωνούντες και η συνταγή «έδεσε». Ενα ακόμη σίριαλ ενδοΠΑΣΟΚικών δήθεν αναταράξεων, δήθεν διαφωνιών, δήθεν, δήθεν κλπ, μπήκε μπροστά και θα μας απασχολεί για τις επόμενες μέρες.

Εχουμε, δηλαδή, ένα «στημένο» παιγνίδι, από την αρχή μέχρι το τέλος; θα αναρωτηθείτε αμφιβάλλοντας. Οχι, βέβαια. Τα «στημένα» παιγνίδια δε φέρνουν τα αναμενόμενα από τους εμπνευστές των ανάλογων πρωτοβουλιών αποτελέσματα.

Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στην τέχνη να εμφανίζεσαι διαφωνών, χωρίς να διαφωνείς. Να καλλιεργείς αυταπάτες και ελπίδες, χωρίς να λες τίποτε το ουσιαστικό. Να βρίσκεσαι στο κέντρο των συζητήσεων και ας μην ξέρει κανείς ποιο είναι το θέμα της κουβέντας...

Να προβάλλεσαι ως «αντάρτης» ενάντια στο κόμμα σου και προστάτης των φτωχών και αδυνάτων, ενώ στην πραγματικότητα προωθείς και καλλιεργείς τις αντιλαϊκές αντιλήψεις και πολιτικές του.

Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά, που ο συγκεκριμένος πολιτικός, αλλά και άλλοι -είτε του κόμματος της ΝΔ είτε και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ- παίζουν αυτό το παιγνίδι. Πόσοι και πόσοι «αντάρτες» δεν εμφανίστηκαν στις προηγούμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Αρκετοί απ' αυτούς εκλέχθηκαν, ξεγελώντας τους ψηφοφόρους. Κανείς τους, όμως, δε διαφώνησε μετά στην πράξη με την κυβερνητική πολιτική. Κανένας τους δε δικαιολόγησε -έστω και στο ελάχιστο- τον όρο «αντάρτης»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Το δικαίωμα των αγροτών

Αντε, πάλι! Πριν ακόμα βγουν τα τρακτέρ στους δρόμους, να 'σου οι «διαμαρτυρόμενοι». Γνώριμοι από παλιά, επαναλαμβανόμενοι και κουραστικοί, ρωτούν και ξαναρωτούν: «Με ποιο δικαίωμα οι αγρότες θ' αποκλείσουν την Εθνική Οδό, κόβοντας την Ελλάδα στη μέση;». Τι θα πει «με ποιο δικαίωμα»; Με το δικαίωμα που τους δίνει η αγωνία τους να κρατήσουν τη γη τους και να παραμείνουν στον τόπο τους. Γιατί η αντιαγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που εφαρμόζεται στη χώρα μας, επιχειρεί ν' αρπάξει τη γη από εκείνους που τη δουλεύουν και να την παραδώσει σε επιχειρηματίες. Ε, όταν ο αγρότης απειλείται με ξεκλήρισμα και σπρώχνεται στην ανεργία, ή στην ξενιτιά, έχει το δικαίωμα ν' αγωνίζεται με όποιο τρόπο αυτός θεωρεί πιο αποτελεσματικό.

Ας υποδείξει κάποιος μια άλλη μορφή πάλης και το αγροτικό κίνημα δε θα έχει κανένα λόγο να μην τη δεχτεί. Αρκεί, βεβαίως, αυτή η μορφή πάλης να συσπειρώνει τον αγροτικό κόσμο, να δίνει προοπτική στον αγώνα και να είναι αποτελεσματική. Κι αποτελεσματική μορφή πάλης, εν προκειμένω, δεν είναι τα υπομνήματα προς τους κυβερνώντες, ούτε, δυστυχώς, οι συγκεντρώσεις στα χωριά και στις πόλεις. Παρ' όλα αυτά, ποτέ οι αγρότες δεν ξεκινούν τις κινητοποιήσεις αποκλείοντας δρόμους, αλλά πάντα αρχίζουν με «ήπιες» μορφές δράσης και στη συνέχεια κλιμακώνουν την πάλη τους. Ετσι γίνεται και τώρα, αφού στους τελευταίους πέντε μήνες πραγματοποιήθηκαν πάμπολλες αγροτικές κινητοποιήσεις, χωρίς αποκλεισμούς δρόμων.

Δεν είναι «ανιδιοτελείς» και «καθαρές» όλες οι αντιδράσεις, για τη μορφή πάλης που επιλέγουν οι αγρότες. Πολλοί αντιδρούν από ιδιοτέλεια, θεωρώντας ότι ενδεχόμενο κλείσιμο του δρόμου, θα πλήξει τα δικά τους συμφέροντα. (Είναι αυτοί που πέφτουν εύκολα στην παγίδα του «κοινωνικού αυτοματισμού», που «στήνει» η κυβέρνηση, στρέφοντας το ένα κοινωνικό στρώμα εναντίον του άλλου, για να «περάσει» η τακτική του «διαίρει και βασίλευε»). Αλλες αντιδράσεις είναι υποκινούμενες - ας θυμηθούμε τον αλήστου μνήμης Νικολάρα - κι άλλες εκ του πονηρού. Οπως η «πονηρή» θέση της ΝΔ υπέρ των κινητοποιήσεων, αλλά κατά των αποκλεισμών, που στοχεύει στην υπονόμευση της αποτελεσματικότητας των αγώνων και στη στήριξη της αντιαγροτικής πολιτικής.

Η διασφάλιση της αγωνιστικής ενότητας των αγροτών και η εξασφάλιση της ενεργού συμπαράστασης των άλλων λαϊκών στρωμάτων στον αγώνα των ξωμάχων, είναι τα «όπλα» που μπορεί να χρησιμοποιήσει το αγροτικό κίνημα για ν' αντιμετωπίσει τις «αντιδράσεις», οι οποίες θα εξελιχθούν σε επιθέσεις. Το πρώτο «όπλο» το διαθέτει, αφού η ενότητα αποτελεί σταθερή κατάκτησή του. Χρειάζεται, όμως, εντονότερη προσπάθεια για να συνειδητοποιήσουν οι άλλοι εργαζόμενοι της πόλης και του χωριού, οι επαγγελματοβιοτέχνες και οι έμποροι, οι νέοι και οι συνταξιούχοι πως «οφείλουν» να συμπαραταχτούν στον αγώνα της αγροτιάς, καθώς κοινά είναι τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων, κοινά τα συμφέροντα, κοινός ο αντίπαλος, κοινοί οι στόχοι...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ