Ας είναι σίγουροι, λοιπόν, οι κάθε λογής Αμερικανοί επίσημοι και οι «πρόθυμοι σύμμαχοί» τους, ότι δε θα σταματήσουν ποτέ να ξαφνιάζονται, από τη δύναμη, τη θέληση και την πίστη ενός λαού, που παλεύει για την ανεξαρτησία του.
Αρχισαν τα ευρω-μαντάτα και για τους Κύπριους εργαζόμενους. Τις προάλλες, ο υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε το πρόγραμμα εξυγίανσης της κυπριακής οικονομίας, στη βάση του Προγράμματος Σταθερότητας. Ανάμεσα στα προτεινόμενα μέτρα συμπεριλαμβάνονται το πάγωμα των μισθών των υπαλλήλων του δημόσιου και ημικρατικού τομέα, η συγκράτηση της ετήσιας αύξησης των κρατικών κοινωνικών δαπανών σε ποσοστά κάτω του επίσημου πληθωρισμού και η αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης των δημοσίων υπαλλήλων.
Ιδού και η δημόσια αντίδραση του αρμόδιου υπουργού, Μ. Κεραυνού, στις αντιδράσεις των συνδικάτων: «Είναι καιρός να κατανοήσουμε ότι η Κύπρος είναι χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και είναι καλύτερα να σφίξουμε εμείς οι ίδιοι το ζωνάρι, παρά να το κάμει η Ευρωπαϊκή Ενωση» και συμπλήρωσε ότι τα μέτρα θα πρέπει να είναι πειστικά για τους Ευρωπαίους εταίρους, γιατί σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει κίνδυνος, αν δεν υπάρξει σύγκλιση, να επιβληθούν κυρώσεις στην Κύπρο.
Τα σχόλια περιττεύουν...
Αλλάζει και πάλι το σύστημα των εξετάσεων στο Λύκειο. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, καταργούνται οι πανελλαδικές εξετάσεις στη Β΄ Λυκείου και αυτές της Γ΄ Λυκείου θα περιλαμβάνουν έξι μαθήματα αντί εννέα. Και μπορεί το μέτρο αυτό να αμβλύνει κατά τι το απαράδεκτο εξεταστικό βάρος, που είχε καθιερώσει η τελευταία μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν αλλάζει τον εξεταστικοκεντρικό προσανατολισμό του Λυκείου, ούτε παύει το τελευταίο να αποτελεί τον προθάλαμο εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται και τις οποίες «γεύονται», για πολλά χρόνια τώρα, οι εκάστοτε μαθητές, οι γονείς τους και οι εκπαιδευτικοί.
Ολοι σήμερα παραδέχονται, με τον έναν ή άλλο τρόπο, ότι η Παιδεία νοσεί και, μάλιστα, βαριά. Το φάρμακο, όμως, δε βρίσκεται σε «μπαλώματα», όπως τα προαναφερόμενα. Ούτε, στην ακόμη μεγαλύτερη υποταγή της στην αγορά και στις ανάγκες της, όπως λέει η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ. Ετσι κι αλλιώς, σε μια βαριά ασθενή κοινωνία, όπως αυτή της χώρας μας, αναλογεί μια αντίστοιχη Παιδεία. Η ανάγκη για μια ριζικά διαφορετική Παιδεία, για αποκλειστικά δημόσιο και πραγματικά δωρεάν σχολείο απόκτησης σύγχρονων και ουσιαστικών γνώσεων, διάπλασης προσωπικοτήτων και διαμόρφωσης των αυριανών πολιτών, είναι ουσιαστικά συνώνυμη και συμπορεύεται με γενικότερες ριζικές αλλαγές, με μια άλλη πορεία της χώρας συνολικά.
«Σύμφωνα με το κείμενο, το ΚΚΕ κατέγραψε σημαντική αύξηση των ποσοστών του... Ωστόσο, η εκλογική του δύναμη είναι σε σημαντικό βαθμό ετερόκλητη, δεν έχει μονιμότερα χαρακτηριστικά και εκφράζει περισσότερο τάσεις διαμαρτυρίας στις κυρίαρχες επιλογές και όχι εμπιστοσύνη στις πολιτικές και προοπτικές που το ΚΚΕ υποδεικνύει για την Ελλάδα και την Ευρώπη». Οι προαναφερόμενες εκτιμήσεις είναι ορισμένες απ' όσες συμπεριλαμβάνονται - σύμφωνα με τη χτεσινή «Αυγή» - στην εισήγηση της ΠΓ του ΣΥΝ προς τη σημερινή συνεδρίαση της ΚΠΕ. Και το σημειώνουμε, μια και για πρώτη φορά παραδέχονται ότι το ΚΚΕ έχει και υποδεικνύει «πολιτικές και προοπτικές» για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Μέχρι πρόσφατα, έλεγαν πως το ΚΚΕ δεν έχει καμιά πρόταση και συκοφαντούσαν το Κόμμα ως εθνικιστικό. Κάτι είναι κι αυτό...
Πέρα απ' αυτό, όμως, υπάρχει ένα πιο ουσιαστικό ζήτημα. Η αγορανομική διάταξη την οποία υποστηρίζει ότι εφαρμόζει κατά γράμμα η εταιρία δεν είναι τέτοια που να περιορίζει την υψηλή κερδοφορία της. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι η τιμή, π.χ., του 1,50 ευρώ στον ελληνικό καφέ (ούτε λίγο-ούτε πολύ ένα πεντακοσάρικο, για να θυμηθούμε τις αντιστοιχίες με τις δραχμές) δε συνιστά δα και ...φτήνια. Το ίδιο συμβαίνει και με το ποσοστό κέρδους του 45% στα τυποποιημένα σνακ. Εξάλλου, η υποχρεωτικότητα των τιμών αυτών ως ανώτατων επιβάλλεται μόνο για την πώληση σε διερχόμενους πελάτες και όχι σε καθήμενους. Επομένως, οι επιχειρήσεις τύπου «Everest», που δραστηριοποιούνται σε τέτοια σημεία πώλησης, δεν έχουν και λόγους να μην εφαρμόζουν τέτοιες διατάξεις που τελικά είναι λίγο-πολύ κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους.