ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η απορία του βούρκου

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Πώς έγινε και η Γερμανία από παράδειγμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης -πρότυπο για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού- να παρουσιάζεται, τελικά, σαν το μαύρο πρόβατο μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών, τόσο που να χρειάζεται ξανά μια "ιερή συμμαχία" για την αντιμετώπισή της, την τρίτη κατά σειρά, όπως γράφουν; Για να απαντήσεις δεν αρκεί να μιμηθείς τον Κλίντον που ψάχνοντας ατάκα για τα μέσα ενημέρωσης είπε το γνωστό "είναι η οικονομία ηλίθιε" (ούτε βέβαια να μιμηθείς καρικατούρες της φράσης του Κλίντον). Κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος που να μην καταλαβαίνει ότι είναι η οικονομία το θέμα. Χρειάζεται, όμως, και κάτι ακόμα».

Αυτό ήταν το σχόλιο στη δεύτερη σελίδα του «Ρ» στις 22/3/2013. Αφορμή ήταν ένα ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ στις 21/3/2013. Με δεδομένη τη χρήση της φράσης του Κλίντον «It's the economy, stupid!» (1992) που χρησιμοποιείται έκτοτε ως εξήγηση διά πάσαν νόσον («"It's the economy, stupid!". Ενα σλόγκαν που έφερε την προεδρική νίκη στον Μπιλ Κλίντον το 1992 (...) Ενα ισχυρό επικοινωνιακό τέχνασμα (...) σημαντικό και επίκαιρο σήμερα στην Κύπρο», papaphotis.org) σημειώσαμε ότι για την ανάλυση αυτών που συμβαίνουν δε φτάνει να επαναλαμβάνεις τη φράση του Κλίντον, ούτε καρικατούρες της φράσης.

Το σχόλιό μας βρήκε προβοκατόρικη υποδοχή από το ...βούρκο. Στην αντιΚΚΕ ιστοσελίδα «neyrospastis» (22/3/2013), ιστοσελίδα που ασχολείται αποκλειστικά με το να γράφει βρωμιές για το «Ριζοσπάστη» διαβάζουμε: «Βρε, σαν ποιον να φωτογραφίζει ο "Ριζοσπάστης" σήμερα στη δεύτερη σελίδα του; Και ποιος έχει σειρά στις απολύσεις που όπως όλα δείχνουν θα γίνουν την ερχόμενη εβδομάδα;». Αλλά επειδή έχει αποστολή να προβοκάρει γίνεται γελοίος. Δε ρωτάμε «τι δεν κατάλαβε ο βούρκος». Καταγράφουμε μόνο μερικά παραδείγματα «καρικατούρας της φράσης του Κλίντον»: «antinews.gr»: «Είναι η Υφεση, ηλίθιοι!», «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ»: «Είναι η πράσινη οικονομία, ηλίθιε!», «Guardian»: «Είναι οι τράπεζες, ηλίθιε!», ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ (Ζέζα Ζήκου): «Είναι η Βουλή, ηλίθιε...», «CAPITAL»: «Μήπως είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε;», ΑΥΓΗ: «Είναι ο γκεμπελισμός, ηλίθιε!», «ΤΟ ΒΗΜΑ»: «Είναι η δικτατορία μας, ηλίθιε!», «eurohoops»: «Είναι η άμυνα, ηλίθιε»!, ΑΥΓΗ: «Είναι το μνημόνιο ηλίθιε!», «antennastudies»: «Είναι οι καταθέσεις, ηλίθιε». Ψιλά γράμματα θα πει κανείς για χρήσιμους ηλίθιους σαν το συγγραφέα του «neyrospastis»...

Η «αναδιάρθρωση» της ΑΓΕΤ...

Στο κλείσιμο του εργοστασίου τσιμέντου στη Χαλκίδα αποφάσισε να προχωρήσει η διοίκηση της ΑΓΕΤ Ηρακλής, στο πλαίσιο «προγράμματος αναδιάρθρωσης», αφήνοντας «στον αέρα» 236 εργάτες και τις οικογένειές τους. Η εταιρεία συνδέει την απόφασή της με την ανάγκη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες «της ύφεσης στον κατασκευαστικό τομέα», η οποία άλλωστε έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, παρασύροντας σε αδιέξοδο δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους.

Ομως, η... κλάψα της εταιρείας για τις συνέπειες της ύφεσης, δεν μπορεί να κρύψει τα τεράστια οφέλη που θα προκύψουν για την ίδια από την «αναδιάρθρωση». Οπως εξηγεί, στόχος του προγράμματος αναδιάρθρωσης είναι «η στήριξη της βιωσιμότητας της εταιρείας και η διασφάλιση των προϋποθέσεων για ανάπτυξη των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του ομίλου, τόσο στην εγχώρια αγορά, όσο και στις αγορές του εξωτερικού». Στο εξής η παραγωγή θα βγαίνει από τις μονάδες σε Βόλο και Μηλάκι Εύβοιας, «αξιοποιώντας τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα, ιδιαίτερα των λιμενικών τους εγκαταστάσεων». Από «τη νέα παραγωγική δομή η εταιρεία αξιοποιεί πλήρως τις δυνατότητες των δυο παραγωγικών μονάδων και της εφοδιαστικής αλυσίδας της ΑΓΕΤ Ηρακλής, αυξάνει την παραγωγικότητά της κατά 30%, διασφαλίζει τη βιωσιμότητά της και ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του μέλλοντος, ενδυναμώνοντας και εδραιώνοντας τη θέση της ως εξαγωγικής δύναμης στη λεκάνη της Μεσογείου».

... «κυνηγά» περισσότερα κέρδη

Δηλαδή, με λίγα λόγια, από τη μία μεριά 236 οικογένειες κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς μεροκάματο κι από την άλλη, ο όμιλος της «Lafarge» (στον οποίο ανήκει εδώ και χρόνια η ΑΓΕΤ) αυξάνει την παραγωγικότητά της και μειώνει το κόστος παραγωγής βάζοντας πλώρη για νέες αγορές στη Μεσόγειο. Παίρνει μέτρα για να εξασφαλίσει μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά και να επικρατήσει έναντι των ανταγωνιστών της, προσπαθώντας να αξιοποιήσει τις συνθήκες της κρίσης (όπου μαζικά κλείνουν ή εκτοπίζονται εταιρείες) για να ενισχυθεί.

Αυτός είναι ο καπιταλισμός, αυτές είναι και οι συνέπειες των κρίσεων που τον χαρακτηρίζουν: καταστροφή για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες (ανεργία, μειώσεις μισθών, ελαστική «απασχόληση» κτλ.) κέρδη για το κεφάλαιο. Κεφάλαιο που γίνεται όλο και πιο επιθετικό, καθώς η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή του μεγιστοποιεί τη μανία με την οποία οι αστοί ως τάξη πολεμούν για να αρπάξουν τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργάτες - πλούτος που μεγαλώνει διαρκώς - αλλά ταυτόχρονα και το μένος με το οποίο ορμούν στην εργατική τάξη, λεηλατώντας τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και τις ανάγκες της.

Δείξε μου τους φίλους σου...

Γρηγοριάδης Κώστας

Δε χάνει την ευκαιρία ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας να «βαφτίσει» συμμάχους πολιτικές δυνάμεις που έχουν δώσει εξετάσεις με επιτυχία στην αστική διαχείριση, στις χώρες όπου περιοδεύει τον τελευταίο καιρό. Μετά τον Ομπάμα και τα εγκώμια στην πολιτική του, με τα γνωστά ολέθρια για το λαό των ΗΠΑ αποτελέσματα... Μετά τις εκκλήσεις στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία να αντιληφθεί πλέον ότι συνομιλητής της στην Ελλάδα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στη γνωστή γερμανική σοσιαλδημοκρατία που ισοπέδωσε εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα... Ηρθε και η σειρά των «Εργατικών» της Αγγλίας!

Ο Αλ. Τσίπρας κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα, στο πλαίσιο συνέντευξής του στο περιοδικό «New Statement» ρωτήθηκε ποιοι είναι οι πολιτικοί σύμμαχοί του στη Βρετανία και απαντά δίχως περιστροφές: Οι Εργατικοί! Των οποίων φυσικά σπεύδει να πλέξει το εγκώμιο: «Παρακολουθούν την κατάσταση στενά και τολμώ να πω ότι είναι από τα λίγα κόμματα εξουσίας με τα οποία μοιραζόμαστε πολλές κοινές θέσεις και είμαστε σε διαρκή επικοινωνία».

Αναφέρεται φυσικά στους Εργατικούς του Μπλερ και του Μπράουν, που επί των ημερών τους ψηφίστηκαν ένα σωρό αντεργατικά μέτρα, καταχρεώθηκαν οι εργατικές λαϊκές οικογένειες, διαλύθηκαν η Παιδεία και η Υγεία, αυξήθηκαν τα δίδακτρα στα ΑΕΙ... Στους Εργατικούς που έγιναν συνώνυμο της σφαγής στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Κοντά σ' αυτούς νιώθει ο Αλ. Τσίπρας, και στην ερώτηση αν μπορεί να υπάρξει συνεργασία, προσθέτει: «θα εξαρτηθεί από το πόσο τολμηρός ο Εντ Μίλιμπαντ προτίθεται να γίνει και ειδικά την κρίσιμη στιγμή: Κατά τη διάρκεια των ερχόμενων εκλογών όταν η πίεση από τα κατεστημένα ΜΜΕ και τους ολιγάρχες στη Βρετανία ξεκινήσουν να λένε για τον "κόκκινο δράκο" που ήρθε να καταρρακώσει το Σίτι και να μας παρασύρει στον πληθωρισμό και τη φτώχεια»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Λες και πρόκειται για πολέμιους της «ολιγαρχίας» και όχι για πιστούς υπηρέτες των συμφερόντων της, απ' τους πιστότερους στη Μ. Βρετανία, καθώς η διαδρομή του συγκεκριμένου κόμματος διατρέχει σχεδόν έναν αιώνα, στη διάρκεια του οποίου έκανε τα πάντα για να προωθήσει τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας.

Τον «άδειασε» η πραγματικότητα

Στην περίπτωση της Κύπρου η διαχειριστική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ έσπασε κυριολεκτικά τα μούτρα της και καταρρίφθηκαν όλοι οι μύθοι που σκόπιμα καλλιεργεί στο λαό περί της δυνατότητας διαπραγμάτευσης στη λυκοσυμμαχία απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Η ηγεσία του έσπευσε απ' τους πρώτους να πανηγυρίσει το «όχι» της κυπριακής Βουλής, ταυτίζοντάς το με αυτό του λαού. Κατόπιν των εξελίξεων τα γύρισε, όπως καλά γνωρίζει να πράττει και άρχισε να καταγγέλλει την κυπριακή κυβέρνηση αλλά και την ελληνική. Εφτασαν στελέχη του - όπως ο Δ. Στρατούλης χτες - να δηλώνουν ότι το «όχι» της Βουλής δεν ήταν ίδιο με το «όχι» του λαού της χώρας, τον οποίο όμως καθησύχαζαν την ώρα που η μπόρα ξέσπαγε με ορμή πάνω του.

Απ' τη μια στιγμή στην άλλη έκανε γαργάρα τα περί «ήττας της τρόικας» και «διαπραγματευτικών δυνατοτήτων που ανοίγονται». Οταν φάνηκε ότι στο λάκκο των λεόντων η μόνη διαπραγμάτευση που αφορά τους λαούς είναι ποιος θα τους κατασπαράξει πρώτος, άλλαξε βιολί κι άρχισε να μοιράζει ευθύνες δεξιά κι αριστερά, και πάλι με στόχο να εξωραΐσει τη λυκοσυμμαχία, το ρόλο της και την εξουσία των μονοπωλίων, που έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Κόλαφος, όμως, ήταν οι εξελίξεις και για την περιβόητη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», στο πλαίσιο της οποίας η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «γλυκοκοίταζε» άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, προβάλλοντάς τα σαν δυνάμει συμμάχους. Η κυβέρνηση της Κύπρου στράφηκε προς τη Ρωσία, όμως βρήκε τις πόρτες κλειστές. Για τον απλό λόγο ότι όπως για κάθε καπιταλιστικό κράτος, έτσι και για τη Ρωσία αυτό που προέχει είναι η διασφάλιση των συμφερόντων των δικών της μονοπωλίων. Υπ' αυτό το πρίσμα παίρνει τις όποιες αποφάσεις, στο πλαίσιο και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που αγριεύουν με επίκεντρο τον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα στα πολλά που είπε αυτές τις μέρες ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρήκε ούτε μισή λέξη να πει για το γεγονός ότι οι όποιες διαχειριστικές μανούβρες έγιναν στο έδαφος των ήδη συμφωνημένων αντιλαϊκών - αντεργατικών μέτρων που προωθούνται σε βάρος του κυπριακού λαού, που θα φέρουν ανατροπές όμοιες με αυτές που βιώνει ο ελληνικός λαός, εξίσου επώδυνες.

Η υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ για διαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης απ' τη δική του, «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση κονιορτοποιείται υπό το βάρος των εξελίξεων. Παρ' όλα αυτά ο ίδιος κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι του για να πείσει το λαό, κοροϊδεύοντάς τον, πως «όποιος διαπραγματεύεται μπορεί να πετύχει εναλλακτικές λύσεις». Γι' αυτό και μετά τις αποφάσεις οχυρώθηκε πίσω απ' το «επιχείρημα» ότι η κυπριακή κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε σθεναρά και η ελληνική δεν τη στήριξε. Πασχίζει να πείσει τους λαούς ότι δε χρειάζεται ρήξη - σύγκρουση με την εξουσία των μονοπωλίων και θεματοφύλακές της όπως η ΕΕ. Οτι αυτό που έχουν ανάγκη είναι έναν ικανό διαχειριστή. Και επιμένει την ώρα που αποκαλύπτεται πλήρως ότι η όποια διαχειριστική επιλογή στο πλαίσιο αυτού του συστήματος προϋποθέτει την πλήρη χρεοκοπία των λαών.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ